Indignatie redactie 
De favoriete sporten van Frankrijk zijn opvallend en straatdemonstraties. In de kern zijn de meeste Fransen revolutionairen en demonstranten.
In Frankrijk lijkt het antwoord op elk probleem ‘aux barricades!’ (tegen de barricades!). Demonstraties worden meestal gevolgd door een stevige lunch.
Maar deze keer zijn de dingen in de Republique veel verder gegaan dan de gebruikelijke vrije dag van de schoolfrivaliteit van de alomtegenwoordige demo’s van Frankrijk. Ze waren een vorm van geritualiseerde Gallische Kabuki waarbij demonstranten veel ophef zouden maken en wat ramen zouden breken. Na veel puffen en puffen zou de regering uiteindelijk terugvallen en de demonstranten veel geven van wat ze eisten.
Frankrijk is niet erg vakbond, maar zijn strijdlustige handelsorganisaties, meestal met wortels in het communisme of socialisme van de jaren 30, hebben een wurggreep op belangrijke sectoren van de Franse economie: treinen, metro’s, raffinaderijen, vrachtwagentransport, havens, voedseldistributie, luchtverkeersleiding en zelfs ziekenhuizen.
De huidige demoronde die een maand geleden begon, is een serieuze zaak. Zowat iedereen lijkt gekant tegen de plannen van president Emanuel Macron om de gekke quilt pensioenregelingen van de natie te moderniseren die speciale privileges verlenen aan begunstigde groepen werknemers. Spoorwerkers, bijvoorbeeld, een bijzonder verwend stel, kunnen in hun veertiger jaren met bijna volledig loon met pensioen gaan. Balletdansers hebben vergelijkbare voordelen. Gemiddelde werknemers kunnen op 62-jarige leeftijd met pensioen gaan. Macron wil het pensioen op 64 zetten, daarbij verwijzend naar de langere levensduur van de huidige werknemers, en de 42 afzonderlijke pensioenplannen van het land consolideren. De pensioenleeftijd van Groot-Brittannië is 66 jaar.
De arbeidersbeweging van Frankrijk is in vuur en vlam, en reageert met meer verontwaardiging en woede dan toen de Duitsers binnenvielen in 1940. Tenzij Macron terugtrekt, zullen de vakbonden olieraffinaderijen en petroleumdistributiecentra treffen en dreigen het meeste wegtransport, voedseldistributie te verlammen, hulpdiensten en luchthavens. Poorten zullen ook worden gericht.
Kortom, industriële oorlogvoering tegen de staat en zijn burgers. Soortgelijke stakingsacties en massale demo’s brachten de regering van Gen Charles De Gaulle in 1968 ten val, een aardbeving die nog steeds de Franse samenleving schudt en haar leiders achtervolgt.
Een belangrijke reden is dat Frankrijk nog steeds wordt gedomineerd door discrediet links denken. Het moderne kapitalisme wordt algemeen gezien met angst, wanhoop en wantrouwen. Veel Fransen beschouwen het kapitalisme als een Amerikaans complot om Europa permanent te domineren, een verkeerde angst die wordt geaccentueerd door de ruwe anti-Europese fulminaties van president Donald Trump. De universiteiten van Frankrijk zijn vol van boze socialisten en links leunende studenten met slechte vooruitzichten op een baan. Aan de andere kant is de Franse zakenwereld vrijwel een gesloten winkel met te weinig sociale mobiliteit.
Achter dit alles schuilt het onuitgesproken maar zeer reële Franse idee dat de overheid ‘papa’ is. In plaats van te betalen voor werk, geeft Parijs vergoedingen aan de Fransen. Als ze meer willen, zoals onhandelbare kinderen overal, gooien de Fransen driftbuien en eisen ze een beter loon en voordelen. De regering in Frankrijk wordt verondersteld onbeperkt rijk te zijn. Begrotingen en uitgavenbeperkingen worden afgedaan als het werk van gemeene Schotten of Zwitserse accountants.
Dit systeem zorgt ervoor dat veel Franse werknemers veel te jong met pensioen gaan. Ik heb ze in kleine steden kaarten zien spelen of de 19e-eeuwse forten helpen herbouwen. Het zijn meestal mannen die nog steeds geschikt zijn voor hard werken en scherpe gedachten. Het is een verspilling van een hele generatie, opgeofferd aan de verandering van socialistische doctrine en door de staat gesponsorde luiheid. Het is hartverscheurend om zo’n groot land te zien als Frankrijk enkele van zijn meest productieve, nuttige leden opoffert. Alles wat we weten over gezondheid en medicijnen vertelt ons dat mensen beter af zijn, langer leven en gelukkiger zijn als ze in de 70 zijn.
Frankrijk is een van de mooiste landen ter wereld. De burgers zijn goed opgeleid en verfijnd; zijn steden schitteren; zijn ecologie uitstekend beschermd. In veel opzichten blijft het ‘de Grote Natie’ uit het tijdperk van Lodewijk XIV. Maar niet als het gaat om arbeid en maatschappelijke verantwoordelijkheid. In plaats van een rustige discussie om loon- en werkkwesties op te lossen, zoals we in Zwitserland en Duitsland zien, blijven de Fransen zich overgeven aan politiek hooliganisme aan de eindeloze ellende van hun medeburgers.
