De droom van Soros: China veranderen in een neoliberale kans op grijpen

In een   opiniestuk van de Financial Times , ” Beleggers in Xi’s China worden ruw wakker geschud ” (30 augustus 2021), schrijft George Soros dat Xi’s “hardhandig optreden tegen particuliere ondernemingen aantoont dat hij de markteconomie niet begrijpt… Xi Jinping, de leider van China, botst met de economische realiteit. Zijn hardhandig optreden tegen particuliere ondernemingen heeft de economie zwaar gedrukt.”

Vertaald uit het Orwelliaanse Doublethink, betekent de “hardhandig optreden tegen particuliere ondernemingen” bezuinigen op wat de klassieke economen huurzoekende en onverdiende inkomsten noemden. Wat betreft de vermeende ‘sleep op de economie’, bedoelt de heer Soros de polarisatie van de economie die rijkdom en inkomen concentreert in de handen van de rijkste One Percent.

Soros legt zijn plan uit voor hoe Amerikaanse vergelding China kan straffen door Amerikaanse financiering van zijn bedrijven achter te houden (alsof China zijn eigen krediet niet kan creëren) totdat China capituleert en het soort deregulering en de-belastingheffing oplegt dat Rusland na 1991 deed. Hij waarschuwt dat China depressief zal worden door zijn economie langs socialistische lijnen te redden en zich te verzetten tegen privatisering in Amerikaanse stijl en de daarmee gepaard gaande schulddeflatie.

De heer Soros erkent wel dat de “meest kwetsbare sector van China onroerend goed is, met name huisvesting. China heeft de afgelopen twee decennia een langdurige vastgoedhausse gekend, maar daar komt nu een einde aan. Evergrande, het grootste vastgoedbedrijf, heeft een te hoge schuldenlast en dreigt failliet te gaan. Dit kan een crash veroorzaken.” Daarmee bedoelt hij een verlaging van de huizenprijzen. Dat is precies wat nodig is om te voorkomen dat land een speculatief voertuig wordt. Ik en anderen hebben aangedrongen op een beleid van grondbelasting om de stijgende grondwaarde van het land te innen, zodat het niet aan banken zal worden verpand voor hypotheken om de huizenprijzen in China verder op te drijven.

Soros waarschuwt voor de economische gevolgen van het dalende geboortecijfer in China: “Een van de redenen waarom gezinnen uit de middenklasse niet meer dan één kind willen hebben, is dat ze ervoor willen zorgen dat hun kinderen een mooie toekomst hebben.” Dit geldt natuurlijk voor elke geavanceerde natie van vandaag. Het is het meest extreem in de neoliberale landen,  bv . de Baltische staten en Oekraïne – de affichelanden van Soros.

Soros geeft zijn spel weg door te stellen dat “Xi niet begrijpt hoe markten werken.” Wat hij bedoelt is dat president Xi roofzuchtige, uitbuiting voor iedereen verwerpt en markten vormgeeft om de algehele welvaart van China’s 99 procent te dienen. “Als gevolg daarvan mocht de uitverkoop te ver gaan”, vervolgt Soros. Wat hij bedoelt is, te ver om de dominantie van de One Percent te handhaven. China wil de economische polarisatie omkeren, niet intensiveren.

Soros beweert dat het socialistische beleid van China zijn doelstellingen in de wereld schaadt. Maar waar hij echt over klaagt, is dat het de neoliberale doelstellingen van Amerika schaadt voor hoe het had gehoopt geld voor zichzelf te verdienen aan China. Dit brengt Soros ertoe om westerse pensioenfondsbeheerders eraan te herinneren “hun activa toe te wijzen op een manier die nauw aansluit bij de benchmarks waaraan hun prestaties worden gemeten.” Maar de tragedie van het financialiseren van pensioenen is dat fondsbeheerders worden beoordeeld op het verdienen van geld – op manieren die de industriële economie schaden door financiële engineering te promoten in plaats van industriële engineering.

“Bijna allemaal beweren ze dat ze milieu-, sociale en corporate governance (ESG)-normen meenemen in hun investeringsbeslissingen”, schrijft Soros. Tenminste, dat adverteren hun pr-adviseurs. Exxon beweert het milieu schoon te maken door offshore-olieboringen in Guyana uit te breiden, enz. Wat betreft ‘sociale normen’, is de neoliberale mantra de trickle-down-economie: door onze aandelenkoersen te laten stijgen, door het terugkopen van aandelen en hogere dividenduitkeringen, kunnen we helpen loontrekkenden een pensioen te verdienen, ook al offshoring en de-industrialisatie van de economie, de-unioniseren en “bevrijden” de economie van consumenten- en arbeidsbeschermingswetten.

Soros heeft een radicale oplossing, die volgens hem “uiteraard van toepassing moet zijn op de prestatiebenchmarks die zijn geselecteerd door pensioenen en andere pensioenportefeuilles: … Het Amerikaanse congres moet een tweeledige wet aannemen die expliciet vereist dat vermogensbeheerders alleen beleggen in bedrijven waar de feitelijke bestuursstructuren beide transparant zijn. en afgestemd met belanghebbenden.”

Wauw. Een dergelijk wetsvoorstel zou Amerikanen ervan weerhouden te investeren in veel Amerikaanse bedrijven waarvan het gedrag helemaal niet in overeenstemming is met de belanghebbenden. Welk aandeel: 50%? 75? Meer?

“Als het Congres deze maatregelen zou nemen,” concludeert Soros, “zou het de Securities and Exchange Commission de instrumenten geven die het nodig heeft om Amerikaanse investeerders te beschermen, inclusief degenen die niet op de hoogte zijn van het bezit van Chinese aandelen en Chinese shell-bedrijven. Dat zou ook de belangen van de VS en de bredere internationale gemeenschap van democratieën dienen.” Dus de heer Soros wil voorkomen dat de Verenigde Staten in China investeren. Hij lijkt niet te zien dat dit ook het doel van president Xi is: China heeft geen Amerikaanse dollars nodig en is in feite bezig met het de-dollariseren.

George Soros is duidelijk van streek dat president Xi niet Boris Jeltsin is, en dat China de kleptocratieafhankelijkheid die de Russische economie verwrongen niet volgt. Soros dacht dat het einde van de Koude Oorlog hem simpelweg de meest lucratieve huuropbrengsten zou laten opkopen, zoals hij van plan was te doen in de Baltische staten en Oekraïne. China zei “Nee”, dus het wordt niet beschouwd als een “markteconomie”, in Soros-stijl. Het heeft zijn sociale organisatie niet verhandelbaar gemaakt en heeft de financiële afhankelijkheid vermeden die ‘markten’ via sancties en buitenlandse buyouts tot een middel maakt voor controle door de VS.