Indignatie redactie 
Charlatans en BullShitters uit de politiek. Door onwetendheid kunnen we niet beseffen welk onheil er boven ons hoofd hangt. Door onkunde zien we het onheil wel naderen, maar weten we niet hoe we het af kunnen wenden. En dan is er de onwil om in actie te komen, hoewel we weten dat het mis dreigt te gaan, en ook wel weten hoe we dat onheil kunnen voorkomen. Op dit blog concentreer ik mij op dat laatste aspect, de onwil.
Charlatans en BullShitters uit de politiek Het is de onwil die de leugens en moedwillige inertie voortbrengt. Het is de onwil die capabele mensen, die weten, en kunnen, horendol maakt, en de middelen waarmee zij de problemen voor ons op zouden kunnen lossen ontzegt, of die uit handen slaat. Tegelijk, en dat is hier een buitengewoon belangrijke kanttekening, zijn er uiteraard ook meer dan voldoende mensen die denken te weten, en denken te kunnen, maar in de praktijk niet kunnen leveren, omdat het probleem simpelweg te complex is.
En dan dus nog niet ‘complex gemaakt‘ door onwillige saboteurs, maar als we eerlijk zijn tegen onszelf dan moeten we toegeven dat we veelal met onze ‘simpele oplossing‘ onszelf groter maken dan we zijn, of zo trachten onze onwetendheid en onkunde te maskeren. Om die reden ziet u mij hier op gezette tijden een lans breken voor het herstel van ‘Marktwerking‘. En van leer trekken tegen de ‘charlatans‘ en de ‘BullShitters‘.
Mijn eigen macht is ver gaand ontoereikend om het onheil dat ik al vele jaren op ons af zie komen, omdat de keuzes die we maken noodzakelijk bepaalde consequenties hebben, af te wenden. Ik kan de ‘charlatans‘ en de ‘BullShitters‘ niet ontslaan, en als een ruime meerderheid van het Nederlandse volk valt voor de leugens en afleidingsmanoeuvres van de onwilligen, dan heb ik geen ander wapen dan te trachten hen te ontmaskeren, en mijn landgenoten wakker te schudden via dit blog, in gesprekken, of door te schuiven met mijn geld om de ‘charlatans‘, de ‘BullShitters‘ en de onwilligen tenminste de middelen te ontnemen om hun plannen ten uitvoer te brengen.
Maar waar de ‘charlatans‘, de ‘BullShitters‘ en de onwilligen zich meester maken van de Staatsmacht, ben ik uiteindelijk net zo onmachtig als anderen van goede wil.
Dat kwartje viel bij mij al enige decennia geleden. Als dat gebeurt, dat vallende kwartje, verdringt de melancholie de boosheid, en dan is het werken geblazen om niet neerslachtig te worden, of ergens op een donker kamertje je eigen ego op te pompen tot die klapt, omdat je kennis en kunde op geen moment meer worden getoetst. In het verleden pleitte ik daarom voor meer nederigheid in algemene zin, door de ‘Feedback-loop‘ op het individuele niveau in stand te houden.
Die ‘loop‘ eist dat je wegblijft van stelligheid en het claimen dat je over bewijs beschikt als je loopt te leuren met de uitkomsten van ‘Modellen‘, aannames, speculatie, consensus en andere niet te verifiëren informatie. Een correcte prognose, zoals ik meen te hebben afgegeven in januari van dit jaar over wat we mochten verwachten van de Russen inzake Oekraïne, bevat nog altijd veel onzekere elementen.
Ten eerste had ik de plannen die ze in het Kremlin hadden gemaakt niet voor mij liggen, en moest ik volstaan met wat Russische vertegenwoordigers zelf hadden geschreven of gezegd, en dat toetsen op waarachtigheid. Terwijl het tevens cruciaal was dat mijn indruk van wat de NAVO had voorbereid ‘spot-on‘ moest zijn. Wie onwetend is, omdat men zich nooit over die situatie in dat land, en de ontwikkelingen in Rusland en binnen de NAVO heeft ingelezen, kan kundig zijn, maar nog steeds onmachtig als het puntje bij het paaltje komt.
Waar men kundig is, maar zich om een boodschap heeft laten sturen door onwilligen, zit die kundigheid eerder in de weg. Omdat je status bezit, kom je dan in de verleiding om ferme uitspraken te doen, en geen nederigheid te betrachten, of te wijzen op de beperkingen van je eigen analyse. In het bijzonder als je in één moeite door informatie uit andere bronnen dan die welke de onwilligen je voorzetten afserveert als ‘onbetrouwbaar‘.
Zelfde verhaal over de economie. De bankier en politicus Onno Ruding was te gast bij de ‘Dames‘ van ‘GoedeMorgenNederland‘, waar hij mocht reageren op de kritieken die ineens als een skelet uit de kast komen rollen, over de chaos in bestuurlijke kring, waar met geld wordt gesmeten. Inplaats van erkennen dat de chaos het gevolg is van de macht die onwilligen, onkundigen en onwetenden hebben, en hadden, in ‘Den Haag‘ en ‘Brussel‘, en dan een stap terug te doen om niet te worden meegezeuld door de ebstroom, reutelt hij over ‘externe factoren‘, die evident niet ‘extern‘ zijn, maar rechtstreeks het gevolg zijn van keuzes die ‘Den Haag‘ en ‘Brussel‘ hebben gemaakt, en nog maken.
Over ‘Alles Groen‘ en de ‘Sancties‘ tegen Rusland, en het ruime beleid in budgetair opzicht, op golven ‘gratis‘ geld als gevolg van het wanbeleid van de centrale banken, om de drie belangrijkste oorzaken van de nu snel op ons afstormende economische depressie, en wellicht zelfs een nieuwe wereldoorlog, te benoemen. En in het verlengde daarvan pleit hij voor een dramatische afname van de welvaart in Nederland.
Geheel conform het dogma van zijn ‘Blikje‘, de ‘Davos-crowd‘, is de man ineens meer communist dan de Communistische Partij Nederland ooit was. Zo stelt hij dat het absurd is dat de AOW gecompenseerd zou moeten worden voor de inflatiedruk. Want, zo zegt hij, ook hij krijgt AOW, terwijl zijn inkomsten uit zijn pensioenvoorzieningen dusdanig zijn dat hij een rijk man is die best wel wat kan inleveren.
Onno Ruding die pleit voor nivellering? Nee, Onno Ruding die prioriteiten heeft, waardoor hij doet alsof hij onwetend is, maar het is de onwil die hem onmachtig maakt om wat er bij hem rest aan kunde in te zetten voor het landsbelang. Hij is ‘gekocht‘ en ‘betaald‘ door ‘Davos‘, zullen we maar zeggen. Hij wil bewapenen. Hij wil de Russen een lesje leren. En als al het geld dat we bij elkaar kunnen schrapen om dat doel dichterbij te brengen nodig is, en er schiet niets over voor de Nederlander, dan kunt u verrekken. De NAVO gaat voor.
Onafhankelijk van welke bestuurder in het ‘Centrum van de Macht‘ in ons land u hoort, is dat de boodschap. En dat geldt ook voor de ‘experts‘ die schatplichtig zijn aan de ‘Machthebbers‘. Ik behoor daar niet toe, maar dat wil nog niet zeggen dat ik graag zou zien dat wij in dat epische gevecht om de macht op mondiaal niveau het onderspit delven.
Mijn observaties en prognoses hebben maar één doel: De kennis bij de burger te vergroten, het respect voor vakmanschap terug te brengen, en de ‘charlatans‘, de ‘BullShitters‘ en de onwilligen (leugenaars) de ‘Tempel‘ uit jagen. De nederigheid terug te brengen, en het respect voor het concept van ‘Marktwerking‘ te herstellen.
Op dit moment zie ik de landen die ‘Davos‘ de rug hebben toegekeerd rustig en weloverwogen handelen op een manier die ons kansloos maakt. Echter, en dat is de belangrijkste observatie die ik in de aanbieding heb, niet om ons te vernietigen, te onderwerpen, of ons onze welvaart af te nemen. Dat doen we allemaal zelf. Rusland draaide, ondanks de schofterige behandeling die in twintig jaar steeds crimineler is geworden, niet de gaskraan dicht. Dat deden onze bestuurders.
Om Rusland te straffen wegens het niet langer accepteren van de onmenselijke situatie in de ‘Donbas‘, na die staatsgreep van 2014, en in strijd met het akkoord van ‘Minsk‘. Maar ook door hun eigen onkunde, waar ze in Canada gereviseerde pompen, die eerder werden geleverd door Siemens, tegenhouden. Met als gevolg dat het ‘Portovaya‘ pompstation dat het gas door de ‘Nordstream I‘ leiding moet pompen moest worden stilgelegd.
De toevoer van Russisch gas, voorheen rond de 167 miljoen kubieke meters, is daardoor nu nog 100 miljoen kubieke meters. De totaal onwetende en onkundige Duitse minister van ‘economische‘ zaken, Robert Habeck, die filosofie studeerde, en voor de ‘Groenen‘ in de regering zit, met plannen om van het industriële Duitsland een ‘Kabouter Plop‘-droomwereld te maken, gaat het allemaal ver boven de pet. Hij is, in ieder opzicht, onmachtig om te doen wat nodig is om Duitsland te redden van het noodlot. Door institutionele onwil is hij ook niet bereid de kennis of kunde op te doen die hij nodig heeft om dit schip te keren voor het op de klippen loopt.
Let wel!
Ook als Robert Habeck ineens het licht zou zien, en de angstvisoenen die hij krijgt van boze Duitsers die met mestvorken bij zijn ‘Kabouter Plop‘-woning verhaal komen halen vanwege alle sprookjes die hij verkoopt, hem zouden motiveren om zich in te lezen, en mensen op te sporen die vaardig zijn, die hem kunnen uitleggen waarom hij zich op sleeptouw heeft laten nemen door mensen die criminele intenties hebben, dan heeft hij nog niet de macht om iets te veranderen.
Het hele corrupte systeem dat predikt dat we tevreden moeten zijn met wat we krijgen, en goed moeten luisteren naar de Onno Rudings van deze wereld, is zo rot als een mispel. Hoe om te gaan met onze individuele machteloosheid? Hoe buigen we dat om zodat niemand ons ooit nog wijs kan maken dat bepaalde keuzes die indruisen tegen ons eigen belang, én het belang van ons land, ‘onvermijdelijk‘ zijn?
Hoe is het zelfs maar mogelijk dat dezelfde mensen die destijds met hun vuist op tafel sloegen omdat Griekenland nooit lid had mogen worden van de EU, omdat partijgenoten van Ruding in Europa, in nauwe samenwerking met Amerikaanse bankiers, schulden hadden weggemoffeld, nu met een uitgestreken smoel pleiten voor de toelating van het allerarmste, en meest corrupte, tevens door oorlog verscheurde, en onder een extreme schuldenlast gebukt gaand land als Oekraïne, moet worden toegelaten?
De regering in ‘Kiev‘, die daar door de NAVO is geïnstalleerd in 2014, na de verwijdering van de democratisch gekozen president en regering, en door die NAVO-landen sindsdien wordt gesouffleerd, stelt zelf dat het, naast alle wapenhulp, vijf miljard aan directe steun per maand nodig heeft om niet meteen in dezelfde categorie te komen als Zimbabwe.
Van mijn kant kan ik niet meer doen dan wat ik nu doe. Kennis inbrengen, verwijzen naar kundige mensen, en de ‘charlatans‘, de ‘BullShitters‘ en de onwilligen identificeren. Van het allergrootste belang, nu, is dat we onze ‘Kleine Conflicten‘ opzij schuiven, en ons concentreren op de essentie.
