CO2: We zijn met z’n allen niet langer een ‘beetje dom’, maar ‘hardleers’. ‘Stupid’.

Net als iedereen wil ook ik bijdragen aan de oplossing, en geen onderdeel zijn van het probleem.

Dat is een diep menselijk verlangen, wat tot handelen aanzet, en daarmee helaas de oplossingen in veel gevallen niet dichterbij brengt, maar eerder meer en meer problemen veroorzaakt. En pas als het kalf definitief verzopen is, overzien we het slachtveld, en vragen we ons af hoe we zo dom konden zijn?

Er valt veel voor te zeggen dat we nu in de ‘Age of Stupid‘ leven. Niet voor het eerst, zoals de schrijfster van het artikel waar ik hiervoor naar verwijs laat zien. Terecht benadrukt ze dat ‘stupid‘ niets te maken heeft met opleidingsniveau, of intellect. Op enig moment beschouwen we een probleem als een directe bedreiging, waardoor we in paniek akkoord gaan met enige ‘oplossing‘. Ook als die de problemen alleen maar groter maakt, of andere, nog véél grotere problemen voedt. Het uitroeien van alle Joden werd nog niet zo erg lang geleden gezien als een ‘oplossing‘. En kom mij nou niet vertellen dat ‘men‘ het niet wist dat daaraan gewerkt werd, of dat ‘men‘ in meerderheid wel ‘tegen‘ was, maar niet in opstand durfde te komen. ‘Men‘ dacht niet na. ‘Men‘ voegde zich. Met als gevolg dat ‘men‘ nu zit met een onoverbrugbaar schuldcomplex jegens ‘de Joden‘, waardoor ‘men‘ blind en doof is voor de weinig frisse ‘oplossingen‘ die ‘men‘ in bepaalde Joodse kringen bedenkt voor ‘het probleem‘ van gebrek aan respect voor het woord van hun God, die hen tot ‘uitverkoren volk‘ heeft benoemd. Het is ‘stupid‘, maar argumenten en feiten hebben geen vat op mensen die zo geprogrammeerd zijn.

In zijn onvolprezen boek ‘Massa en Macht‘, over de oorzaken van grootschalige maatschappelijke ontsporingen, en in het bijzonder de Holocaust, identificeert Elias Canetti het gemak waarmee mensen, met inbegrip van de ‘hoger opgeleide‘ medemens, en in veel gevallen zelfs onder hun bezielende leiding, als een blok vallen voor ‘eenvoudige‘ oplossingen van extreem complexe problemen. Het wemelt inmiddels ook in onze huidige maatschappij van de voorbeelden, maar de ‘klimaathysterie‘ staat met stip op de eerste plaats.

Daarmee is niet gezegd dat we ons niet bewust moeten zijn van de gevolgen van ons eigen handelen voor de natuur, en die snel kleiner wordende planeet, die nog niet zo lang geleden onmetelijk groot leek. Maar er zitten vele kanten aan het extreem complexe probleem, en kinderen mobiliseren om ons de ‘oplossing‘ op te dringen, zoals nu op grote schaal gebeurt, is stupide, en gevaarlijk. En in ‘consensus‘ handelende ‘wetenschappers‘ zijn ook geen onfeilbaar baken in de nacht. Al helemaal niet waar hun ‘verdienmodel‘ is ingevangen door producenten van elektriciteit, of andere niet bepaald belangeloze organisaties, die gewetenloos misbruik maken van de paniek.

Dito met zoveel andere complexe problemen, zoals de vraag hoe we ‘terreur‘ het hoofd moeten bieden. Gelet op het bovenstaande mag u concluderen dat de verspreiding van ‘democratie‘ geen onfeilbaar geneesmiddel is. Als ‘stupid‘ de norm is, berg je dan voor de ‘volkswil‘! Hitler kwam ook aan de macht via vrije verkiezingen. En in onze tijd zien we steeds vaker hoe ‘Regime Change‘ operaties, die een eind maken aan de regering van democratisch verkozen leiders, niettemin worden verkocht als de introductie van ‘democratie‘. Eerder in Oekraïne, inmiddels de ‘navel‘ van het Amerikaanse politieke debat, terwijl ze wel belangrijker zaken aan hun hoofd zouden moeten hebben. Nu weer in Bolivia. En bedenk dan dat dergelijke ontwikkelingen niet uit de lucht komen vallen, maar onderdeel zijn van een netwerk dat doelbewust de ‘volkswil‘ manipuleert. Al moet erbij gezegd worden dat de onderdelen van dat netwerk veelal geen idee hebben van het ‘grote plaatje‘. Die aparte organisaties zijn echter bevangen door een angst voor ‘de Russen‘, ‘de Chinezen‘, ‘de Iraniërs‘, of wat dan ook, en bereid hun ziel te verkopen aan de Duivel in de waan dat het een ‘oplossing‘ dichterbij brengt. ‘Niets doen is geen optie!‘, is hun favoriete motto.

In een inspirerende uitzending van het VPRO-programma ‘Tegenlicht‘ braken bouwers en architecten die ‘hout‘ hebben ontdekt als bouwmateriaal een lans voor houten gebouwen. Om ‘het klimaat‘ te redden. Hout is een prachtig materiaal, en veel van de argumenten die de bevlogen voorstanders opnoemen deel ik met een passie. In ons eigen appartement stond op de bouwtekening een metalen spiltrap, die wij hebben vervangen door een houten trap. Zelf bouw ik graag in hout, en heb ik van hout en epoxy een boot gemaakt die licht en sterk is, en geweldig vaart. Maar achter ons appartementencomplex, een gerestaureerde, meer dan honderd jaar oude school, staat een blok nieuwbouw-appartementen waarin de hele achtergevel van hout is, en dat na iets meer dan tien jaar stevig aan het rotten is. Bouwer en bewoners strijden nu over de vraag of het gebrekkig onderhoud is, of een verkeerde materiaalkeuze.

Over de hele wereld wordt hout gebruikt om te bouwen. En het is zonder meer waar dat er vele voordelen aan kleven, en dat een goede toepassing, met ruim voldoende aanplant van nieuwe bomen na de kap, een significante positieve bijdrage kan leveren aan de bestrijding van CO2. Dat de totale cementproductie in de wereld twee keer meer CO2-uitstoot genereert dan het mondiale vliegverkeer, mag ook best eens genoemd worden. Maar als je je hout uit Canada moet halen, en moet verlijmen, impregneren en schilderen/’coaten‘ met middelen die niet best zijn voor het milieu, het klimaat, of de gezondheid, terwijl het vervoer per schip de CO2-print nadelig beïnvloedt, kan je niet claimen dat de ‘oplossing‘ zo simpel is.

Complexiteit reduceren is nog niet zo eenvoudig. Wie dat doet door het ‘model‘ te stroomlijnen door ongemakkelijke ‘variabelen‘ weg te laten, is ‘stupid‘, of cynisch. Daarmee pleit ik niet voor inertie, of ‘wegkijken‘. Maar we moeten echt met haast weg van het idee dat we ‘momentum‘ moeten kweken omdat het water ons tot de lippen reikt, en er geen ‘morgen‘ meer is als we niet nu handelend optreden. Het is geen schande om toe te geven dat een probleem té complex is om te worden opgelost met een wet, of simpele pennenstreek.

De oprichting van wéér een nieuwe omroep, ‘Ongehoord Nederland‘, roept bij de consensus-fabrikanten de voorspelbare reflex op dat ‘ongehoord Nederland‘ ook vooral ‘ongehoord‘ moet blijven. Ik begrijp de angst, maar heb sympathie voor de initiatiefnemers, en de mensen die zich in een oogwenk aanmeldden als lid. Je kunt voorspellen dat als ‘ON‘ slaagt in haar opzet om voor de ‘peildatum‘ 50.000 leden te hebben, waar het wel naar uitziet, het nog niet eenvoudig zal zijn die leden ook tevreden te houden. En dat ingegraven tegenstanders hen voor de voeten zullen gooien dat ze het ‘vuile werk‘ opknappen voor ‘Poetin‘, en andere ‘vijanden van de vooruitgang’. Uit alle macht zal men proberen er een strijd van ‘stupid‘ versus ‘stupid‘ van te maken. ‘Wij‘ versus ‘Zij‘.

We zijn met z’n allen niet langer een ‘beetje dom‘, maar ‘hardleers‘. ‘Stupid‘.