Coronabeleid volgt de Juncker-doctrine

Ten aanzien van het omgaan met covid-19 hebben wij het vermoeden dat in de Europese Unie politici en farmaceuten Oostenrijk beschouwen als het proeflaboratorium van de Europese Unie. Neem de verplichte vaccinatie per 1 februari volgend jaar: is dat besluit daadwerkelijk door de Oostenrijkse regering op eigen initiatief en onbeïnvloed genomen, of waren er invloedrijke fluisteraars van “Big Pharma” of uit andere hoeken die de regering “aanmoedigden” tot het doen van deze stap?

Was misschien zelfs Brussel niet vies van het oplaten van een proefballon voor de Europese Unie als het gaat om verplichte vaccinaties, om erachter te komen wat er na het aankondigen van het voornemen kan gebeuren? En past het verhaal van de voormalige dronkelap voorzitter van de Europese Commissie Jean-Claude Juncker, de voorloper van de huidige EU-führerin Ursula von der Leyen, niet goed bij deze theorie?

Juncker zei toen: “We beslissen iets, leggen het dan in de kamer en wachten even of er iets gebeurt. En als er dan geen groot geschreeuw en geen opstanden zijn, omdat de meesten van hen niet eens begrijpen wat er is besloten, dan gaan we door – stap voor stap, totdat er geen weg meer terug is ”. Het zou zo maar kunnen. Oostenrijk beslist. En Brussel wacht en de hele EU wacht om te zien of er wat en wat er gebeurt. Om door te kunnen gaan.

De Oostenrijkse regering, die zo bezorgd is over het welzijn en de gezondheid van haar bevolking, heeft vaccinatie verplicht gesteld. Omgekeerd zou je bijna willen aannemen dat de regeringen van andere landen op zijn minst nalatig of bijna crimineel zouden handelen als het welzijn en de gezondheid van de bevolking van hun land hen blijkbaar niets aangaat, als ze tevreden zijn met lockdowns, maskervereisten en vaccinatie-oproepen.

Of schieten de maatregelen die de andere landen nemen in de strijd tegen corona en het beleid in Oostenrijk door met verplichte vaccinatie, wat volgens deskundigen niet alleen maar veel burgerrechten ter discussie stelt. Het feit dat ook Duitsland al praat over het verplichten van vaccinatie is nu al zorgwekkend, ook al hebben alle vier de vaccins die in de EU worden gebruikt slechts een voorwaardelijke goedkeuring gekregen of een noodtoelating die beperkt is tot 12 maanden. Een verlenging van de beperkte, voorwaardelijke goedkeuring is al aangevraagd, zo wordt gezegd. En het feit dat de fabrikanten van de vaccins strikt en onvoorwaardelijk elke aansprakelijkheid voor hun producten afwijzen, bevordert niet bepaald het vertrouwen.

Voordat de verplichte vaccinatie in Oostenrijk echt een probleem werd, startte de regering een campagne voor “pro-vaccinatie” met volledige steun van de mainstream media, het publiekrecht en een groot aantal “-ologen” en andere “deskundigen”. Er waren ook een aantal begeleidende maatregelen van de overheid zoals het verkorten van de geldigheid van tests, 2G, enz. Onder dergelijke omstandigheden, als het aantal vaccinaties stijgt, is juichen over het succes van het overtuigingswerk dan nogal een brutaliteit. Bij nader inzien waren deze mensen niet met argumenten overtuigd om zich te laten vaccineren.

Ze werden gewoon onder druk gezet, bijna gechanteerd. Als het door maatregelen bijna onmogelijk wordt gemaakt, zonder vaccinatie bijvoorbeeld je werk te blijven doen; welke mogelijkheid blijft er dan over, wat kun je dan? De geldigheid van het “Groene Paspoort” of het vaccinatiebewijs is ingekort van 360 dagen naar 270 dagen, en de geldigheid van een vaccin komt zelfs te vervallen vanaf begin januari, ongeacht de vaccinatiedatum – op voorwaarde dat er geen boostervaccinatie werd uitgevoerd gegeven tot de deadline.

Van honderdduizenden van degenen die nadat zij van corona zijn hersteld, wordt hen hun status afgepakt, ze worden dan – hoewel immuun – tot “niet-gevaccineerd” verklaard. De vaccinatie van kinderen vanaf 5 jaar werd (en wordt) zeer intensief gepromoot. We hebben een vaccinatiegraad van 90 procent nodig, wordt in Oostenrijk verteld. Van de totale populatie of van de gevaccineerde populatie…. dat is de open vraag. Een andere vraag is: hebben andere landen dan Oostenrijk dit vaccinatiequotum van 90 procent niet nodig?

Nu is het wetsontwerp voor verplichte vaccinatie beschikbaar. Het eerste dat sinds de aankondiging tot discussie heeft geleid, was de strafmaatregelen. In de zogenaamde “verkorte procedure” moet men 600 euro betalen, maar niet één keer en dat is het dan. Nee, elke drie maanden. Dus 2.400 euro voor hardnekkige vaccinatieweigeraars. En wie de brutaliteit heeft om tegen de boete in beroep te gaan, moet dan maar liefst 3.600 euro betalen. Oorspronkelijk was zelfs voorwaardelijke hechtenis gepland; dat zou inmiddels zijn doorgehaald. Iedereen die weigert de boete te betalen, moet worden geëxecuteerd. Figuurlijk gesproken, natuurlijk.

Deze vaccinatieplicht gaat dus op 1 februari in en geldt voorlopig tot eind 2024. Zelfs voor die mensen die tot nu toe de vaccinatie-oproepen van de overheid hebben opgevolgd is de 3e prik heel gemakkelijk – als deze nog niet heeft plaatsgevonden, en vervolgens de 4e prik voor (of tegen) Omicron, een 5e prik, enz., alles is inbegrepen.

Hebben de voorstanders daar ook rekening mee gehouden? De geldigheid van het “Groene Paspoort” zou beperkt zijn tot 9 maanden, zoals al is gemeld. Tot eind 2024 volgen er nog enkele vaccinaties. Dan moet – misschien – de persoonlijke vrijheid die bijna twee jaar lang geleidelijk van mensen is afgenomen, weer worden hersteld. De Oostenrijkse bevolking zou de vrijheid die zij nastreven alleen kunnen bereiken als die vrijheid vooraf wordt ingeperkt en van hen wordt weggenomen.

Wat opvalt aan de verplichte vaccinatie is dat deze pas geldt vanaf 14 jaar. Lange tijd is er een enorme druk geweest om kinderen van 5 jaar en ouder te laten vaccineren. Maar waarom dan pas vanaf 14? Ook zwangere vrouwen zijn vrijgesteld van de vaccinatieplicht, maar tegelijkertijd wordt vaccinatie sterk aanbevolen voor zwangere vrouwen.
Vanwaar de tegenstrijdigheid, wil de overheid haar verantwoordelijkheid ontlopen voor als “er iets gebeurt”? En mensen die om gezondheidsredenen niet mogen worden ingeënt, hebben – eigenlijk, logischerwijs – een certificaat nodig. Als de voorzitter van de Ärztekammer echter zijn zin krijgt, mag de huisarts deze verklaring niet afgeven. Die bevoegdheid moet dan aan een beheersbaar aantal artsen worden gegeven, b.v. officiële gecertificeerde artsen.

Dit alles moet het verkrijgen van een ontheffing moeilijk of zelfs onmogelijk maken. En artsen die niet uit overtuiging willen vaccineren, moeten zo mogelijk voor het gerecht of een commissie worden gesleept. Uit één incident blijkt duidelijk dat men zich in dat land op een dubieus pad bevindt: een echtpaar uit Linz, dat een apotheek runt, moedigde de deelnemers aan een demonstratie tegen verplichte vaccinatie aan. De Kamer van Apothekers rapporteerde dat aan de Tuchtraad en beschuldigde de apothekers van “schade aan het klantenvertrouwen”. Aan de andere kant zal het interessant zijn om te zien wat er gebeurt als asielzoekers de verplichte vaccinatie niet willen en zullen accepteren. In ontelbare gevallen hebben ze de quarantaineregels en de lockdown-beperkingen niet geaccepteerd. Waarom zouden ze dan de verplichte vaccinatie wèl accepteren? En aangezien deze mensen op kosten van de staat leven…. hoe moet dat dan met boetes?

Met alles wat er nu gebeurt, vraagt n​​iemand zich af waarom er vergelijkingen worden gemaakt met een tijd van ongeveer 90 jaar geleden?

En dan nog iets: eind januari 2021 – toen er al de coronavaccinaties waren – nam de Raad van Europa (niet te verwarren met de EU-Raad!) resolutie 2361 (2021) met meerderheid aan. Dit betreft: geen discriminatie van niet-gevaccineerde mensen. Deze resolutie werd voorgelegd aan de Oostenrijkse Nationale Raad. Die zou dan toch moeten besluiten dat de regering er verplicht is zich aan deze resolutie te houden.