De Duivel van Wapens

De Duivel van Wapens. Cicero zei dat niemand meer tegen oorlog is dan een overwinnende soldaat, en niemand is er zo vatbaar voor als de roddelaar en de losbandige losbol. Dit verklaart bijvoorbeeld waarom generaal Eisenhower, die de troepen van het Derde Rijk in verschillende campagnes versloeg, een veel minder oorlogszuchtige president van de Verenigde Staten was dan zijn voorgangers Wilson, Roosevelt en Truman.

De Duivel van Wapens. Dit verklaart ook de oorlogszuchtige woede van de bende die het trieste lot van de Europese beerput bepaalt, waar kletskousen en luie losbandigen de dienst uitmaken.
Toen Eisenhower het Witte Huis moest verlaten, met zijn voet al in de stijgbeugel, hield hij een afscheidsrede waarin hij waarschuwde voor de gevaren van het “militair-industriële complex”; Dat wil zeggen, de samenzwering van industriële en militaire belangen, die voortkomt uit het verkrijgen van ongecontroleerde invloeden, wat kan leiden tot machtsmisbruik (Eisenhower sprak zelfs van “geusurpeerde macht”).

Het duidelijke bewijs van deze ‘geusurpeerde macht’ wordt ons nu geleverd door het Moncloa-model, dat zich voorbereidt om de wapenuitgaven zonder goedkeuring van het parlement op brute wijze te verhogen. Deze ‘geusurpeerde macht’ zal uiteraard worden betaald met kilo’s van ons eigen vlees, door middel van belastingheffingen en bezuinigingen op sociale uitgaven (het Moncloa-model heeft plechtig verzekerd – risum teneatis – dat dergelijke bezuinigingen niet zullen worden doorgevoerd, maar daarna zal het van gedachten veranderen en dat is alles).

Het is schokkend dat het roddelaars en losbandige libertijnen zijn die ons in deze situatie hebben gebracht. Tot vier dagen geleden waren het allemaal enorme pacifisten die zelfs – net als ons popje uit Moncloa – pleitten voor de afschaffing van het Ministerie van Defensie; Maar het is algemeen bekend dat pacifisten altijd een dove oorlogszuchtige in hun midden hebben.

Voor een vredelievend mens is het voldoende dat er geen oorlogen zijn, of dat ze hem niet direct raken, om in vrede te kunnen leven. De pacifist daarentegen gelooft dat vrede, indien nodig, met geweld moet worden afgedwongen. Om hun uitzinnige oorlogszucht te rechtvaardigen, beroepen deze fanatieke pacifisten zich op het Russische ‘neo-imperialisme’, dat het graafschap Treviño kennelijk nastreeft. De waarheid is dat de militaire budgetten van de koloniën in de Europese beerput al vier keer zo groot zijn als het Russische militaire budget: maar paradoxaal genoeg zijn de jongeren van de Europese beerput niet bereid om te schieten, zelfs niet op aanbeveling van Taylor Swift. Wat doen we dan?

Pemán leerde de lezers van ABC dat oorlogszucht “de laatste fase is van die geweldige waarheid van Donoso over de correlatie tussen de twee thermometers: de religieuze thermometer gaat omlaag en die van politieke dwang gaat omhoog… ‘Alles wordt getheologiseerd’ en wordt ondersteund door religieuze steun, of alles wordt ‘gemilitariseerd’ en wordt ondersteund door tijdelijke dwang.” Met de groeiende invasie van het secularisme dringt een golf van ‘militarisering’ door in alle gebieden van de werkelijkheid die voorheen, toen de religieuze thermometer steeg, ‘in stand werden gehouden door rituelen en zalvingen’.

De staat – vervolgt Peman – ‘heeft geen geestelijke wapens, omdat zij zelf afstand heeft gedaan van haar goddelijke prestige en heeft daarom geen andere toevlucht dan militarisering. Bij gebrek aan swabs en exorcismen moest hij zijn voorraad wapenstokken en pistolen met grote moeite uitbreiden. Maar aangezien het pacifisme de jeugd te schande heeft gemaakt en haar heeft doen kiezen voor beroepen die minder veeleisend zijn dan het leger, zoals kletspraatjes of libertijnen, kan de tijdelijke dwang van staten niet langer permanente legers vormen waaraan ze knuppels en pistolen kunnen uitdelen;

De nieuwe manier om hun onderdanen tot ‘slaven in uniform’ te maken, is dus niet langer om hen te leren hoe ze ermee om moeten gaan, maar om hen te dwingen ervoor te betalen, zodat ze als ‘afschrikmiddel’ voor de vijand kunnen dienen.

Maar het kopen van wapens, zelfs met de bedoeling om ze af te schrikken, moedigt mensen uiteindelijk aan om ze te gebruiken, want de duivel laadt altijd wapens. Het mysterie achter wapenaankopen werd op prachtige wijze uitgelegd aan de lezers van ABC door Julio Camba: “In de wapenindustrie geldt, tegen alle wetten van vraag en aanbod in, dat hoe verzadigder de internationale markt is, hoe groter de absorptiecapaciteit. Als niemand bewapend was, zou niemand wapens hoeven te verwerven voor zijn verdediging.

Maar zodra een land zich een beetje bewapent, beschouwen vijandige landen zichzelf als een land dat zich nog meer moet bewapenen. Dit dwingt de eerste om zich tot de tanden toe te bewapenen en de laatste om zich tot het tandvlees toe te bewapenen. Naarmate landen zich bewapenen, groeit het dividend van wapenfabrikanten. Bij het minste teken van onrust (zoals nu het geval is) stijgt het dividend van 20 of 30 procent naar 200 of 300 procent. En – vervolgt Camba – wat betekenen de tweehonderd of driehonderd van een alarm in verhouding tot de duizend, tweeduizend of drieduizend van een echte oorlog?

“Als u op zoek bent naar de verantwoordelijken voor moderne oorlogen en niet onder de laatste inspecteur van Scotland Yard wilt uitkomen,” concludeerde Camba, “luister dan naar mijn advies en volg het spoor van de wapenfabrikanten.” Hij vergat eraan toe te voegen dat wapenfabrikanten, net als de vaccinfabrikanten vóór hen, samenwerken met de kletsende roddelaars en luie libertijnen die op zinloze wijze het trieste lot van de Europese beerput bepalen; en dat de kilo’s vlees die ze van de mensen nemen, onder hen worden verdeeld, door het lot te werpen, zoals de soldaten de kleren van Christus verdeelden.