Indignatie redactie 
30 jaar geleden maakte een nieuwe reclameslogan voor een oude chocoladereep de ronde: “Raider heet nu Twix, anders verandert er niets!” De situatie is vergelijkbaar met de Euro Bonds, die nu “Corona Bonds” worden genoemd. Hoewel euro-obligaties economisch, financieel en monetair gerechtvaardigd waren – en dienovereenkomstig konden worden weerlegd – zijn “corona-obligaties” onweerlegbaar . Ze doen een beroep op medeleven, het goede hart, het geweten.
‘Corona-banden’, is de suggestie, dienen om een medisch of medisch veroorzaakt probleem te verlichten. Iedereen die dit weigert, maakt zich schuldig aan het niet verlenen van hulp; hij handelt op een niet-geconsolideerde, onmenselijke manier. Het humanitaire en morele argument dient politieke en financiële afpersing – een proces waarvoor de Duitsers bijzonder vatbaar zijn.
De gebruikelijke verdachten treden op als afpersers: Italië, Spanje, Griekenland en natuurlijk Frankrijk, dat slim op de achtergrond blijft. De Spaanse premier Pedro Sanchez koos voor krijgszinnen in een artikel dat in de FAZ verscheen . De situatie vraagt om een ”oorlogseconomie” en “rigoureuze solidariteit”. Wat nodig is, zijn “maatregelen ter ondersteuning van de schulden die we in veel landen oplopen”, die verder gaan dan de acute noodsituatie. Europa had een “nieuw Marshall-plan” nodig, “een grootschalig algemeen plan voor een snel en solide herstel op het continent”.
Opdat er geen “hiaten tussen noord en zuid” zouden zijn, moet “een nieuw mechanisme voor de communautarisering van schulden” worden opgezet, namelijk een overdrachtsunie van noord naar zuid. “Wij Spanjaarden hebben het Europese project altijd onder ogen gezien en verdedigd. Dit is het moment van wederkerigheid. ‘
Sentimentele representatie
Het is een eenzijdige en sentimentele voorstelling. Spanje heeft enorm geprofiteerd van het “Europese project” – ook qua geld. Jarenlang was het de grootste netto-ontvanger van de EU-begroting. Toen twintig jaar geleden onderhandeld werd over de uitbreiding van de EU naar het oosten, was de toenmalige premier van Spanje, Aznar, buitengewoon ongezond en niet meewerkend uit bezorgdheid voor een nieuwe verdeelsleutel.
Maar Sanchez, Conte, Macron en hun vrienden kunnen gerust zijn. Ontwikkeling rijdt al lang in de richting die ze willen. De Europese uitkering voor werktijdverkorting is een opname in de obligaties De Commissie zou 100 miljard euro op de markten moeten lenen om de steun te financieren. Dankzij de hoogste kredietwaardigheid, waar met name Duitsland voor zorgt, kan het geld tegen gunstige voorwaarden worden verkregen en kan de lage rente worden doorberekend aan minder kredietwaardige lidstaten, die anders hogere rentetarieven zouden moeten betalen.
Met zulke successen kan Italië het zich zelfs veroorloven om de 39 miljard euro die het uit het Europees Reddingsfonds ESM had gereserveerd met de houding van gekwetste trots af te wijzen . Het bedrag mag slechts worden gekoppeld aan één vereiste: het geld moet worden gebruikt in het gezondheidsstelsel. Verdere hervormingen van het economisch beleid waren niet langer nodig. Blijkbaar is de Italiaanse regering tot de conclusie gekomen dat het strategische doel van een totale schulden-, aansprakelijkheids- en overdrachtsunie binnen handbereik is en daarom is het nuttiger om in eerste instantie af te zien van het bedrag en in plaats daarvan de morele druk verder op te voeren om het in stand te houden verlangde naar een paradigmaverschuiving.
De theelepel vloeibare mest in wijn
Tegen deze achtergrond klinkt de verklaring van de vice-voorzitter van de Europese Commissie, Valdis Dombrovskis, alarmerend in zo’n ernstige crisis dat men moet “doorbreken van het oude denken” en “werken aan nieuwe financieringsinstrumenten”.
Een realistische discussie over de euro- of corona-obligaties zou moeten worden voorafgegaan door een citaat uit Schillers “Wallenstein”: “Dat is slechts de vloek van de slechte daad, / Dat het, overtuigend, altijd het kwaad voortbrengt.” De slechte daad is Maastricht Verdrag waarmee de ministers van Buitenlandse Zaken en Financiën in 1992 overeenstemming hebben bereikt over de Europese monetaire unie. Het had nooit mogen bestaan - althans in deze vorm. Vrijwel alle angsten die destijds door de critici werden geuit, zijn uitgekomen.
De oproepen tot solidariteit en Europese gemeenschappelijke grond van vandaag zouden eerlijker en overtuigender zijn als de Zuid-Europese landen met zachte valuta’s, gezien hun ontoereikendheid, hun snelle toetreding tot de euro hadden opgegeven, zodat een door valutalanden ondersteunde gemeenschappelijke munteenheid zou kunnen consolideren. Ondertussen zouden ze de mogelijkheid hebben gehad om hun financiën, belastingbeleid en economie volgens de overeengekomen normen te organiseren en aansluiting te vinden bij het euronetwerk. Maar omdat ze geïnteresseerd waren in deelname aan de kracht en kredietwaardigheid van de Duitse mark in plaats van in Europa, behandelden ze vervalste aantallen huishoudens en bouwden ze Potemkin-dorpen.
Van de belangrijkste Europese landen kon echter niet worden verwacht dat ze permanent aan de kattentafel van de EU zouden zitten. Een duidelijk politiek leiderschap zou daarom nodig zijn geweest om enerzijds het vooruitzicht op toetreding tot de zuidelijke landen te hebben geopend, maar anderzijds om te voorkomen dat de vergiftiging van de monetaire-beleidsgladheid de gemeenschappelijke munt zou besmetten en zou voldoen aan de wet op de entropie van Schopenhauer in de euro: “Als je een theelepel wijn in een Mestvat geeft het resultaat van mest. Als je een theelepel vloeibare mest in een vat wijn doet, krijg je ook vloeibare mest. ”
Het alternatief zou zijn geweest een tijdschema op te stellen, duidelijke hervormingsvereisten vast te stellen en de naleving ervan nauwkeurig te controleren. Een cohesiefonds had extra stimulansen kunnen geven. Het politieke initiatief had uit Duitsland moeten komen, dat met de D-Mark het doel van de wens had en de grootste belangstelling had voor robuuste normen omdat het zijn kroonschat in het project investeerde met zijn eigen valuta.
Rede opgeofferd aan het altaar aan een zogenaamd Europees idee
Alle reden werd echter opgeofferd aan het altaar van een zogenaamd Europees idee en de eenzijdige Frans-Duitse vriendschap. Frankrijk was geïnteresseerd in het ontwapenen van Duitsland in termen van monetair beleid en het vestigen van de sterkste “Club med” in het Euro-netwerk. Het Franse beleid ten aanzien van Europa kan alleen worden begrepen als men de visie van Charles de Gaulle over een door Frankrijk bepaald Europa beschouwt, waarvoor een politiek gecastreerd Duitsland de economische en financiële middelen verschaft.
Frankrijk heeft van zijn kant niet op afstand gedacht aan de mededeling van zijn kernwapens of zijn permanente zetel in de VN-Veiligheidsraad. Omdat de Bondsrepubliek Parijs zelf geen politiek idee had, werd een extra grote kruik vloeibare mest in het eurovat gegoten.
Met een zekere bewondering moet men zeggen dat de Fransen hard zijn in hun concept. De Fransman Jean-Claude Trichet werd opgevolgd door Mario Draghi, president van de ECB, gevolgd door de Franse Christine Lagarde. De assertieve Lagarde heeft echte macht, terwijl Commissievoorzitter Ursula von der Leyen, die al een totale mislukking was als minister van Defensie (“Flintenuschi”), een ontbijtdirecteur overhandigt.
De euro moet voor iedereen prospariteit creëren
De euro moet welvaart en welvaart creëren voor iedereen die naties samenbrengt, een Europees volk moet creëren. Europa zou op alle gebieden een enorme energieboost moeten krijgen. Parallel aan de invoering van de euro werd in maart 2000 tijdens een speciale top in de Portugese hoofdstad de zogenaamde “Lissabon-strategie” aangenomen. Binnen tien jaar, tegen 2010, moet de EU vóór de Verenigde Staten en Japan de meest concurrerende, dynamische en slimste economische ruimte ter wereld worden en een echte wereldspeler worden.
Wat kwam, was een door krediet gefinancierde consumptie- en bouwhausse in Zuid-Europa, die culmineerde in een staatsschuldencrisis die verband hield met de bank- en financiële crisis. China is ondertussen een wereldmacht geworden, die hard werkt aan de aanleg van de Nieuwe Zijderoute, terwijl de EU bezig is met crisispieken, het openen van reddingsparachutes en het vastbinden van reddingspakketten.
In plaats van de harde landen zetten de zachte valutalanden de toon, die in een comfortabele positie verkeren. De passiva en vorderingen van de Deutsche Bundesbank, de zogenaamde Target 2-saldi, die bij de nationale centrale banken ontstaan voor grensoverschrijdende betalingen door kredietinstellingen, naderen het biljoen. Als het valutagebied uiteen viel, zouden ze officieel moeten worden afgeschreven.
Duitse politici schetsen een ellendig beeld
De Duitse politici schetsen zoals gewoonlijk een zielig beeld. De toenmalige minister van Financiën Theo Waigel (CSU), die ook verantwoordelijk was voor Maastricht, heeft nog niet begrepen wat hij heeft gedaan. Groenenbaas Robert Habeck vindt de euro-obligaties geweldig. In de memorie van toelichting identificeert hij zichzelf als slachtoffer van Duitse geschiedenislessen: na de Tweede Wereldoorlog werden de Duitsers ook “financieel en institutioneel ondersteund” door de Verenigde Staten en de buurlanden, “ondanks het verleden” .
Voor Helmut Kohl (CDU) ging de invoering van de euro “over oorlog of vrede”, voor Sigmar Gabriel (SPD) en Joschka Fischer (Groenen) tijdens de corona-crisis “ging het over leven en dood – ook voor Europa!” Natuurlijk mag het sprookje niet ontbreken dat Duitsland “de grootste economische en financiële winst haalt uit de euro van alle landen en zelfs heeft verdiend aan de Griekse crisis”.
De federale regering spreekt zich officieel uit tegen de obligaties, maar het verzet is zwak, inconsequent en nauwelijks politiek gerechtvaardigd. Aangezien de beoogde leningen hoe dan ook waarschijnlijk verloren zullen gaan, zou de verlaging tussen een noord- en zuid-euro een einde maken aan de terreur, maar zou het het einde zijn van een fundamentele fout die een nieuwe start mogelijk zou maken.
Voor onze functionele elites is dit onvoorstelbaar. Er zullen luie compromissen worden gesloten en als niets anders helpt, zullen de mensen buigen voor het argument dat een volk dat twee wereldoorlogen is begonnen en zes miljoen Joden heeft vermoord, niet mag weigeren humanitaire corona-obligaties aan te bieden. Het moet veeleer nu bewijzen dat het van zijn duistere verleden heeft geleerd. Dat betekent dat er een hele emmer in de mestkan wordt gegoten.
Door zelfvernietiging kan er ook een eind aan komen
Een prognose: Noch de EU, noch de eurozone zullen uit elkaar vallen met een Corona-knal. Ze zullen hun faillissement uitstellen ten koste van de noorderlingen en vooral van Duitsland, al dan niet tegen de prijs van de valutakorting. Over het algemeen is het moeilijk om de indruk te vermijden dat de Duitse politici en zelfs de opiniemakers het Corona-virus zien als een kans om de bittere gevolgen van het verkeerd opgevatte euronetwerk te wijten aan een niet te overziene overmacht.
Ze hoeven niet bang te zijn voor actief verzet. Algemene vermoeidheid, demoralisatie, uitputting en de vernietiging van de prestatie-ethiek zullen echter toenemen. Duitsland is gedegradeerd zonder opgaande buren. Integendeel, als het Duitse anker van stabiliteit een vermoeiingsbreuk ondergaat, verliest de politiek leiderloze EU haar laatste greep. Door zelfvernietiging kan er ook een eind aan komen.
