Indignatie redactie 
De term ‘Protection Racket’ verwijst naar criminele praktijken.
Een criminele organisatie werpt zich op als ‘beschermer’ van burgers en de middenstand in een bepaald stadsdeel, in ruil voor een vergoeding. Een deel van de omzet, of het op afroep verrichten van een zekere ‘dienst’. Wie niet wil betalen, of weigert dienstbaar te zijn, krijgt een knokploeg op bezoek die duidelijk maakt dat het niet veilig is in de wijk voor wie ongehoorzaam is. De criminelen werken doorgaans samen met de politie en lokale politici, die ze betalen vanuit de opbrengsten, en bij ‘verkiezingen’ zorgen ze ervoor dat de concurrent die niet op de loonlijst staat kansloos is.
Vergelijk dat nu eens met de wijze waarop ‘Woke’ de wereld verovert, op basis van de aanname dat zij de ‘slachtoffers’ vertegenwoordigen. Als achtergrond zonder hysterie, kan ik u twee artikelen van Richard Bernstein aanbevelen, die u HIER en HIER treft. In het verlengde daarvan kunnen we het ook een stuk breder trekken, en de wijze waarop ons deel van de wereld reageerde op ‘Covid’ meenemen.
Niet voor het eerst wil ik daarbij graag onderstrepen dat het gros van de mensen die bevlogen zijn door het ideaal om andere mensen te helpen, waar nodig tegen de zin van die te helpen mensen, eventueel met behulp van dwang, voor hun eigen bestwil, oprecht denken dat ze goed bezig zijn. Anderen beseffen wel dat het niet deugt, maar het levert leuk ‘handgeld’ op, en de wijk (het land) is rustig. En in zekere gevallen kunnen de bedenkers van deze opzet zelf ook het idee hebben dat ze iedereen een dienst bewijzen, en niet alleen zichzelf en de leden van hun organisatie. Bernstein tekent uit de mond van een tegenstander van het recht om zelf te bepalen hoe je je ‘identificeert’ op dat we afstevenen op een ‘therapie-samenleving’, waarin iedereen de weg kwijt is, en permanent hulpbehoevend is, met daarboven een autoritaire staat.
Mijn inschatting is dat het al te laat is om die trein nog te stoppen, alhoewel ik mij realiseer dat het beeld dat je krijgt van de samenleving als je de reguliere kranten leest, en naar de televisie kijkt, niet de praktijk is. Dat mensen in meerderheid ongemakkelijk reageren op de meer uitgesproken eisen, en praktijken, die buiten ‘Den Haag’, ‘Brussel’ en de academische wereld nog niet zoveel weerklank vinden. Maar verzet tegen die ontwikkeling is versnipperd, en veelal ook niet doordacht, waardoor iemand die spontaan tegenstand biedt een gemakkelijke prooi is voor de ‘beschermers’. Net als iedereen die dit onderwerp op de agenda tracht te zetten, voel ik mij er niet gemakkelijk bij, omdat ik zeker niet tegen het beschermen van kwetsbare mensen ben, en juist uitgesproken tegen al dat tribale, primitieve onderscheid op basis van ras, de kleur van de huid, de religie, leeftijd, sekse of seksuele voorkeur ben.
Bernstein laat zien hoe in Frankrijk, en elders in Europa, juist de anti-racisten, op emancipatie gerichte, traditioneel feministische groepen, fel worden aangevallen door de ‘beschermers’. Het zal u ook niet verbazen dat ik zelf niet alleen overeenkomsten zie met de wijze waarop overheden zijn omgegaan met het ‘Covid’-dossier, maar dat we hetzelfde patroon zien waar we wereldwijd landen hebben ‘bevrijd’ door ze terug te bombarderen naar de steentijd, en mensen de facto aanmoedigen om met lekkende rubberboten richting Europa te varen, op de vlucht voor onze bevrijdende bommen, en gewapende groepen die we in de armen hebben gesloten als ‘vijiheidsstrijders’, of ‘gematigde’ religieuze fanaten.
Enerzijds is er het risico dat als je het te breed maakt, het te complex wordt om op basis van voorbeelden, inzichten en bedoelingen helderheid te verschaffen over de mogelijke oorzaken van deze verdwazing. Dat is zeker zo waar we als individu geen directe invloed hebben op al dat oorlogsgeweld, en het ‘Covid’-beleid, maar dat ‘woke’ dichterbij komt, omdat het ook keuzes van ons vergt. Het is het eenvoudigst voor racisten, misogyne mannen, homofoben en transknuppelaars. Die kunnen gewoon zichzelf blijven. Maar al die klassiek liberale mensen, die elk mens een eerlijke kans geven om zich te bewijzen, maar die zich met hand en tand verzetten tegen de ‘gekkigheid’ en excessen, met de bijbehorende ‘cancel cultuur’, en het verlammende geweld van ‘social shaming’, en schuld bij associatie, tot vele eeuwen terug waar nodig, lopen gevaar om onder de voet te worden gelopen. Om te worden gedwongen de ‘protectie’ te accepteren, omdat ze anders bezoek krijgen van de knokploegen, gevolgd door de politie die ze in hun zak hebben.
De protectie van de geciviliseerde samenleving vraagt om individuele moed, door niet te zwijgen, en een terugkeer naar de échte wetenschap, met de bijbehorende onzekerheden, en marktwerking van ideeën en praktijken, binnen een fatsoenlijk kader van solide afspraken. Niets mis met mensen die het anders willen doen, en door hun voorbeeld inspireren. Wie dan zelf de eigen broek niet op weet te houden, mag terugvallen op de solidariteit van de gemeenschap. Maar dit wat we nu zien, is het gevolg van een te grote bemoeienis van de overheid met zaken die hen niks aangaan, betaald met geld dat er niet is, en er op deze manier ook nooit gaat komen.
