Indignatie redactie 
Op een groot aantal fronten strijden westerse landen, met de Verenigde Staten voorop, tegen landen die zich weigeren te schikken in een monopolie wereld onder leiding van de ‘Warparty’.
Het is Trump, samen met zijn voormalige campagnestrateeg Bannon, die gefocust is op China. De rest binnen de ‘Warparty’ is nu ook wel aan boord, maar de ‘Democraten’ zijn daarnaast getrouwd met hun ‘Russiagate’. Deels omdat ze begrijpen dat als ze dat breekijzer uit hun handen laten vallen, ze niet alleen hun enige virtuele wapen voor ‘2020’ kwijt zijn, maar het vervolg hén op zal breken. De enige realistische kans is breken met de ‘Warparty’, en ‘alle ballen op Tulsi Gabbard’, maar dat laat de ‘Warparty’ niet gebeuren. Daar is en blijft Joe Biden de gedoodverfde opvolger van Trump. Met het geld van George Soros. Joe heeft, zelfs volgens ‘insiders’ uit het ‘Democratische’ kamp, alleen kans als er een verlammende recessie komt vóór de verkiezingen. Dus wie weet…..?
De échte oorlogen gaan om de olie.
Trump begrijpt dat de militaire opties beperkt zijn, omdat de Verenigde Staten geen kans zien om de bevolking van veroverde landen voor zich te winnen. Hij probeert Venezuela op de knieën te krijgen door er een soort ‘Berlijn’ in het begin van de Koude Oorlog van te maken, en het middels ‘cyber warfare’ ten gronde te richten. Maar zelfs Venezuelanen die een bloedhekel aan Maduro hebben, begrijpen na Irak, Libië en Syrië dat Guaído en andere Amerikaanse sokpoppen geen alternatief zijn.
In Iran vlot het ook niet. Trump stuurde Rand Paul met een ‘uitnodiging’ om in Washington te komen ‘praten’ over het oplossen van de problemen die hij veroorzaakt heeft door uit het internationale akkoord met Iran te stappen, maar de minister van buitenlandse zaken van Iran weigerde te komen. Er ligt een akkoord, voer het eerst maar eens uit. En wie kan daar iets tegenin brengen? Prompt werd hij persoonlijk getroffen door sancties. Een militaire ‘oplossing’ zoals eerder in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië, is nu een té groot risico. Niet alleen omdat Iran sterker is dan die landen, en omdat de ‘oliemarkten’ die verlammende recessie zouden opwekken als de Straat van Hormoez voor lange tijd onbruikbaar zou zijn, maar ook omdat een zelfbewust Rusland, én China, het niet laten gebeuren. Dat het Verenigde Koninkrijk haar marineschepen bij die van de Verenigde Staten heeft gevoegd, waar ze eerder hadden toegezegd samen te gaan werken met Europese landen, is een poging om Europa dat conflict binnen te zuigen.
Overigens staan ook de Chinese regeringsleiders op de nominatie om getroffen te worden door sancties. Vanwege ‘mensenrechtenschendingen‘.
In Moskou krijgt Navalny het nog niet echt voor elkaar om Rusland in het verderf te storten met zijn ontwrichtende acties. Ondanks een Nederlandse ‘journalist‘/’Regime-Change‘-activist die zijn ‘badge‘, die hem identificeerde als persmuskiet, had ‘opgeborgen‘, waardoor hij gearresteerd kon worden, maar daarna toch lafjes de uitgang zocht na het nemen van een ‘selfie‘ in de bus, door zich te beroepen op zijn status als ‘journalist‘ voor het AD en het FD. Een intrigerende combinatie trouwens, Algemeen Dagblad en Financieel Dagblad. Maar in Hong Kong is de vlam in de pan geslagen, na de vondst van een grote hoeveelheid wapens en explosieven voorafgaand aan de gewelddadige protesten en een staking die het vliegverkeer raakte. Voor China staat vast dat de ‘Warparty’ erachter zit. De reactie van Beijing die de ‘markten’ diep in het rood deed duiken, moet dan ook niet alleen gezien worden als een antwoord op de verdere escalatie in de handelsoorlog, maar ook als een poging om de Verenigde Staten en haar ‘partners’ te confronteren met ontevreden burgers ‘thuis’, als consequentie van het beleid van hun eigen overheid.
Langs de kantlijn zijn de atoomstaten India en Pakistan ook druk met elkaar dreigen, en dreigt Duitsland een probleem te worden als het oostelijke deel van het land daadwerkelijk massaal voor de AfD kiest, andermaal bevestigend hoe ondoordacht die expansie van de EU, met wagenwijd open grenzen, en een ‘kom maar binnen‘-politiek was. ‘Things start falling apart‘.
