Indignatie redactie 
Een week van geweld en terreur is achter de rug. In Parijs vermoordt een islamistische terrorist vier politieagenten met een groot keukenmes. In Limburg in Hessen voert een door de politie geweigerde, afgewezen Syrische asielzoeker een terroristische aanval uit op een gestolen vrachtwagen, in Berlijn-Mitte overwint de Syrische Mohamad M. de veiligheidsbarrière van een synagoge; Hij is bewapend met een gevechtsmes (20 cm lemmet). De Syriër roept in zijn aanval “Allahu akbar!” En “Fuck Israel!”. In Halle (Saksen-Anhalt) valt een gewapende neonazi eerst de lokale synagoge aan en vervolgens een donerkebab en doodt twee mensen.
Geweld en extremisme moeten in welke vorm dan ook worden afgewezen. Deze daden zijn echter niet in een vacuüm ontstaan, maar zijn een product van sociale spanningen in Duitsland en West-Europa. Deze stuiteren onophoudelijk zoals tektonische platen en kunnen op elk moment ontladen. In plaats van aardbevingen veroorzaken ze echter brute gewelddadigheden en terreur. De instrumentalisering van de handeling en dus van de slachtoffers begint onmiddellijk na de gebeurtenis. Rechten, zoals in Halle, hoop op een islamitische terrorist, vertrokken naar een Duitse nazi. Er is geen tijd meer voor eerlijk verdriet en medeleven. De daad moet onmiddellijk worden geinstrumentaliseerd voor het eigen kamp. Welke daden van het recente verleden men ook beschouwt, de botsing van ideologieën volgde elkaar op de voet.
In een vroeg stadium waarschuwden veiligheidsexperts voor deze brutalisering en de daaruit voortvloeiende spiraal van geweld. Inclusief wijlen Udo Ulfkotte en de auteur van deze regels in onze gemeenschappelijke Spiegel-bestseller Limitless Criminal uit de zomer van 2016.
De destabilisatie van Duitsland is echter niet verwonderlijk, maar is een bijna onvermijdelijk gevolg van het falen van de staat sinds de grensopeningen in 2015. Het geweld van extremisten wordt ook gevoed door een beleid dat gericht is tegen de meerderheid van de bevolking. In een Civey-onderzoek dat in 2018 werd uitgevoerd, was bijna driekwart van de Duitsers het eens met de volgende stelling: “De islam hoort niet bij Duitsland.” En volgens een representatief bevolkingsonderzoek van de Bertelsmann Foundation in augustus 2019 gelooft bijna 52% dat het er is teveel immigratie. Verkiezingen worden daarentegen niet langer als een belangrijk democratisch proces gezien, maar paradoxaal genoeg stimuleren ze de toch al wijdverbreide ontgoocheling met de politiek. Wie kiest voor CDU / CSU, ontvangt nu een groen-links beleid, vooral in het polariserende migratieprobleem. En bij de verkiezing van Thüringen kon een CDU-stem zelfs de SED-erfgenaam de macht geven, zoals de vorigeFederale president Joachim Gauck heeft geëist.
Sociale spanningen nemen toe
De waarschuwingen voor toenemende spanningen werden genegeerd, ongemakkelijke boeken verzwegen door reguliere media en geboycot door de boekenhandel. Het verlies van innerlijke veiligheid ontvouwt zich voor onze ogen in steeds kortere intervallen. De grootste schuld voor deze sociale verwaarlozing draagt de federale overheid met haar migratiebeleid. In plaats van de veiligheid aan de grenzen en op de wegen van Duitsland te herstellen, hebben de verantwoordelijken toegegeven dat ze de controle over de staat van de tijdverleggende dimensies hebben verloren, omdat deze sinds de oprichting van de Bondsrepubliek Duitsland in 1949 niet heeft geweekt.
Het citaat van een kanselier is symptomatisch voor het falen van de Berlijnse elite: “Het kan me niet schelen of ik verantwoordelijk ben voor de toestroom van vluchtelingen, maar nu zijn ze er.” de stijgende stroom vluchtelingen. Sinds 2015 hebben vluchtelingen uit overwegend islamitische landen van herkomst meer dan een miljoen misdaden gepleegd in Duitsland. En de procureur-generaal heeft in deze periode het nieuwe record van 2467 islamistische terroristische acties aangekondigd. De cijfers zijn onbetwist, aangezien de auteur de cijfers en statistieken van de federale recherche en de procureur-generaal heeft ontvangen. Voor het eerst zijn deze alarmerende cijfers gepubliceerd in mijn recente boek Security Risk Islam .
Je raadt het al, dit boek is ook verzwegen door de mainstream en geboycot door de boekenhandel. In plaats van feiten aan de bevolking te communiceren, wordt de burger verdoofd met een overheidsvriendelijke, goed-humoristische journalistiek. Het alarmerende en schandalige aantal van meer dan een miljoen strafbare feiten door vluchtelingen is door geen enkel belangrijk mediahuis gemeld. Als mediacritici zich nu denken aan socialistische dictaturen zoals de Sovjetunie en de DDR met het oog op deze visie op journalistiek, dan is dit alleen te danken aan de manier waarop de reguliere media werken. In die tijd was er een consensus dat er geen sprake kan zijn van criminaliteit in het “progressieve” socialisme.
Socialistische ideologie gaf de burgers immers de utopie die was uitgekomen. In het grenzeloze Duitsland van 2019 gebruiken multiculturele ideologen nu de hefbomen van de mening. Zelfs vandaag is de mythe van een zogenaamd afnemende misdaad nog steeds verspreid. Bovendien zijn gewelddadige neveneffecten van islamisering, zoals die dagen in Berlijn door de gepoogde islamitische terroristische aanval op een synagoge, bekend vanwege het overtreden, terwijl een terroristische aanval door een Syrische vluchteling in Limburg van de ARD Tagesschau in alle ernst werd omgedoopt in een “vrachtwagenincident” is.
Federale overheid verdiept de sociale loopgraven
De sympathie van de federale regering is niet langer algemeen, maar hangt blijkbaar af van de “juiste” daders. De slachtoffers en overlevenden van de ernstigste islamitische terroristische aanslag in Duitsland op de kerstmarkt in Berlijn Breitscheidplatz weigerden Angela Merkel hun persoonlijke medeleven en verschenen niet op waakzaamheid. Op de dag van de extreemrechtse terroristische aanslag in Halle nam Merkel deel aan een wake bij de nieuwe synagoge in Berlijn-Mitte. Door dit gedrag van de bondskanselier wordt de kloof tussen burgers en politiek nog groter.
Het woede- en explosieve potentieel dat zich in het land heeft ontwikkeld, heeft zorgwekkende dimensies aangenomen. De vraag is niet of, maar wanneer deze oplopende spanningen zullen worden opgeheven. De destabilisatie van Duitsland – nu is het daar en staat de burger er middenin.
