Indignatie redactie 
Het zijn gekke tijden en when the going gets crazy, the crazy get going. Nu ben ik een brave huisvader, maar voor de verpletterend zware verantwoordelijkheid van het ouderschap op mijn schouders drukte, zat ik tot aan m’n ellebogen in de internationale punkrockscene. Een wereldje dat naast doodnormale mensen zoals jij en ik wordt medebevolkt door allerhande vreemde snuiters. Variërend van een tikkie eigenaardig tot op het randje van koekieloekie. Figuren die net een beetje anders leven dan de rest. Wat minder huisje, boompje, beestje. Wat meer drank en drugs soms. Vaak met een gekantelde kijk op de zaak en per definitie de schurft aan iedere vorm van autoriteit. Maar verder niks geen kwaaiigheid. Tot voor kort.
Want de laatste tijd zie ik steeds vaker dames en heren waar ik in het verleden vrolijk een of meerdere biertjes mee heb gedronken afglijden in boosaardige waanzin. Op Facebook delen ze artikelen die dieper en dieper uit een rabbit hole vol paranoïde samenzweringstheorieën zijn op gespit. Corona is misschien erg, maar de regeltjes ertegen – mondkapje op, avondklok, waar je wanneer met hoeveel mensen mag zijn – blijken voor deze vrije zielen vele malen verschrikkelijker. Ze kunnen het domweg niet lijen dat iemand ze vertelt wat ze wel of niet mogen doen, in de trant van ‘De dokter zegt dat ik moet stoppen met roken? Ik bepaal godverdomme zelf wel of ik longkanker krijg!’. Dat zwart-witdenken over de eigen autonomie staat het gezonde verstand in de weg. Van de antivaxfabels verzanden ze in QAnon lizard people madness en voor je het weet stellen ze dat de joden het hebben gedaan. Sinds de rebranding van neonazisme tot alt-right hoef je je immers net iets minder voor zulk bruin gedachtengoed te schamen.
Afgelopen week haalde een anti-facistische researchorganisatie de drumster van een Australische meidenband achter een anonieme Telegram-account vandaan. Ze woont misschien aan de andere kant van de wereld, maar met m’n oude bandje speelden we vaak samen als ze in Europa op tour was. Een jaar of vijf, zes geleden heb ik als bezoeker van een punkrockfestivalletje in Rotterdam waar ze optrad nog tot ’s ochtends vroeg met haar gefeest. Ik vond haar een lieve wildebras. Vond, want deze vrouw is duidelijk niet meer wie ze was. De onderzoekers plaatsten een bloemlezing van wat ze dacht anoniem in de Telegram-groepen te posten. Naast het standaard coronawappiegelul was het kort samengevat: ‘Niggers dit, chinks dat, en de holocaust is een verzinsel.’
Ik vind het zo slecht en zo dom, maar ook zo sneu. Neonazi’s zijn zelden gelukkige mensen. Conspiracy-gekkies zelfde laken een pak. Je gunt zo iemand zoveel beter. Maar een crisis en een shot misinformatie, meer is er voor sommigen niet nodig om extreemrechts af te slaan. Just another rebel without a clue. Zo zonde.
