Spread the love en help Indignatie

Inhoud

De Afghaanse oorlog maakt deel uit van een keten van gewapende conflicten om de wereldheerschappij.

Een put bouwen? Meisjesscholen bouwen? Onze vrijheid verdedigen in de Hindu Kush? Tenminste sinds de grote mislukking van de 20-jarige missie van de Westerse Alliantie in Afghanistan, hebben zelfs zeer goedgelovige mensen het vermoed: de vermeende redenen voor het debacle zijn misschien niet de echte. Maar wat zijn de echte motieven voor de oorlog tegen een van de armste landen ter wereld en welk spel wordt ons op de voorgrond getoond? Verhalen van de Amerikaanse regering kunnen en mogen niet ons kompas zijn om de wereld te begrijpen. We moeten in het verleden kijken om het heden te begrijpen.

In oktober 2001 heeft George W. Bush jr. Laat Afghanistan bombarderen, naar verluidt vanwege 11 september, de dag dat de Twin Towers in New York instortten, en om de oorlog tegen de “terroristen” in Afghanistan te beginnen. In feite was de oorlog in Afghanistan lang voor 11 september gepland (1).

Daarnaast moeten vrouwenrechten worden versterkt en moet er een regeringsvorm naar westers model komen. Volgens de VS waren de kapers van de vliegtuigen die in de torens van het World Trade Center vlogen, voornamelijk Saoedi’s. Het volgzame olieland Saoedi-Arabië is nog nooit aangevallen. Democratie en vrouwenrechten zijn een bewering waarvan de uitvoering net zo reëel was als de ‘strijd tegen de Taliban’, namelijk als achtergrond op de voorgrond.

De verandering van proxy-oorlogen

Rond het jaar 2000 was het nog maar 10 jaar geleden dat de VS de enige wereldmacht was die nog over was na het einde van de Sovjet-Unie. De oorlogen veranderden van proxy-oorlogen zoals de oorlog in Vietnam in oorlogen over olie en gas, of over de gebieden waardoor pijpleidingen in de toekomst zouden leiden.

“Tot augustus [2001] beschouwde de Amerikaanse regering, volgens Brisard en Dasquie, de Taliban als ‘borgen van stabiliteit in Centraal-Azië’ en ging ze ervan uit dat ze ‘de aanleg van een oliepijpleiding door Centraal-Azië mogelijk zouden maken’. Pas toen de Taliban niet reageerden op de voorwaarden van de VS, veranderde ‘het motief van een veilige energievoorziening in een motief voor militaire actie” (1).

Clemens Ronnefeldt erkent ook plannen om een pijpleiding aan te leggen als een “zware reden om Afghanistan binnen te vallen”:

“Een pijpleiding vanuit Turkmenistan met aftakkingen naar Pakistan en India zou door Afghanistan worden aangelegd. (…) Het Taliban-regime veranderde vóór 2001 van gedachten en wilde het Argentijnse rivaliserende bedrijf Bridas het contract geven, wat de Amerikaanse regering woedend maakte. Iran wilde vanuit de Perzische Golf een pijpleiding aanleggen die nog niet was aangelegd en die zou worden doorgetrokken naar India. Het doel van de VS is nog steeds om dit project te voorkomen om Iran te isoleren” (2).

Rainer Rupp (3) heeft een soortgelijke verklaring afgelegd.

Ik denk dat het vooral ging om het voorkomen van de constructie zelf.

Zelfs de spiegel schreef “een documentairereeks over de strijd van staten en bedrijven om pijpleidingroutes en militaire overheersing” (4).

Dat was destijds de weg naar wereldheerschappij van de VS. “De strijd om de controle over olie in Centraal-Azië is het nieuwste hoofdstuk geworden in de oude rivaliteit tussen Rusland, de Verenigde Staten en Japan” en een “replay van het ‘grote spel’ in Centraal-Azië in de 19e eeuw tussen Groot-Brittannië en Rusland, ” schrijft Paul Sampson, redacteur van het Londense oliemagazine ‘Nefte Compass'”, geciteerd uit infopartisan (5).

Vandaag verandert het onderwerp van de strijd om wereldheerschappij zonder de bovengenoemde belangen op te geven:

Het Pentagon heeft China als economische concurrent als doelwit gekozen, en alles wordt geleidelijk aan ondergeschikt aan dat doel. Dat kan ook de belangrijkste reden zijn voor de terugtrekking van de VS uit Afghanistan.

Laten we de drie belangrijkste feiten nemen, namelijk de drie verhalen over Afghanistan.

Het eerste feit is dat oorlogen altijd economische belangen volgen.

Hoe kan anders worden verklaard dat de VS het gigantische bedrag van meer dan 2,7 biljoen dollar in deze oorlog hebben gestopt (6)?

De oorlog tegen Afghanistan in die tijd wordt door de zeer goed onderzochte krant World Socialist Web Site (WSWS) correct beschreven als een strijd “voor toegang tot en controle over de olie en gas van Centraal-Azië” (7).

Dit zijn de economische belangen.

Feit twee: toen en nog steeds is het motto: wie de energiestromen controleert, controleert de politiek van de afhankelijke staten en dus de wereld.

Energiedeskundige Sheila Heslin zei tijdens een hoorzitting voor de Amerikaanse Senaat in september 1997 dat Washington zich geostrategisch bezighield met “het doorbreken van de Russische monopoliecontrole over de verwijdering van olie uit de regio (Centraal-Azië en de ‘Kaspi-regio’)” (5). Dat is het halve verhaal, het andere is dat pijpleidingen alleen gebouwd mogen worden met de deelname, dat wil zeggen, onder controle van Amerikaanse bedrijven.

Noch India, noch China mogen de felbegeerde koolwaterstoffen in handen krijgen door middel van onafhankelijke zaken met soevereine staten. Dit is hoe de enige overgebleven wereldmacht haar heerschappij wilde uitoefenen na het falen van de Sovjet-Unie: breng met het leger en leugens de oliebronnen en de pijpleidingroutes onder haar controle om haar plannen voor wereldheerschappij te realiseren. Clinton-minister van Energie, Bill Richardson, zei dat het een kwestie is van “de kaart van de politiek en de pijplijnkaarten op één lijn krijgen”. En zo gebeurde het.

Laten we niet vergeten: rond het jaar 2000 was er nog een hype over de olie- en gasreserves in de Centraal-Aziatische regio van de Kaspische Zee tot Kazachstan. Deze hype brak.

We herinneren ons verder dat slechts twee jaar later, met hetzelfde doel om de olievelden te controleren, de oorlog tegen Irak begon, waar de olieprijs slechts $ 2 per vat bedroeg.

Het belangrijkste doel van de Syrische oorlog was het voorkomen van gasroutes van het grootste onontwikkelde aardgasveld onder de Golf van Perzië naar Europa. Qatar en Iran hadden er plannen voor.

Die hype heeft plaatsgemaakt voor meer realistische inschattingen, want voor de oliemaatschappijen is niet de hoeveelheid afbreekbare koolwaterstof bepalend, maar de prijs van de winning. En dat is relatief hoog.

Een voorbeeld: Een olieveld ligt onder een meer dat geen toegang heeft tot een verharde weg en dat in de zomer droogvalt en een modderig landschap achterlaat. De enige manier om oliewinningsapparatuur in dit ruige terrein te brengen is per helikopter, en dat is duur.

Concreet waren er in de jaren negentig twee pijpleidingen: één moest van het noorden van Turkmenistan via Afghanistan naar de Indische Zee in het zuiden gaan, het werd TAP genoemd, en één, van west naar oost, moest van Iran via Pakistan naar India, genaamd IPI (8).

De TAP zou oorspronkelijk gebouwd worden – plannen uit 1992 – door de Argentijnse oliemaatschappij Bridas, die echter onder druk van de Amerikaanse regering werd verdreven door de Unocal, een Amerikaanse oliemaatschappij. In 1998 stapte Unocal uit. Waarom? “Economische en veiligheidsredenen” (9). De burgeroorlog maakte het onmogelijk om de pijpleiding aan te leggen. Als gevolg hiervan wilden de Taliban Bridas het contract opnieuw geven, maar niemand anders zou deze pijpleidingen moeten bouwen.

In feite lagen de belangen van de olie-industrie als vertegenwoordiger van het totale Amerikaanse kapitaal achter de oorlogen, omdat de Amerikaanse economie op olie is gebaseerd.

Het derde feit is dat de Taliban een overwinning behaalden die ze niet hadden mogen behalen, maar die hen gemakkelijk werd gemaakt: de Taliban kwamen voort uit de moedjahedien, die toen werd opgebouwd door de Verenigde Staten en als bevrijders van Afghanistan van de Sovjet-Unie. Unie werden gevierd. Toen ze het land met Amerikaanse hulp op de Sovjets hadden heroverd, hielden ze de wapens, en toen ze een onafhankelijk energiebeleid wilden voeren, werden ze op de voorgrond in “terroristen” veranderd – zie (1).

De VS hebben de Taliban gebruikt voor hun vuile zaken en voor hun eigen belangen, niet alleen in de strijd tegen de Sovjet-Unie. De Australische krant nieuws beantwoordt de vraag “Waar kwam de Taliban krijgen geld en wapens vandaan?” Op 1 september 2021 als volgt:

“De Taliban hebben een oorlogskas van 1,6 miljard dollar om hun strijd in Afghanistan te financieren, waarbij miljoenen worden opgehaald met drugs, donaties en onroerend goed” (10).

The Independent , een Britse krant, berichtte destijds dat Amerikaanse troepen de papavervelden van de boeren beschermden. Sindsdien is de papaverteelt van de arme boeren enorm toegenomen. In september 2017 rapporteerde shz een recordoogst (11).

Zo werden de Taliban vooraan op het podium bevochten en achter hen financieel ondersteund door tolheffing en vooral papaverteelt en dus honderden miljoenen US dollars aan inkomsten voor hen te tolereren. Het beruchte spel met de burgeroorlog verhinderde de aanleg van de pijpleidingen.

De VS waren nooit geïnteresseerd in een overwinning: toen de VS wilden winnen, stuurden ze meer dan 150.000 soldaten naar Irak (12), met slechts 66.000 aan de top naar Afghanistan, dat Obama wilde terugbrengen tot 35.000 (13). Het ging over een langdurige burgeroorlog die de aanleg van pijpleidingen die meer dan 20 jaar niet onder Amerikaanse controle stonden, verhinderde. Tegen de tijd dat de rest van de Amerikaanse troepen zich terugtrok, waren deze teruggebracht tot ongeveer 11.000 soldaten (14).

Doelen behaald?

Aangezien het nooit echt over vrouwenrechten en democratie ging in een feodaal land, mag men dit Amerikaanse verhaal niet gebruiken als maatstaf om na te denken over het succes of falen van deze oorlog.

Integendeel: de aanleg van de genoemde pijpleidingen is tot op heden met succes verhinderd en de IPI, de Iraans-Pakistaanse-Indiase pijpleiding, is evenmin aangelegd.

Bridas, het Argentijnse energiebedrijf, werd in de jaren negentig uit de plannen voor TAP gezet door Unocal, een Amerikaans oliebedrijf dat in 2005 werd overgenomen door Chevron. Iran is inmiddels verzwakt door middel van brute sancties.

Maar dat is de echte nederlaag van de VS: Turkmenistan, Afghanistan, Pakistan en India bouwen vanaf 2021 als soevereine landen de TAPI, een gaspijpleiding van Turkmenistan nabij de Kaspizee rechtstreeks naar India (15). Ook: missie deels volbracht en deels niet!

En Duitsland?

Duitsland staat als vazal met zijn soldaten aan de kant van de VS. Welke andere reden zou de federale regering meer dan 17 miljard euro (16) hebben verspild in Afghanistan?

Minister van Buitenlandse Zaken Heiko Maas beschrijft het vazalisme van Europeanen op 20 augustus 2021 best goed (17):

“Want de realiteit is dat de Amerikanen veel beslissen en wij volgen.”

Dat is een gewichtige zin!

Voor zover ik weet is Maas de enige Duitse politicus die deze dingen zo duidelijk heeft gezegd.

De kosten van de oorlog

Op 30 juni 2021 meldden de International Physicians for the Prevention of Nuclear War (IPPNW) dat ten minste 238.000 mensen zijn omgekomen als direct gevolg van de oorlogshandelingen in Afghanistan en Pakistan, waarvan meer dan 71.000 burgers. Het werkelijke aantal burgerslachtoffers is echter waarschijnlijk vijf tot acht keer zo hoog. Volgens hulporganisaties lopen 13 miljoen Afghanen een acuut risico op honger (18).

Sinds 1992 zijn “59 leden van de Duitse strijdkrachten omgekomen in Afghanistan, van wie er 35 zijn overleden als gevolg van invloeden van buitenaf, en 24 mensen zijn door andere omstandigheden omgekomen” (19).

Op 17 augustus 2021 meldt de Berliner Zeitung :

“Twintig (…) jaar oorlog in Afghanistan heeft de Amerikaanse belastingbetaler 2,7 biljoen dollar gekost. (…) Daarbij komen nog de middelen van de geallieerden in de ‘war on terror’. Duitsland was met zo’n 17 miljard euro betrokken bij de langste oorlog in de Amerikaanse geschiedenis’ (16).

De winnaars van de oorlog

Naast de oliemaatschappijen en de wapenmaatschappijen valt vooral de bankwinst op.

In 2011 rapporteerde Deutsche Welle :

Hoeveel Amerika met een zware schuldenlast alleen moet dragen op de oorlogsleningen die het heeft afgesloten, blijkt uit de som van 185 miljard dollar die tot dusver aan rente is opgebouwd. Dit bedrag zou tegen 2020 kunnen groeien tot een biljoen dollar (20).

Infosperber meldt:

“De Amerikaanse beursindex, Standard and Poor’s 500′, of kortweg S&P 500, waartoe 500 grote Amerikaanse bedrijven behoren, is sinds 18 september 2001, de dag waarop deze werd goedgekeurd door de Amerikaanse president George W. Bush, ruwweg verzesvoudigd. Iedereen die op dat moment $ 1.000 in de index had geïnvesteerd, zou in augustus 2021 $ 6.100 vóór belastingen hebben, zegt de ‘Intercept” (21).

De mainstream

Geen woord over de economische belangen in deze oorlog, geen woord over de ridderlijkheid van de Amerikaanse regering met de Taliban.

“Het meest verbazingwekkende fenomeen van deze oorlog was de perfect georganiseerde lage publieke belangstelling voor de oorlog, de slachtoffers, de gevolgen, onze westerse oorlogsmisdaden, de moordpartijen op onze ‘geallieerde’ krijgsheren en de kosten. De vraag naar de mensen en bedrijven die veel geld verdienden aan deze – zwaar geprivatiseerde – oorlog wordt evenmin gesteld’ (22).

De bescherming van de papavervelden door de Amerikaanse troepen is grotendeels verborgen in de Duitse media. Er wordt beweerd dat de Taliban het land regeerden. In feite kregen ze toegang tot de winst van de maanzaadproductie, zodat ze de burgeroorlog konden voeden, ook tegen regeringstroepen.

Op 10 april 2010 schreef de wereld dat de papavervelden in brand moesten worden gestoken (23).

Op 17 augustus 2017 stelt de Schleswig-Holsteinische Zeitung (shz) dat dit jaar 2017 de grootste opiumoogst wordt verwacht (11).

Dus de bescherming van de papavervelden ging door, volledig onafhankelijk van de gemaakte programma’s en claims.

De federale regering zet haar brutale beleid voort om Duitsland te isoleren van vluchtelingen.

“Er was geen verantwoorde exitstrategie voor de inzet in Afghanistan, noch realistische noodplannen voor noodzakelijke evacuaties. Links en Groenen eisten op 23 juni een onbureaucratische evacuatie van lokale arbeiders en andere bedreigde mensen – de regeringscoalitie stemde tegen!

“Afghaanse vrouwen die de afgelopen jaren campagne hebben gevoerd voor mensenrechten en democratie en daarom nu worden bedreigd door marteling en de dood, worden aan hun lot overgelaten en moeten voor hun leven vrezen” (24).

Wat is het volgende?

Ik ben het eens met Clemens Ronnefeldt (2):

“De eis van de Taliban is de volledige terugtrekking van alle NAVO-troepen. Ook na het (…) einde van de NAVO-missie zullen met name kleinere militaire eenheden gestationeerd blijven in de aangrenzende Afghaanse staten om in de toekomst zo nodig opnieuw militair te kunnen ingrijpen door middel van een snelle versterking van de troepen.”

Wat betekent “indien nodig” hier? Dat kan alleen maar betekenen dat de VS zich verzekert van de ondergeschiktheid van de Taliban-regering en Amerikaanse bedrijven het land binnenlaat:

“Afghanistan – dichtbij Rusland en China – is geostrategisch (…) te belangrijk en heeft ook te veel natuurlijke hulpbronnen om het vanuit NAVO-perspectief volledig te verlaten” (2).

Als we USA schrijven in plaats van NATO – zie Maas (17) – is deze zin helemaal correct en ook:

“Een echte vrede in Afghanistan (…) is nog steeds een enorme taak waarvoor in de toekomst eerlijke makelaars (…) zoals de OVSE (…) zullen worden gevraagd” (2).

En de Ruhrnachrichten schreef op 31 augustus 2017:

“Net als in het verleden zullen we gevoelige eenheden en bepaalde tijdelijke operaties blijven beschermen. Het congres zal hierover verder worden geïnformeerd in besloten zittingen’ (14).

Duitse buitenlandbeleidsrapporten op 14 september 2021 over de toekomst van het land:

“Terwijl corrupte regeringsfunctionarissen onder de ogen van het Westen miljarden dollars Dubai binnensmokkelden, raakte de bevolking steeds armer; Nog voordat het Westen vertrok, was ruim de helft van de Afghanen afhankelijk van humanitaire hulp. Het feit dat het hulpgeld stopte met stromen nadat de Taliban aan de macht kwam en dat de VS sancties oplegde, is een doodsteek voor de Afghaanse economie” (25).

Wat willen we geloven?

Willen we de verhalen van de Amerikaanse regering en onze reguliere media geloven? Dan denken we ook dat de VS geïnteresseerd was in vrouwenrechten en democratie in een feodaal land. En zeker niet over de plannen voor wereldheerschappij van dat Amerikaanse imperialisme, dat, in de woorden van Zbigniew Brzezinski, de veiligheidsadviseur van de Amerikaanse president Jimmy Carter, na de val van de Sovjet-Unie bleef als “de enige wereldmacht” die een “strategie van overheersing” schreef het spandoek (26).

Als we beginnen met het streven van de VS naar wereldheerschappij, dan gaat het goed met elkaar.

Bronnen en notities

(1) https://www.wsws.org/de/articles/2001/11/plan-n22.html
(2) Clemens Ronnefeld Peace Forum 05/2021, evaluatie van de missie in Afghanistan
(3) Rainer Rupp https: / / apolut.net / 11-september-20-years-later-von-rainer-rupp /
(4) https://www.spiegel.de/politik/ausland/der-kampf-ums-kaspische-oel-8- der-afghanistan -joker-a-213648.html
Een reeks rapporten over de strijd tussen staten en bedrijven om pijpleidingroutes en militaire suprematie.
(5) http://www.trend.infopartisan.net/trd1101/t411101
(6) https://www.berliner-zeitung.de/politik-gesellschaft/afghanistan-das-obszoene-geschaeft-mit-dem-tod -li.177551?pid = true
(7) https://www.wsws.org/de/articles/2002/06/gasp-j15.html
(8) https://de.wikipedia.org/wiki/Turkmenistan-Afghanistan-Pakistan-Pipeline
(9) wd-1-037-08-pdf (De Wetenschappelijke Dienst van de Bondsdag)
(10) https: // www news.com.au/finance/economy/world-economy/where-the-taliban-gets-its-money-and-weapons-from/news-story/066d8557cddebc4a58e14961833a9e28
(11) https://www.shz.de / duitsland-wereld / panorama / bluehender-mohn-in-