De Africanisering van Europa: miljoenen nieuwe migranten uit landen ten zuiden van de Sahara komen eraan

Een nieuwe studie bevestigt wat veel waarnemers al lange tijd vrezen: de Europese Unie zal in de toekomst het verklaarde doel worden van veel mensen uit Afrika bezuiden de Sahara. Een Deense professor presenteert nu zijn oplossing voor de migratiecrisis.

Allereerst klinken de voorspellingen erg geruststellend. De migratiegolf vanuit de Noord-Afrikaanse landen en het Midden-Oosten zal in de toekomst aanzienlijk afnemen, volgens een recente analyse van het Berlijnse Instituut voor Bevolking en Ontwikkeling, een denktank ondersteund door onder andere de Europese Commissie en de Wereldbank.

De laatste tijd is het aantal asielzoekers uit Afrika bezuiden de Sahara licht gedaald. Maar het doel van de 100 pagina’s tellende studie Europa? De toekomst van wereldwijde migratie ziet dit niet als een voortdurende trend. Integendeel, een omkering van de ontwikkeling kan in de nabije toekomst worden verwacht, zei Dr. Reiner Klingholz als hoofd van het instituut begin juli tijdens zijn presentatie van de nieuwe studie.

Het verlangen naar migratie is met name uitgesproken bij de bevolking in Afrika bezuiden de Sahara en Latijns-Amerika, heel anders dan in Oost- en Zuidoost-Azië. Wanneer we naar de meer concrete cijfers kijken, is het verbazingwekkend dat wereldwijd een op de tien mensen gebruik zou maken van de optie “emigreren”. Als de facto minder dan 5 procent van deze opmerkelijk grote wereldbevolking hun plannen in dit opzicht realiseerde, was dit alleen te wijten aan de meestal onbestaande financiële middelen of het feit dat er geen legale manieren zijn om het gewenste land te bereiken. Opgemerkt moet worden dat de ervaring heeft geleerd dat waar een wil is, er ook een manier is … legaal of niet. En, zoals recente gevallen laten zien, ondersteunen particuliere hulporganisaties illegale migratie actief met illegale acties.

Waarom “zij” zullen komen

Vooral de Afrikaanse migranten met een doel-EU kwamen uit hun thuisland uit de midden- of zelfs hogere klasse en wilden emigreren om hun situatie te verbeteren, zelfs als hun status in de nieuwe omgeving aanzienlijk zou afnemen. In deze discussie is het duidelijk dat het niet gaat om vervolgde en vluchtelingen uit oorlogs- en crisisgebieden, maar om mensen die hun economische situatie willen verbeteren. Hieruit kunnen ook enkele conclusies worden getrokken over de ware motivatie van velen die naar verluidt naar de EU komen als oorlogsvluchtelingen. Maar wie van de verantwoordelijken hoort dat graag?

Wat de toekomstige ontwikkeling betreft, lijkt de huidige situatie zeer tegemoet te komen aan de lang gekoesterde wensen van de migratiebewegingen. De studie ziet een aantal factoren en indicatoren voor een toenemende migratie van Afrika bezuiden de Sahara naar de EU. De economische ontwikkeling in die landen is positief genoeg om een ​​groter aantal mensen te bieden die bereid zijn te migreren met de nodige financiële middelen. Maar er is gewoon geen duurzaamheid voor een langetermijnperspectief in het thuisland. Beide vergemakkelijken migratie uit dergelijke regio’s, met een overeenkomstige impact op de EU. In de meer noordelijke landen van Afrika en het Midden-Oosten is er echter een “gunstige leeftijdsstructuur en een hoger opleidingsniveau”. Dat klinkt veelbelovend dit zou kunnen worden gekoppeld aan een aanhoudende economische opleving, die op zijn beurt de migratiedruk zou verminderen. Het grote “maar” komt echter niet uit: conflicten en oorlogen fungeerden als een potentiële verstorende factor in deze regio’s.

Alleen beheersbaar buiten afscherming …

Klingholz ziet drie duidelijke factoren voor een toekomstige toename van migratiedruk: politieke instabiliteit, lage opleidingsnormen, natuurrampen. Over het algemeen is het geen wonder dat dezelfde mensen die voor migratie pleiten, gewoonlijk alles doen wat ze kunnen om door de mens veroorzaakte klimaatverandering in het openbaar te bevestigen, ook al is er geen duidelijke feitelijke basis. Het gaat tenslotte waarschijnlijk ook om het pad effenen voor Afrikaanse klimaatvluchtelingen.

Alisa Kaps, Afrika-expert en co-auteur van de Berlijnse studie, wijst er bijna geruststellend op dat ten minste een meerderheid van degenen die bereid zijn te migreren in Afrika verblijven en zich niet op de EU willen richten. In het tegenovergestelde geval zou het einde van Europa toch meteen worden verzegeld. De auteurs van de studie wijzen er echter ook op dat distributieconflicten in de doelgebieden extra migratiebewegingen kunnen veroorzaken. Er zijn ook nauwelijks realistische opties voor het beheersen van migratiestromen vanuit Europa, behalve: de grenzen sluiten. Dienovereenkomstig vatten de onderzoekers samen: “Afgezien van marktafscherming kunnen de dominante migratiebewegingen van vandaag uit Afrika slechts in beperkte mate worden beheerst.”

Het mooie woord »diversiteit«

Het Berlin Institute legt uit: “Demografische veranderingen betekenen geen ramp, maar een uitdaging.” Dat kan het geval zijn. Alleen als demografische veranderingen specifiek zijn uitgedaagd om de Afrikanisering van Europa te implementeren, kan dit echt een catastrofe worden genoemd.

Dit wordt gedocumenteerd door de directe ontwikkeling van de gesynthetiseerde Arabische lente via de gesynthetiseerde Syrische burgeroorlog naar de gesynthetiseerde migratiebeweging, ondersteund door wereldwijde netwerken van pro-migrantenorganisaties. Dit alles staat nu onder het trefwoord “globalisering”. En zoals de studie opnieuw stelt: »Echter, als onderdeel van de algemene globalisering, zal de diversiteit in Europa toenemen, ook als gevolg van de toegenomen immigratie uit Afrika bezuiden de Sahara.«

Diversiteit, een mooi woord, vooral in de context van schijnbare onvermijdelijkheid. Het voorbeeld van Nigeria laat ook zien dat moslims voornamelijk in het achterlijke noorden woonden, terwijl de meerderheid van de christenen zich in het meer ontwikkelde zuiden bevond. Daarop zegt het: “Vanwege de verschillen in ontwikkeling groeit de moslimbevolking sneller dan de christelijke bevolking, wat nieuwe distributieconflicten met zich meebrengt.” Er zijn nog steeds enkele problemen voor ons in Europa.

Een muur rond Europa

De Deense historicus Uffe Østergaard is een Jean Monnet-professor voor Europese beschaving en integratie aan de Universiteit van Aarhus en geeft ook les aan de Copenhagen Business School. Hij is gespecialiseerd in de geschiedenis van de Europese identiteit en heeft multiculturele en multi-etnische landen zoals Oostenrijk-Hongarije en het Ottomaanse Rijk bestudeerd. Op 30 juni schreef hij in de Deense krant Politiken dat hij eerder de voorkeur had gegeven aan multiculturaliteit, maar nu zijn houding ten opzichte daarvan volledig heeft veranderd. Vandaag zegt hij: “De bescherming van grenzen is noodzakelijk, anders zal de bevolking in opstand komen tegen de regering.”