De Canadese premier heeft een geschiedenisles nodig

Op 23 augustus ^rd het bureau van de Canadese minister-president gaf een verklaring aan de zogenaamde “zwarte lint dag,” een valse vakantie in 2008-2009 door het Europees Parlement aan de slachtoffers van de fascistische en communistische “totalitarisme” te herdenken en de ondertekening te onthouden van het Molotov-Ribbentrop non-agressiepact in 1939. Verschillende centrum-rechtse politieke groeperingen in het Europees Parlement, samen met de NAVO (lees VS) Parlementaire Vergadering hebben het idee geïnitieerd of gesteund. In 2009 heeft de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa, in Litouwen bijeen, ook een resolutie aangenomen“waarin de rollen van de USSR en Nazi-Duitsland worden gelijkgesteld aan het begin van de Tweede Wereldoorlog.”

De verklaring van premier Justin Trudeau volgt dezelfde lijn. Hier is een fragment: “Black Ribbon Day markeert de sombere verjaardag van het Molotov-Ribbentrop Pact. Ondertekend tussen de Sovjetunie en Nazi-Duitsland in 1939 om Midden- en Oost-Europa te verdelen , vormde het beruchte pact het toneel voor de verschrikkelijke wreedheden die deze regimes zouden begaan . In de nasleep ervan hebben ze landen van hun autonomie ontdaan, gezinnen gedwongen hun huizen te ontvluchten en gemeenschappen uiteengereten, inclusief Joodse en Romani gemeenschappen, en anderen . De Sovjet- en nazi-regimes brachten onnoemelijk leed met zich mee over heel Europa , terwijl miljoenen mensen zinloos werden vermoord en hun rechten, vrijheden en waardigheid ontkenden [cursief toegevoegd]. “

Als een verklaring die de oorsprong en het verloop van de Tweede Wereldoorlog wil samenvatten, is het een parodie op de feitelijke gebeurtenissen in de jaren 1930 en oorlogsjaren. Het is politiek gemotiveerde ‘nepgeschiedenis’; het is in feite een hele leugendoek.

Laten we bij het begin beginnen. Eind januari 1933 benoemde president Paul von Hindenburg Adolf Hitler als Duitse kanselier. Binnen enkele maanden verklaarde de regering van Hitler de Duitse communistische en socialistische partijen illegaal en begon een nazi-staat met één partij op te richten. De Sovjetregering had tot nu toe aanvaardbare of correcte relaties onderhouden met Weimar Duitsland, opgericht door het verdrag van Rapallo in 1922. De nieuwe nazi-regering heeft dit beleid echter opgegeven en een propagandacampagne gelanceerd tegen de Sovjetunie en tegen haar diplomatieke, handels- en bedrijfsvertegenwoordigers werken in Duitsland. Sovjet bedrijfskantoren werden soms vernield en hun personeel werd opgefokt door nazi-hooligans.

S oviet Commissaris voor Buitenlandse Zaken, Maksim M. Litvinov

Alarmbellen gingen af ​​in Moskou. Sovjetdiplomaten en met name de commissaris voor Buitenlandse Zaken, Maksim M. Litvinov, hadden Hitlers Mein Kampf gelezen , zijn blauwdruk voor de Duitse overheersing van Europa, gepubliceerd in het midden van de jaren 1920. Het boek werd een bestseller in Duitsland en was een noodzakelijke aanvulling op het schoorsteenmantel of de woonkamertafel in een Duits huis. Voor degenen onder u die het misschien niet weten, identificeerde Mein Kampf Joden en Slaven als Untermenschen , ondermensen, alleen goed voor de slavernij of de dood. De Joden waren niet de enige doelwitten van de genocide op de nazi’s. Sovjetgebieden oostwaarts naar het Oeralgebergte zouden Duits worden. Frankrijk werd ook genoemd als een gewone vijand die moest worden geëlimineerd.

“What about Hitler’s book?” Litvinov often asked German diplomats in Moscow. Oh that, they said, don’t pay it any mind. Hitler doesn’t really mean what he wrote. Litvinov smiled politely in reaction to such statements, but did not believe a word of what he heard from his German interlocutors.

In December 1933 the Soviet government established officially a new policy of collective security and mutual assistance against Nazi Germany. What did this new policy mean exactly? The Soviet idea was to re-establish the World War I anti-German entente, to be composed of France, Britain, the United States, and yes, even fascist Italy. Although not stated publically, it was a policy of containment and preparation for war against Nazi Germany should containment fail.

In oktober 1933 ging Litvinov naar Washington om de voorwaarden van de Amerikaanse diplomatieke erkenning van de USSR te regelen. Hij had besprekingen met de nieuwe Amerikaanse president, Franklin D. Roosevelt, over collectieve veiligheid tegen imperiaal Japan en nazi-Duitsland. Iosif Stalin, de baas van Litvinov in Moskou, gaf zijn goedkeuring aan deze discussies. De betrekkingen tussen de Sovjet en de VS waren goed begonnen, maar in 1934 saboteerde het ministerie van Buitenlandse Zaken – bijna voor een man, anticommunisten – de toenadering die werd gelanceerd door Roosevelt en Litvinov.

Tegelijkertijd bespraken Sovjet-diplomaten in Parijs collectieve veiligheid met de Franse minister van Buitenlandse Zaken, Joseph Paul-Boncour. In 1933 en 1934 versterkten Paul-Boncour en zijn opvolger Louis Barthou de banden met de USSR. De reden was simpel: beide regeringen voelden zich bedreigd door Hitlerite Duitsland. Ook hier werden veelbelovende Frans-Sovjetrelaties gesaboteerd door Pierre Laval, die Barthou opvolgde nadat laatstgenoemde in Marseille werd vermoord tijdens de moord op de Joegoslavische koning Alexander I in oktober 1934. Laval was een anti-communist die de voorkeur gaf aan toenadering tot Nazi-Duitsland boven collectieve veiligheid met de USSR. Hij pakte een Frans-Sovjet pact voor wederzijdse bijstand dat uiteindelijk werd ondertekend in mei 1935 om de ratificatie in de Franse Nationale Vergadering uit te stellen. Ik noem het pact hetcoquille vide of lege shell. Laval verloor de macht in januari 1936 maar de schade was aangericht. Na de val van Frankrijk in 1940 werd Laval een nazi-medewerker en werd in het najaar van 1945 neergeschoten wegens verraad.

In Groot-Brittannië waren ook Sovjet-diplomaten actief en probeerden een Anglo-Sovjet toenadering te lanceren. Het doel was de basis te leggen voor collectieve veiligheid tegen nazi-Duitsland. Ook hier werd het beleid gesaboteerd, eerst door de sluiting van het Anglo-Duitse marine-akkoord in juni 1935. Dit was een bilateraal pact over de Duitse herbewapening. De Sovjet- en Franse regeringen waren verbijsterd en beschouwden de Britse deal met Duitsland als een verraad. Begin 1936 maakte een nieuwe Britse minister van Buitenlandse Zaken, Anthony Eden, een einde aan de toenadering vanwege communistische ‘propaganda’. Sovjet-diplomaten dachten dat Eden een “vriend” was. Hij was niets van dien aard.

Fascisme vertegenwoordigde kracht, macht en mannelijkheid voor Europese elites die vaak aan zichzelf twijfelden en het communisme vreesden.

In beide gevallen, de Verenigde Staten, Frankrijk en Groot-Brittanniëstopte veelbelovende discussies met de Sovjetunie. Waarom zouden deze regeringen achteraf zoiets onbegrijpelijks doen? Omdat anti-communisme en Sovjetofobie sterkere motieven waren onder de Amerikaanse, Franse en Britse regerende elites dan de perceptie van gevaar door nazi-Duitsland. Integendeel, deze elites stonden in grote mate sympathiek tegenover Hitler. Het fascisme was een bolwerk ter verdediging van het kapitalisme, tegen de verspreiding van het communisme en tegen de uitbreiding van de Sovjetinvloed naar Europa. De grote vraag van de jaren dertig was: “wie is geen vijand. 1 ”, nazi-Duitsland of de USSR? Maar al te vaak hebben deze elites, niet iedereen, maar de meerderheid, het antwoord op die vraag fout. Ze gaven de voorkeur aan toenadering tot nazi-Duitsland boven collectieve veiligheid en wederzijdse bijstand met de USSR. Fascisme vertegenwoordigde kracht, macht, en mannelijkheid voor Europese elites die vaak aan zichzelf twijfelden en het communisme vreesden. Lederen uniformen, de geur van zweet van tienduizenden marcherende fascisten met hun trommels, vaandels en fakkels waren als afrodisiaca voor elites die niet zeker waren van hun eigen mannelijkheid en van hun veiligheid tegen de groei van Sovjetinvloed. De Spaanse burgeroorlog, die in juli 1936 uitbrak, polariseerde de Europese politiek tussen rechts en links en maakte onmogelijke wederzijdse hulp tegen Duitsland mogelijk.

Italy was a peculiar case. The Soviet government maintained tolerable relations with Rome even though Italy was fascist and Russia, a communist state. Italy had fought on the side of the Entente during World War I and Litvinov wanted to keep it on side in the new coalition he was trying to build. Benito Mussolini had colonial ambitions in East Africa, however, launching a war of aggression against Abyssinia, the last parcel of African territory which had not been colonised by the European powers. To make a long story short, the Abyssinian crisis was the beginning of the end of Litvinov’s hopes to keep Italy on side.

In Roemenië hadden ook Sovjet-diplomaten vroege successen. De Roemeense minister van Buitenlandse Zaken, Nicolae Titulescu, gaf de voorkeur aan collectieve veiligheid en werkte nauw samen met Litvinov om de Sovjet-Roemeense betrekkingen te verbeteren. Het was Titulescu die Litvinov steunde in zijn poging om in 1935 overeenstemming te bereiken met Frankrijk voor een pact van wederzijdse hulp ondanks Lons bedrog en kwade trouw. Tussen Titulescu en Litvinov waren er discussies over wederzijdse bijstand. Ook deze kwamen tot niets. Roemenië werd gedomineerd door een extreemrechtse elite die betere Sovjetrelaties afkeurde. In augustus 1936 bevond Titulescu zich politiek geïsoleerd en moest hij ontslag nemen. Hij bracht veel van zijn tijd in het buitenland door omdat hij vreesde voor zijn leven in Boekarest.

Britse premier Neville Chamberlain

In Tsjechoslowakije gaf Eduard Beneš, net als Titulescu, de voorkeur aan collectieve veiligheid tegen de nazi-dreiging. In mei 1935 ondertekende Beneš, de Tsjechoslowaakse president, een pact voor wederzijdse bijstand met de USSR, maar hij verzwakte het om te voorkomen dat het buiten het bereik van het Sovjet-pact met Frankrijk zou vallen, gesaboteerd door Laval. De Tsjechoslowaken vreesden nazi-Duitsland, en terecht, maar ze zouden niet nauw samenwerken met de USSR zonder de volledige steun van Groot-Brittannië en Frankrijk, en dit zouden ze nooit verkrijgen.

Tsjechoslowakije en Roemenië keken uit naar een sterk Frankrijk en zouden niet verder gaan dan de Franse verplichtingen aan de USSR. Frankrijk keek naar Groot-Brittannië. De Britten waren de sleutel, als ze klaar waren om te marcheren, klaar om zich te verenigen met de USSR, zouden alle anderen in de rij vallen. Zonder de Britten – die niet zouden marcheren – viel alles uit elkaar.

De Sovjetunie probeerde ook de betrekkingen met Polen te verbeteren. Ook hier faalden Sovjet-diplomaten toen de Poolse regering in januari 1934 een niet-aanvalsverdrag sloot met nazi-Duitsland. De Poolse elite verborg nooit haar voorkeur voor toenadering tot Duitsland in plaats van voor betere betrekkingen met de USSR. De Polen werden spoilers van collectieve veiligheid die Sovjet-pogingen om een ​​anti-Duitse entente te organiseren saboteerde. Ze waren op hun slechtst in 1938 als nazi-medeplichtigen in het uiteenvallen van Tsjechoslowakije voordat ze in 1939 het slachtoffer werden van nazi-agressie. Sovjet-diplomaten herhaaldelijkwaarschuwde hun Poolse tegenhangers dat Polen op weg was naar zijn ondergang als het beleid niet zou veranderen. Duitsland zou zich tegen hen keren en ze verpletteren wanneer de tijd rijp was. De Polen lachten om dergelijke waarschuwingen, lieten ze uit de hand lopen. Russen zijn ‘barbaren’, zeiden ze, de Duitsers, een ‘beschaafd’ volk. De keuze tussen de twee was gemakkelijk te maken.

Laat me hier duidelijk zijn. Het archiefmateriaal laat geen twijfel bestaan, de Sovjetregering bood collectieve veiligheid en wederzijdse hulp aan Frankrijk, Groot-Brittannië, Polen, Roemenië, Tsjechoslowakije, en zelfs fascistisch Italië, en in elk geval werden hun aanbiedingen afgewezen, inderdaad minachtend afgewezen in het geval van Polen, de grote spoiler van collectieve veiligheid in de aanloop naar oorlog in 1939. In de Verenigde Staten saboteerde het ministerie van Buitenlandse Zaken de verbetering van de betrekkingen met Moskou. In het najaar van 1936 waren alle Sovjetinspanningen voor wederzijdse hulp mislukt en bevond de USSR zich geïsoleerd. Niemand wilde zich verenigen met Moskou tegen nazi-Duitsland; allemaalde bovengenoemde Europese mogendheden voerden onderhandelingen met Berlijn om de wolf weg te lokken van hun deuren. Ja, zelfs de Tsjechoslowaken. Het idee, zowel verklaard als onuitgesproken, was om Hitlers ambities tegen de USSR naar het oosten te keren.

München: je vrienden verkopen om je vijanden af ​​te kopen

Toen kwam het verraad in München in september 1938. Groot-Brittannië en Frankrijk verkochten de Tsjechoslowaken aan Duitsland. “Vrede in onze tijd,” verklaarde Neville Chamberlain, de Britse premier. Tsjechoslowakije was uiteengereten om ‘vrede’ te kopen voor Frankrijk en Groot-Brittannië. Polen kreeg een bescheiden deel van de buit als onderdeel van de vuile deal. ‘Jakhalzen,’ riep Winston Churchill de Polen. In februari 1939 belde de Manchester Guardian München en verkocht je vrienden om je vijanden af ​​te kopen. Die beschrijving is toepasselijk.

In 1939 was er nog een laatste kans om een ​​Anglo-Franco-Sovjet-pact van wederzijdse bijstand tegen nazi-Duitsland te sluiten. Ik noem het de ‘ alliantie die nooit was”. In april 1939 bood de Sovjetregering Frankrijk en Groot-Brittannië een politieke en militaire alliantie tegen nazi-Duitsland. De voorwaarden van het alliantievoorstel werden op papier ingediend in Parijs en Londen. In het voorjaar van 1939 leek oorlog onvermijdelijk. Rump Tsjechoslowakije was verdwenen in maart, opgeslokt door de Wehrmacht zonder een schot afgevuurd. Later die maand claimde Hitler de Duits bevolkte Litouwse stad Memel. In april toonde een Gallup-enquête in Groot-Brittannië massale steun van het volk voor een Sovjetalliantie. Ook in Frankrijk steunde de publieke opinie een alliantie met Moskou. Churchill, toen een conservatieve achterbank, verklaarde in het Lagerhuis dat er zonder de USSR geen succesvol verzet tegen nazi-agressie kon zijn.

Logischerwijs zou je denken dat de Franse en Britse regeringen Sovjetaanbiedingen met beide handen zouden hebben aangegrepen. Het is niet gebeurd. Het ministerie van Buitenlandse Zaken verwierp het voorstel van de Sovjetalliantie met de Fransen met tegenzin achterop. Litvinov werd ontslagen als commissaris en vervangen door Viacheslav M. Molotov, de rechterarm van Stalin. Een tijdlang bleef het Sovjetbeleid ongewijzigd. In mei stuurde Molotov een bericht naar Warschau dat de Sovjetregering Polen zou steunen tegen Duitse agressie indien gewenst. Hoe ongelooflijk het ook lijkt, de volgende dag wezen de Polen Molotov’s hand af.

Het ministerie van Buitenlandse Zaken verwierp het voorstel van de Sovjetalliantie met de Fransen met tegenzin achterop.

Ondanks de aanvankelijke Britse afwijzing van Sovjetvoorstellen, gingen de Anglo-Franco-Sovjet-onderhandelingen door in de zomermaanden van 1939. Tegelijkertijd kwamen Britse functionarissen echter in de onderhandelingen met de Duitsers op zoek naar een détente van het laatste uur met Hitler. Het werd publieksnieuws in de Britse kranten eind juli toen de Britten en Fransen zich voorbereidden om militaire missies naar Moskou te sturen om een ​​alliantie te sluiten. Het nieuws veroorzaakte een schandaal in Londen en veroorzaakte begrijpelijke Sovjet-twijfels over Anglo-Franse goede trouw. Het was toen dat Molotov interesse begon te tonen in Duitse ouvertures voor een overeenkomst.

Er kwam nog meer schandaal. De Anglo-Franse militaire missies reisden naar Moskou op een langzame gecharterde koopman met een topsnelheid van dertien knopen. Een ambtenaar van het ministerie van Buitenlandse Zaken had voorgesteld de missies in een vloot van snelle Britse kruisers te sturen om een ​​punt te maken. De minister van Buitenlandse Zaken, Edward Lord Halifax, vond dat idee te provocerend. Dus gingen de Franse en Britse delegaties op een gecharterde koopman en duurden vijf dagen om naar de USSR te gaan. Vijf dagen deden ertoe wanneer de oorlog elk moment kon uitbreken.

Kan de situatie tragischer worden, meer een farce?  Dat zou inderdaad kunnen. De Britse hoofdonderhandelaar, admiraal Sir Reginald Drax, had geen schriftelijke bevoegdheden om een ​​overeenkomst met de Sovjet-zijde te ondertekenen. Zijn Franse tegenhanger, generaal Joseph Doumenc, had een vage bevoegdheidsbrief van de Franse president du Conseil.Hij kon onderhandelen maar geen overeenkomst ondertekenen. Doumenc en Drax waren boventalligen. Aan de andere kant werd de Sovjetzijde vertegenwoordigd door zijn commissaris voor oorlog met volledige gevolmachtigde. “Alle indicaties tot nu toe laten zien,” adviseerde de Britse ambassadeur in Moskou, “dat Sovjet militaire onderhandelaars echt op zaken uit zijn.” Daarentegen waren formele Britse instructies “zeer langzaam”. Toen Drax de minister van Buitenlandse Zaken Halifax ontmoette voordat hij naar Moskou vertrok, vroeg hij naar de “mogelijkheid van mislukking” in de onderhandelingen. “Er was een korte maar indrukwekkende stilte”, aldus Drax, “en de minister van Buitenlandse Zaken merkte vervolgens op dat het over het algemeen de voorkeur verdient om de onderhandelingen zo lang mogelijk voort te zetten.” Doumenc merkte op dat hij naar Moskou was gestuurd met “Lege handen.” Ze hadden hun Sovjet gesprekspartners niets te bieden. De Britten konden bij het begin van een Europese oorlog twee divisies naar Frankrijk sturen. Het Rode Leger kon onmiddellijk honderd divisies mobiliseren, en Sovjettroepen hadden net de Japanners geslagen in hevige gevechten aan de Manchurische grens. Wat de hel? “Ze zijn niet serieus,” concludeerde Stalin. En hij had gelijk. De Franse en Britse regeringen dachten dat ze Stalin voor de gek konden houden. Dat was een fout.

Na het kwade vertrouwen, na al het gekunstelde, wat zou je gedaan hebben in de laarzen van Stalin of de laarzen van een Russische leider? Neem de Polen, ze werkten bijvoorbeeld tegen Sovjetdiplomatie in Londen, Parijs, Boekarest, Berlijn, zelfs Tokio … overal waar ze een spaak in het Sovjetwiel konden plaatsen. Ze deelden met Hitler tijdens de buit van de Tsjechoslowaakse verscheuring. In 1939 probeerden ze tot het laatste moment een anti-nazi-alliantie opzij te zetten waarin de USSR een ondertekenaar was. Ik weet het, het is te ongelooflijk om te geloven, als een ongeloofwaardige verhaallijn in een slechte roman, maar het was waar. En toen hadden de Polen de moed om de Sovjet-zijde ervan te beschuldigen hen neer te stekenachterin. Het was Satan die de zonde berispte. De Poolse heersende elite bracht zichzelf en zijn volk te gronde. Zelfs vandaag is het hetzelfde oude Polen. De Poolse regering markeert het begin van de Tweede Wereldoorlog door Warschau de voormalige Asmogendheden uit te nodigen, maar niet de Russische Federatie, ook al was het het Rode Leger dat Polen met hoge kosten in doden en gewonden bevrijdde. Dit is een feit uit de geschiedenis dat Poolse nationalisten eenvoudigweg niet kunnen verdragen om te horen en dat ze proberen uit onze herinneringen te wissen.

De Franse en Britse regeringen dachten dat ze Stalin voor de gek konden houden. Dat was een fout.

Na bijna zes jaar proberen een brede anti-Duitse entente in Europa te creëren, met name met Groot-Brittannië en Frankrijk, had de Sovjetregering niets te tonen voor haar inspanningen. Niets . Tegen het einde van 1936 was de USSR effectief geïsoleerd en nog steeds probeerden Sovjet-diplomaten overeenstemming te bereiken met Frankrijk en Groot-Brittannië. De Britten en Fransen, en de Roemenen, en zelfs de Tsjechoslowaaks, en vooral de Polen saboteerden, verachtten of ontweken Sovjetaanbiedingen, verzwakte overeenkomsten met Moskou en probeerden zelf met Berlijn te onderhandelen om hun eigen huid te redden. Het was alsof ze Moskou een plezier deden door met beleefde, wetende glimlachen Sovjet-diplomaten die over Mein Kampf sprakenen waarschuwde voor het nazi-gevaar. De Sovjetregering vreesde in de steek te worden gelaten om alleen met de Wehrmacht te vechten, terwijl de Fransen en de Britten op hun handen in het westen zaten. Dit is tenslotte precies wat de Fransen en Britten deden terwijl Polen begin september in enkele dagen instortte door toedoen van de binnenvallende Wehrmacht. Als Frankrijk en Groot-Brittannië Polen niet zouden helpen, hadden ze dan meer gedaan voor de USSR? Het is een vraag die Stalin en zijn collega’s zich zeker hebben gesteld.

Het Molotov-Ribbentrop-pact was het resultaat van het falen van bijna zes jaar Sovjet-poging om een ​​anti-nazi-alliantie met de westerse mogendheden te vormen. Het pact was lelijk. Het was Sovjet- sauve qui peut en het bevatte een geheime codicil die voorzag in de oprichting van “invloedssferen” in Oost-Europa “in het geval van … territoriale en politieke herschikking [en]”. Maar het was niet erger dan wat de Fransen en Britten in München hadden gedaan. “ C’est la réponse du berger à la bergère, merkte de Franse ambassadeur in Moskou op, wat saus is voor de gans is saus voor de gander. Het uiteenvallen van Tsjechoslowakije was het precedent voor wat daarna volgde. Zoals de overleden Britse historicus AJP Taylor het zo lang geleden zo treffend heeft gezegd: gewelddadige westerse verwijten tegen de USSR “werden ziek van de staatslieden die naar München gingen…. De Russen deden in feite alleen wat de westerse staatslieden hadden gehoopt; en westerse bitterheid was de bitterheid van teleurstelling, vermengd met woede dat beroepen van het communisme niet ernstiger waren dan hun eigen beroepen van democratie [in de omgang met Hitler]. “

Er gebeurde toen een periode van Sovjet-appeasement van Hitlerite Duitsland niet aantrekkelijker dan de Anglo-Franse appeasement die eraan voorafging. En Stalin maakte een enorme misrekening. Hij negeerde zijn eigen militaire inlichtingenwaarschuwing voor een nazi-invasie van de USSR. Hij dacht dat Hitler niet zo dwaas zou zijn om de Sovjet-Unie binnen te vallen, terwijl Groot-Brittannië nog steeds een oorlogvoerende macht was. Hoe verkeerd was hij. Op 22 juni 1941 vielen de Asmogendheden de Sovjet-Unie binnen met een enorme militaire macht langs een front van de Oostzee naar de Zwarte Zee.

Het was het begin van de Grote Patriottische Oorlog, 1418 dagen van het meest verschrikkelijke, intense geweld. De USSR verbond zich eindelijk met Groot-Brittannië en de Verenigde Staten tegen Hitler-Duitsland. Het was de zogenaamde Grand Alliance. Frankrijk was natuurlijk verdwenen, verpletterd door het Duitse leger in een militair debacle in mei 1940. Tijdens de eerste drie jaar van gevechten van juni 1941 tot juni 1944 vocht het Rode Leger bijna alleen tegen de nazi-Wehrmacht. Hoe ironisch. Stalin had er alles aan gedaan om te voorkomen dat hij alleen Hitlerite Duitsland zou tegenkomen, en toch was hij daar, het Rode Leger vocht bijna alleen tegen de Wehrmacht en de Asmogendheden. Het tij van de strijd keerde in Stalingrad, zestien maanden voordat de westerse geallieerden in Normandië landden. Dit is wat president Roosevelt op 4 februari 1943 aan Stalin schreef,“Als opperbevelhebber van de strijdkrachten van de Verenigde Staten van Amerika feliciteer ik u met de schitterende overwinning in Stalingrad van de legers onder uw opperbevel. De 162 dagen epische strijd om de stad die je naam voor altijd heeft gerespecteerd en het beslissende resultaat dat alle Amerikanen vandaag vieren, zullen een van de meest trotse hoofdstukken blijven in deze oorlog van de volkeren verenigd tegen het nazisme en zijn emulators. De bevelhebbers en jagers van je legers vooraan en de mannen en vrouwen, die hen hebben ondersteund, in fabriek en in het veld, hebben niet alleen gecombineerd om de wapens van hun land met glorie te bedekken, maar om door hun voorbeeld nieuwe vastberadenheid te inspireren onder alle Verenigde Naties om elke energie te buigen om de definitieve nederlaag en onvoorwaardelijke overgave van de gemeenschappelijke vijand te bewerkstelligen. ‘Zoals Churchill het ongeveer tegelijkertijd aan Roosevelt zei: ‘Luister, wie vecht er echt vandaag? Stalin alleen! En kijk hoe hij vecht … ‘Ja, inderdaad, we moeten zelfs nu niet vergeten hoe het Rode Leger vocht.

Van juni 1941 tot september 1943 was er geen enkele Amerikaanse, Britse of Canadese divisie die vocht op het continent van Europa, niet één. De gevechten in Noord-Afrika waren een bijzaak waarbij Anglo-Amerikaanse troepen geconfronteerd werden met twee Duitse divisies toen meer dan tweehonderd Duitse divisies aan het Sovjetfront waren opgesteld. De Italiaanse campagne die in september 1943 begon, was een fiasco dat meer geallieerde divisies verbond dan Duitsers. Toen de westerse geallieerden eindelijk in Frankrijk aankwamen, was de Wehrmacht een in elkaar geslagen schaduw van wat het was geweest toen Duitse soldaten in juni 1941 de Sovjetgrenzen overschreden. Normandië was een anti-climax, mogelijk gemaakt door het Rode Leger, en geenszins de “beslissende” strijd van de Tweede Wereldoorlog die de westerse Mainstream Media hebben gemaakt.

Welke zonden, welke onrust, welke fouten de Sovjetregering ook beging tussen september 1939 en juni 1941, ze werden volledig betaald door de kolossale offers en overwinning van Sovjetwapens tegen Hitler-Duitsland

In de Sovjet-Unie plunderden de Duitsers meedogenloos, vermoord, meedogenloos in een poging tot genocide op het Sovjet-volk, zowel Slaven als Joden. Naar schatting 17 miljoen burgers stierven door toedoen van nazi-legers en hun Oekraïense en Baltische medewerkers. Tien miljoen soldaten van het Rode Leger stierven in de oorlog om de Sovjetunie en Oost-Europa te bevrijden en het nazi-beest in zijn leger te beroven. Grote delen van de Sovjetunie van Stalingrad in het oosten tot de Kaukasus en Sevastopol in het zuiden tot de Roemeense, Poolse en Baltische grenzen in het westen en het noorden werden verwoest. Terwijl er nazi-slachtingen van burgers plaatsvonden in Ouradour-sur-Glâne in Frankrijk en in Lidice in Tsjechoslowakije, waren er honderdenvan dergelijke slachtingen in de Sovjetunie in Wit-Rusland en Oekraïne op plaatsen waarvan we de namen niet kennen of die alleen bekend zijn in nog onontgonnen of niet-gepubliceerde Sovjetarchieven. Welke zonden, welke onrust ook, welke fouten de Sovjetregering ook beging tussen september 1939 en juni 1941, ze werden volledig betaald door de kolossale offers en overwinning van Sovjetwapens tegen Hitler-Duitsland.

In het licht van deze feiten , de Trudeau augustus 23 ^rdverklaring is politiek gemotiveerde anti-Russische propaganda die geen Canadees nationaal belang dient. Trudeau beledigde niet alleen de regering van de Russische Federatie, maar ook alle Russen wier ouders en grootouders vochten in de Grote Patriottische Oorlog. Hij probeert het emancipatoire karakter van de oorlog van de USSR tegen de Hitler-indringer te delegitimeren en daarmee de Sovjetoorlogsinspanning in diskrediet te brengen. Trudeau’s verklaring komt tegemoet aan de belangen van zijn Oekraïense minister van Buitenlandse Zaken in Ottawa, Chrystia Freeland, een bekende Russophobe, die het leven viert van haar overleden grootvader, een Oekraïense nazi-medewerker in bezet Polen. Ze steunt een regime in Kiev dat is voortgekomen uit de gewelddadige, zogenaamde Maidan-staatsgreep tegen de gekozen Oekraïense president, ondersteund door fascistische milities en vanuit het buitenland door de Europese Unie en de Verenigde Staten. Hoe belachelijk het ook mag klinken, dit regime viert de daden van nazi-collaborateurs uit de Tweede Wereldoorlog, nu behandeld als nationale helden. De Canadese premier heeft dringend een geschiedenisles nodig voordat hij het Russische volk opnieuw beledigt, en inderdaad denigreert de offers van Canadese soldaten en matrozen verbonden met de USSR tegen de gemeenschappelijke vijand.