De Catalaanse crisis is een Europese aangelegenheid

In het najaar van 2017 begon Catalonië aan zijn reis naar een onafhankelijke republiek. Het was duidelijk voor iedereen om te zien dat het niet alleen de dwaasheid van een paar mensen was, maar eerder een reactie op een democratisch verzoekschrift ingediend door een breed publiek, altijd open voor dialoog, consensus en permanente onderhandelingen. We waren ons er terdege van bewust dat de weg die voor ons lag niet zonder problemen was, maar we wisten ook dat dit de enige weg was als we als samenleving wilden overleven. Alle pogingen om overeenstemming te bereiken tussen Catalonië en Spanje via dialoog gedurende de 40 jaar sinds de ratificatie van de Spaanse grondwet had gefaald.

Twee jaar later zijn we nog zekerder. Onder het mom van een heilige zoektocht naar zijn eenheid heeft de Spaanse staat een zware repressiegolf ontketend als reactie op het verzoek van de Catalaanse samenleving. Spanje heeft de politiek genegeerd en de verantwoordelijkheid voor het oplossen van dit conflict toegewezen aan de strafrechtbanken, die overigens worden beschouwd als een van de minst onafhankelijke rechtbanken in de hele Europese Unie.

In juli publiceerde de Europese Commissie een Eurobarometer-rapport over de rechtsstaat, waarin burgers uit de 28 landen van de Unie werden ondervraagd. Een van de vragen was gericht op de mate waarin zij geloofden dat, indien hun rechten werden geschonden, er onafhankelijke rechtbanken in hun land zouden zijn om hen te verdedigen. 77% van de Spanjaarden antwoordde dat Spanje in dit opzicht aanzienlijk moet verbeteren, vergeleken met 15% van de Denen en 35% van de Duitsers met betrekking tot hun respectieve rechtsstelsels. Dit verschil is zo groot dat de Spaanse staat zelfs het tweede slechtste EU-land is, na Cyprus, waar een nog groter deel van de burgers weinig vertrouwen heeft in de onafhankelijkheid van de rechter.

Wat kan er misgaan met een onbekwaam politiek systeem en een sterk gepolitiseerde rechterlijke macht? Als gevolg hiervan zijn er massale reacties geweest in heel Catalonië tegen de drift van het Spaanse politieke systeem naar autoritarisme. Het is niet alleen een groep politieke en sociale leiders die veroordeeld is, het zijn de 2,3 miljoen mensen die gingen stemmen in het referendum op 1 oktober 2017.

Het is daarom duidelijk dat we nog een lange weg te gaan hebben, vol ontberingen en lijden. De vonnissen die enkele dagen geleden werden aangekondigd, van tussen de 9 en 13 jaar in de gevangenis voor het organiseren van een referendum, zijn een expliciete boodschap van de Spaanse staat die de dictator Francisco Franco heeft begraven, maar niet zijn erfenis. De koning van Spanje vernieuwde in zijn ondefinieerbare en misleidende toespraak op 3 oktober 2017 het mandaat dat de fascistische dictator op zijn sterfbed aan zijn vader, koning Juan Carlos I, had afgegeven: «Het enige dat ik van u vraag is de eenheid van Spanje te behouden . »Voor het regime van 1978 is eenheid belangrijker dan vrijheid, democratie en vreedzame coëxistentie. Deze stelregel werd door Franco goed verankerd en wordt door het Spaanse politieke en gerechtelijke systeem tot op de dag van vandaag gehandhaafd. De uitspraak van het Hooggerechtshof moet dit heel duidelijk maken.

We hebben alle mogelijke routes voorwaarts onderzocht voordat we de mogelijkheid overwogen om een ​​onafhankelijke staat te vormen. Verbeterd zelfbestuur, een nieuwe fiscale relatie met de staat, een niet-bindend overleg om de mening van het Catalaanse volk te achterhalen; geen van deze opties is geaccepteerd. Alle pogingen zijn afgewezen met Spaanse vurigheid. Zelfs het Statuut van Autonomie goedgekeurd door grote meerderheden door het Catalaanse parlement, het Spaanse parlement en het referendum (2005-2006) werd vernietigd door het Constitutionele Hof. Zelfs vandaag zal de Spaanse premier zich niet verwaardigen om de telefoon te beantwoorden wanneer de president van de Catalaanse regering hem roept. We worden geconfronteerd met het structurele onvermogen van het Spaanse politieke systeem om een ​​compromis te bereiken. Het idee om een ​​pact te sluiten, een akkoord, waarbij concessies moeten worden gedaan, 

Welke optie zou je nog hebben als ze de deur op alle kanalen van dialoog zouden sluiten? U zou de waardigheid van uw land verdedigen voordat u enige overweging van troost en angst neemt. Dat is precies wat we doen, meer dan alleen vechten om een ​​onafhankelijke republiek te worden. We verdedigen de democratie omdat dit de beste manier is om onze waardigheid te verdedigen.

Hoe zit het met de Europese Unie? Het doet me pijn toe te geven dat de Europese politieke instellingen zwijgend toekijken. De EU staat de politie van een van haar lidstaten toe geweld te gebruiken tegen haar burgers. De Europese staatsclub staat Spanje toe de agenda te bepalen, maar oogt tegelijkertijd voor het schandelijke feit dat drie leden van het Europees Parlement, die meer dan twee miljoen stemmen hebben gekregen, verhinderd zijn plaats te nemen. Het idee dat stemmen de essentiële basis van democratie is of dat de beslissing van het volk heilig is, zal onherstelbaar worden geschaad als wordt voorkomen dat ons mandaat wordt overgenomen.

Als u niet gelooft dat het van belang is dat de winnende kieslijst van de Europese verkiezingen in Catalonië, die ik leidde, zonder vertegenwoordiging blijft, aanvaardt de Europese Unie daarom dit essentiële democratische principe niet langer onverwoestbaar. Dit verankerde principe zette ooit de standaard voor de rest van de wereld op het gebied van vrede en vrijheid. Bovendien is de Unie niet langer een aantrekkelijk project in de ogen van samenlevingen zoals Zwitserland, waar de wil van het volk de basis vormt van het hele systeem.

Daarom staan ​​wij erop dat de Catalaanse crisis een Europese aangelegenheid is, ook al blijft Brussel officieel de andere kant op kijken.