China en oorlog

In 2016 schreef de ‘RAND-Corporation’ een plan voor de oorlog tegen China.

China – Ze gaven het een interessante titel mee: ‘Thinking through the Unthinkable’. Dat lijkt te wijzen op iets dat ‘Ondenkbaar’ is, en alleen daarom al buitengewoon onwaarschijnlijk. Maar bedenk dan dat Churchill nog voor het eind van de Tweede Wereldoorlog een plan op liet stellen voor de vernietiging van de Sovjet-Unie, tijdens die oorlog nog een bondgenoot die van doorslaggevend belang was voor de uiteindelijke overwinning op Nazi-Duitsland, en haar bondgenoten.

Dat plan noemde men ook ‘Operation Unthinkable’. De enige reden waarom het ‘Ondenkbaar’ was, was omdat Roosevelt er niks van wilde weten. En toen Roosevelt overleed, maar Churchill in Engeland de verkiezingen verloor, was het lot van dat plan bezegeld. Menige NATO-strateeg, en ‘Churchill-fan’, verzuchtte echter dat het jammer was dat het plan toen strandde. Hoe prachtig zou het niet geweest zijn als de Amerikanen en de Britten met een verrassingsaanval, en hun gloednieuwe nucleaire wapens, de reeds zwaar gehavende Sovjet-Unie de genadeslag hadden toegebracht? ‘Ondenkbaar‘ kan dus ook een uitnodiging zijn om zo’n gouden kans niet opnieuw voorbij te laten gaan, louter en alleen omdat er ‘Duiven‘ zijn die schrikken van oorlog.

De kans is groot dat u dat plan van de ‘RAND-corporation’ niet uit zult spellen, maar dan vindt u HIER een beknopt overzicht van de inhoud, met enige aanvullende achtergrondinformatie over de ontwikkelingen sinds 2016. De ‘Window of Opportunity’ voor dat plan werd in 2016 vastgesteld op een periode van 2015 tot 2025, en de auteur van die synopsis denkt dat de plannenmakers binnen de ‘Warparty’ zelfs 2030 nog haalbaar achten.

Mijn eigen idee is dat die kansen nu al verkeken zijn, en ik zal u trachten uit te leggen waarom. Maar het is belangrijk dat u begrijpt dat mensen die dit soort plannen maken verrekte serieus zijn. Serieuzer dan de meeste ‘ThinkTanks’ die in feite niet veel meer zijn dan propaganda-kanalen. Dat kan van de ‘RAND-Corporation’ niet gezegd worden. Ik begrijp het als u meent dat iemand die plannen maakt voor een oorlog dat in het ‘geniep’ doet, met grote stempels ‘Top Secret’ op elk document. Maar zo werkt dat niet. Ten eerste is het onbestaanbaar dat zo’n document geheim zou blijven, omdat in onze westerse samenleving teveel ‘partijen’ bewerkt moeten worden om het van de grond te krijgen.

Maar ‘Hiding out in the Open’ is hoe dan ook een koud kunstje, als het plan in de ogen van critici ‘Unthinkable’ is. In eerdere bijdragen liet ik u zien hoe wetenschappers empirisch aantoonden hoe onze hersenen zelfs een gorilla over het hoofd zien die voor onze ogen door beeld schuift, als ons gevraagd wordt te tellen hoe vaak een bal stuitert, of wordt overgegooid in een balspel dat gelijktijdig plaatsvindt.

Deze omslachtige, bewerkelijke manier om strategische doelen te realiseren heeft vele nadelen, waaronder het probleem dat het enthousiasme dat eenmaal is gekweekt zich niet meer zo eenvoudig terug laat proppen in het blikje waaruit het ontsnapt is. Het plan gaat op enig moment een eigen leven leiden als de geest uit de fles is. In 2016, toen het plan werd gepubliceerd, had de NAVO Oekraïne net ingelijfd middels een coup, en ‘Moskou’ op ijs gezet door het akkoord van ‘Minsk’, waarmee tijd werd gekocht voor het vervolg.

Het plan van de ‘RAND-Corporation’ houdt zich niet bezig met de details. Maar het is niet lastig om te zien hoe mijn gedachten over de oorlog in Oekraïne nu, als een bewust uitgelokte ‘proxy-oorlog’ tegen Rusland, past in het grotere kader van het streven naar de ‘eindoverwinning’ van het unipolaire wereldbeeld, met een ‘Financiële Elite’, en de NAVO als haar militaire ‘arm’, die wereldwijd de lakens uitdeelt.

Deze strijd in Oekraïne dan niet als de genadeslag, maar als de genadeslag voor Rusland, waarna China kansloos zou zijn. En die laatste overwinning zou het ‘globalisme’ vestigen als unipolaire macht. De neofeodale natte droom, maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ook menige toekomstige ‘schuldslaaf’ ernaar smacht als de utopische wereld waarin niemand nog iets bezit, en iedereen intens gelukkig zal zijn. Het onmogelijke huwelijk van een ‘Rent Seeking’ elite op zoek naar almacht, en onmachtige, onmondige, hulpeloze onderdanen.

Een perspectief waar buiten de NAVO-landen nagenoeg niemand (nog) vertrouwen in heeft. En nu die oorlog in Oekraïne, bedoeld om Rusland dood te laten bloeden, volledig uit de rails is gelopen, dringt de tijd voor Europa en de NAVO-landen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan om de bakens te verzetten.

Zoals hier eerder uit de doeken gedaan, had de NAVO blijkbaar het idee dat Rusland, eenmaal verleid tot militair ingrijpen in Oekraïne, het hele land onder de voet zou lopen, om een vazal in Kiev neer te zetten, waarna het land dood zou bloeden op het door de NAVO voorbereidde ‘verzet’ van de ’Stay Behind’ troepenmacht. Nadat Rusland voor die bestorming dan al een zware prijs had moeten betalen.

De Amerikaanse ‘ervaring’ in Irak, in feite, maar met door de NAVO getrainde ’special forces’ in de gefortificeerde verdedigingslinies, en voor het vervolg als ’Stay Behind’ troepen. Rusland wilde geen oorlog, maar de bevestiging dat de unipolaire droom van ‘Davos/NAVO’ was opgegeven, en ingeruild voor een terugkeer naar een multipolaire wereld waarin akkoorden ook weer worden nageleefd, en afspraken worden nagekomen zolang dat menselijkerwijs nog mogelijk is. Dat Rusland de levering van gas weer heeft opgestart, ondanks de verbeten tegenwerking van de NAVO-landen, onderstreept dat.

Maar omdat na acht jaar soebatten dat akkoord van Minsk nog altijd niet was geïmplementeerd, en de NAVO-expansie, in strijd met afspraken en verdragen, juist nog eens bovenaan de agenda werd geplaatst, en herbevestigd, lanceerde Rusland haar ‘Speciale Militaire Operatie’. Met als openlijk uitgesproken einddoel de afgedwongen implementatie van het akkoord van ‘Minsk’, maar dan niet langer met de Donbas als onderdeel van een federatief Oekraïne, zoals voorzien in dat akkoord, maar los van ‘Kiev’, met veiligheidsgaranties van Rusland, danwel aansluiting bij de Russische federatie na een referendum. En een neutraal, ‘gedenazificeerd’ Oekraïne in het vijandige deel van dat instabiele land. Dat suggereert dat de Donbas tegen die tijd geheel in Russische handen is. De eerste prognose van Russische zijde, als het bericht van ‘Bloomberg‘ klopt.

Militair zag Rusland af van een bestorming van de gefortificeerde verdedigingslinies, maar bombardeerde het die stellingen van grote afstand met artillerie. Een tijdrovend, en materieel kostbaar alternatief waar de NAVO, en haar ‘proxy-troepen’ in Oekraïne niet op voorbereid waren. De NAVO heeft amper nog artillerie over, en komt niet in de buurt van de capaciteit van de Russen. Van de oorspronkelijk door de NAVO getrainde vechtjassen zijn er al niet veel meer over, en de onvoorbereide dienstplichtige burgers die in hun plaats naar het front worden gestuurd lijden schrikbarende verliezen. Zelfs door de wol geverfde militairen in het westen winden er niet langer doekjes om: Dit is zinloos!

Zinloos voor Oekraïne, maar ook voor de NAVO. Het hele plan ligt in duigen. Maar wat we nu zien, is dat de eenmaal gekweekte bereidheid om ten strijde te trekken, nu niet meer zo eenvoudig terug in dat blikje te proppen is. Dat enthousiasme dat sinds 2016 werd gekweekt betreft niet het oorspronkelijke aanvalsplan van de ‘RAND-Corporation’, maar een exotische mengeling van oneigenlijke motieven. Ik zie overal de bevestiging van de juistheid van mijn eigen perceptie, wat uiteraard betekent dat ik op mijn hoede moet zijn voor ‘confirmation bias’.

Maar neem de keuze van doelwitten nu de strijdkrachten van Oekraïne over meer geavanceerde raketsystemen beschikt. Ze beschieten er vooral civiele doelen mee, zoals bruggen, een waterkrachtcentrale bij Novaya Kakhovka, en al twee keer de grootste kerncentrale in Europa, die notabene nog steeds elektriciteit aan Oekraïne zelf levert, ondanks het gegeven dat die in Russische handen is, en de stad Donetsk met grote regelmaat.

Ze dromen ervan om de brug over de Kerch-straat in puin te schieten. En bovenaan hun verlanglijst staat het aanvallen van de Russische Zwarte Zee vloot. Daarnaast ligt Oekraïne nu in de etalage als een proeftuin voor wapens die de NAVO graag uit wil proberen. Leg mij uit hoe dat zou kunnen leiden tot een bevredigend resultaat voor Oekraïne? Die mentaliteit verraadt het oorspronkelijke plan. De ’Stay Behind’ eenheden die middels terreur Rusland hadden moeten uitputten zijn door de Russische artillerie en raketten geslecht, en ‘Plan B’ is van afstand de burgerbevolking in de Donbas terroriseren, en de ‘kosten’ voor Rusland op te schroeven.

De NAVO was al direct helder, dat ze Rusland dood wilden laten bloeden, wat moest leiden tot opstand tegen Poetin, en ongeacht of dat nou zou uitmonden in totale chaos in Rusland, of een kans voor hun ‘Eigen Mannetje’ om in Moskou de teugels in handen te nemen, lag daarna de weg naar de finale, de oorlog met China, open.

Uiteraard hoor ik de ’televisiegeneraals’ de huid van de beer al verkopen, maar ik hoor de Russen ook zeggen dat de keuze van de NAVO het helaas noodzakelijk maakt om een groter deel van Oekraïne in te nemen dan oorspronkelijk het voornemen was. Om de Donbas te beschermen, en om de Zwarte Zee vloot tijd genoeg te geven om zich te verdedigen tegen aanvallen vanaf het grondgebied van Oekraïne.

En ik begrijp het als mensen fluisteren dat een mysterieuze brand in de waterkrachtcentrale in de Hooverdam ook ‘zomaar’ vergelding zou kunnen zijn voor raketaanvallen op een waterkrachtcentrale in de Donbas met door de Amerikanen geleverde HIMARS. Rusland heeft immers al enkele keren met klem gezegd de landen achter deze ‘proxy-oorlog’ niet te zullen ontzien, als ze escaleren? U denkt dan wellicht aan een atoombom op Washington, maar daar heeft de ‘RAND-Corporation’ wel een punt in haar analyse, dat de strijdende partijen dat zullen proberen te voorkomen.

Laat mij in de context van dit hele verhaal nog eens in herinnering roepen dat er redelijke verdenkingen zijn over ‘Covid’ als een biologisch wapen, gericht tegen China en Iran, zoals we dat terugvinden bij Rob Unz. En hoe de ‘RAND-Corporation’ de aanloop naar die noodzakelijk geachte oorlog met China schetste.

Niet voor het eerst, en ik vrees ook niet voor het laatst, wil ik graag benadrukken dat deze strijd er niet over gaat of de Verenigde Staten, of China in economische zin het grootste land zal zijn. Maar om de vraag of we eindigen met een overwinning van het ‘Financieel Kapitalisme’, of dat het ‘Industrieel Kapitalisme’ het stokje weer overneemt. De eerste neofeodaal, corporatistisch en unipolair, met een wereld vol schuldslaven, en een niet-gekozen ‘Financiële Elite’ in het centrum van de macht. De tweede als een multipolaire tegenhanger met een dienende overheid, groeiende welvaart, en vrije markt conform de visie van Adam Smith et al als onvolkomen, maar per saldo beter systeem.