Champagne bij ‘WADA’ en de leiding van het ‘IOC’ nadat de Russische tiener Valieva onderuit ging op het ijs.

De ziekmakende kolder rondom de ‘Olympische Spelen‘ die al zeker vijftig jaar lang niets meer met sport te maken hebben door de politieke gijzeling van elk evenement, heeft nu een absoluut dieptepunt bereikt. Daarmee doe ik geen uitspraak over de ‘affaire‘ zelf, laat staan over de vraag of het kind doping kreeg toegediend, of per ongeluk een stof binnenkreeg die op ‘De Lijst‘ staat. Dat ‘atleten‘ doping gebruiken, en dat ‘coaches‘ van teams die voor een land uitkomen er niet voor terugdeinzen hun pupillen te vergiftigen, is al veel langer geen nieuws meer.

Het wemelt van de verhalen over het ‘Kat-en-Muis‘-spel tussen de ‘autoriteiten‘ en atleten met ambitie, alsmede tussen atleten die erin worden geluisd door coaches en artsen die hen ‘bijstaan‘. Het maakt van ‘WADA‘, en in haar verlengde het ‘IOC‘, politieke organisaties. Niet slechts de feiten zijn belangrijk, maar ook de ‘timing‘ van het publiceren van resultaten, en het ‘spel‘ met de ‘autoriteiten‘ die het eindoordeel moeten vellen.

Op zich is het niet ongezond dat er iemand toeziet op het gebruik van ‘doping‘, en aanverwante ongezonde ‘technieken‘ om een sporter boven zichzelf uit te laten stijgen op het juiste moment. De mensonterende verhalen over geforceerde zwangerschap van turnsters, gevolgd door een abortus, om het arme schaap op het juiste moment te laten ‘pieken‘, waren voor mij de druppel. Ik kijk uit principe niet meer naar de ‘Olympische Spelen‘, of naar ‘wielrennen‘ en ‘atletiek‘. En eigenlijk ben ik helemaal klaar met ‘sport‘ als schouwspel.

Los van het ‘landsbelang‘ dat knap ziek is, met ‘medaillespiegels‘ die ons tonen waar ‘we‘ staan, vergeleken met andere landen, is de commercie ook een grote vergissing. Voetballers die met honderden miljoenen worden beloond om te spelen voor een club mag dan niet strijdig zijn met wat het kapitalisme mogelijk maakt, maar het is slavenhandel.

Natuurlijk kan ik nog genieten van een zinderende wedstrijd, zolang ze elkaar niet ‘strategisch‘ doodschoppen. En ik volg de ‘Formule 1‘ al vanaf mijn tienerjaren, en elk aspect van dat gevecht tussen coureurs, en teams met de ‘elementen‘ en het materiaal vind ik boeiend om te zien, ook al is het evident dat zeker in die sport het geld als regel de doorslag geeft. De rellen en schandalen volg ik niet. Scheidsrechters en wedstrijdleiders hebben soms een beslissende invloed die een heel kampioenschap doet ‘kantelen‘, en de één zal oordelen dat de beslissing recht deed aan wat de situatie van die arbiter vroeg, terwijl de ander het een grof schandaal vindt. Zeker als een arbiter weinig of geen bedenktijd heeft ben ik vergevingsgezind.

Om de beslissingen te bevrijden van ‘dwalingen‘ worden er in sporten ondersteunende beoordelaars toegevoegd, die aan de hand van geregistreerd materiaal de feitelijke arbitrage ondersteunen. Maar hoe verder die ondersteuning verwijderd is van de wedstrijd, of individuele prestatie, en hoe groter het belang van een machtige partij, of commerciële belangenbehartiger met diepe zakken, hoe groter de kans op corruptie. Het ontslag van de wedstrijdleider bij de ‘Formule 1‘ wedstrijden, na intense druk van één van de teams, is een smet op die sport, maar geen verrassing nu het meer en meer ‘circus‘ wordt sinds de ‘rechten‘ in Amerikaanse handen zijn.

Naast de sporters die betrapt worden, wemelt het van de verhalen van sporters die achteraf een boekje open doen over hun ‘gebruik‘, en hoe ze de ‘autoriteiten‘ wisten te ontwijken. Of, alternatief, dat ‘iemand‘ er vermoedelijk voor zorgde dat die ‘autoriteiten‘ het spel meespeelden. Zie Lance Armstrong. Daarnaast is er in de actualiteit veel te doen over kerels die zich ‘identificeren‘ als vrouw, en na wat fysiek knip- en plakwerk als topatlete triomfen vieren.

De wijze waarop Rusland als land tegen een volledige schorsing aanliep voor de ‘Olympische Spelen‘ is nog altijd verbijsterend. Degene die Russische atleten op doping moest controleren, accepteerde een grote som geld en een luxe leventje in zonnig Californië in ruil voor beschuldigingen aan het adres van zijn land van herkomst, Rusland. Verzoeken om de man uit te leveren aan Rusland, zodat hij terecht kon staan, legde men in ‘Washington‘ lachend terzijde. Het ging niet om de gezondheid van de sporters, of de sport, maar om de geostrategische invalshoek, dus beloonden ze hem rijkelijk voor zijn criminele gedrag. En laat mij benadrukken dat ik mij terdege realiseer dat de Sovjet-Unie kampioen was in het vinden van wegen om atleten te ‘helpen‘ om boven zichzelf uit te stijgen. Het hele ‘Oostblok‘ hing aan elkaar van de ‘research‘ naar manieren om op chemische wijze, en door te ‘fokken‘, topsporters te creëren. Dus dat dat kaarsje niet ineens uitging toen de Sovjet-Unie bezweek, dat wil ik zonder meer aannemen. Overigens weken talloze atleten en coaches, alsmede ‘sportartsen‘ met tassen vol doping uit richting het westen, domweg omdat het beter betaalde, en omdat ze daar beter beschermd waren door landen en bedrijven met diepe zakken.

Wellicht moeten we beginnen met elke vorm van betaling, of beloning voor sporters onder de achttien, en/of hun ouders, simpelweg te verbieden. En om deelname aan een internationale krachtmeting zoals de ‘Olympische Spelen‘ uit te sluiten. Persoonlijk zou ik er geen traan om laten als dat hele wanstaltige, miljarden vretende circus van de ‘Olympische Spelen‘, met al die zwaar gesubsidieerde en semi-commerciële ‘Olympische Comités‘, volledig van de agenda worden geschrapt, om plaats te maken voor iets in de geest van ‘Vriendschapsspelen‘ met een menselijker gezicht. De monsterlijke manier waarop Valieva door de wringer is gehaald tart elke beschrijving. Ik vrees dat velen die hier direct bij betrokken waren, als ‘autoriteit‘, privé niet ophouden met zichzelf op de borst te rammen vanwege hun hoogstaande ethiek, en zorg over de ‘mensenrechten‘, maar voor mij zijn het cynische monsters. En dat geldt ook voor de media die likkebaardend elk detail aan hun lezers en kijkers doorgaven, waarbij de ‘geopolitieke invalshoek‘ geen seconde uit het oog werd verloren. ‘WADA‘, gevestigd in Montreal, met de Poolse politicus Witold Banka als directeur, is typisch zo’n quasi-commercieel bedrijf waarvan de ‘missie‘ zou moeten zijn zichzelf overbodig te maken. Maar zo kijken ze er zelf overduidelijk niet naar.