Conclusie: Hitler was van plan alle joden in de wereld uit te roeien

Eerste geannoteerde webpublicatie van het volledige officiële verslag van Hitlers ontmoeting met en beloften aan de moefti van Jeruzalem

Adolf Hitler’s privé- en vertrouwelijke ontmoeting met de Grootmoefti van Jeruzalem, op 28 november 1941, direct aan het begin van zijn Holocaust om zich te ontdoen van “de Joden”, was historisch gezien enorm belangrijk, omdat hij hier in het geheim de leider van Palestina informeerde, over wat Hitler’s plan was voor Joden  nadat Hitler hen uit Europa zou elimineren. Dit is een van de weinige belangrijke documenten die de vastbeslotenheid van Hitler om elke Jood op deze planeet te elimineren, niet alleen voor  elke Jood  in Europa, ondubbelzinnig maakt  . (dat hij  publiekelijk  dreigde te doen).

Zoals hier voor het eerst online zal worden gedocumenteerd, en met links naar de enige bestaande online bronnen in de Engelse taal: Hitler drukte zijn expliciete intentie uit om Joden uit Palestina te reinigen (uitroeien) en om de grote moefti van Jeruzalem te maken de “bevrijder” van alle Arabieren, niet alleen de Palestijnse leider.Hitler zei dat zodra Hitler alle joden in Europa zou vernietigen, hij de Mufti publiekelijk zou machtigen, bewapenen en helpen om erop toe te zien dat ze worden uitgeroeid in Palestina en in alle Arabische regio’s; en dit is wat de Mufti wilden, zodat de Moefti dan de “bevrijder” van alle Arabieren zou worden (door alle Joden in Arabië te doden), en de Moefti zouden daarom, onder Keizer Hitler, een uitgestrekt Arabisch koninkrijk regeren. Het enige aanvankelijke meningsverschil tussen Hitler en de Mufti, was dat de Mufti wilden dat Hitler deze intentie onmiddellijk aan de wereld zou bekendmaken, maar Hitler vertelde hem dat het publiekelijk aankondigen op dit moment voorbarig zou zijn – de publieke aankondiging van zijn intentie zou alleen plaatsvinden (en zodra) alle Joden al waren gereinigd van Europa. Aan het eind van de bijeenkomst zei de Mufti dat hij grondig overtuigd was door de redenering van Hitler; de Mufti wilden niet langer dat Hitler het onmiddellijk aankondigde. Tegen het einde van de vergadering waren ze het eens over de timing van de openbare aankondiging. Ze scheidden in 100% overeenstemming over wat moet worden gedaan, en in welke volgorde. Aan het eind van de bijeenkomst zei de Mufti dat hij grondig overtuigd was door de redenering van Hitler; de Mufti wilden niet langer dat Hitler het onmiddellijk aankondigde. Tegen het einde van de vergadering waren ze het eens over de timing van de openbare aankondiging. Ze scheidden in 100% overeenstemming over wat moet worden gedaan, en in welke volgorde. Aan het eind van de bijeenkomst zei de Mufti dat hij grondig overtuigd was door de redenering van Hitler; de Mufti wilden niet langer dat Hitler het onmiddellijk aankondigde. Tegen het einde van de vergadering waren ze het eens over de timing van de openbare aankondiging. Ze scheidden in 100% overeenstemming over wat moet worden gedaan, en in welke volgorde.

Kort gezegd: dit document is één (er zijn er andere) die de totale bedrieglijkheid van de ‘historici’ blootlegt die beweren dat Hitler een ‘zwakke dictator’ was, of dat hij niet de intentie had om elke jood uit te roeien, overal, en dat hij deze uitroeiingsplannen niet vastberaden, met overtuiging en (in het geval van dit document) lang voordat de Holocaust in een gevorderd stadium in Europa of waar dan ook was. 

In dit specifieke document maakt Hitler ook duidelijk ( zoals hij ook bij andere gelegenheden deed , dus  dit is nauwelijks het enige bewijs ) dat hij “The Thousand-Year Reich” echt niet zozeer zou beschouwen als zelfs maar begonnen , totdat de uitroeiing van alle Joden overal was voltooid. Met andere woorden: voor Hitler zou ‘overwinning’ in de Tweede Wereldoorlog bestaan ​​uit (en zou alleen kunnen worden bereikt door middel van) zijn succesvolle eliminatie van alle Joden. (In mijn boek uit 2000  WAAROM de holocaust plaatsvond, Ik presenteerde een zaak waarin hij voor het eerst tot deze intentie kwam in september 1919, maar wist dat als hij het publiek liet weten dat dit de reden was waarom hij de politiek betrad, dan zou hij nooit in staat zijn om de leiding van Duitsland te bereiken en aldus zou nooit zijn doel bereiken, maar dat dit inderdaad de reden was voor zijn intrede in de politiek, op dat moment, zoals hij deed.) 

Met andere woorden: de voltooiing van de Holocaust was, in Hitlers gedachten, waar de Tweede Wereldoorlog eigenlijk over ging. De Holocaust was niet bijkomstig aan de oorlogsdoelen van Hitler; het  was  zijn oorlogsdoel.Voor hem bestond de oorlog in de  eerste plaats  om de “joden” (gedefinieerd zoals Hitler dat deed) in de Neurenbergwetten mogelijk te maken en te vernietigen: niet door wat een persoon geloofde, maar door wat de voorouders van een persoon waren geloofd – als een “raciale” kwestie, niet een religieuze, maar ‘raciaal’ is gebaseerd op  de religie van de voorouders,  niet op genetica; Hitler verwierp genetica; hij veroordeelde zelfs Darwin; Hitler was een bijbels creationist en definieerde “Arisch” als een “pureblooded” afstammeling van Adam en Eva, terwijl hij dacht dat Joden afstammen van de slang in Genesis 3; deze zaken zijn gedocumenteerd in WAAROM de holocaust is gebeurd ). Voor Hitler zou “overwinning” bestaan ​​uit het uitroeien van alle “Joden” overal; of, zoals hij schreef in  de woorden van de Führer vlak voor zijn zelfmoord  – zijn laatste, allerhoogste bewering over zijn oorlogsdoelen – drong hij er bij zijn volk op aan de oorlog voort te zetten, tot de overwinning, tegen wat hij beschouwde als de enige echte vijand: ” de gifmenger van alle naties, internationale Jodendom. “Zijnlaatste woorden  waren: “Ik beveel de leiders van de natie en degenen onder hen aan om nauwgezet de wetten van ras na te leven en tot een genadeloze oppositie tegen de universele gifmenger van alle volkeren, internationale jodendom.”  Die uitdrukking “internationale jodendom” was een code die hij vaak gebruikte voor het verwijzen naar alle Joden, overal.  Zoals hij echter duidelijk maakte  in dit document  – het document dat nu volledig en online zal worden gepresenteerd, en met duidelijke annotaties – was  zijn duidelijke en expliciete bedoeling om het publiek te verbergen dat dit inderdaad zijn doel was, en niet om het te onthullen tot nadat alle Joden eerst al in Europa waren uitgeroeid.

Bovendien, in het licht van dit enkele en cruciale document: elke ‘historicus’ – of zelfs Israels eigen racistisch-fascistische en Hitler-verontschuldigende premier, Benjamin Netanyahu – die beweert dat Hitler eigenlijk (strategisch, in plaats van louter tactisch) alleen maar de verdrijving van Joden (naar Madagaskar, Palestina of waar dan ook) is eenvoudigweg frauduleus. Het verslag is duidelijk en ondubbelzinnig over deze centrale historische kwestie:  Hitler heeft nooit zo’n werkelijke bedoeling gehad om Joden alleen maar uit te zetten – zoals dit document zelf (zoals meerdere anderen) duidelijk maakt. En Hitler legde hier uit waarom de opeenvolging van gebeurtenissen cruciaal zou zijn om het doel van een jodenvrije wereld te bereiken. Hitler legde de Mufti de nodige volgorde voor; de Mufti accepteerden het.

Er zijn veel verkorte presentaties op het web, van het officiële nazi-verslag (het enige bestaande verslag) van Hitler’s ontmoeting met de grootmoefti van Jeruzalem, en sommige van deze presentaties noemen zichzelf titels als  “Volledig officieel verslag: wat de mufti zei tegen Hitler” , maar geen enkele is zelfs bijna voltooid – anders dan de bronnen die zal worden gekoppeld aan hier de meeste anderen weglaten cruciale onderdelen uit het document,. en de versie die hier wordt gepresenteerd’s zal daarom de eerste die daadwerkelijk  is  voltooid, en dat wordt ook gepresenteerd om begrijpelijk te zijn, volledig in context en daarom volledig logisch, zoals het document deed in zijn eigen tijd en omstandigheden.

De gedeelten in het document die volgens mij de belangrijkste fragmenten zijn, staan  vetgedrukt  in mijn presentatie hieronder; en de paar passages die tegelijkertijd vetgedrukt en cursief  zijn , zijn de passages die ik als de belangrijkste beschouw. Alleen het lezen van die gemarkeerde delen geeft een nauwkeurige samenvatting van dit document, maar het  volledige  document wordt hier gepresenteerd, zodat de lezer zelf kan beslissen welke passages erin het document het best samenvatten. Verschillende individuen kunnen verschillende kijk op wat belangrijk is en wat niet is; en zo wordt het hele document hier gepresenteerd.

Niets hier kan worden geparafraseerd: parafraseringen van welk document dan ook bezitten nooit de epistemologische autoriteit (de wetenschappelijke geloofwaardigheid) die directe citaten doen; en wanneer directe citaten volledig worden gepresenteerd binnen de context van het volledige document, zoals hier zal worden gedaan (het hele document zal worden getoond), kent de lezer de context waarin een gegeven citaat bestond, en is daarom in de best mogelijke positie om zelfstandig te interpreteren wat de bedoelde betekenis van het document was, althans voor Hitler (en vermoedelijk ook voor de Mufti).

Deze presentatie komt uit de officiële publicatie van het document door de Amerikaanse overheid, zijnde pagina 881-885, document “No. 515 “in  Documents on German Foreign Policy, 1918-1945, Series D (1937-1945), Volume XII, THE WAR YEARS, 23 – 11 december, 1941. Het bevat daar geen annotaties of verduidelijkingen toegevoegd om het nauwkeurige begrip van een lezer te vergemakkelijken van de context en historische achtergrond van het document. Dat gebrek aan uitleg of essentiële context kan een mogelijke reden zijn waarom dit document helaas op grote schaal werd genegeerd, behalve door mensen zoals Netanyahu, die vrij en kaal liegen over wat het document zei, en over wat Hitler bedoelde met betrekking tot alle joden. Dit complete, niet-geannoteerde document kan hier online in .pdf  worden bekeken, en in .txt (hoewel met veel typografische fouten van de geautomatiseerde tekstlezer)  hier . (De laatste – de .txt-versie maar niet de .pdf-versie – die ik kon archiveren op http://archive.is/iKBm4 , dus dat is een alternatieve kopie van alleen de .txt-versie, voor het geval een persoon kan problemen ondervinden bij het openen van de .pdf-versie en in het geval dat de .pdf-versie volledig wordt geëlimineerd.) Een andere versie van dit document, dat eveneens zonder annotaties is, is online gepost van de officiële Britse publicatie van het document, en dat is  hier . 

Mijn presentatie van dit document is volledig gekopieerd van de .txt-versie van de publicatie van de Amerikaanse overheid, omdat de .pdf-versie helaas niet-kopieerbaar is, maar ik heb hier de vele typfouten gecorrigeerd om de leesbaarheid te herstellen werd verloren door de geautomatiseerde tekstlezer. In deze presentatie, uit de tekst van de Amerikaanse regering, staat (zoals ik in de tekst zal opmerken) één correctie die de uitgever opmerkte: waar het Duitse origineel “1.700.000” had getoond, maar het werkelijke aantal was 17.000.000. Afgezien van die feitelijke correctie van wat waarschijnlijk een typfout was in de officiële Nazi-transcriptie, waren er geen annotaties in welke versie dan ook. En het schril contrast dat in tegenspraak  is met de uitspraak van Netanyahu over deze ontmoeting tussen de Führer en de Mufti ,is duidelijk en zelfs overduidelijk helder – en Netanyahu is dus duidelijk hier blootgelegd omdat hij van plan was  de centrale schuld voor de Holocaust op de Mufti te plaatsen, in plaats van op Hitler . De  ( anti-Palestijnse) nazi Netanyahu  presenteerde aldus de (anti-Joodse) nazi-Hitler, als de dwaas van de Mufti, in  plaats van  als de leidster en gids van de Mufti geweest te zijn – zoals  duidelijk het geval was  (zoals in dit document veelvuldig wordt getoond) ). Bovendien staat Netanyahu bekend als een psychopathische leugenaar (zoals nazi’s – racistische fascisten – routinematig zijn) maar hier is nog een ander geval van dat type, en al het bewijsmateriaal daarop is nu eenvoudig beschikbaar op het internet, hier gepresenteerd, met volledige openbaarmaking en toegang tot alle bronnen, via bewijs dat slechts een klik verwijderd is.

Hier is dan het geannoteerde document, ontleend aan de publicatie van de Amerikaanse regering, en dit zal de wijd verspreide leugens blootleggen ( zoals Netanyahu verspreidde  – in zijn geval, dat de Moefti een tegenstribbelende Hitler instrueerde om “de Joden” te “verbranden” en in plaats daarvan geen instructies  van Hitler nam, over wat de Moefti met joden moet doen) die leugens zijn bedoeld om de valse indruk over te brengen dat Hitler niet echt wist wat hij deed, of dat Hitler niet wist wat de mensen onder zijn bevel aan Joden, en die suggereren dat Hitler ‘gemanipuleerd’ werd door anderen (zoals de Mufti), met betrekking tot joden, en was zelf niet de bedenker en aanvoerder van het beleid van zijn eigen regime met betrekking tot de joden – dit is “de Big Exposé, “met betrekking tot de gelijktijdig belangrijke geschiedenis uit het verleden, en  presenteer een belangrijke realiteit of “nieuws”:

–

Nr. 515 

F1 / 0018-24 

Memorandum, door een functionaris van het secretariaat van de minister van Buitenlandse Zaken 

Fuh. 57a. g Rs. Berlijn, 30 november 1941. 

Verslag van het gesprek tussen de Führer en de Grootmoefti van Jeruzalem op 28 november 1941 , in aanwezigheid van de Duitse minister van Buitenlandse Zaken [Ribbentrop] en minister Grobba in Berlijn 

De grootmoefti begon met het bedanken van de Führer voor de grote eer die hij had geschonken door hem te ontvangen.  Hij wenste de gelegenheid te grijpen  om de Führer van het Grotere Duitse Rijk , bewonderd door de hele Arabische wereld, te  bedanken voor de sympathie die hij altijd had getoond voor de Arabische en vooral de Palestijnse zaak, en die hij had gegeven duidelijk uitdrukking in zijn openbare toespraken. De Arabische landen waren er vast van overtuigd dat Duitsland de oorlog zou winnen en dat de Arabische zaak dan zou gedijen. De Arabieren waren de natuurlijke vrienden van Duitsland omdat ze dezelfde vijanden hadden als Duitsland, namelijk de Engelsen, de Joden en de communisten. Ze waren daarom bereid om met heel hun hart met Duitsland samen te werken en stonden klaar om deel te nemen aan de oorlog, niet alleen negatief door het plegen van sabotagedaden en het aanzetten tot revoluties, maar ook positief door de vorming van een Arabisch Legioen. De Arabieren zouden nuttiger kunnen zijn voor Duitsland als bondgenoten dan op het eerste gezicht duidelijk zou zijn, zowel om geografische redenen als vanwege het leed dat de Engelsen en de Joden hen hadden aangedaan. Bovendien hadden ze nauwe relaties met alle moslimlanden, waarvan ze gebruik konden maken in naam van de gemeenschappelijke zaak.  Het Arabische Legioen zou vrij makkelijk te verhogen zijn. Een oproep van de Moefti aan de Arabische landen en de gevangenen van Arabische, Algerijnse, Tunesische en Marokkaanse nationaliteit in Duitsland zouden een groot aantal vrijwilligers opleveren die graag willen vechten. Van de overwinning van Duitsland was de Arabische wereld overtuigd, niet alleen omdat het Rijk een groot leger, dappere soldaten en militaire leiders van genialiteit bezat, maar ook omdat de Almachtige de overwinning nooit aan een onrechtvaardige zaak kon toekennen. 

In deze strijd streefden de Arabieren naar de onafhankelijkheid en eenheid van Palestina, Syrië en Irak. Ze hadden het volste vertrouwen in de Führer en keken in zijn hand naar de balsem op hun wonden die hen door de vijanden van Duitsland waren toegebracht. 

De Mufti noemde toen de brief die hij van Duitsland had ontvangen, waarin stond dat Duitsland geen Arabische gebieden bezat en het streven naar onafhankelijkheid en vrijheid van de Arabieren begreep en erkende, net zoals zij [Arabië] de verwijdering van het Joodse nationale huis steunde.

Een publieke verklaring in deze zin zou zeer nuttig zijn voor zijn propagandistische effect op de Arabische volkeren op dit moment. Het zou de Arabieren wakker schudden van hun tijdelijke lethargie en hen nieuwe moed geven. Het zou ook het werk van de Mufti vergemakkelijken door de Arabieren heimelijk te organiseren tegen het moment waarop ze konden toeslaan. Tezelfdertijd  kon hij de verzekering geven dat de Arabieren in strikte discipline geduldig op het juiste moment zouden wachten en alleen een bevel van Berlijn zouden treffen.

Met betrekking tot de gebeurtenissen in Irak merkte de moefti op dat de Arabieren in dat land zeker niet door Duitsland waren aangezet om Engeland aan te vallen, maar alleen hadden gehandeld als reactie op een directe Engelse aanval op hun eer. 

De Turken, zo geloofde hij, zouden de vestiging van een Arabische regering in de naburige gebieden verwelkomen omdat ze de voorkeur zouden geven aan zwakkere Arabieren aan sterke Europese regeringen in de buurlanden, en omdat ze zelf een natie van 7 miljoen waren, hadden ze bovendien niets te vrezen van de 1.700.000 [gecorrigeerd in een voetnoot bij feitelijk 17.000.000] Arabieren in Syrië, Trans Jordan, Irak en Palestina. 

Frankrijk zou evenmin bezwaren hebben tegen het plan voor de eenwording, omdat zij al in 1936 onafhankelijkheid had toegegeven aan Syrië en haar goedkeuring had gegeven aan de eenwording van Irak en Syrië onder koning Faisal al in 1933. 

In deze omstandigheden  hernieuwde hij zijn verzoek dat de Führer een openbare verklaring aflegde  zodat de Arabieren de hoop niet zouden verliezen, die een zo krachtige kracht is in het leven van naties. Met zo’n hoop in hun hart waren de Arabieren, zoals hij had gezegd, bereid om te wachten. Ze drongen niet aan op onmiddellijke realisatie van hun ambities; ze kunnen gemakkelijk een half jaar of een heel jaar wachten. Maar als ze door zo’n verklaring niet met zo’n hoop werden geïnspireerd, zou je verwachten dat de Engelsen er de aanwinsten van zouden zijn. 

De Führer antwoordde dat  de fundamentele houding van Duitsland met betrekking tot deze vragen, zoals de Mufti zelf al had aangegeven, duidelijk was. Duitsland stond voor een compromisloze oorlog tegen de Joden.Dat omvatte natuurlijk actieve tegenstand tegen het Joodse nationale huis in Palestina , dat niets anders was dan een centrum, in de vorm van een staat, voor de uitoefening van destructieve invloed door Joodse belangen. Duitsland was zich ook bewust dat de bewering dat de Joden de functie van economische pioniers in Palestina uitoefenden, een leugen was.  Het werk daar werd alleen door de Arabieren gedaan, niet door de Joden. Duitsland was stap voor stap vastbesloten om de ene Europese natie na de andere te vragen het joodse probleem op te lossen en op het juiste moment een soortgelijk beroep op niet-Europese naties te richten.

Duitsland was op dit moment verwikkeld in een leven en doodstrijd met twee citadellen van Joodse macht: Groot-Brittannië en Sovjet-Rusland. Theoretisch was er een verschil tussen het Engelse kapitalisme en het communisme van Sovjet-Rusland; in werkelijkheid echter, streefden de Joden in beide landen een gemeenschappelijk doel na. Dit was de beslissende strijd; op politiek vlak presenteerde het zich in de eerste plaats als een conflict tussen Duitsland en Engeland, maar ideologisch gezien was het een strijd tussen het nationaal-socialisme en de joden.  Het spreekt voor zich dat Duitsland positieve en praktische hulp zou bieden aan de Arabieren die betrokken zijn bij dezelfde strijd, omdat platonische beloften nutteloos waren in een oorlog om te overleven of te vernietigen, waarbij de Joden in staat waren om alle macht van Engeland voor hun doeleinden te mobiliseren. 

De hulp aan de Arabieren zou materiële hulp moeten zijn.  Hoe weinig hulp alleen sympathieën hadden bij zo’n veldslag, was duidelijk aangetoond door de operatie in Irak, waar de omstandigheden het niet mogelijk maakten echt effectieve, praktische hulp te verlenen. Ondanks alle sympathieën was de Duitse hulp niet toereikend en werd Irak overvallen door de macht van Groot-Brittannië, dat wil zeggen, de bewaker van de Joden. 

De Moefti konden zich er echter niet van bewust zijn dat de uitkomst van de huidige strijd ook het lot van de Arabische wereld zou bepalen. De Führer moest daarom koel en opzettelijk denken en spreken, als een rationeel mens en in de eerste plaats als een soldaat, als de leider van de Duitse en geallieerde legers. Alles van een aard om te helpen in deze gigantische strijd om de gemeenschappelijke zaak, en dus ook voor de Arabieren, zou gedaan moeten worden. Alles wat echter kan bijdragen aan het verzwakken van de militaire situatie moet opzij worden gezet, hoe impopulair deze beweging ook is. 

Duitsland was nu verwikkeld in zeer zware gevechten om de poort naar de noordelijke Kaukasus te forceren. De moeilijkheden waren voornamelijk met betrekking tot het behoud van het aanbod, dat het moeilijkst was als gevolg van de vernietiging van spoorwegen en snelwegen en van de naderende winter. Als op een dergelijk moment de Führer het probleem van Syrië in een verklaring zou opwerpen, zouden die elementen in Frankrijk die onder de invloed van Gaulle stonden nieuwe kracht krijgen. Ze zouden de verklaring van de Führer interpreteren als een voornemen om het Franse koloniale rijk te doorbreken en een beroep te doen op hun landgenoten, dat ze liever een gemeenschappelijk doel zouden hebben met de Engelsen om te proberen te redden wat er nog gered zou kunnen worden. Een Duitse verklaring betreffende Syrië zou in Frankrijk geacht worden te verwijzen naar de Franse koloniën in het algemeen, 

De Führer legde vervolgens de volgende verklaring af aan de Mufti, hem opdrongen hem op de diepste punten van zijn hart te sluiten: 

1. Hij (de Führer) zou de strijd voortzetten tot de totale vernietiging van het Joods-communistische rijk in Europa. 

2. Op een moment dat vandaag niet precies kon worden vastgelegd, maar dat in elk geval niet ver weg was, zouden de Duitse legers in de loop van deze strijd de zuidelijke uitweg uit Caucasië bereiken. 

3. Zodra dit was gebeurd, zou de Führer op zichzelf de Arabische wereld de verzekering geven dat zijn uur van bevrijding was aangebroken. Het doel van Duitsland zou dan uitsluitend de vernietiging zijn van het Joodse element dat in de Arabische sfeer woonde onder de bescherming van de Britse macht. In dat uur zou de Mufti de meest gezaghebbende woordvoerder zijn voor de Arabische wereld. Het zou dan zijn taak zijn om de Arabische operaties die hij in het geheim had voorbereid, te verrekenen.  Toen die tijd was aangebroken, kon Duitsland ook onverschillig staan ​​tegenover de Franse reactie op een dergelijke verklaring. 

Zodra Duitsland via Rostov de weg naar Iran en Irak had gedwongen, zou dit ook het begin van het einde van het Britse wereldrijk zijn.  Hij (de Führer) hoopte dat het komende jaar het mogelijk zou maken voor Duitsland om de Kaukasische poort naar het Midden-Oosten open te stoten. Voor het welzijn van hun gemeenschappelijke zaak, zou het beter zijn als de Arabische proclamatie nog een paar maanden zou worden uitgesteld  dan als Duitsland moeilijkheden voor zichzelf zou creëren zonder de Arabieren daarbij te kunnen helpen. 

Hij (de Führer) waardeerde de gretigheid van de Arabieren ten volle voor een openbare verklaring van het type waarom de Grote Moefti had gevraagd. Maar hij zou hem smeken om te overwegen dat hij (de Führer) zelf 5 lange jaren het staatshoofd van het Duitse Reich was, gedurende welke hij niet in staat was zijn aankondiging van bevrijding aan zijn eigen vaderland te doen. Hij moest daarmee wachten tot de aankondiging kon worden gedaan op basis van een situatie veroorzaakt door de wapenkracht  die de Anschluss had uitgevoerd. 

Op het moment dat de Duitse tankafdelingen en luchteskaders ten zuiden van de Kaukasus waren verschenen, kon het door de grootmoefti gevraagde openbare beroep uitgaan naar de Arabische wereld. 

De grootmoefti antwoordde dat hij van mening was dat alles zou gebeuren zoals de Führer had aangegeven. Hij was volledig gerustgesteld en tevreden  met de woorden die hij had gehoord van het hoofd van de Duitse staat. Hij vroeg echter of het niet mogelijk zou zijn om in het geheim een ​​overeenkomst met Duitsland aan te gaan zoals hij zojuist had uiteengezet voor de Führer. 

De Führer antwoordde dat hij de Grote Moefti juist nu juist die vertrouwelijke verklaring had gegeven. 

De Grootmoefti bedankte hem ervoor en verklaarde tot slot dat hij afscheid nam van de Führer in volledig vertrouwen en met herhaalde dank voor de interesse getoond in de Arabische zaak. 

Schmidt [de gemachtigde transcriber]