COVID-vaccins zijn het raakpunt geworden van een belangrijke sociale strijd

COVID-vaccins zijn het raakpunt geworden van een belangrijke sociale strijd, waarbij niet-gevaccineerde – meestal mensen uit de arbeidersklasse en minderheden – door vaccinmandaten zonder werk en aan de rand van de samenleving zijn gedwongen. Gezien wat we het afgelopen jaar hebben geleerd over de epidemiologische effecten van de vaccins, hebben de mandaten geen wetenschappelijke rechtvaardiging.

Het bewijs tot nu toe toont onomstotelijk aan dat de covid-vaccins – zelfs zes maanden na volledige vaccinatie – goed beschermen tegen ernstige covid-ziekte, waaronder ziekenhuisopname en overlijden. Ondanks dit feit impliceren vier lijnen van wetenschappelijk bewijs verrassend genoeg dat niet iedereen gevaccineerd hoeft te worden. 

Ten eerste, zoals voor de meeste andere virussen, hebben degenen die hersteld zijn van covid een natuurlijke immuniteit . We weten nu dat het sterker is en langer aanhoudt dan door vaccins geïnduceerde immuniteit. In een onderzoek uit Israël hadden de gevaccineerden 27 keer meer kans om symptomatische covid te krijgen dan degenen met natuurlijke immuniteit. Dit feit betekent niet dat het beter is om besmet te raken dan het vaccin te krijgen, maar het betekent wel dat de herstelde covid-patiënten al goed beschermd zijn. Ze krijgen misschien wat extra bescherming van het vaccin, maar aangezien hun risico al erg klein is, is elke extra risicovermindering ook klein.

Ten tweede, terwijl iedereen besmet kan raken, is er een meer dan duizendvoudig verschil in Covid-sterfte tussen de oudste en de jongste. Voor kinderen zijn de risico’s lager dan bij de jaarlijkse griep. Tijdens de eerste Covid-golf in het voorjaar van 2020 was Zweden het enige grote westerse land dat kinderopvang en scholen open hield voor al zijn 1,8 miljoen kinderen van 1 tot 15 jaar. Zonder maskers, sociale afstand, testen of vaccins waren er precies nul Covid-sterfte onder de kinderen, terwijl de leraren een lager risico hadden dan het gemiddelde van andere beroepen.  

Ten derde zijn er, zoals met elk medicijn of vaccin, enkele risico’s met het covid-vaccin, waaronder myocarditis bij kinderen en jonge volwassenen. Het duurt meestal een paar jaar voordat we een duidelijk beeld hebben van de veiligheid van een nieuw medicijn of vaccin. Voor kinderen is het sterfterisico door covid minuscuul, dus zelfs een klein risico van het vaccin kan de balans in een ongunstige richting doen doorslaan. Hetzelfde geldt voor de herstelde covid.  

Ten vierde, in tegenstelling tot de polio- en mazelenvaccins, stoppen de covid-vaccins de overdracht van infectie niet. Ze zijn uitstekend in het verminderen van het risico op ernstige ziekte en overlijden, maar hun vermogen om infectie te voorkomen neemt na een paar maanden af. Dus zelfs als je gevaccineerd bent, zul je uiteindelijk besmet worden. 

Bij mildere symptomen kan het zelfs zo zijn dat de gevaccineerden het eerder naar anderen verspreiden, in vergelijking met de niet-gevaccineerden, die meer kans hebben om thuis bedlegerig te zijn. Als we er daarom bij mensen op aandringen zich te laten vaccineren, doen we dat voornamelijk voor hun eigen bestwil, niet om anderen te beschermen. 

Laten we deze feiten samenbrengen om te zien wat het betekent voor het vaccinatiebeleid.

Oudere mensen die geen Covid hebben gehad, moeten het vaccin onmiddellijk krijgen. Het kan je leven redden! Er zijn nog steeds niet-gevaccineerde ouderen. Het redden van levens is een hoofddoel van de volksgezondheid, en het overhalen van deze groep om zich te laten vaccineren moet de focus zijn van onze vaccinatie-inspanningen. 

Het is een vreemde realiteit over vaccinmandaten dat ze ernaar streven de vaccinatie te verhogen bij volwassenen in de werkende leeftijd en zelfs bij kinderen, inclusief degenen met natuurlijke immuniteit, in plaats van bij ouderen met een hoog risico. De bron van het publieke vertrouwen in de volksgezondheid is eindig, en het heeft weinig zin om het te verspillen aan een beleid dat erop gericht is de vaccinatiegraad te verhogen in een populatie met een lager risico. 

Het is onethisch om vaccins te gebruiken voor degenen die ze niet nodig hebben, terwijl vele anderen ze wel nodig hebben om covid te overleven. Dit omvat miljoenen arme, risicovolle ouderen in Latijns-Amerika, Afrika en Azië, waar nog steeds een vaccintekort is . 

Het is ook onethisch om mensen te ontslaan die ervoor kiezen zich niet te laten vaccineren. Veel van de aarzelende vaccins waren de helden van vorig jaar – verpleegsters , politieagenten, brandweerlieden, vrachtwagenchauffeurs en anderen die onze samenleving draaiende hielden terwijl de laptopklas thuis bleef tijdens de lockdowns. Ze werkten niet gevaccineerd en kregen daardoor COVID. Ze moeten worden beloond voor hun onbaatzuchtigheid, niet naar de rand van de samenleving worden geduwd, een nieuwe onderklasse.

De vaccinmandaten dwingen vaccins af aan veel mensen die ze niet willen of nodig hebben. Er is nu een wijdverbreid wantrouwen jegens volksgezondheidsinstanties en ambtenaren en als gevolg daarvan neemt de scepsis over vaccins toe. Het verlies aan vertrouwen heeft geleid tot een vaccin-scepticisme van ongeziene proporties. Het heeft bijgedragen aan een gevaarlijke daling van de vaccinatiegraad bij kinderen voor andere ziekten en heeft het moeilijker gemaakt om de resterende ouderen ervan te overtuigen zich te laten vaccineren. 

Er mag geen discriminatie zijn op basis van vaccinstatus, of het nu gaat om werk, scholen of iets anders. Dat zal het vertrouwen in de volksgezondheid helpen herstellen.