Indignatie redactie 
Een recente arrestatie van een zwangere vrouw, die nu vijftien jaar wacht, laat zien hoe ernstig Australië is bezweken aan de tirannie van de volksgezondheid
Gideon ROZNER
Het was het beeld dat Australië schokte en al snel wereldwijd werd. Een zwangere vrouw, geboeid in haar eigen keuken, in het bijzijn van haar kinderen, terwijl politieagenten elke computer, tablet en mobiele telefoon in huis in beslag namen voordat ze haar met een kikker naar het station marcheerde.
Het is de behandeling die Australiërs gewend zijn te zien aan drugshandelaren, vermoedelijke terroristen en kinderpornografieningen. Maar in het geval van Zoe Lee Buhler was haar ‘misdaad’ een Facebook-bericht.
Het meest opmerkelijke is echter dat het tot nu toe heeft geduurd voordat er een soort protestbeweging ontstond. Melbourne, de hoofdstad van Victoria, is sinds maart op de een of andere manier afgesloten. Toen het coronavirus voor het eerst toesloeg, daalden de premiers die de acht staten en territoria van Australië bestuurden af in een soort onuitgesproken concurrentie om te zien wie de ‘zwaarste actie’ tegen het virus kon ondernemen – dat wil zeggen welke leider de meeste bedrijven zou kunnen sluiten, de meeste banen zou kunnen vernietigen. , en de meeste vrijheden onderdrukken in de naam van te worden gezien als iets aan het virus.
Als dit je idee van Australië als een ruig, ontspannen, oneerbiedig wonderland vernietigt, dan bied ik mijn excuses aan. Dat Australië lang geleden is gestorven, voor zover het ooit echt heeft bestaan. Australië heeft geen eerste amendement en de politieke cultuur is dichter bij het Europese vasteland dan de VS. De fundamentele vrijheden zijn grotendeels overgelaten aan conventies die van de Britten zijn geërfd. Ze zijn kwetsbaar gebleken, hoewel niemand ooit had kunnen denken dat ze zo kwetsbaar zouden zijn.
Daniel Andrews weet dit en maakt er gebruik van. Ergens onderweg pakte hij het speelboek op van democraten die disfunctioneren, armoede, misdaad en nauwelijks verhulde corruptie beheersen, en dit alles goedmaken door af en toe een wakkere truc te gebruiken – bijna altijd met enorme sommen publiek geld . Het coronavirus heeft hem het beste gespreksonderwerp van allemaal opgeleverd: ‘De economie versus het menselijk leven’.
De reactie van de media is – op een paar uitzonderingen na – kruiperig en onkritisch, maar het is de enige echte check of balans die we hebben: het staatsparlement heeft sinds maart nauwelijks gezeten en coronavirusbeperkingen zijn uitgevaardigd door uitvoerend fiat onder twijfelachtige ‘noodbevoegdheden’.
Dat gezegd hebbende, de tot dusver onoverkomelijke greep van Andrews op de macht is aan het slippen. De lockdown heeft genoeg werkloosheid, bedrijfssluitingen en regelrechte wanhoop veroorzaakt dat mensen het beginnen op te merken. Zelfs in de Volksrepubliek Victoria keert de stemming zich tegen de man die nu alom wordt bespot als ‘voorzitter Dan’.
Maar in de tussentijd gaan de lockdowns van Melbourne door. Andrews zocht een verlenging van zijn noodbevoegdheden, die het parlement hem op onverklaarbare wijze gaf. En tijdens het weekend kondigde hij een ingewikkelde ‘routekaart naar heropening’ aan, wat in feite betekent dat Melburnians de zinderende zomer van Australië onder huisarrest zullen ingaan en hun kerstdiners zullen houden via Zoom.
Het is een waarschuwend verhaal, en nog wat. Omwille van een vervelende virale longontsteking, verzilverden Victorianen gretig hun vrijheden voor de belofte van veiligheid. Door dit te doen, hebben we een van de grootste steden ter wereld veranderd in een dystopisch helllandschap zonder einde in zicht.
