Indignatie redactie 
Ursula von der Leyen De Oekraïense havik die aan het hoofd staat van de Europese Commissie heeft een nazi-stamboom waarvan ze niet wil dat u die kent. De stamboom van Von der Leyen traceert een erfenis van macht en wreedheid, waarbij niet alleen enkele van de belangrijkste nazi’s van Duitsland zijn opgenomen, maar ook enkele van de grootste slavenhandelaren van Groot-Brittannië en, door huwelijk, enkele van de grootste slavenbezitters van de Verenigde Staten.
In de nasleep van de Russisch-Oekraïense oorlog zijn termen als ‘Europese waarden’ weer gangbaar geworden. Eén van de mensen die hiervoor het meest verantwoordelijk is, is Ursula von der Leyen, de voorzitter van de Europese Commissie die nu een bijna alomtegenwoordige figuur is in de mainstream media.
Volgens Ursula vertegenwoordigen “Europese waarden” alleen de hoogste eigenschappen van de mensheid: vrijheid, rechtvaardigheid, solidariteit en de rechtsstaat.
Natuurlijk kan iedereen met zelfs maar een beperkte kennis van de geschiedenis vertellen dat dit niets anders is dan eufemismen. Nog niet zo lang geleden betekende ‘Europese waarden’ iets heel anders. Die waarden trokken de grenzen van de wereld in oceanen van bloed, zowel van Europeanen als van degenen die ze veroverden. Een blik op de geschiedenis van Ursula’s aristocratische Europese familie kan ons het ware gezicht van deze “Europese waarden” laten zien en hoe de heersende klasse profiteerde van het opleggen ervan aan de wereld.
Ursula von der Leyen is de telg van twee aristocratische Duitse families. Ze werd geboren als Ursula Albrecht, de dochter van een prominente Europese bureaucraat, CDU-partijleider en voormalig gouverneur van Nedersaksen, Ernst Albrecht. De familie koesterde zorgvuldig een kosmopolitisch imago, aangezien Ernst het grootste deel van zijn leven voor de EU en verschillende voorloperorganisaties werkte. Toen ze opgroeide, kreeg Ursula van haar vader de bijnaam “Röschen” (Roosje), en afbeeldingen van het gelukkige gezin kwamen veel voor in de politieke advertenties van haar vader.
De familie Albrecht vergaarde hun fortuin door de positie als douanehandhavers in het Heilige Roomse Rijk te gebruiken om de katoenmarkten van het 19e-eeuwse Bremen te domineren en van daaruit is de naam Albrecht een vaste waarde in de Duitse geschiedenis.
De ooievaar in de afbeelding kan erg letterlijk worden genomen, gezien de zeven kinderen die Ursula op de wereld heeft gezet.
Zoals typerend is voor bourgeois Duitsers vertoont de verder uitputtend gedocumenteerde geschiedenis van de familie Albrecht een mysterieuze kloof tussen 1936 en 1945. Om ongemakkelijke vragen te vermijden over waar hun macht en geld vandaan kwamen en wat ze deden om het te verdienen, heeft het Huis van Albrecht, net als zovele anderen, gedaan alsof het naziregime gewoon nooit heeft bestaan. Aangezien we wellicht nooit antwoorden zullen krijgen over deze duistere periode, kan de schaduw die het werpt ons misschien de ware vorm laten zien van de ‘Europese waarden’ waar Ursula zo dol op is, als we een licht werpen op wat deze leegte omringt.
Om te beginnen kunnen we kijken naar Ernst’s eerste baan in de politiek, bij de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal onder leiding van een andere aristocraat, Hans von der Groeben.
Hans was op dat moment al een lange tijd bureaucraat. Tijdens de oorlog werkte hij als plaatsvervanger voor het Reichsministerium van Landbouw onder bevel van Richard Walther Darré. Darré was een fanatieke nazi, schreef zijn eerste fascistische propaganda in 1926 en sloot zich in 1930 aan bij de nazi-partij. Hij trad al snel toe tot de SS en zijn loyaliteit en toewijding aan de zaak brachten Heinrich Himmler ertoe persoonlijk Obergruppenführer Darré te kiezen als hoofd van zowel het SS Ras- en Hervestigingsbureau en later het Rijksdepartement van Landbouw. Darré was een van de leidende ideologen van de partij en hij combineerde de taken van de landbouw- en rasbureaus om de basis te leggen voor Generalplan Ost, het nazi-plan om het hele Slavische ras uit te roeien en Oost-Europa te koloniseren.
Darré was de architect van het agrarisch “bloed en bodem” beleid van de nazi’s (inderdaad, bekend uit het hedendaagse Oekraïne) en probeerde een nieuwe landbezittende “Arische” aristocratie te creëren. Hij keurde wetten goed die een “Arisch certificaat” vereisten om landbouwgrond te erven en speelde een belangrijke rol in nazi-eugeneticaprogramma’s, met name het Lebensborn-programma, ontworpen om een nieuwe generatie “Arische” supermannen te fokken en het Duitse volk te zuiveren van “ongewenste bloedlijnen”.
E’n van zijn meest veelbelovende acolieten was een arts met de naam Josef Mengele, die de leiding had over het beleid inzake “rassengezondheid” binnen de afdeling. Mengele zou later de beruchte engel des doods worden die enkele van de gemeenste misdaden in de geschiedenis pleegde met zijn medische experimenten op industriële schaal in het concentratiekamp Auschwitz. Mengele richtte zich vooral op kinderen als zijn slachtoffers en hield ze maandenlang in leven om zoveel mogelijk gegevens te verzamelen. Hij vergat nooit waar hij vandaan kwam: Mengele haalde Darré altijd aan als inspiratie voor zijn ideeën over ‘rassenhygiëne’.
Na de oorlog ontsnapte Mengele (net als zoveel andere nazi’s) aan gerechtigheid door naar Argentinië en later Brazilië te vluchten op de “rattenlijnen” die werden beheerd door CIA-agent, toekomstig hoofd van de West-Duitse inlichtingendienst en niet-hervormde nazi Reinhard Gehlen en werd beschermd op persoonlijk bevel van CIA-directeur Allen Dulles, die Mengele als een nuttige bondgenoot beschouwde in zijn oorlog tegen de USSR. Mengele stierf als een vrij man in 1976 en werd begraven onder de naam Wolfgang Gerhard in São Paulo, Brazilië.
Na de oorlog werd Darré gearresteerd en berecht voor oorlogsmisdaden in Neurenberg. Hij werd schuldig bevonden, maar ondanks de reikwijdte en omvang van zijn misdaden kreeg hij een straf van slechts zeven jaar. Hij diende slechts drie daarvan uit en werd in 1950 vrijgelaten. Hij stierf aan leverkanker in 1953. Een schokkend milde straf en Darré heeft de rechtszaal nooit van binnen gezien. Dit was overigens nogal gebruikelijk na de oorlog. De ‘liberale internationalisten’ zoals Allen Dulles, verantwoordelijk voor het Amerikaanse buitenlandse beleid, hadden geen last van de misdaden van het naziregime. Sterker: al in 1940 pleitte Dulles al voor een alliantie met nazi-Duitsland, en in 1944 had hij een ontmoeting met de nazi-inlichtingendienst om een afzonderlijke vrede te sluiten om de nazi’s als wapen tegen de USSR te gebruiken.
Na de oorlog werden alleen processen voor de meest flagrante nazi’s gehouden en de Amerikanen zorgden er zelfs toen voor dat hun straffen zo mild mogelijk waren. De achterban van het nazi-regime, het leger van mensen die de nazi-machine fysiek het moorddadige werk lieten doen van het onderwerpen en uitroeien van een heel continent, bleven bijna geheel ongestraft voor hun misdaden. Met het project Paperclip zorgden de VS ervoor dat de “top of the bill” van de nazi’s op hun eigen continent met open armen werden onthaald – waarvan de raketpionier Wernher von Braun (Apollo-project) wellicht de bekendste was.
In het geval van mensen als Hans von der Groeben werden ze beloond met banen in de nieuwe “gedenazificeerde” West-Duitse regering. Ondanks de pretenties van een nieuw Duitsland veranderden alleen de namen. Dezelfde bureaucraten werkten aan hetzelfde doel, de vernietiging van de Sovjet-Unie en haar bevolking, met alle mogelijke middelen. Het staatsapparaat dat ooit het Groot-Duitse Rijk heette, was nu gewoon opgenomen in een nieuwe structuur, nu de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) genoemd.
Nu in de functie van plaatsvervanger nam Ernst Albrecht dezelfde rol op zich als zijn baas in de jaren 1940, waarbij dit keer “bloed en bodem” vervangen werd door “Europese waarden”. Hoewel Ernst Albrecht een paar jaar te jong was om zelf nazi te zijn geweest, heeft hij tijdens zijn lange politieke carrière zijn sympathie daarvoor heel duidelijk kenbaar gemaakt. Ernst was een elitair die druipte van minachting voor het gewone volk en wilde in Duitsland tot stand brengen wat hij beschouwde als eliteheerschappij, in tegenstelling tot de heerschappij van de ‘oninzichtelijke’ menigte. Gezien het feit dat hij nooit een kans heeft gemist om het Derde Rijk en zijn moordenaars te vereren, is het heel duidelijk wie Ernst als elite beschouwde.
Tijdens zijn tijd als leider van de regering van de Christen-Democratische Unie (een van de twee grootste politieke partijen van Duitsland) van de Duitse deelstaat Nedersaksen, wist Ernst met succes leden van de neonazistische Deutsche Reichspartei (DRP) naar de gelederen van de CDU te lokken. De DRP beoefende wat bekend stond als Esoterisch Hitlerisme, een bizarre variant van neonazisme die inhield dat Hitler de letterlijke reïncarnatie is van de hindoegod Vishnu en dat de “Ariërs” van het nazisme dezelfde Ariërs zijn die ooit het oude India bewoonden. De CDU van Albrecht absorbeerde de DRP bijna volledig, omdat ze bang waren dat de DRP anders hun kiezersbasis zou uithollen. De strategie van Koutou voor de nazi’s werkte, en de CDU van Albrecht bestuurde de regio continu van 1976 tot 1990.
Toen hij het voor het zeggen kreeg was een van de elites die Ernst toevertrouwde om te regeren zijn minister van Justitie, een jurist genaamd Hans Puvogel. Opnieuw koos hij een fanatieke nazi. Puvogel trad in 1934 toe tot de Sturmabteilung, de paramilitaire tak van de nazi-partij en in 1937 was hij een regionale leider van de Duitse nazi-partij (NSDAP). Puvogel gebruikte zijn vaardigheden als advocaat om de uitroeiing van nazi-raciale vijanden te helpen rechtvaardigen. In zijn proefschrift pleitte hij voor massale euthanasie en sterilisatie van alle inferieure rassen als een manier om het ‘rassenprobleem’ van de nazi’s op te lossen.
Toen hij in 1978 werd ontmaskerd, loog Puvogel en zei dat hij in een kleine rechtse groep zat, Steel Helmet genaamd, die was opgenomen in de nazi-partij, maar volhield dat hij geen nazi-verleden had. Documenten die in 2012 door het Nedersaksische parlement zijn vrijgegeven, hebben bewezen dat dit een leugen was. Puvogel heeft zelfs nooit geprobeerd afstand te nemen van de inhoud van zijn proefschrift, en voor zover bekend ging hij als een toegewijde nazi het graf in. Ernst Albrecht van zijn kant heeft het er gewoon nooit over gehad. De strategie om simpelweg te doen alsof het Derde Rijk nooit heeft bestaan, loonde opnieuw, aangezien Albrecht zelf geen echte gevolgen ondervond.
“De waarde van een individu in de gemeenschap wordt gemeten aan de hand van zijn raciale persoonlijkheid. Alleen een raciaal waardevol persoon heeft bestaansrecht binnen de gemeenschap. Iemand die nutteloos is voor de gemeenschap vanwege zijn minderwaardigheid, of er zelfs schadelijk voor is, moet worden geëlimineerd.” – Hans Puvogel
Ernst werkte niet alleen voor nazi’s, hij vulde zijn kabinet met nazi’s en nodigde nazi’s uit in zijn partij; hij besteedde ook veel tijd aan het “hof maken” van nazi-kiezers. Ernst en zijn plaatsvervangers waren vaste waarden op evenementen van nazi-veteranen in heel Nedersaksen. Albrecht en Puvogel waren ook betrokken bij een bomaanslag die bekend staat als het Celle Hole-schandaal, het cel-gat schandaal. Op 25 juli 1978 ontplofte een bom op de muur van de gevangenis in Celle, Duitsland. De bom had niet het gewenste effect, er ontstond slechts een klein gaatje, en een groep van 12 mannen die de gevangenis binnen moesten gaan, moest vluchten. De daders ontsnapten, maar er werd een Mercedes gevonden waarin een rubberen vlot, ontsnappingsgereedschap, een Walther-pistool en vervalste paspoorten, waarvan er één een foto had van de gevangengenomen linkse militant Sigurd Debus. Later werden er gereedschappen in de cel van Debus geplant om de deal te bezegelen, waardoor de hele affaire leek op een mislukt ontsnappingsplan van de Rote Armee Faction (RAF). Albrecht prees de aanslagen als een succesvolle operatie, die volgens hem een overval en moord stopte (hij leverde hiervoor geen bewijs), en het incident werd gebruikt om de verslechtering van de omstandigheden voor Debus en andere gevangengenomen RAF-leden te rechtvaardigen. De RAF reageerde met een hongerstaking, die uiteindelijk leidde tot de dood van Debus in 1981.
Het verhaal klopte echter nooit helemaal. De RAF-leden hielden vol dat ze onschuldig waren, en de toenemende druk van advocaten en het publiek leidde uiteindelijk tot een parlementair onderzoek in 1986, waaruit bleek dat er geen ontsnappingspoging, geen overval of moord was, en dat de hele affaire een aanval onder valse vlag was, genaamd Operation Feuerzauber, gepland door de Duitse federale en Nedersaksische politie met goedkeuring van Ernst Albrecht. Een politieman uit Nedersaksen bracht zelfs de bom tot ontploffing. Desondanks gebeurde er niets met Albrecht of zijn regering. De gênante affaire werd snel onder het tapijt geveegd en de dood van Debus werd teruggebracht tot niet meer dan één naam op de lange lijst van degenen die zijn uitgehongerd ten voordele van de Albrechts.
Het is nog onduidelijk waarom Ernst Albrecht deze terroristische aanslag tegen zijn eigen land pleegde; het is echter mogelijk dat het verband hield met aanhoudende geruchten dat de RAF zijn geliefde dochter Ursula probeerde te ontvoeren als vergelding voor de nazi-sympathieën van Ernst. Vanwege die geruchten schreef Ursula op aandringen van haar vader zich in aan de London School of Economics onder de naam Rose Ladson om haar identiteit te verbergen. Die naam is niet willekeurig gekozen. Het is eerder de link naar een andere tijd dat Huis Albrechts ‘Europese waarden’ aan de wereld werden opgelegd.
Ursula koos haar naam uit een andere tak van haar familie, de Ladsons uit South Carolina. De Ladsons waren een familie van slavenhandelaren, plantage-eigenaren en separatisten. Hoewel de Ladsons geen aristocratische titel dragen zoals Albrecht of von der Leyen, droegen ze allemaal dezelfde kenmerken van de Europese aristocratie. De Albrecht-katoenhandel bracht de familie in nauw contact met de Ladsons en de relatie groeide totdat Mary Ladson-Robertson in 1902 met Carl Albrecht trouwde en zich door bloed bij de twee families voegde.
De koloniale banden van de familie Albrecht kunnen verklaren waarom ze zich zo op hun gemak voelden bij de nazi’s. Naast de duidelijke parallellen met betrekking tot slavernij en economische uitbuiting van hele mensenrassen, de kolonisatie van een continent, de raciale hiërarchieën en massamoord op industriële schaal, waren de nazi’s vurige bewonderaars van het Amerikaanse koloniale systeem. Ze baseerden hun rassensysteem zelfs specifiek op dat van het Amerikaanse Zuiden.
In South Carolina consolideerden de Ladsons hun rijkdom en macht en werden uiteindelijk een van de meest invloedrijke families in de staat, met diepe banden met financiën, politiek en natuurlijk slavernij. Net als de aristocraten van Europa versterkten de Ladsons hun huis door te trouwen met andere elitefamilies, van wie de meesten in de slavenhandel zaten. Onder hun voorouders waren mannen als James Moore, de voormalige gouverneur van Carolina die zijn positie verdiende door genocidale invallen waarbij meer dan 4.000 inheemse Apalachee-mensen als slaven werden meegenomen, wat uiteindelijk leidde tot de volledige uitroeiing van de stam.
Maar we dwalen iets te ver af. We weten dus zo ongeveer waar het geld en de macht van de familie van Ursula von der Leyen vandaan kwam, en wat ze deden om het te verdienen, vooral gezien in het kader van het feit dat Ursula enorm heeft geprofiteerd van de rijkdom en connecties van haar familie om haar eigen carrière te bevorderen, die stand kon en kan houden (op zichzelf als een voorbeeld van corruptie), verder Ursula’s ernstig schandalen, incompetentie en mogelijk zelfs ronduit verraad. Haar tijd als politica laat zien dat de appel van Ursula niet ver van de Albrecht-stamboom is gevallen.
Ursula stapte voor het eerst in de politiek in 2003 toen ze technisch werd verslagen in een regionale verkiezingsvoorverkiezing in Hannover door de CDU-trouwe Lutz von der Heide. Dit was onaanvaardbaar voor Ursula’s vader Ernst, die samen met zijn oude plaatsvervanger en Wehrmacht-artillerieofficier Wilfried Hasselmann een groot persoffensief lanceerde. De twee gingen vol op het orgel en voerden campagne voor Ursula om haar tegenstander, die op dat moment al meer dan 15 jaar in functie zat, te besmeuren. In die tijd had Ursula een langlopende column in het extreemrechtse tabloid Bild, een krant die was opgericht door ex-nazi-propagandist en CIA-activist Axel Springer, die tientallen keren is bestraft wegens schendingen van de Duitse wet en in staat was om hun aanvallen op Von der Heide effectief te versterken. Al snel las heel Duitsland het laatste nieuws over een voorverkiezing voor kleine regionale verkiezingen.
De campagne was beslissend en in de tweede stemronde won Ursula met een tweederde meerderheid. Het was een veilige plek, dus als nieuwe CDU-kandidaat werd Ursula gemakkelijk gekozen. Gezien dit is het onmogelijk om Ursula von der Leyen te scheiden van de nalatenschap van haar vader. Twee jaar later werd ze door Angela Merkel uitgekozen om minister van Arbeid en Gezinszaken te worden, ondanks haar bijna onbestaande politieke ervaring. In deze rol stond ze vooral bekend om het schrappen van sociale voorzieningen voor blinden en het (proberen van) verbieden van heavy metal-albums, een cv dat geen verdere promotie lijkt te rechtvaardigen. Desondanks werd ze in 2013 gepromoveerd tot de Duitse minister van Defensie, een stap die de oppositie verbijsterde. Hier begonnen de ‘Europese waarden’ van Ursula von der Leyen opnieuw vorm te krijgen.
Ursula’s mandaat was om de Bundeswehr uit te breiden en de paraatheid te vergroten, en ze ging met enthousiasme aan de slag. Ze begon constant op de oorlogstrommel te slaan, met het argument dat het Duitse leger te klein en onvoorbereid was om het hoofd te bieden aan welke nieuwe vijand dan ook die ze die dag tevoorschijn toverde. Of het nu Afghanistan, Iran, China, Rusland of Syrië is, Ursula pleitte consequent voor méér wapens, méér oorlog en méér geld. Ursula stelde zelfs een Duits vreemdelingenlegioen voor om de rangen van de Bundeswehr te versterken, een voorstel dat van alle kanten met afschuw en veroordeling werd onthaald.
Vrijwel onmiddellijk zei ze dat het ministerie hulp van buitenaf nodig had en huurde ze één van de favoriete en meest criminele adviseurs van de neoliberale politieke klasse in, de aan de CIA gelieerde McKinsey, de voormalige thuisbasis van beroemdheden als Susan Rice en Chelsea Clinton en vele andere politici en zakenmensen met een dubieus karakter. McKinsey’s tentakels reiken tot in regeringen (hallo Wopke!) en bedrijven over de hele wereld, en het is een voorbeeld van de “draaideur” tussen overheid, inlichtingendiensten en grote bedrijven. Het was meer dan alleen een adviesbureau: McKinsey kreeg de directe leiding over het ministerie, en consultant Katrin Suder kreeg een nieuwe functie binnen het ministerie om “de bewapeningssector te hervormen”. Ursula schoof bijna een half miljard euro in de schatkist van McKinsey en anderen voor ‘consulting’-diensten, en kreeg er absoluut niets voor terug. De niet-gekozen Suder werd zo vaak naast Von der Leyen gezien dat de oppositie grapte dat ze Ursula’s nieuwe lijfwacht was.
Binnen vier jaar nadat Von der Leyen het ministerie had overgenomen, stegen – naast de inkomsten van McKinsey – ook de inkomsten van adviesbureau Accenture uit werk met de Duitse strijdkrachten van 459.000 euro in 2014 tot ongeveer 20 miljoen euro in 2018. Naast alle foutief opgegeven declaraties van uitgegeven belastinggeld aan adviseurs, blijkt dat het ministerie van VDL in 2015 en 2016 ook de reguliere aanbestedingsregels aan zijn laars heeft gelapt. Dit zien we later ook bij de aankopen van Pfizer-vaccins in 2021. Hierover hebben we destijds uitvoerig bericht (link hier).
Deze brutale corruptie werd bekend als de “Berateraffaire” en was zo ernstig dat het leidde tot een parlementair onderzoek, met tegenstand van zowel links als rechts die antwoorden eiste van Von der Leyen. Ursula reageerde voornamelijk door tegenwerken, simpelweg door te weigeren vragen te beantwoorden of informatie te verstrekken, en uiteindelijk het bewijs van haar wandaden te vernietigen voordat ze voor het parlement kon worden gebracht. Omdat er geen bewijs was liep het onderzoek op een mislukking uit. Voor haar rol in de affaire ontving Katrin Suder het Ehrenkreuz der Bundeswehr (in goud) van Von der Leyen. Het schandaal was zo ernstig, zo brutaal en zo volkomen verbijsterend dat de oppositionele Sociaal-Democratische Partij Ursula von der Leyen openlijk beschuldigde van verraad, werkend in het belang van de regering van de Verenigde Staten in tegenstelling tot dat van Duitsland:
“Als federale minister van Defensie gedroeg Von der Leyen zich zoals de Amerikaanse president wilde toen hij opriep tot verhoging van de militaire uitgaven: hogere militaire budgetten, meer bewapening in plaats van ontwapening. En hoewel deze minister door haar hoge uitgaven aan adviesbureaus en diverse personeelsbesluiten in de problemen kwam en allesbehalve een rolmodel was, werd ze voorzitter van de Europese Commissie. Dat is een sleutelfunctie en het is belangrijk voor de VS.
De beslissing voor Von der Leyen gebeurde stilletjes in achterafkamertjes. Geen weldenkend mens kan uitleggen waarom ze deze belangrijke functie heeft gekregen. Een gedeeltelijke verklaring is dat ze steun kreeg van belangrijke landen uit Oost-Europa. De Verenigde Staten hebben een grote invloed op deze staten.
In de eerste grote kritieke zaak vertegenwoordigde Von der Leyen onmiddellijk en ondubbelzinnig het standpunt van de VS, waar ze zei dat Iran zelf verantwoordelijk is voor de confrontatie in het Midden-Oosten en voor de executie van de Iraanse generaal. Met haar kunnen de Verenigde Staten waarschijnlijk ook bij andere gelegenheden aanspraak op haar maken en een sleutelrol spelen bij het vormgeven van de interne structuur van de Europese Unie. Ursula von der Leyen is het perfecte voorbeeld van een ‘agent of influence’.”
– Albrecht Müller, SPD-Kamerlid 2 januari 2021
Ursula’s Bundeswehr was meer dan alleen een fondsenwervingsprogramma voor een parasitaire consultantklasse. Het was ook een broedplaats voor dezelfde gemene ideologie die haar vader zijn hele leven heeft gepromoot. Onder Von der Leyen explodeerden extreemrechtse en neonazistische sympathieën in de gelederen van de Bundeswehr. Ondanks herhaalde waarschuwingen van zowel binnen als buiten het leger deed Von der Leyen niets wezenlijks. Haar McKinsey-adviseurs creëerden gevoeligheidstrainingen voor het leger en Ursula maakte voortdurend publiciteitsrondleidingen langs militaire bases, maar het probleem werd steeds erger. Ten slotte werd in 2018 een complot ontdekt van de speciale eenheid van de elite Kommando Spezialkräfte (KSK) om Duitse politici te vermoorden en de Duitse regering omver te werpen.
Nader onderzoek in 2019 onthulde dat de speciale eenheid niet alleen werd geteisterd door openlijke neonazi’s, maar dat ze al minstens drie jaar actief plannen hadden om de Duitse regering omver te werpen. Bovendien hadden Ursula von der Leyen en haar leger van adviseurs, ondanks herhaaldelijke waarschuwingen, in het beste geval niets gedaan en in het slechtste geval de kwestie actief verergerd. Een inval bracht voorraden wapens, explosieven en nazi-memorabilia aan het licht. Verdere audits brachten 48.000 munitie en ongeveer 135 pond plastic explosieven aan het licht, waardoor veel Duitse politici zich afvroegen hoeveel van deze terroristische cellen er nog meer waren binnen de Bundeswehr. De ontbrekende munitie en explosieven zijn nooit gevonden. Het Ministerie van Defensie had uiteindelijk geen andere keus dan de KSK geheel op te heffen.
Von der Leyen bekleedde de post als minister van Defensie van 2013 tot 2019, een opmerkelijke reeks gezien haar onervarenheid. Maar toen de zaken instortten, stortten ze snel in elkaar – en legden zoals gezegd een hele reeks wanbeheer, incompetentie en mogelijke corruptie bloot. Er waren bijvoorbeeld ook inkoopproblemen die leidden tot Von der Leyens politieke ondergang in Duitsland. En het was geen toeval dat Von der Leyen als minister van Defensie problemen kreeg met aanbestedingen. Het is de complexiteit van de uitgaven van de Bundeswehr – en de alomtegenwoordigheid van lobbyisten – die de machtige positie al lang tot een valkuil hadden gemaakt.
De Gorch Fock, een zeilschip – met zeilen! – dat door de Duitse marine werd gebruikt voor training, lag in 2015 aangemeerd voor reparatie, kort voordat Von der Leyen aantrad. De geschatte kosten waren $ 11,6 miljoen. Toen ze in 2019 haar ambt verliet, waren de geschatte reparatiekosten van het opleidingsschip gestegen tot $ 163 miljoen. De missiekritieke componenten van Von der Leyens bewapeningsuitgaven deden het zelfs nog slechter. In 2017 waren er volgens N-TV 97 nieuwe wapensystemen geleverd aan de Bundeswehr. Slechts 38 waren functioneel.
Bovendien verwijderde Von der Leyen (en ook Suder) mobiele telefoongegevens en censureerden ze documenten op een manier die de argwaan van experts wekte. Hun ontduikingen waren zo extreem dat Tobias Lindner, de desensiedeskundige van de Groenen in de Bondsdag, aanklagers vroeg om Von der Leyen te onderzoeken op mogelijk crimineel wangedrag. “Het gaat verder dan een politiek geschil”, vertelde Lindner in 2019 aan de Süddeutsche Zeitung. “Ze heeft het oplossen van de zaak veel moeilijker gemaakt en kan strafrechtelijk aansprakelijk worden gesteld.” Overigens heeft Von der Leyen hetzelfde geintje geflikt met betrekking tot de voor tientallen miljarden aan vaccins-aankopen van Pfizer. Trouwens, ook onze eigen premier was zoals u weet een fervent “wisser”, alleen wist hij nergens van…..
Ondanks dit alles werd Ursula beschouwd als een favoriet om Jens Stoltenberg op te volgen als secretaris-generaal van de NAVO. Gezien de geschiedenis van de alliantie met nazi’s, zou het geen verrassing moeten zijn dat haar banden met extreemrechts werden genegeerd of, waarschijnlijker, in haar voordeel werden geteld. Per slot van rekening is de EU het voorportaal van het Vierde Rijk.
De reden dat Ursula (toen) niet werd gekozen, was omdat ze opnieuw naar boven had gefaald en al was gekozen tot voorzitter van de Europese Commissie in een nipte “verkiezing” die ze won ondanks de bijna universele veroordeling van Duitse politici, zowel van haar eigen partij als van de oppositie. Maar Angela Merkel, de baas en goede vriendin van Von der Leyen, moest zich onthouden van stemming nadat het Duitse parlement weigerde Ursula zelfs maar voor te dragen. De benoeming (eigenlijk: installatie) werd echter verwelkomd door buitenlandse politici zoals Emmanuel Macron, die een lachwekkende verklaring uitbracht waarin hij zei: “Ik heb haar vermogen gezien om dingen voor elkaar te krijgen en om te voorkómen dat ze gevangen zit in bepaalde belangen” over de nieuwe Führerin van de EU die slechts maanden eerder was beschuldigd van verraad vanwege haar volledige onderwerping aan buitenlandse speciale belangen. Bloomberg noemde de vrouw die bijna vijf jaar bezig was geweest met het creëren van nieuwe kabinetsposities voor haar vrienden en op zijn best een tweede Bier Halle Putsch negeerde, zo niet actief uitbroedde, een ‘stoere, visionaire hervormer’.
Ursula is de eerste vrouw die deze functie bekleedt en de tweede met enige connectie met de nazi’s: voormalig artillerieofficier van de Wehrmacht en hoogleraar nazirecht Walter Hallstein was als jonge man in de politiek begonnen en pleitte voor de deugden van de Neurenbergse rassenwetten. waarmee hij zijn levenslange toewijding aan “Europese waarden” aantoonde. Het is vanaf haar nieuwe platform in Brussel dat de hele wereld de “Europese waarden” van Ursula von der Leyen te zien krijgt. Na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne heeft Ursula het nieuws gedomineerd als één van de meest krachtige en standvastige pleitbezorgers voor méér oorlog, méér sancties en méér wapens.
Ursula toerde zelfs door Oekraïne en stopte voor een inmiddels beroemde fotosessie in Boecha, waar ze krokodillentranen vergoot voor de slachtoffers van een bloedbad waarvan de westerse mainstream media meldden dat het werd veroorzaakt door Russische troepen die hun eigen posities beschoten. In werkelijkheid werd het vrijwel zeker veroorzaakt door Oekraïense artillerie.
Het blijkt dat Ursula ook familiebanden heeft met dit gebied. De laatste keer dat een Von der Leyen in Oekraïne was, bracht Ursula’s verre familielid Joachim “Europese waarden” naar Oekraïne als de nazi-Gaultier van Galicië. In wat de nazi’s Operation Reinhard noemden, werd de regio “Judenfrei” weergegeven dankzij de ijverige inspanningen van Oekraïense nationalisten, die voor het naziregime dienden als bestraffers, om vervolgens hun straf te ontlopen dankzij de inspanningen van de Verenigde Staten en de NAVO.
Wat opmerkelijk is, is niet dat Von der Leyen in haar hele loopbaan zo erg heeft gefaald. Ze stond immers op door in te spelen op haar familiebanden. Wat echter opmerkelijk is, is dat ze op bijna dezelfde manier heeft gefaald als in haar laatste twee hoge posities. Ze leidde de Bundeswehr en vertrouwde de inkoopinspanningen van het leger toe aan de neoliberale marktlogica van managementadviseurs, en het liep slecht af. Een paar jaar later, verantwoordelijk voor de Europese inspanningen voor de aanschaf van vaccins, kreeg ze kritiek omdat ze te veel vertrouwen stelde in de vrije markt en niet aandrong op gecentraliseerde controle van de vaccinproductie en -distributie binnen de Europese Unie. Als gevolg hiervan stierven (en sterven nog steeds) mensen.
Nu staat de afstammeling van Joachim opnieuw bij die van de nationalisten en brengt dood en verwoesting over de bevolking van Oekraïne en de wereld. Dat zal nog erger worden als – naar verwacht maar God verhoede – zij het stokje zal overnemen van de oorlogszuchtige Washington-marionet Jens Stoltenberg. Hoeveel mensen moeten er deze keer nog sterven voor de ‘Europese waarden’ van Ursula von der Leyen?
