Indignatie redactie 
In december schreef ik dat de vaccinverplichting zal beginnen met vingerwijzen. Eerlijk gezegd dacht ik dat dat nog wel iets langer zou duren, voordat we Australische taferelen zouden zien. Mensen die elkaar de maat nemen is immers een doeltreffende, goedkope en ‘schone’ manier van je zin doordrukken als overheid. Breng het volk onder hypnose via de televisie en kranten, houdt haar een lekkere worst voor, een vakantie naar Ibiza of Kreta, een ‘museumpje pakken’ en het dringen voor de uitgang van de crisis gaat geheel vanzelf. Het vertrappelen van iedereen die daar in de weg staat (lees: “de oplossing blokkeert”) gebeurt met een waas voor de ogen.
Daarbij zijn velen van nature bereid die ‘koopjesjacht’-achtige vernedering te ondergaan als er iets te halen valt waar zij eerst hun zelfrespect voor hebben moeten inleveren. Wil je opgaan in het gedreun van een festival dat je voor de crisis al bezocht om de werkelijkheid te ontvluchten? Dan zal de vernedering van een prik nemen waar je niet echt in gelooft om die vlucht weer te ervaren, onderdeel van die vlucht worden. Twee (illusies) voor de prijs van één.
De propagandisten en marketeers van deze tijd hebben ons die vernedering eigen laten maken, doorgetrokken naar het extreme, waarin ook mensen met allergische reacties het vaccin onder hypnose, sorry: narcose toegediend kunnen krijgen. “Voor wie dat wil”, zegt Hugo de Jonge. Want dat is echt iets wat je dan wilt, buiten bewustzijn een injectie krijgen die op zijn minst nergens tegen helpt, en je waarschijnlijker voor het leven tekent. Suggereren dat er een wil zit achter de vernedering is het sadomasochisme van de prik-sjoemelaar. In ‘Vijftig tinten QR-maatschappij’ is de straf een beloning, en de beloning een inlossing van een schuld.
Nu ook het uitoefenen van sport, beroep en meningsuiting (tot in het Europese parlement aan toe) een vernederings-vinkje vergt is het voor velen even stoeien met het geweten. Een minuut of vijf om precies te zijn. Met beslagen brillen boven de kakelverse mondkappen (die vandaag weer massaal op het gezicht werden gespijkerd) je ‘Corona check app’ zoeken op je telefoon terwijl je wacht op een tafeltje op genoeg afstand van anderen die net als jij ‘genoeg beschermd zijn’ maar ‘nog even moeten volhouden’, is van een kaliber zelfhaat waar geen zweep over de rug meer iets aan toevoegen kan.
Waren we al zo ver weg gevlucht uit de werkelijkheid dat deze dwang die geen dwang mag heten er onderdeel van kon worden, alsof het ons Zelf niet echt betreft? Had dan niets substantie waar deze gekte op kon stukslaan? Zoals een psychisch gestoorde piloot met zijn passagiersvliegtuig een berg in vliegt, en daarmee tegelijkertijd letterlijk op de door hem gehate wereld stuit als een onbuigzaam Zijn? Waar is de rots in onszelf?
Wat doet het überhaupt met mensen als ze in hun primaire levensbehoeften alleen kunnen voorzien als ze hun belangrijkste bezit, hun lijf, in de waagschaal moeten leggen? Op hoop van zegen. Om te kunnen leven moeten we eerst een beetje langzaam dood, en wie dat dit niet wil is ‘gek’. Dat vat het wel een beetje samen.
Het effect van de verplichte vaccinaties en het gedragsexperiment daaromheen zal de mensheid traumatiseren zoals nooit tevoren. Het zal een diep spoor van vertwijfeling, depressie en leegte achterlaten waarbij het herstellen daarvan een immense taak van ons vraagt. Niet bij de toekomstige monumenten voor slachtoffers, niet via boeken die later over deze tijd geschreven zullen worden, niet op de bank bij de psychiater. De psychiater is zelf ook getekend. Bij die monumenten duiken gelijk de usual suspects weer op, en in die boeken zullen we allemaal sowieso helden zijn. Zoals iedereen Anne Frank zou hebben geholpen in de Tweede Wereldoorlog.
Een bruut, plotseling ontwaken tussen de puinhopen is onvermijdelijk, en dat is ook wat ons nog wacht. Ik ervaar dat er middenin zitten je niet ongemoeid en ongetekend laat, ook niet als je de waanzin ziet, je niet laat kisten en je rug recht houd. Misschien juist dan niet. De vernedering raakt aan ieders leven, of je nu in het gevang je veilig waant, of buiten het gevang de blikken op je gericht voelt. Of je nu terecht of onterecht wordt beschuldigd van de crisis, de vernedering is collectief. We delen elkaars lot. Zoals volken in het verleden vaker vernedering ondergingen en daar niet meer van konden herstellen zonder bloedvergieten.
Maar ook dat is vooraf een illusie. De vernedering is onze vijand, onze levenskracht de enige uitweg. Wie de vernedering voor kan blijven laat de grootste ellende al achter zich. Die van een leven in diepe rouw en spijt. Dat laatste ligt in mijn macht, de rest is aan God.
