De afgang van de EU onder leiding van von der Leyen

De nieuwe voorzitter van de EU-commissie kreeg van de lidstaten haar 30 dagen sluitingsovereenkomst, maar er zijn tekenen dat haar benoeming een echte blunder was van eurofederalisten, aangezien het duidelijk wordt dat de EU geen controle heeft over eventuele noodplannen voor virussen.

‘Wees voorzichtig met wat je wenst’, kunnen woorden zijn die wat mompelen als ze denken aan de betrokkenheid van de Duitse Ursula von der Leyen als voorzitter van de Europese Commissie afgelopen november. Traditioneel is de post van de machtige Commissievoorzitter altijd naar een obscure, mislukte politicus uit een nog onduidelijkere EU-lidstaat gegaan, met misschien de uitzondering van Jacques Delors halverwege de jaren 80, die misschien niet veel bekend was buiten Frankrijk in die periode.

Maar deze Duitse lichtgewicht, met de ongelukkige bijnaam van VDL (die in Groot-Brittannië ideeën oproept van een seksueel overdraagbare aandoening), brak de mal door niets te bereiken terwijl hij in de federale regering was, waar zelfs collega’s in Berlijn zich verzetten tegen haar nominatie voor de EU-post op grond van sensationeel onopvallend te zijn.

Maar de EU-elite, de echte machten in Brussel die grappige handdrukken hebben en wiens zweterige handpalmen de echte machten over lidstaten hebben, zoals ‘ook gerunde’ kandidaten. Dit wordt als een zeer positieve zaak gezien bij het installeren van je eigen pop in de beste eurobaan.

Maar gezien de ranzige, zo niet waanvoorstellingen van de EU over hoe ze zichzelf uit haar eigen politieke crisis kan halen – meer macht nemen, meer van de lidstaten decentraliseren, een sterker buitenlands beleid opbouwen en de begroting aanzienlijk opzwellen (vermoedelijk om te betalen voor meer nepnieuws van journalisten die indirect op de EU-loonlijst staan) – men had gedacht dat dit oude bedrijfsmodel een tweede blik nodig had. Zeker, een zwaargewicht pro federalistische leider met een schuldgevoelig profiel, welke media londen, zou het ticket zijn geweest? Iemand als Tony Blair bijvoorbeeld?

Het lukte Ursula deze week niet om steun van de EU-lidstaten te krijgen om zich allemaal aan één enkel beleid voor het gevreesde Corona-virus te houden, in plaats van dat ze allemaal hun eigen beleid inzake grenzen en nationale gezondheidsinitiatieven ontwikkelden, maar dat mislukte spectaculair. Het laat in ieder geval zien hoe zwak en ineffectief de EU is, want wanneer getest onder een crisis, is het echte vertrouwen, het vertrouwen van de nationale regeringen niet minder, het is er gewoon niet. Het is alsof regeringen zeggen dat  we van de EU houden, dat doen we echt, en we zien het als iets geweldigs … maar als de shit de fan raakt, nemen we het vanaf hier, bedankt.

Op zondag 15 ^th  van maart, Duitsland verhuisd naar reisbeperkingen langs het grootste deel van haar grenzen op te leggen, zonder ook maar de moeite om op de hoogte zijn buurlanden. Verschillende leden van de Europese Unie – waaronder Tsjechië, Slowakije, Polen, Portugal en Denemarken – hadden ook stappen ondernomen om grensbeperkingen op te leggen, in sommige gevallen met weinig voorafgaande kennisgeving. Is iets van dit legaal? Hoe zit het met Schengen?

Dit moet Ursula in paniek hebben gebracht, die op maandag 16 januari het plechtige pleidooi hield door middel van een videoconferentie voor kalmte en voor iedereen om te doen wat de nieuwe voorzitter van de Europese Commissie wil. En dus deed ze de volgende dag via een videoconferentie een beroep op de lidstaten om haar voorstel voor een reisverbod van 30 dagen goed te keuren.

Uiteindelijk werd de chaos onder controle gebracht. Maar het was Angela Merkel van Duitsland die het nieuws aankondigde van een EU-brede 30-daagse sluiting van niet-EU-burgers. Tot dat moment gingen 27 lidstaten door met hun eigen beleid en bijna zeker werd de stap om overeenstemming te bereiken over het Ursula-voorstel door Macron en Merkel doorgevoerd als niet alleen een beslissing van gezond verstand, maar ook een politieke om de nieuwe Europese te steunen Commissievoorzitter die een aantal dagen echt niet aan de bal was.

En toch weerhield het een aantal EU-lidstaten niet om door te gaan met hun eigen binnengrensregels, die de voorzitter van de Europese Commissie volledig omzeilden.

Maar wat niemand zag aankomen was de buitengewone reactie van Servië – een kandidaat-lidstaat van de EU – wiens president van de gelegenheid gebruik maakte om min of meer zijn afkeer van Brussel te uiten, omdat het het voorstel als een directe bedreiging voor zijn betrekkingen met China zag. Belangrijk is dat het ontwerp van de tekst EU-lidstaten (en degenen die in de rij staan ​​om lid te worden van de EU) verbiedt om medische apparatuur buiten de EU te verwerven (evenals medische apparatuur uit het EU-27-blok te exporteren), wat de woede van de Servische president, die min of meer bloed spuugde terwijl hij Brussel overnam.

‘Europese solidariteit bestaat niet. Dat was een sprookje ‘, zei hij op een conferentie die al snel van vitaal belang werd op sociale media. ‘Het enige land dat ons in deze moeilijke situatie kan helpen, is de Volksrepubliek China. Voor de rest bedankt voor niets. ‘

President Aleksandar Vucic heeft het besluit van Ursula om dergelijke maatregelen op te leggen bekritiseerd en heeft de Chinese premier praktisch gesmeekt om te helpen met medische apparatuur en artsen, aangezien hij geen enkele hulp ziet komen uit andere EU-lidstaten of zelfs uit Brussel.

Door zijn beslissing zou het toetredingsproces van Servië wellicht worden vertraagd of zelfs nietig verklaard, aangezien de EU een nogal nors beest is en niet vriendelijk is voor toetredingslanden die het proberen te trotseren. Het bod van Turkije om EU-lidstaat te worden, wordt op de ‘nooit-nooit’ teruggeschroefd van de EU-politiek na een aantal run-ins met zijn eigenzinnige leider Recep Erdogan die niet echt de wortel-en-stok-aanpak van Brussel koopt.

Zijn we via een onhandig beheer van Corona getuige van de ineenstorting van het EU-toetredingsbeleid? Mogelijk. Andere Oost-Europese landen die al in het blok zitten maar ook een diepe scepsis hebben tegenover Brussel, nemen Servië misschien wel het voortouw en gaan door met hun eigen plannen om hun eigen burgers te beschermen tegen het nemen van de hulp van China of anderen. Tot dusver kijken we niet alleen naar een catastrofe vanuit een pan-Europees gezondheidsperspectief, maar ook naar de eerste tekenen van een ziekte binnen de Commissie zelf, die sommige van haar hoge leden ’s avonds laat zorgen maakt over het lot: een ernstig gebrek aan vertrouwen van de president.

Ursula doorstond deze keer de storm, dankzij de hulp van Macron en Merkel, maar de verhuizing van de EU-president is lang niet genoeg om zowel de gezondheidsepidemie als de gevolgen ervan voor de EU-economieën te redden, maar ook voor een politieke crisis in Brussel. Wat ze heeft gedaan, is veel te weinig en veel te laat. Er zijn ook een aantal noodmaatregelen genomen om noodfondsen vrij te maken om bedrijven te helpen die dreigen in te storten of voor banen. Alleen al in Ierland zijn 140.000 banen verloren gegaan, bijvoorbeeld doordat de eigen centrale regering van Spanje maar liefst 219 miljard euro als reddingspakket ophoestte. Dat is 20% van het totale jaarlijkse BBP. In vergelijking met de paar miljard aangekondigd door de EU, dit relativeert hoe de dithering EU noch heeft het  vermogen om dergelijke crises aan te pakken – aangezien het zich nooit voorbereidt op rampenplannen, omdat het vreest dat het hierdoor lijkt alsof het project een mislukking is [lees euro-borgtocht] – maar ook over het feit dat het niet eens over de fondsen beschikt. Of liever gezegd, het heeft de middelen als het niet miljarden heeft uitgegeven om de despots in Afrikaanse landen te ondersteunen met ‘humanitaire hulp’ die rechtstreeks verband houdt met immigratiestromen die de regio verlaten en in Libië terechtkomen. Interessant is dat Ursula het erover eens is dat de EU-commissie tijdens deze noodsituatie de EU-staatssteunregels moet versoepelen, wat in praktische termen betekent dat de EU-regeringen het groene licht moeten geven om het geld van hun eigen belastingbetalers te gebruiken om oude, grote bedrijven te redden – nauwelijks troostend nieuws als u bent een baas van een klein bedrijf dat met verliezen en faillissement wordt geconfronteerd. Wat is er gebeurd met de boekdelen en boekdelen van de euro-garbels over “steun aan kmo’s”, waar de Commissie de afgelopen kwart eeuw eindeloos op heeft toegespitst? Of banen? De katten uit de tas.

Als de EU de enorm belangrijke staatssteunregels, die de hoeksteen van de interne markt vormen, die de EU haar dierbaar is, gewoon kan laten vallen, en ze heeft geen reddingsplan voor de kleine en middelgrote ondernemingen die zeker ten onder zullen gaan, dan welke rol kunnen we van de EU verwachten? Onder de commissievoorzitter Ursula, duidelijk niet veel. Of in ieder geval niet veel wat meer inhoudt dan alleen kantoorruimte bieden aan een praatwinkel voor EU-lidstaten. Als de EU het virus niet eens kan bevatten en maatregelen kan nemen om het te beschermen, wat moeten we dan echt doen met haar plannen om verder te gaan met een EU-leger met een krachtigere agenda voor het buitenlands beleid? Alles wat we hoeven te doen om die vraag te beantwoorden, is een blik op de puinhoop die aan de Turks-Griekse grens is ontstaan ​​nu het mislukte immigratie- en asielbeleid van de EU grote schade aanricht en het punt naar voren haalt dat het ‘sprookje’ van de EU als internationale speler wordt erkend. De komende maanden zullen we zien dat de EU-lidstaten de richtlijnen van Ursula in Brussel opgeven en het heft in eigen handen nemen. De droom van het eufemisme van “verdere integratie” [lees de decentraliserende macht van de lidstaten naar Brussel], die werd nagepraat toen de nieuwe commissie eind 2019 aantrad, zal een nachtmerrie voor de Europese burger worden. Als Ursula van der Leyen als het antwoord werd beschouwd, dan moet de vraag dan nogal stom zijn geweest. De komende maanden zullen we zien dat de EU-lidstaten de richtlijnen van Ursula in Brussel opgeven en het heft in eigen handen nemen. De droom van het eufemisme van “verdere integratie” [lees de decentraliserende macht van de lidstaten naar Brussel], die werd nagepraat toen de nieuwe commissie eind 2019 aantrad, zal eindigen als een nachtmerrie voor de Europese burger. Als Ursula van der Leyen als het antwoord werd beschouwd, dan moet de vraag dan nogal stom zijn geweest. De komende maanden zullen we zien dat de EU-lidstaten de richtlijnen van Ursula in Brussel opgeven en het heft in eigen handen nemen. De droom van het eufemisme van “verdere integratie” [lees de decentraliserende macht van de lidstaten naar Brussel], die werd nagepraat toen de nieuwe commissie eind 2019 aantrad, zal een nachtmerrie voor de Europese burger worden. Als Ursula van der Leyen als het antwoord werd beschouwd, dan moet de vraag dan nogal stom zijn geweest.