De beer is los

Recent schreef ik dat ik geen principieel tegenstander ben van censuur, en daar maak je geen vrienden mee op het internet. Je wekt dan al snel de indruk dat je graag zou zien dat iedereen met een andere mening de mond wordt gesnoerd. Maar dat is dus exact wat er nu gebeurt in het ‘Vrije Westen’. Het is niet lastig om de oorzaak aan te wijzen. De inhoudelijke kwaliteit van een mening is, van ‘Links’ tot ‘Rechts’, ondergeschikt gemaakt aan het ‘Beoogde Effect’. We zijn radicaal anders gaan denken over de functie van onze mening.

De dieper liggende oorzaak is de opkomst van ‘consensus’ in de ‘wetenschap’ en de politiek, met als basis ‘Iedere Mening Telt’. Overtuigen is geen kwestie meer van het formuleren van de betere argumenten, en het verzamelen van feiten ter onderbouwing, maar je moet een mening zien te ‘verkopen’. En niet alleen dat, maar die mening zelf mag lichtjaren verwijderd zijn van wat je écht zou willen zien te bereiken, als het maar voor een ‘dynamiek’ zorgt die de ‘consensus’ die kant op trekt. Met andere woorden, je mag liegen, bedriegen, bedreigen, beledigen, en geluiden die je niet bevallen, omdat ze afleiden van het beoogde doel, onderdrukken.

In landen waar men druk is met overleven heeft men geen tijd voor dat soort onzin. Een discussie, of dialoog, lokaal, of nationaal, dient kort, zakelijk, en puur inhoudelijk te zijn. Er is een nauw omschreven probleem, helder geformuleerd, en wat gaan we doen? De dijk is doorgebroken. Een groep mensen is ten onrechte buitengesloten van ‘Toeslag’. Zit daar niet te suffen: ‘Doe wat!’ En maak het niet erger.

De bijdrage aan dát soort discussies dient volkómen vrij te zijn van censuur, tenzij iemand er op wordt betrapt dat hij of zij buiten de lijntjes kleurt, en tracht de oplossing te belasten met oneigenlijke keuzes, wat nu speelt in de ‘aanpak’ van de ‘Covid-pandemie’, die tevens de ‘Groene Agenda‘ vult. Dat is volautomatisch ook de consequentie als je niet oplossingsgericht denkt, maar er ‘Intelligente Hutspot’ van maakt.

Dichter bij jezelf kan een bepaalde kwestie aanvoelen als een keuze tussen ‘Leven en Dood’, en ook die discussie tussen ‘stakeholders’ dient volkómen vrij te zijn van censuur. Maar gooi het niet op het internet om het groter te maken dan het is, zodat ook Gordon, André, Monique, Linda en weet ik veel wie allemaal meer zich er op de televisie over uit kunnen spreken. Hun mening is irrelevant. In het Engels zeggen ze voor dat soort gratuite meningen: ‘An Opinion is like an Asshole. Everyone has One’. Niet dat censuur daar dan op zijn plaats is, maar kijk naar een ‘Kwebbelprogramma’ op de televisie, of lees een ‘Kwebbel-column’ in de krant, en denk bij jezelf: ‘Asshole!’ Ongeacht of je die mening sympathiek vindt, of dat hij je tegenstaat. ‘Kwebbel, Kwebbel, Kwebbel’. Ga wat nuttigs doen met je leven! ‘Grow Up!’ Het is pure degeneratie, en in die zin gevaarlijk dat we inmiddels niet meer weten wat nou belangrijk is, en wat niet. In een kinderleven is niets belangrijker dan het zojuist gebakken zandtaartje. Maar hoe infantiel is de samenleving, als we er een nationale zaak van maken wat een marktkoopman met zijn hondje uitvreet. Of dat een hoogleraar bepaalde woorden kiest tijdens het college die door zompige studenten als ‘kwetsend’ worden ervaren. ‘Get a Life!’ Of ga bij je moeder thuis onder de bank zitten spelen met je blokkendoos, of je poppen, maar bemoei je niet met de ‘Grote Mensen Wereld’.

Dus wanneer is censuur dan wél nuttig en nodig? Als een mening behelst dat men met geweld de structuur van de samenleving wil veranderen, waarbij geweld in de wet scherp omschreven dient te worden, zodat het niet kan worden ‘uitgelegd’ als ‘dreigen met geweld’ op grond van angst. Als informatie de structuur van de samenleving rechtstreeks in gevaar brengt, eveneens nauwgezet omschreven, opdat een invloedrijke partij er niet mee wegkomt eigen schendingen van bestaande wetten langs die weg te maskeren, zoals het geval is inzake de vervolging van Julian Assange, en eerder Chelsea Manning, Edward Snowden, en vele, vele andere klokkenluiders.

Zoals we de samenleving nu hebben ingericht, komen we niet meer toe aan ‘Doen’. We wórden geleefd, en niet door lieden die het beste met ons voor hebben. Om onduidelijke redenen denken we nog steeds dat het onze samenleving markeert als volstrekt superieur. Rutte, en andere westerse ‘leiders’ rennen van het kastje naar de muur, en moeten zich in de meest onmogelijke bochten wringen om elke tenenkrommende, totaal imbeciele vraag van een man of vrouw met een microfoon of een iPhone te beantwoorden, anders worden ze tot in hun schoenen afgebrand in het ‘Kwebbelcircuit’. In Rusland en China is ‘Covid’ geen thema meer, behalve als een westerse ‘Kwebbelproducent’ zich in de strijd gooit. Niet dat er daar geen ‘Covid’ meer is, maar de discussie over het strijdplan is afgerond, de ambtelijke organisaties en ‘lagere bestuurders’ weten wat er van hen verwacht wordt, en op de uitvoering worden ze afgerekend. Xi en Poetin hebben andere dingen aan hun hoofd. En nee, dat is in Rusland ook niet ‘Navalny’.

Hoe langer we doorgaan op deze doodlopende weg, met onze ‘Intelligente Oplossingen’, die van elk probleem een catastrofe maken, en alle geld, energie en aandacht wegzuigen van de écht belangrijke zaken, hoe groter de schade. ‘Complot Theoretici’ denken al snel aan een cynisch plan, waar de ‘Deep State’ voor de continuïteit zorgt. Ironisch genoeg tevens bejubeld door degenen die ‘Complot Theoretici’ de mantel uitvegen, en er op uit zijn om hen te censureren, waar ze die ‘Deep State’ openlijk mobiliseerden om Trump in de Verenigde Staten, en andere ‘onwelkome leiders’ elders, de pas af te snijden. Maar zoals reeds in eerdere bijdragen geconstateerd, is die ‘Ambtelijke Kleilaag’ met daarboven een ‘Moddergevecht’ van institutionele en intellectuele kleuters, geen democratie, maar een stuurloze ‘Crash’. Een ‘Ballenbak’ met supervisie. En in geen enkel opzicht een concurrent voor een land waar de vrijheid van meningsuiting functioneel is, en het ‘Kwebbelcircuit’ niet meer dan ‘Volksvermaak’, of ‘Pulp’.