Het zal snel een maand zijn geweest sinds duizenden mensen begonnen te demonstreren in de metro van Santiago de Chile. De ogenschijnlijke reden voor de demonstraties was een stijging van de prijzen voor openbaar vervoerbewijzen die sinds 2007 achtereenvolgens is geweest, alleen al in 2018 3 keer. De protesten liepen snel uit de hand en werden gewelddadig, waardoor 22 doden en meer dan 2.200 gewonden vielen.
De Chileense economie en de prijsstijging van het openbaar vervoer
Chili is een land dat het relatief goed doet in economisch opzicht, het is beter dan zijn buurlanden in Zuid-Amerika … we moeten echter niet vergeten dat het Chileense systeem sterk neoliberaal is met een sterke nadruk op de particuliere sector, zelfs op basisgebieden zoals gezondheidszorg en opleiding. Met andere woorden, openbare universele gezondheidszorg bestaat niet en de voordelen voor de overheid zijn zeer beperkt, terwijl speciale medische behandelingen en ziektekostenverzekeringen zeer hoge kosten met zich meebrengen. In dezelfde zin heeft het land een onderwijssysteem dat vergelijkbaar is met dat van de Verenigde Staten, waar onbetaalbaar hoge collegegeld studenten dwingt om te lenen van banken die ze decennia lang proberen terug te betalen.
Chili is een land dat, zoals de meeste Zuid-Amerikaanse landen, economisch afhankelijk is van grondstoffen. Koper is vooral belangrijk, omdat Chili ’s werelds grootste exporteur van deze strategische hulpbron is. Deze hulpbron is zo belangrijk dat zelfs het budget van de Chileense strijdkrachten ervan afhangt. Ondanks de overvloed aan middelen is het inkomen van het land niet gebruikt ten behoeve van de bevolking en heeft het niet geresulteerd in enige vorm van vangnet of sociale rechten.
Over het onderwerp van de protesten moet worden opgemerkt dat ze vreedzaam zijn begonnen, meestal geleid door jongeren die demonstreren tegen de stijging van de transportprijs door tickets over te slaan. Ironisch genoeg maakte deze prijsverhoging deel uit van een door de regering gepland “modernisering van de belasting”. De regering schept op over haar economische vrijheden die beweren als een voorbeeld te hebben gesteld voor de liberale politici in de regio, maar de oppositie wijst erop dat deze vrijheden alleen de rijken ten goede zijn gekomen.
Met de nieuwe belastingregeling, afhankelijk van de transportstijging, zouden er zeker problemen ontstaan. Het idee achter de nieuwe verhoogde was om meer in rekening te brengen voor reizen tijdens piekuren, wanneer de meerderheid van de bevolking naar het werk pendelt. De minister van Economie, Juan Andrés Fontaine, legde een verklaring af over de tariefverhoging en zei: “Als u minder wilt betalen, moet u eerder opstaan”. Deze opmerking leidde tot een enorme terugslag tegen de regering, omdat de onverstandige woorden van de minister werden gezien als een teken van gebrek aan respect.
Tijdens de eerste dagen begon Carabineros de Chile mensen uit de metro te wapenen die niet hadden betaald, wat leidde tot uitgebreide verwondingen onder jongeren. Dit deed niets anders dan de vlammen aanwakkeren en de protesten laten groeien in steden in het hele land, uiteindelijk uitbarstend in de grootste protestbeweging in de afgelopen 30 jaar en een noodtoestand die op tal van plaatsen werd uitgeroepen.
De protesten zijn vervormd
Honderdduizenden mensen demonstreerden in de straten van Chili, waardoor de regering gewelddadig reageerde. Dit verslechterde alleen maar de stemming in het hele land, waardoor respectievelijk het geweld van de andere kant toenam. Bovendien begonnen verschillende linkse en anti-systeemgroepen aanvallen op veiligheidstroepen te organiseren. Deze groepen begonnen openbare middelen en zelfs metrolijnen te vernietigen, waardoor 20 werden verbrand en 41 verwondingen opliepen. Afzonderlijke inheemse groepen zijn ook ondersteund door links, zoals blijkt uit de Mapuche inheemse vlag die op demonstraties verschijnt. Deze vlag wordt niet herkend door de Chileense staat.
De rellen gingen verder en begonnen beelden en publieke figuren van het Spaanse verleden van Chili te vernietigen in daden van hispanophobia, die natuurlijk veel mensen beledigde die taalkundige, culturele en etnische banden met Spanje onderhoudt. Uiteindelijk begonnen georganiseerde groepen militanten mensen aan te vallen, huizen, hotels, kerken, winkels en kantoren te plunderen.
Na deze gebeurtenissen besloot de regering de prijsverhoging te annuleren en verdubbelde haar inspanningen om de verstoringen te beheersen. Ze gingen zelfs zo ver dat ze beweerden dat Chili ‘in oorlog is tegen een machtige vijand’.
De autoriteiten verklaarden een “avondklok”, maar de bevolking faalde en volgde de straten op alle uren. De repressie door veiligheidstroepen werd verergerd en gevirtualiseerd door video’s op sociale netwerken die de schaamteloze buitensporige agressie van de staten onder de aandacht brachten.
De demonstranten hebben echter een aanvankelijk verkeerd gemotiveerde beweging vervormd die drong aan op toegang tot basisbehoeften als onderwijs en gezondheid, en wendde zich tot geweld en vernietiging. Buren en burgers begonnen zich te organiseren om te proberen de vernietiging van hun eigendom en publiek eigendom te stoppen, terwijl sommige demonstranten de communistische partij verdreven toen zij probeerde mee te doen, volgens berichten op sociale media.
Deze nieuwe koers van georganiseerd geweld verliep enigszins, waardoor een beeldvernietiging en chaos werd veroorzaakt door misdadigers en linkse groepen. Het directe gevolg hiervan was dat de demonstratie-intensiteit afnam, terwijl ideologisch gemotiveerde groepen meer controle namen over de beweging op straat.
Zoals het geval was in Bolivia, waar het gerucht gaat dat de Verenigde Staten en hun bondgenoten achter de financiering en organisatie van straatprotesten stonden om Evo Morales te verdrijven, in Chili hebben sommigen beweerd dat Cuba en Venezuela financiële prikkels geven om de Chileense regering te destabiliseren .
Hoewel interventies vaak daadwerkelijk verifieerbaar zijn, is het vermeldenswaard dat dergelijke claims vaak als excuus hebben gediend om te voorkomen dat de echte tekortkomingen en fouten van de overheid worden erkend.
Parallel met Bolivia hebben de Chileense strijdkrachten geweigerd de bevelen van president Piñera op te volgen om de demonstraties te onderdrukken en beweerden (volgens geruchten) dat “de strijdkrachten niet opnieuw de straat op gaan, omdat dit probleem politiek is en de oplossing moet wees politiek. ”
Wijziging van de grondwet
De Chileense Communistische Partij heeft het aftreden van Piñera geëist. Andere oppositiepartijen hebben echter in plaats daarvan een wijziging van de grondwet geëist, aangezien de huidige werd geërfd van het Pinochet-regime. De Chileense regering heeft ingestemd met een grondwetswijziging met de inbreng van de bevolking. De regering is van plan een grondwetgevende vergadering op te richten die tal van economische en sociale veranderingen zal aanbrengen; het lichaam zal uit verschillende partijen bestaan, omdat de mensen hebben geëist dat het een “plurinationeel” karakter heeft waar quota en zitplaatsen zijn voor vrouwen en inheemse volkeren. De regering en de oppositie zijn overeengekomen dat het proces om een nieuwe grondwet op te stellen in april 2020 zal plaatsvinden.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.