Indignatie redactie 
De furore over het telefoongesprek van Donald Trump op 25 juli met Volodymyr Zelensky is niet eenvoudig te achterhalen. In tegenstelling tot de eerste berichten, zei de president niets over een tegenprestatie, en hij drong er ook niet op aan dat de president van Oekraïne “vuil ophoopte” over Joe Biden. Alles wat hij volgens het officiële transcript deed, was Kiev vragen om naar zijn activiteiten te kijken, en alles wat Zelensky deed als reactie was garanderen dat een dergelijk onderzoek “openlijk en openhartig zal worden gedaan.” Een eerlijk onderzoek naar een politicus die opgewekt bekende te dwingen een officier van justitie die het bedrijf van zijn zoon onderzoekt – wat is daar mis mee?
Maar nu is het mysterie opgelost. Het tumult gaat niet over Trump-advocaat Rudy Giuliani die de voormalige vice-president onderzoekt. Het gaat over William Barr die Russiagate onderzoekt, wat veel belangrijker is.
Dit werd begin deze week duidelijk toen de New York Times meldde dat Trump ook de Australische premier Scott Morrison had gebeld en hem had gevraagd mee te werken met de procureur-generaal. Plots werden Giuliani en Biden vergeten terwijl de rest van de bedrijfsmedia schor schreeuwde. “De ergste angsten van democraten over William Barr blijken juist te zijn,” verklaarde de Washington Post. “AG Bill Barr bevindt zich” nek diep “in Trump-schandaal,” zei MSNBC. The Daily Beast riep op tot zijn afzetting, terwijl de Guardian hem beschuldigde van niets minder dan proberen “de geschiedenis van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 te herschrijven.”
Dit was brutaal uit een krant die probeerde de geschiedenis zelf te herschrijven door valselijk klokkenluider Julian Assange te beschuldigen van ontmoeting met Trump campagneleider Paul Manafort in verband met gestolen e-mails van de Democratische Partij.
Maar het was allemaal onzin. De misdaden van Trump – oorlog voeren tegen Jemen, Iran blokkeren, proberen Venezuela uit te hongeren tot onderwerping, enz. – zijn bijna onomlijnd. Maar dit is er niet een van. Ondanks het geschreeuw van verontwaardiging deed hij niets verkeerd bij het bellen van Scott Morrison, en Barr ook niet bij het vliegen naar Londen en Rome om hun medewerking te zoeken. Beide mannen zouden inderdaad nalatig zijn geweest als ze dat niet hadden gedaan.
De reden is dat Australië, Italië en het VK net zo centraal staan in Russiagate, het pseudo-schandaal dat de Amerikaanse krantenkoppen gedurende twee en een half jaar domineerde, net als de Oekraïne bij l’Affaire Biden. Het was tenslotte een Anglo-Maltese academicus, Joseph Mifsud, die Trump-campagne George Papadopoulos vertelde dat Rusland ‘vuil’ had op Hillary Clinton in de vorm van ‘duizenden e-mails’, en het was de Australische diplomaat Alexander Downer, een zelf- beschreef ” krijger voor de westerse alliantie “, die het nieuws uit Papadopoulos ophaalde in een Londense wijnbar en vervolgens een formeel onderzoek in gang zette door de FBI op de hoogte te brengen.
Het was een ex-Britse inlichtingenagent genaamd Christopher Steele die de pers in een razernij stuurde toen iemand zijn nep “gouden douches” -dossier lekte in januari 2017. Het was ex-Britse inlichtingenchef Sir Richard Dearlove die Steele coachte hoe het woord te verspreiden van zijn ‘bevindingen’, en het was een oude Amerikaanse inlichtingenagent genaamd Stefan Halper, een collega van Dearlove’s aan de Cambridge University, die Papadopoulos naar Londen vloog zodat hij hem met belangrijke vragen kon doorspitten:
‘Het is geweldig dat Rusland jou en de campagne helpt, toch, George? George, jij en je campagne zijn betrokken bij hacken en werken met Rusland, toch? Het lijkt erop dat je een tussenpersoon bent voor Trump en Rusland, toch? Ik weet dat je weet over de e-mails. ‘
“Ik weet niet waar je het verdomme over hebt,” zegt Papadopoulos. Als hij het aas aan de andere kant had ingenomen, zou de FBI hem misschien hebben beschuldigd van collusie en hem hebben gedwongen een draad te dragen zodat hij ook andere Trump-campagneambtenaren kon vangen.
Wat Italië betreft, is dat waar Mifsud naar verluidt sinds begin 2017 is opgesloten. Iedereen die Russiagate tot op de bodem wil onderzoeken, wil weten wie hem beschermt – en hopelijk zal Rome Barr nu helpen dit uit te vinden.
Russiagate was een van de meest bizarre afleveringen in de moderne politieke geschiedenis, een breed opgezette desinformatiecampagne die erop gericht was een wettelijk gekozen president uit zijn ambt te verdrijven. The Times, WaPo, MSNBC en the Guardian zaten allemaal nek diep in het schandaal, en nu zitten ze nek diep in de cover-up door te proberen het officiële onderzoek van het ministerie van Justitie te verdiepen in hoe Russiagate begon voordat het zelfs maar klaar was . Als ze ermee wegkomen, is de grote verliezer ook het publiek – en de democratie.
