Indignatie redactie 
In de sportwereld hebben we een scheiding tussen de praktijk van vrouwen en mannen. Dit is gebaseerd op het biologische feit dat mannen over het algemeen sterker zijn dan vrouwen.
Vrouwen moeten gewoon hun sport apart uitoefenen om kans te maken om als winnaar te staan, omdat ze de minste kans hebben tegen de sterkste, snelste en duurzaamste mannen. Over het algemeen liggen de wereldrecords van de vrouw in sport die ongeveer 90% van de vaardigheden van deze mannen vereist. Dit is een feit en wij accepteren als samenleving een afzonderlijke oefening om het zinvol te maken voor vrouwen om in hun sport te investeren en erkenning te krijgen.
Dan komt de transgender mensen. Mannen die meer in het bijzonder van geslacht veranderen. In lijn met het nieuwe correcte denken, dat meer rekening houdt met emoties dan met feiten, krijgen ze transgender mensen die zich zelf identificeren als vrouwen strijden tegen vrouwen. Dit is naar zeggen hun recht. Een goed voorbeeld van de redenering kan worden afgeleid uit de controverse dat transgender Rachel McKinnon onlangs wereldkampioen werd in een fietstak ( 1 ).
McKinnon, zelf een professor in de filosofie en gericht op genderstudies, zegt dat; De focus op de overname door de transgender van vrouwen is “irrelevant”, omdat dit een kwestie van “rechten” is.
Rachel McKinnon, die werd geboren als een man, staat als winnaar in een dameswedstrijd.
Rechtvaardigheid is een van de vele concepten die de afgelopen decennia zijn misbruikt door culturele revolutionairen. In de conceptuele wereld van de filosofie is een recht iets dat wordt gewonnen of gegeven door het gezonde verstand. Ik kan niet zien dat mannen “gelijk” hebben om tegen vrouwen te strijden, omdat ze zich als vrouwen voelen, iets is dat je kunt verzinnen door hun gezond verstand te gebruiken en het is zelfs niet een goed ingeburgerd recht in één. samenleving die gelijke voorwaarden en puur spel in de eerste plaats stelt.
Het valt me op dat de HBTQ-activisten die dit bepleiten zowel de taart als het eten willen. Aan de ene kant wil men onderscheid maken tussen mannen en vrouwen in de sport en strijden voor de minder presterende vrouwen om dezelfde aandacht te krijgen als de mannen. Damallsvenskan ontvangt evenveel, zo niet meer, uitzendtijd in de sportuitzendingen van SVT als Allsvenskans, ondanks het feit dat de kwaliteits- en onderhoudswaarde lager is en het publieke belang in de dames in een fractie van dat van de mannen ligt.
Aan de andere kant zou je kunnen stellen dat seks een sociale constructie is. Biologische feiten over spiermassa en effect worden afgedaan met onnauwkeurigheden, zoals dat jongens meer voedsel krijgen, enz. Aangezien men geen verschil ziet tussen de seksen, kan men geen enkel probleem zien met transgender mensen die strijden tegen het andere geslacht. Deze vergelijking gaat duidelijk niet samen en nu zien we dat de aanwezigheid van transgenders in de damessport haar bestaan ondermijnt.
In de Verenigde Staten zijn er al 150.000 tieners die zichzelf identificeren als transgender en het fenomeen trans in de damessport zal alleen maar toenemen. Het resultaat zal zijn dat de vrouwensport een politiek correcte parodie wordt, of dat de dames- en mannensport worden samengevoegd en volledig gender-geïntegreerd, maar ik denk niet dat de meeste vrouwen het echt willen. Voor hen blijft om met bitterheid hun kansen te zien om te slagen binnen de dames sport, verdwijnen als bladeren voor de wind.
Het spijt me te zeggen voor alle dames in de sport, maar herensport is gewoon spannender, uitdagender etc. Neem nou bijvoorbeeld atletiek. In de atletiek gaat het erom wie het verst, hoogst, langst, snelst etc. loopt rent of springt etc. Wat we willen zien is de persoon die een record weet te vestigen. De persoon. Mocht dat eens een vrouw zijn in de atletiek, dan zou ik dat als de moeite waard vinden. Maar het is nooit een vrouw. Want vrouwen hebben niet dezelfde kracht als mannen. Mannen weten derhalve verder, sneller, en hoger te zijn. Gewoon simpele biologie. Vrouwen zijn weer beter in andere dingen.
Het artikel aangaande, het is een beetje eigen schuld dikke bult. Vrouwen wilden ooit ook aan topsport gaan doen. Moest allemaal kunnen, moest allemaal mogen en het was geweldig. Deze zelfde vrouwen pleiten dikwijls voor non-gender-politiek, dus nu kunnen ze er ook de vruchten van plukken. Ik zit er niet erg mee. Vind het jammer voor de toppers (ik kan ze heus waarderen, ze zetten wel een prestatie neer in hun categorie en vergaren roem en eer (meestal) voor het vaderland (is belangrijk voor saamhorigheid, zie voetbal en schaatsen) die er hard voor trainen en er nu niet aan gaan komen omdat een omgebouwde man (want dat is het gewoon, feitelijk) een ander, krachtig, lichaam heeft van geboorte.
Ik heb op zich niets tegen transseksuelen. Maar de hysterische focus die op de zieligheid van deze groep wordt gelegd. Het is allemaal identiteitspolitiek van extreemlinks. Het leven is hard, wen er maar aan. Ieder heeft wel wat, moet er dan voor iedereen een club opgericht worden? Je mag best lotgenoten en gelijkgestemden opzoeken, doe wat je niet laten kan, maar dwing niet biologisch gezien mannen maatschappelijk te zien als vrouwen omdat ze anders gekwetst raken/ worden. Je bent anders maar dat betekent niet dat iedereen eromheen zich daaraan aan moet passen. Wat je dus krijgt is dat transseksuelen de echte vrouwen verdringen op plaatsen waar van nature mannen het beste in zijn.