Het probleem is niet dat de EU te veel doet. Het is dat het niet genoeg doet.

De Europese Unie heeft een ambitieus nieuw plan voorgesteld om het hoofd te bieden aan de duizenden asielzoekers die aan de Europese kusten blijven aankomen. Maar zelfs topfunctionarissen in het blok erkennen dat het plan niemand gelukkig zal maken .

Woensdag heeft de Europese Commissie (de uitvoerende arm van de EU) meer dan 500 pagina’s met voorstellen vrijgegeven om haar jarenlange asielbeleid te wijzigen . Het ” Nieuwe Pact voor Migratie en Asiel “, dat sterk wordt gesteund door Duitsland, heeft tot doel de EU-lidstaten te overtuigen die sceptisch zijn over het binnenlaten van migranten, die al overbelast zijn met vluchtelingen, of streven naar hervorming, dat er tegen het einde van de volgende dag een nieuw compromis kan worden gesloten. jaar .

“Ik vraag je niet om het leuk te vinden”, zei vicevoorzitter Margaritis Schinas van de Europese Commissie donderdag tegen de EU-wetgevers. “Ik vraag je om het te begrijpen.”

Volgens het plan zouden alle 27 lidstaten ermee instemmen asielzoekers op te nemen of de verantwoordelijkheid op zich te nemen om degenen aan wie asiel is geweigerd, terug te sturen naar hun thuisland. Het plan zou een einde maken aan de quota voor het aantal vluchtelingen dat elk land zou moeten opnemen, en zou een nieuw, versneld systeem opzetten voor het verwerken en deporteren van mensen aan wie asiel is geweigerd, terug naar hun land van herkomst.

Het probleem is dat het plan bijna iedereen van streek heeft gemaakt en waarschijnlijk de vooruitzichten voor volledige acceptatie heeft gedoemd.

“Deze regels zijn niet acceptabel voor ons”, zei de Tsjechische premier Andrej Babis tijdens een persconferentie op donderdag samen met andere leiders die vijandig staan ​​tegenover vluchtelingen. “De strategie zou moeten zijn dat deze mensen echt in hun thuisland blijven en wonen, en we moeten hier het maximale voor doen en we moeten er echt over praten.”

Degenen die asielzoekers willen helpen en vinden dat de migratiewetten van de EU meer welkom zouden moeten zijn, steunen het plan ook niet. “Er is niet veel dat eigenlijk nieuw is in dit voorstel, en de weinige dingen die nieuw zijn, zijn over het algemeen afschuwelijk”, zegt Judith Sunderland, de adjunct-directeur voor Europa bij Human Rights Watch (HRW).

Simpel gezegd, voor sommigen is het nieuwe migratiebeleid niet sterk genoeg, en voor anderen is het niet humaan genoeg – een kloof die misschien te breed is om te overbruggen. “Het voorstel is een poging om twee extreme standpunten tussen de lidstaten te verzoenen die niet echt te verzoenen zijn”, vertelde Gerald Knaus, voorzitter van de denktank van het European Stability Initiative (ESI) met het hoofdkantoor in Berlijn.

Een dergelijke uitdaging heeft de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, er niet van weerhouden de migratieproblematiek van het continent aan te pakken, een kwestie die ze tijdens haar eerste jaar aan de leiding tot een kernpunt heeft gemaakt. Het migratiebeleid van de EU heeft “een nieuwe start” nodig, zei ze tegen journalisten in Brussel nadat ze het hervormingspakket had vrijgegeven. “Het oude systeem om ermee om te gaan in Europa werkt niet meer.”

Migration has always been a fact for Europe – and it will always be.#MigrationEU pic.twitter.com/hMMB0fDeru

— Ursula von der Leyen (@vonderleyen) September 24, 2020

Ze heeft een punt. De Europese politiek is op hol geslagen sinds meer dan een miljoen mensen die op de vlucht waren voor oorlog en vervolging in 2015 asiel zochten in de EU – met honderdduizenden die sindsdien arriveerden en anderen stierven onderweg – wat de opkomst van extreemrechtse partijen en de sterke mannen die hen leiden, heeft aangewakkerd. . De mishandeling door het blok van de kwestie, voornamelijk door degenen die wachten op een asielbesluit op te sluiten in uitgestrekte vluchtelingenkampen aan de periferie van het continent, heeft de humanitaire crisis verergerd .

De omvang van de algehele mislukking werd eerder deze maand onderstreept toen een brand het grootste vluchtelingenkamp van Europa op het Griekse eiland Lesbos verwoestte, waardoor de meerderheid van de 12.000 inwoners dakloos werd .

De levens van duizenden mensen staan ​​dus op het spel als de Europese leiders het komende jaar debatteren over de complexe reeks voorstellen. Helaas geloven maar heel weinig mensen dat dit tot echte vooruitgang zal leiden.

“Het meeste hiervan zal waarschijnlijk niet werken zoals de Europese Commissie zegt dat het zal werken”, vertelde HRW’s Sunderland me, “maar het zal waarschijnlijk veel leed veroorzaken bij mensen.”

Hoe de nieuwe asielvoorstellen van de EU zouden werken

Binnen de meer dan 500 pagina’s met voorstellen liggen oplossingen voor drie onderling samenhangende problemen die de leiders van de EU willen oplossen.

Ten eerste willen ze dat immigratieambtenaren in grensstaten asielaanvragen veel sneller behandelen dan nu, in de hoop het aantal mensen dat op een beslissing wacht te verminderen en een efficiënter proces te bevorderen.

Ten tweede willen ze landen die niet bereid zijn om te helpen met asielaanvragen, aanmoedigen om in te grijpen. Als ze dat niet doen, is er een mechanisme waarmee het blok die landen kan dwingen dat te doen.

Ten derde willen ze de terugkeer van mensen die geen asiel hebben gekregen bespoedigen naar hun thuisland, zodat ze niet te lang blijven hangen in het tijdelijke gastland.

De reden om deze drie problemen aan te pakken, is niet alleen om te proberen de situatie voor duizenden vluchtelingen te verbeteren, maar ook om tegemoet te komen aan de zorgen van landen die niet meer asielzoekers willen opnemen, aldus meerdere medewerkers van de Europese Commissie met wie ik sprak.

Ze zeiden dat topfunctionarissen van de Commissie al maandenlang de leiders van elke natie – inclusief immigratiehaviken in Hongarije, Oostenrijk, Polen, Slowakije, Tsjechië en meer – hebben ingeschakeld om hun mening te horen. De reeks voorstellen is bedoeld om hun zorgen weg te nemen.

Good discussion with Viktor Orbán, @AndrejBabis
and Mateusz @MorawieckiM, on EU Budget and Recovery Plan, climate, migration, rule of law and on the economic plan for #Belarus which they presented. We agreed to work closely together on these important issues. pic.twitter.com/0MuLSJr44Q

— Ursula von der Leyen (@vonderleyen) September 24, 2020

Maar experts zeggen dat het hervormingspakket ver achterblijft, hoe goed bedoeld ook. “Als het eindresultaat wordt aangenomen, maakt het niet veel uit, en het zou de huidige problemen aan de buitengrenzen niet aanpakken”, aldus Knaus van ESI.

Laten we eens kijken naar de voorstellen voor deze drie problemen:

1) Asielaanvragen sneller goedkeuren of weigeren

De huidige EU-asielrichtlijn geeft lidstaten maximaal zes maanden de tijd om te beslissen of ze iemands asielaanvraag al dan niet accepteren als ze irregulier aan de Europese grens aankomen – dat wil zeggen illegaal over land of over zee.

Dat is een lange tijd, maar bedenk wat er in zo’n beslissing zit. De regering moet uitzoeken of het terugsturen van een verzoeker kan leiden tot vervolging, gevangenisstraf of zelfs de dood. Dat is moeilijk om te doen, wat nog moeilijker wordt gemaakt door het feit dat sommige mensen zwakke – of zelfs frauduleuze – asielaanvragen hebben. Als de immigratiedienst van het land onderbezet is of overweldigd wordt door een groot aantal asielzoekers, is er onvermijdelijk vertraging.

Veel van de individuen en gezinnen komen uit door oorlog verscheurde landen of zijn religieuze en etnische minderheden die thuis worden vervolgd. Omdat ze vluchten voor hun leven, beschikken ze misschien niet over het vereiste papierwerk en bewijsmateriaal om te bewijzen dat ze onlangs in levensgevaar verkeerden. Ze hebben misschien ook niet het geld om een ​​goede vertegenwoordiging te krijgen voor een lastige juridische kwestie.

Volgens het internationaal recht moet iemand die asiel aanvraagt ​​in de haven van binnenkomst van een ander land, zijn pleidooi laten horen en eerlijk overwegen, en de EU als geheel houdt zich daaraan. Maar er zijn natuurlijk landen die niet willen dat migranten maanden op hun grondgebied wachten op asielbeslissingen, en de meeste vluchtelingen willen zo snel mogelijk een antwoord.

Om aan beide behoeften te voldoen, heeft de EU nu manieren voorgesteld om het hele proces te versnellen.

Stel dat een asielzoeker – laten we hem Alex noemen – irregulier vanuit de Verenigde Staten in Griekenland aankomt. Voordat Alex een grenspost kan passeren, zullen lokale en EU-asielambtenaren hem door een vijf dagen durend screeningproces leiden. Hij zal zijn ID en gezondheid laten controleren, zijn achtergrond laten verdiepen en meer. Na de screening wordt Alex op een van de twee sporen geplaatst: 1) waar een negatieve beslissing waarschijnlijk is, of 2) waar een positieve beslissing waarschijnlijk is.

Alex krijgt hoogstwaarschijnlijk zijn asielaanvraag niet toegewezen. De VS is een veilig land, hij is een man, hij is in de dertig, en niemand kon bewijs vinden dat hem in gevaar zou brengen als hij hem terugstuurde naar zijn rapportagebaan in Washington. Er is ook een kans dat grenswachten ontdekken dat Alex een veiligheidsbedreiging vormt voor Europa – misschien heeft hij een extremistische kennis op Facebook – en dat zou hem ook op het negatieve spoor kunnen zetten.

In beide gevallen zal hij volgens het nieuwe voorstel aan de Griekse grens blijven in een faciliteit die is gebouwd om mensen te huisvesten die de “grensprocedure” doorlopen. Hij krijgt geen toegang tot het land, hij kan de grens niet verlaten, en hij heeft in totaal maar 12 weken om zijn zaak te verdedigen, inclusief eventueel beroep – ongeveer de helft van de huidige deadline. Als Griekenland aan het einde van die periode nog steeds denkt dat Alex een zwakke asielaanvraag heeft, wordt hij teruggestuurd naar de VS, hoewel dat gemakkelijker gezegd dan gedaan is (meer hierover in een minuut).

(Voor alle duidelijkheid, als Alex een niet-begeleide minderjarige was, deel uitmaakte van een gezin uit een door oorlog verscheurd land, of een persoon uit een land dat hem bij terugkeer zou kunnen schaden – bijvoorbeeld Syrië – zou hij in het traject van positieve beslissingen kunnen worden geplaatst en het normale proces van zes maanden blijft van kracht.)

Op het eerste gezicht klinkt dit allemaal goed en wel. Asielzoekers zouden minder lang in het ongewisse zijn en autoriteiten kunnen sneller mensen uit de wachtrij verwijderen waarvan het onwaarschijnlijk is dat hun beroep wordt ingewilligd.

Maar als dit allemaal bekend klinkt, is dat omdat het zo is. Dit is in feite het bestaande plan van de EU, bekend als de ” hotspotbenadering “, om asielzoekers te huisvesten in vervallen faciliteiten aan de grenzen. Het enige echte verschil hier is de snellere afhandeling van de asielaanvragen.

Zo was het vluchtelingenkamp op Lesbos dat net is afgebrand een zogenaamde hotspot. Het lijkt er dus op dat de EU eigenlijk geen plan heeft om dergelijke plaatsen te verlaten. “Wat ze voorstellen, zou leiden tot meer en meer [Lesbos-achtige kampen] op steeds meer plaatsen”, zei HRW’s Sunderland. “De hele logica van de hotspot-aanpak heeft helemaal niet gewerkt.”

Er is ook een debat over het deel van de snelheid van beslissingen. Sommige deskundigen vrezen dat het doorploegen van asielaanvragen tot meer fouten zal leiden. In plaats van dieper in de achtergrond van een vluchteling te duiken, kunnen de autoriteiten sommige details bijvoorbeeld over het hoofd zien in een poging zich te haasten, wat misschien eindigt in een onterechte ontkenning. Anderen zeggen dat bepaalde Europese landen – namelijk Nederland en Zwitserland – met succes beslissingen over asielaanvragen hebben versneld door de procedures te moderniseren, het personeelsbestand te vergroten en door de overheid gefinancierd juridisch advies aan te bieden aan eisers.

Hoe dan ook, dit deel van het hervormingspakket lijkt helemaal niet zo verschillend, behalve als we proberen om de zaken sneller op gang te brengen.

2) Laat andere landen helpen met asielaanvragen, zelfs als ze dat niet willen

Deze volgende verandering – waarbij andere landen meedoen om overweldigde lidstaten te helpen – is misschien wel het meest controversiële voorstel van de EU en het voorstel dat waarschijnlijk de grootste politieke strijd veroorzaakt.

Landen in het zuiden van Europa – Griekenland, Italië, Spanje, Malta en meer – hebben op grond van hun geografische ligging alleen al de afgelopen vijf jaar honderdduizenden asielzoekers op hun kust zien aankomen. Naties elders op het continent zien niet zulke grote aantallen vluchtelingen omdat ze niet zo gemakkelijk bereikbaar zijn over land of over zee.

Tijdens de crisis van 2015 werden die zuidelijke landen, vooral Griekenland en Italië, overspoeld met asielaanvragen en vroegen ze andere landen om hen te helpen. Maar velen deden dat niet, waardoor ze de toestroom grotendeels zelf moesten afhandelen.

In de daaropvolgende jaren hebben sommige Zuid-Europese landen boten van migranten en vluchtelingen gedwongen zich af te keren , in strijd met het internationale en EU-recht, om het aantal asielzoekers laag te houden omdat ze het gevoel hebben dat ze niet meer kunnen nemen.

Het leiderschap van de EU weet dat dit een probleem is en heeft het stimuleren van solidariteit op dit gebied, dat wil zeggen alle lidstaten helpen met migratie- en asielaanvragen, al lang tot een belangrijk aandachtspunt gemaakt. De nieuwe voorstellen van deze week bieden een oplossing, in feite door andere staten te dwingen te helpen.

Dit is hoe het zou werken: stel dat Alex wordt vergezeld door duizenden en duizenden vluchtelingen die wachten op asielbeslissingen in Griekenland. Net als in 2015 is de toestroom zo groot dat ze inhaalt wat Griekenland aankan, zelfs met de hulp van de EU. Op dat moment kunnen de EU of Griekenland zich realiseren dat andere landen in het blok moeten helpen met de situatie en officieel om hulp vragen.

Dit is waar het lastig wordt. Eenvoudig gezegd: EU-landen zouden moeten beloven voor hoeveel asielzoekers ze willen zorgen. Als het aantal toezeggingen daalt tot onder 70 procent van de vastgestelde behoefte (dat wil zeggen: landen zijn in totaal slechts bereid om 600 van de 1.000 eisers aan te nemen), dan kan de EU degenen die onderbelofte hebben gedaan, dwingen – afhankelijk van hoe rijk en bevolkt een natie is – om meer mensen te nemen. (Meer over het dwangmechanisme en de problemen ermee, in een oogwenk.)

Landen die beloven te helpen, kunnen dit op twee manieren doen.

Ten eerste kunnen ze ervoor kiezen om een ​​asielzoeker te herplaatsen. In dit geval zou een land als Zweden Alex uit Griekenland halen en zijn asielaanvraag daar, in Zweden, voortzetten. Die optie is eenvoudig en spreekt landen aan die niet sceptisch staan ​​tegenover het binnenhalen van nieuwe migranten.

De tweede optie is gericht op vluchtelingensceptische landen. In plaats van Alex op te nemen, zou een land als Hongarije zijn terugkeer naar de VS kunnen sponsoren zodra zijn asielaanvraag is afgewezen. Alex zou in Griekenland blijven, maar Hongarije zou de onderhandelingen met Washington afhandelen om hem terug te sturen en de vlucht naar de VS te betalen. Dat maakt Griekenland blij door de terugkeerproblemen van Alex uit handen te nemen, en maakt Hongarije blij door het toe te staan ​​te helpen zonder Alex in huis te nemen.

Er is een vangst, maar: Als Alex binnen acht maanden niet naar Amerika is teruggekeerd, hij zou zijn om Hongarije verzonden als het proces verder. De reden hiervoor is om ervoor te zorgen dat Alex niet te veel van Griekenland gaat houden of familiale wortels krijgt door te trouwen of kinderen te krijgen – wat zijn uiteindelijke terugkeer naar huis moeilijker zou maken – en ook om Hongarije te stimuleren om Alex ‘zaak snel te behandelen in plaats van te verhuren. hij kwijnt weg in Griekenland.

Maar wat als Hongarije niet wil betalen voor de terugkeer van Alex of een asielzoeker? Hongarije heeft tenslotte al een wet aangenomen die asielhulp moeilijker maakt , en premier Viktor Orbán staat zeer vijandig tegenover vluchtelingen.

Dit is waar het handhavingsmechanisme van pas komt.

Volgens ambtenaren van de Europese Commissie die ik heb gesproken en de voorgestelde documenten, zou de Europese Commissie het recht hebben om een ​​”uitvoeringshandeling” – een wet – aan te nemen die een lidstaat zou dwingen om welk land dan ook te helpen. Aangezien een dergelijke maatregel officieel EU-recht zou zijn, is de sterke overtuiging dat de EU-lidstaten zich eraan zouden houden. Het blok wordt immers beheerst door de rechtsstaat en Hongarije zou geen andere keuze hebben dan te kiezen voor de optie herplaatsing of terugkeer-sponsoring.

Maar EU-functionarissen hebben nog geen antwoord op wat er zou gebeuren als Hongarije, of een andere vluchtelingenvijandige regering, een dergelijke wet zou trotseren. Als dat zou gebeuren, zou de EU in een diepe politieke crisis terecht kunnen komen. “Het is moeilijk in te zien hoe de Hongaarse regering plotseling zal deelnemen aan regelingen waardoor meer migranten naar Hongarije zouden verhuizen”, zegt Andrew Geddes, directeur van het Migration Policy Center (MPC) in Florence, Italië.

Dat gezegd hebbende, blijven EU-functionarissen ervan overtuigd dat zelfs de migratiesceptische naties de wet zullen volgen, aangezien ze door het gerechtelijke proces van het blok kunnen worden geleid voor verhaal.

Het is daarom mogelijk dat deze voorstellen prima werken als ze worden geïmplementeerd en dat cynisme niet gerechtvaardigd is. Maar wat sommige experts het meest stoort, is dat de EU door de voorgestelde hervormingen de hardliners van vluchtelingen effectief beklaagt. “De kleinste gemene deler is verlaagd”, vertelde Geddes me. En zelfs dan maken verklaringen van de Hongaarse regering en andere EU-landen duidelijk dat die concessies nog steeds niet voldoende zijn.

1/5 Since 2015, the stance of the HU Gov’t on migration has been clear and unchanged. We have presented this stance and our proposals on several occasions. We believe that the EU and its member states must cooperate in keeping the looming migration pressure outside our borders.

— Zoltan Kovacs (@zoltanspox) September 23, 2020

3) Stuur geweigerde asielzoekers sneller terug naar hun thuisland

Uiteindelijk komen we aan in het deel van het land van terugkeer naar het thuisland.

Laten we bij ons voorbeeld blijven: de asielaanvraag van Alex in Griekenland werd afgewezen, en nu zal hij gedwongen worden terug te gaan naar Amerika. Griekenland kan de terugkeer naar huis niet aan omdat het overweldigd is, dus Hongarije – gewillig of gedwongen door de EU – zorgt ervoor.

In dit geval is de terugkeer van Alex vrij eenvoudig. De VS kunnen hem gemakkelijk weer opnemen in de samenleving en zijn leven zal bij terugkeer niet in gevaar zijn. Maar stel dat Alex uit Tunesië kwam – nu wordt de situatie lastiger.

Tunesië verkeert momenteel in een economische crisis en kampt met het coronavirus. Daarom steken duizenden de Middellandse Zee over naar Italië en andere Zuid-Europese landen om asiel aan te vragen. Het probleem is dat niet iedereen zijn claim zal laten accepteren, en Tunesië wil niet per se bepaalde mensen terugnemen omdat ze er al uit wilden (onder andere).

Als gevolg hiervan zou er een impasse ontstaan ​​als zowel Hongarije als Tunesië uitzoeken wat ze moeten doen. Vermenigvuldig dat met duizenden gevallen, en je ziet de omvang van het probleem: duizenden mannen, vrouwen en kinderen die gewoon wegkwijnen aan de Europese grenzen, wachtend op een oplossing.

Dit is een veelvoorkomend probleem in de EU. Uit eigen statistieken blijkt dat slechts 40 procent van de asielzoekers met succes wordt teruggestuurd naar hun thuisland, en dat aantal keldert als het thuisland zich buiten het Europese continent bevindt, vertelden experts me. Knaus van ESI zei dat Duitsland in de eerste helft van dit jaar slechts 1.000 mensen buiten Europa kon deporteren, ver onder het niveau van vorig jaar, toen in totaal 4.000 mensen werden teruggestuurd naar hun niet-Europese thuislanden.

Het is dit probleem dat landen als Hongarije vaak noemen, en het is gedeeltelijk de reden waarom ze zelfs tegen de optie van terugkeer-sponsoring zijn. Bedenk dat als de Hongaarse regering Alex niet binnen acht maanden naar zijn thuisland kan sturen, ze hem naar Hongarije moet brengen, omdat ze eraan werkt om hem uit de EU te sturen. Dat is gewoon geen scenario dat vluchtelingenvijandige landen boven zich willen houden.

Alles bij elkaar probeerde de EU drie belangrijke problemen aan te pakken met haar nieuwe hervormingen, maar het lijkt erop dat ze ofwel oude oplossingen hebben herverpakt of geen aantrekkelijke oplossingen hebben geboden. Het is om die en andere redenen dat experts van mening zijn dat de voorstellen een jaar of langer van beraadslagingen niet zullen halen.

Wat zou het migratiebeleid van de EU verbeteren?

Om te worden aangenomen, moet elk voorstel worden ingediend via het Europees Parlement – dat bestaat uit vertegenwoordigers van de lidstaten – en de Europese Raad, een besluitvormingsgroep die bestaat uit staatshoofden of ministers van elk EU-land. Eenparigheid van stemmen is niet vereist, maar er is een groot deel van elke instantie nodig om de nieuwe maatregelen goed te keuren.

Dat is een grote taak, en weinigen geloven dat de meeste voorstellen het proces zullen doorstaan. “De Europese Commissie zegt in feite ‘dit zijn onze ideeën’, maar dat betekent niet dat de lidstaten ze leuk zullen vinden,” zei Geddes van MPC. ”Dit is een grote test voor de EU om te zien of ze overeenkomsten kan sluiten voor dergelijke kwesties van hoog politiek niveau. Er staat veel op het spel. “

Bovendien geloven de meeste experts met wie ik sprak dat het bespreken van deze kwesties een gemiste kans is. Als ze worden aangenomen, zouden de hervormingen de meeste mislukkingen van het asiel- en migratiebeleid van de EU van de afgelopen jaren opsluiten. En als ze niet slagen, zullen kwetsbare mensen blijven lijden terwijl politici tijd besteedden aan vruchteloos debatteren en postuleren.

De experts boden drie algemene oplossingen aan waarop de EU zich in plaats daarvan zou moeten concentreren.

Ten eerste moet de EU niet proberen landen te dwingen migranten op te nemen die ze simpelweg niet willen. De focus van het blok zou moeten verschuiven van het vinden van een gemeenschappelijk beleid naar het creëren van een “coalitie van bereidwilligen” – een groep EU-landen die daadwerkelijk asielzoekers willen. Als beloning ontvangen ze misschien meer financiering of misschien zelfs meer stemrecht binnen de EU.

Het nadeel is dat het blok niet zo samenhangend zal zijn op het gebied van asiel- en migratiekwesties. Maar sommigen vinden dat het geven van een gastvrije plek aan mensen de prioriteit moet zijn, en niet het creëren van een kunstmatig gevoel van eenheid.

“Ik vind niet dat Europa gegijzeld moet worden door een vijandige minderheid”, zei Sunderland van HRW.

Ten tweede zou de EU moeten werken aan de handhaving van bestaande asiel- en migratiewetten in plaats van te proberen nieuwe te verkopen. Dat betekent ervoor zorgen dat landen asielzoekers niet terugduwen op boten en daadwerkelijk vluchtelingen opvangen uit hotspots om de last voor de Grieken en Italianen van Europa te verminderen. Bovendien moet de EU een manier vinden om landen als Hongarije te straffen omdat ze het voor asielzoekers moeilijker maken om daar binnen te komen.

“Het fundamentele probleem op dit moment is dat we veel wetten hebben die al worden overtreden”, zei Knaus van ESI. “Als wetten straffeloos worden overtreden, is het dan niet de eerste stap naar verandering die de wetten die al van kracht zijn, meetellen? Waarom zouden gewijzigde wetten beter zijn? “

Ten derde moet de EU creatief omgaan met de manier waarop ze met de thuislanden omgaat. Marokkanen en Tunesiërs kunnen bijvoorbeeld niet zonder visum reizen in de EU. De EU zou burgers visumvrij reizen kunnen aanbieden – waardoor toerisme en handel gemakkelijker worden – in ruil voor hun bereidheid om de terugkeer van onderdanen aan wie asiel wordt geweigerd in Europa te bespoedigen. Zo’n handel werkte met Oekraïne , en de EU vindt het gemakkelijker om asielzoekers daarheen terug te sturen sinds er een deal werd gesloten.

Geen van deze oplossingen is perfect, maar velen geloven dat ze de belangen van zowel vluchtelingen als de EU meer zullen dienen dan wat zojuist werd voorgesteld.

“Er is een grote vraag of dit alles daadwerkelijk asielzoekers zal helpen,” vertelde MPC’s Geddes me. Dat gezegd hebbende, begrijpt hij waarom de EU-leiders dit probleem nu willen oplossen voordat het erger wordt. “Er moet iets gebeuren, anders komt de EU nooit tot een akkoord.”

Correctie 26-9: Knaus ‘statistiek over deportaties uit Duitsland waren naar buiten Europa, niet naar de EU. De wijziging is doorgevoerd.