Chinagate is the New Russiagate: Copycat Policy Spells Sino-US Confrontation Maakt niet uit wie in het Witte Huis belandt

De sluiting van het Amerikaanse consulaat in Chengdu in het weekend door China volgde op het Amerikaanse bevel om het consulaat van de VRC in Houston te sluiten. Het was een spel van diplomatieke tit-for-tat in dezelfde lijn als de sluitingen van Russische en Amerikaanse  consulaten  in 2018, waardoor de diplomaten van beide landen een tekort aan personeel hadden.

Dinsdag riep Peking op tot “rationele communicatie”,  waarbij minister van Buitenlandse Zaken Wang Yi de VS  opriep om  ” enkele anti-Chinese elementen niet toe te staan ​​decennia van succesvolle uitwisselingen en samenwerking omver te werpen”. 

“De Amerikaanse roekeloze provocatie van confrontatie en verdeeldheid staat zo buiten de realiteit dat de belangen van China en de Verenigde Staten diep geïntegreerd zijn”,  zei Wang.

“Elke natie zal tot haar eigen inzicht moeten komen hoe ze haar nationale veiligheid, haar economische welvaart en haar idealen kan beschermen tegen de tentakels van de Chinese Communistische Partij”,  verklaarde Pompeo in de Nixon Presidential Library in Californië.

Zijn pleidooi viel echter in Washington voor dovemansoren. Als er twijfels waren over het standpunt van de Trump-regering, had de toespraak van staatssecretaris Mike Pompeo   vorige week die moeten wegnemen. Natuurlijk, Pompeo riep niet op tot een regimeverandering in Peking, maar tot een  “gedragsverandering”,  maar in het  State Department is  dat een onderscheid zonder verschil.

Interessant is dat de laatste keer dat iemand in Foggy Bottom “tentakels” ter sprake bracht, in maart 2018 was, toen de toenmalige woordvoerder Heather Nauert het gebruikte om Rusland te beschrijven, de consulaat-sluitingsverklaring te rechtvaardigen en te beweren dat de VS er geen probleem mee hadden Britse beschuldigingen tegen Moskou op het eerste gezicht, geen bewijs nodig of nodig.

Pompeo en het Witte Huis lijken zich niet bewust van de ironie dat de  “zeer waarschijnlijke”  beschuldigingen tegen Rusland die die specifieke  “tentakel”  -waanzin veroorzaakten, dezelfde oorsprong hadden als het beruchte  “Steele-dossier”  dat als basis diende voor ‘Russiagate’ – namelijk , het VK en zijn inlichtingenapparaat. Ongetwijfeld puur toeval. Hoewel de bewering van Trump’s “heimelijke verstandhouding  “  met Rusland mislukte omdat het de verkiezing van Trump niet verhinderde of hem uit zijn ambt zette, hoewel niet vanwege het gebrek aan inzet van democraten en hun bondgenoten in de media en bestuurlijke staat – het was een enorm succes in een cruciaal en veel over het hoofd gezien respect.

Het zette Republikeinen en Trump zelf ertoe aan hun platform van betere betrekkingen met Moskou op te geven en het beleid van de vorige regering te verdubbelen om te bewijzen dat hij  “streng” was  tegen Rusland.

Voorspelbaar was dat niets om de Democraten te overtuigen – het slaagde er alleen in Trump nog meer te verstrikken in wat hij het Washington- moeras noemde  .  Nu gebeurt hetzelfde met China.

Het is verleidelijk om de huidige ronde van anti-Chinese maatregelen door dezelfde lens te beschouwen. Trump en de Republikeinen zouden volgens deze logica hetzelfde playbook kunnen gebruiken tegen Joe Biden en de Democraten, om ervoor te zorgen dat de VS in januari een aanvaringskoers tegen China zal krijgen, ongeacht wie er in het Witte Huis zit.

Het punt is dat de Democraten maar al te graag meespelen. De interne gesprekspunten van de partij die in april naar Axios lekten,   onthulden dat DNC ​​Trump ervan zou beschuldigen zacht en zwak te zijn voor China,  ‘omrollen’  voor Peking om een ​​handelsovereenkomst te sluiten en de pandemie van Covid-19 te negeren.

Ironisch genoeg heeft dat tot gevolg gehad dat Trump’s toch al harde standpunt over Peking verhardde, en eens te meer toonde dat vreemde dingen zoals feiten de uitoefening van politieke macht niet in de weg mogen staan.

Beide partijen lijden onder nostalgie uit de Koude Oorlog – Republikeinen in de dagen van Ronald Reagan, Democraten voor het unipolaire moment dat Bill Clinton in beslag nam aan het einde van het conflict.

Wat ze allebei missen, is dat Richard Nixon veel meer lof verdient voor hoe de zaken zich hebben voorgedaan, met zijn slimme zet uit 1972 om China weg te jagen van de Sovjet-Unie, zoals voormalig CIA-analist Ray McGovern  onlangs betoogde .

OOK OP RT.COM De wereld moet wakker worden en zich verzetten tegen de ‘Nieuwe Koude Oorlog’ omdat Amerikaanse acties tegen China heel de MENSHEID in gevaar brengen Nixon is echter thuis belasterd voor de ‘Watergate’-scheldwoorden – die bleek zijn in vergelijking met Barack Obama’s DOJ en FBI bespioneren de Trump-campagne – dus zijn prestaties op het gebied van buitenlands beleid zijn ook op de zwarte lijst gekomen.

Als gevolg hiervan zijn de VS van koers veranderd en Peking en Moskou dichter bij elkaar gebracht dan ooit tevoren.

De permanente bureaucratie in Washington wrijft nu   vrolijk over het vooruitzicht van een Reagan-achtige militaire opbouw, die volgens hen   de Koude Oorlog heeft “gewonnen” – niet wetende dat de strategische situatie is veranderd en de zijde die wordt  “besteed” in de vergetelheid ‘ zal hun eigen zijn.