De eeuwige honderd procent

Ontkenning van de realiteit, hypocrisie en onnauwkeurigheid als massaverschijnsel. In een land waar de psychische stoornis normatief is geworden. Een gastbijdrage van Frank Haubold

Hoewel politici en de media nooit genoeg krijgen om hun publiek bewust te maken van het gevaar van zogenaamd ‘juiste’ neigingen in de samenleving (wat soms leidt tot een volledige omkering van de realiteit in plaats delict), krijgt een andere klantenkring weinig kritische waardering. Dit zijn de soorten progressieve medemensen die door minder welwillende mensen worden aangeduid als “station roddelaars” of “goede mensen”. Ik noem ze hier ‘honderd procent’, ook om een ​​zekere continuïteit te tonen, want honderd procent is eigenlijk een symptoom van dictaturen. In een democratie met pluralisme van meningen en een functionerende discussiecultuur is er meestal geen plaats voor honderd procent die het lied van de heersers zingen en het zelfs als hun eigen lied beschouwen.

B lauw, dom of onrealistisch

Wat kenmerkt honderd procent vandaag? Hij is er diep van overtuigd of beweert op zijn minst dat het politieke systeem van de Bondsrepubliek perfect en in de zin van soevereiniteit functioneert, dat de partijen dienen om politieke wil op te bouwen (en niet primair om de macht en de inkomsten van de functionele kaste te behouden), dat de rechterlijke macht en Media vervullen altijd hun functie en de beslissingen van de overheid zijn goed onderbouwd en voldoen aan de wet. Afhankelijk van je humeur kan dit worden omschreven als blauwogig, dom of onrealistisch, maar het doet minder schade dan de basisovertuigingen waar ik nog steeds naar toe kom.

Een daarvan – onderwijs en door de media geïnduceerd – is zijn fundamentele afkeer van elke patriottische impuls. Met constante verwijzing naar het nazi-tijdperk, werd de 100 procent geleerd dat Duits zijn nooit iets positiefs kan zijn en dat trots op het eigen land, de eigen geschiedenis en cultuur rechtstreeks leidt tot het nationaal-socialisme, inclusief oorlog en massamoord. De enige manier om dit gevaar te voorkomen, is door een weg te vinden naar de multi-etnische en culturele samenleving, en daarom is immigratie, ongeacht de motivatie, over het algemeen positief. Iedereen die het niet eens is of zelfs de legitimiteit van staatsactie in twijfel trekt, kan alleen een racistische, vreemdelingenhaat zijn, Brandstichters en uiteindelijk ‘nazi’ (dit concept van strijd heeft ondertussen een pseudo-religieus karakter gekregen en de duivel / satan / tegenstander in lokaal gebruik vervangen). Als gevolg van deze afdruk ligt de kern van de focus van 100 procent op het ten eerste verdedigen van de als de zijne genoemde opvattingen en ten tweede het trotseren van de ‘nazi’s’ vermomd als critici.

Moeilijk om gezond verstand te gebruiken

In werkelijkheid heeft wat eenvoudig klinkt zijn valkuilen, want tot het verdriet van de honderd procent bestaat de samenleving niet alleen uit gelijkgestemde democraten, immigranten die van integratie houden en sinistere nazi’s. Als gevolg hiervan is een hele reeks hulpstructuren nodig om uw eigen wereldbeeld en vijandbeeld intact te houden, en bijna geen van hen is compatibel met gezond verstand. Het gedrag van de typische 100% in de huidige discussie over immigratie laat zien welke fouten het mediale karakter vertoont, gekoppeld aan autoriteit en missionair bewustzijn.

In het najaar van 2015 was hij nog euforisch over de tienduizenden mensen die bescherming nodig hadden en het publiek elke dag aanwezig met welkomstposters en speelgoedkogels die naar grensstations gooiden, maar hij moest snel zien hoe het algemene enthousiasme afnam. Er werd in elke krant geschreven dat ten eerste de nieuwkomers de geschoolde werknemers zouden zijn die de economie dringend nodig heeft en ten tweede dat hun sociale bijdragen spoedig pensioenen (inclusief de zijne) zouden verzekeren. Het feit dat de meeste mannen waren, had zeker te maken met de zware vlucht die niet van vrouwen kon worden verwacht.

Geen interesse in de slachtoffers, alleen in de politieke gevolgen

Toen de oudejaarsavond in Keulen en met haar de eerste berichten over criminele immigranten kwamen, voelde hij zich zwaar beledigd. Niet zozeer vanwege de slachtoffers, voor wie echte 100% sowieso verrassend weinig empathie hebben, maar omdat dergelijke rapporten natuurlijk in de handen van de nazi’s en xenofoben speelden, die, zoals bekend, gewoon wachtten om pogroms te starten. “De ronde is nog steeds vruchtbaar”, had hij eindelijk geleerd en het was “om terug te vechten vanaf het begin”.

Bovendien was het heel normaal dat getraumatiseerde vluchtelingen problemen hadden met de ingewikkelde regels en voorschriften van de West-Duitse wetgeving, omdat ze uit een geheel andere cultuur kwamen. Wat de honderd procent bijzonder vervelend vond, was dat sommige onverantwoordelijke bladeren niet langer zwijgen over de seksuele aanvallen van mensen die bescherming zoeken in de openbare ruimte, inclusief verkrachting, en dus de AfD & Co.-nazi’s de gelegenheid gaven om ze te “instrumentaliseren”. Toen kon hij zijn vingers in het “Zeit” en “Spiegel online” forum schrijven, er waren nog steeds mensen die vielen voor de “Rattenvanger”.

Zulke zeer gehypete ‘individuele gevallen’ konden natuurlijk zijn positieve basishouding ten opzichte van immigratie niet veranderen. Zodra hij erachter kwam dat ‘beschermingzoekers’ ergens moesten worden gedeporteerd vanwege vermeende misdaden of ontbrekende asielgronden, was hij woedend en onmiddellijk aanwezig om dergelijke xenofobe willekeurige handelingen te voorkomen. Het werd problematischer toen er daadwerkelijk terroristische aanslagen plaatsvonden. Eigenlijk konden alleen geestelijk gestoorde mensen er verantwoordelijk voor zijn, nadat alle politiek en de media unaniem hadden aangekondigd dat vluchtelingen geen terroristische dreiging vormden. Er werd tenminste geen officiële ophef gemaakt over de slachtoffers, omdat grote regeringsverslagen of openbare begrafenisceremonies alleen water voor de nazi’s zouden zijn geweest.

islam appeasement

Hoewel hij zelf niet veel om religie geeft, is de honderd procent vrij bereid om religieus gebonden immigranten te huisvesten, tenminste als ze moslim zijn. Hij heeft niets tegen een verbod op varkensvlees in kinderdagverblijven en scholen (zijn eigen kinderen, als die er zijn, gaan naar privéscholen waar het probleem zich niet voordoet), afzonderlijke zwemlessen voor jongens en meisjes en door de overheid gefinancierde moskeegebouwen. Hoewel hij een fervent voorstander van gelijkheid is, begrijpt hij dat de prestaties van de westerse beschaving niet eenvoudigweg kunnen worden opgelegd aan nieuwkomers uit andere culturen. Dat is de reden waarom hij principieel het kindhuwelijk niet afwijst zolang alle betrokkenen tevreden zijn met de regeling. Kortom, een arm meisje is slechter af

De 100 procent is trots op zijn tolerantie en begrip van vreemde culturen, sommige gewoonten en gebruiken lijken hem misschien vreemd. Ze zijn altijd beter dan de ‘folky Duitse razernij’ van de ‘rechtse populisten’ (zo beschrijft hij ‘nazi’s’ die zich juridisch konden verdedigen), ook en vooral met betrekking tot de gemeenschappelijke multiculturele toekomst, waar hij nu al naar uitkijkt. Hij is er natuurlijk van overtuigd dat de nieuwkomers zijn toewijding waarderen en hem dezelfde genegenheid tonen als hij hen toont. Omdat hij zelden uitgaat, en zeker niet ’s nachts of met het openbaar vervoer, heeft hij tot nu toe geen reden om te twijfelen. Hij vertrouwt daarentegen niet op de verklaringen van zogenaamde ‘islamcritici’ uit de landen van herkomst van degenen die even bescherming zoeken. Deze onruststokers waren waarschijnlijk door de nazi’s gemaakt om slecht over hun voormalige landgenoten te spreken. Xenophobes zijn niet alleen kwaadaardig, maar ook verfijnd.

Verschillen tussen realiteit en ideaal maken de honderd procent boos

De honderd procent laat niets toe aan zijn progressieve wereldbeeld. Strikt genomen houdt hij er meer van dan van zichzelf, wat gemakkelijk voor hem is, omdat de afkeer van zijn eigen mensen (waartoe hij helaas nog steeds op de een of andere manier behoort), zijn voorouders en Duitse cultuur vanaf zijn jeugd zijn geplant. Hij neemt daarom alleen nota van de realiteit als deze overeenkomt met zijn wereldbeeld en de verklaringen van de media.

Als je hem wijst op de verschillen tussen realiteit en ideaal, vergeet hij alle tolerantie en wordt hij echt boos, want wie zoiets probeert, kan alleen een vermomde nazi zijn. De honderd procent haat nazi’s en ‘rechten’ in het algemeen. Daarom heeft hij in principe niets tegen aanvallen op AfD-functionarissen en -instellingen of gewelddadige tegendemonstraties, maar let op dat hij dit niet publiekelijk toegeeft. Aan de andere kant roept hij graag op tot “burgerlijke moed” in de “strijd tegen het recht”, en als het in geweld eindigt, is het niet zijn schuld.

Aangezien de honderd procent zijn informatie uitsluitend van ‘gerenommeerde’ media verkrijgt en vooral ‘Tagesschau’ en ‘heute’ waardeert als de bron van objectieve en onafhankelijke informatie, is hij ook een fervent kampioen van door de mens veroorzaakte klimaatverandering, waar hij nu bijna meer bang voor is dan de inbeslagname van macht de Höcke-nazi’s. Omdat hij nooit zelf de school heeft durven overslaan, beschouwt hij de vrijdagse bouncy-rituelen van de Greta-jeugd als een lichtend voorbeeld van verantwoordelijkheid en burgerlijke moed. Hoewel zijn wetenschappelijke kennis tamelijk bescheiden is vanwege onderwijs, hoeft het niet hetzelfde te zijn als 97 procent van alle wetenschappers overtuigd zijn van door de mens veroorzaakte klimaatverandering (dat dit cijfer een vrij gewaagde interpretatie is van de studies van Cook et al.,

Hij haatte ‘klimaatontkenners’ (het huidige equivalent van satanisten en heksen) even vurig als hij de boegbeelden van de jeugdcampagne tegen kooldioxide vereerde, die voornamelijk werd geproduceerd door gemene oude blanke mannen. Natuurlijk is hij voor de volledige vervanging van fossiele brandstoffen door zonne- en windturbines (hij weet uit de televisie dat dit zonder problemen mogelijk is) en zou ook SUV-bestuurders haten als hij niet zo’n voertuig bezat (natuurlijk alleen vanwege de gemakkelijkere instap en zijn zieke ruggenmergschijven).

Hoe dan ook, de 100 procent betrokkenheid van de Bondsrepubliek wordt primair gevormd door het feit dat deze gericht is op de buitenwereld en moet worden gefinancierd door het grote publiek. Natuurlijk is hij voor de toelating van vluchtelingen van alle strepen, tenzij een overeenkomstige faciliteit in zijn eigen omgeving is gepland. Dat zou het historische karakter van de woonwijk net zo vernietigen als een windturbine op minder dan tien kilometer afstand. Hij wijst lange-afstandsvluchten af, tenzij ze zijn eigen familie op een Caribische vakantie leiden, die – hij wordt niet moe om te beweren – niet voor plezier is, maar voor het verkrijgen van “authentieke kennis” over het land en zijn mensen. In het tijdperk van globalisering kun je immers niet alleen je hoofd in het zand steken … #

“Klimaatontkenning” algemeen strafbaar maken

Om de wereld echter te redden van de dood van hitte en Hamburg van overstromingen (wat zijn verdiensten zou hebben vanuit het perspectief van het mediabeleid), is de 100 procent absoluut voor restrictieve maatregelen. Op deze manier steunt hij ook het voorstel van de Solar Energy Promotion Association om “klimaatontkenning” in het algemeen strafbaar te stellen. Dit zou hem ook de mogelijkheid bieden om niet alleen de betrokken daders te identificeren, maar ook om hen voor het gerecht te brengen door hun rechtvaardige straf te melden. Kortom, de honderd procent begrijpt niet dat ‘xenofoben’, ‘rechten’ en ‘klimaatontkenners’ nog steeds vrij kunnen rondlopen. Vrijheid kent immers zijn grenzen als het gaat om het “grote geheel”.

Als iemand echter met het niet zo verre idee kwam om te wijzen op de historische continuïteit van dergelijke opvattingen en eisen voor staatsrepressie (van de vijand van het volk tot de klassenvijand tot de buitenlandse en klimaatvijand), zouden ze verontwaardigd de overeenkomstige analogieën verwerpen.

Nu, met enige rechtvaardiging, zou je kunnen stellen dat de 100 procent eigenlijk een perceptueel gestoorde psychopaat is, maar in een land waar de psychische stoornis normatief is gemaakt, zijn rationele overwegingen niet langer van toepassing. Deze gemeenschap is lang geleden een land geworden waartegen elke psychiatrie een toevluchtsoord is.