Indignatie redactie 
Tientallen jaren geleden heeft de Britse diepe staat een snood plan tegen het Britse volk uitgebroed. De elite wilde Europese eenheid opwerpen tegen een onwillige bevolking. Het idee van de verwaande Whitehall-elite was dat de boeren stom waren en de mandarijnen het beste wisten. Eind jaren veertig weigerde het Verenigd Koninkrijk beleefd om zich aan te sluiten bij de voorgestelde Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal. Dit was een embryonale Europese Economische Gemeenschap. Zoals Churchill zei ‘we zijn met Europa, maar niet van het’. One Labour MP zei sagely dat hij meedoet aan het Europese project ‘de mijnwerkers van Durham zullen het niet dragen’. Dat waren de dagen dat parlementsleden zich erom bekommerden om hun kiezers te dienen.
Harold Macmillan zocht Britse toetreding tot de Europese Economische Gemeenschap. De Franse president de Gaulle verwerpt terecht de Britse aanvraag. De Gaulle deed de Britten een plezier. Hij vermoedde terecht dat het Verenigd Koninkrijk zich nooit volledig aan de EEG zou binden en dat het grootste deel van het Britse volk zich onvermurwbaar tegen een dergelijke onderneming verzette. Charles de Gaulle was een visionair die misschien wel 70 jaar zijn tijd vooruit was. Hij zei dat als het Verenigd Koninkrijk zou worden toegelaten, het altijd zijn roem zou laten horen. Dit waren profetische woorden!
Eind jaren zestig zocht Harold Wilson’s Labour-regering het Britse lidmaatschap van de EEG en werd opnieuw afgewezen. In de vroege jaren zeventig vroeg de conservatieve regering van Edward Heath zich voor de derde keer aan bij de EEG. Bij deze gelegenheid werden de inspanningen van Heath met succes bekroond. Het lukte alleen door uitvluchten van het meest grove karakter. Heath werd door ambtenaren gewaarschuwd dat het Verenigd Koninkrijk zich zou moeten sublimeren tot de Europese soevereiniteit. Desondanks zou Heath de waarheid niet in de weg laten lopen van zijn gewelfde ambitie. Hij publiceerde een officiële verklaring dat ‘dit geen verlies van essentiële nationale soevereiniteit met zich meebrengt’. Edward Heath deed dat met volledige kennis van het feit dat dit een schandelijke leugen was. Het publiek was ervan verzekerd dat het idee daar op een dag een gemeenschappelijke munt zou zijn, een absurde paniekaanval tactiek. In 2002 werd aan Heath gevraagd of hij in de vroege jaren 70 van de vorige eeuw had gedacht dat het VK zou toetreden tot een enkele Europese munteenheid. ‘Ja, natuurlijk’, grapte hij.
Zoals een rechter zei, was de Europese wet als ‘een vloed’ in de veranderende Britse wetgeving. Je zou dit allemaal als wenselijk kunnen beschouwen. Eerlijk genoeg, maar Europhiles hadden er op zijn minst de waarheid over moeten vertellen. The Big Lie is de standaardtaktiek van de Europhile-extremisten geworden. In 2002 werd heftig gediscussieerd over de voorgestelde Europese grondwet. De Britse minister van Europa was een flagrant oneerlijke politicus, Keith Vaz genaamd. Keith Vaz MP had het lef om te zeggen dat het Europees Handvest van de Grondwet ‘evenzeer constitutionele betekenis had als de Beano’. Vaz beweerde dat het genoemde handvest niet te rechtvaardigen was: het zou geen rechtszaken beïnvloeden. Vaz is een door Cambridge opgeleide advocaat, maar deed alsof hij niets van de wet afweet. Dit is het soort krijsende leugen dat het Europhile discours kenmerkt. Slechts enkele dagen na het maken van deze grove oneerlijke verklaring erkent Vaz dat het handvest in feite juridisch van invloed was. Tony Blair ontkende dat de European Battle Group een ontluikend leger was. Er is een aanwijzing in het woord ‘strijd’. De voorzitter van de Europese Commissie Romano Prodi zei: ‘Als je het geen leger gaat noemen, Mary Jane!’
Veel mensen in de Republiek Ierland vreesden dat de EU het traditionele Ierse neutraliteitsbeleid zou aantasten. De Ierse regering blijft de flagrante leugen houden dat de Republiek Ierland een neutraal land is ondanks deelname aan een steeds meer gemilitariseerde EU en haar gevechtsgroep.
De Denen verwierpen het Verdrag van Maastricht in 1992. Vervolgens werden de mensen van Denemarken volgend jaar opnieuw gestemd totdat ze de Europahuizen gaven wat ze wilden.
In het referendum van Maastricht in de Ierse Republiek zag de regering geld van belastingbetalers misbruiken om Europese propaganda te financieren. Het Ierse hooggerechtshof oordeelde dat dit illegaal was. Ondanks dit grove misbruik van de democratie mocht het resultaat blijven bestaan. Een oneerlijke volksstemming werd niet opnieuw ingesteld.
In de Republiek Ierland hebben we het Verdrag van Nice in een volksstemming verworpen. We moesten opnieuw stemmen totdat we ‘het goed hadden’, aldus onze meesters in Brussel. Ook toen we nee zeiden tegen het Verdrag van Lissabon werden we opnieuw gedwongen om een tweede keer te stemmen totdat de elite het antwoord kreeg dat ze wilden. De eurofanaten hebben de houding van een verkrachter: ‘nee betekent ja.’
De Europese Grondwet werd door een referendum in Frankrijk verworpen. Zelfs in Nederland, het meest gepassioneerde Europese land, stemden de mensen tegen de voorgestelde grondwet. Desondanks was de Europhile elite dolenthousiast om zijn zin te krijgen. Ze zouden de wil van de mensen niet laten stoppen. De dikke katten in Straatsburg en Brussel verbergen nauwelijks hun minachting voor gewone mensen. De Europhile samenzweerders hebben simpelweg de verworpen grondwet ‘het Verdrag van Lissabon’ omgedoopt. Deze nauwelijks vermomde bewerking van de grondwet werd vervolgens aangenomen zonder een referendum in de meeste landen.
Een van de vele totaal oneerlijke aspecten van de EU is l’aquis communutaire. Dat is de éénrichtingsratel. Een eenmaal aan de EU afgestane bevoegdheid kan nooit, ooit worden gerepatrieerd. Al deze referenda worden geacht onherroepelijk te zijn – als de EU-elite zijn zin krijgt. Maar als de gewone mensen het lef hebben om hun rechten te doen gelden en tegen de bevelen van Brussel te stemmen, dan zijn we ze. Er zullen bedreigingen zijn om in de buitenste duisternis geworpen te worden. Deze lidstaten moeten misschien net als Noorwegen of Zwitserland worden: de rijkste, meest vrije en vredigste landen ter wereld!
De volkeren van Zwitserland en Noorwegen hebben beide tweemaal referenda verworpen over nauwere banden met de EU. Goed gedaan! Ze kregen te horen dat ze met economische meltdown te maken kregen als ze dit deden. Het bleek opnieuw een grote leugen van de EU te zijn. De Noren zeiden dat de EEG deels hun visrechten niet wilde behouden. Daarentegen zijn de territoriale wateren van het Verenigd Koninkrijk vrijwel verstoken van bepaalde vissen. De Britse vissersvloot is bijna volledig weggevaagd door EU-overbevissing.
De EU startte in 2011 een agressieoorlog tegen Libië. Het was niet alleen het NAVO-beleid, maar ook het EU-beleid. Dit ondanks het feit dat de EU enkele jaren eerder de zonen van Gaddafi had bevrijd. Gaddafi had economische ontwikkeling en stabiliteit bereikt voor zijn land. Hij was bezig illegale immigratie naar de EU te voorkomen. Hij stond ook tegenover Al Qaida. De EU kan daar niet voor standhouden. De EU bombardeerde vervolgens Libië tot het een verwoeste staat was. De tienduizenden Libiërs die zijn gedood sinds ze aan de deur van de EU liggen. Alle EU-lidstaten moeten dit ‘in een geest van loyaliteit en solidariteit’ ondersteunen, zoals het Verdrag van Lissabon zegt.
De liberaal-democraten waren referenda-enthousiastelingen. Dat was omdat ze elke verkiezing verloren. Nick Clegg toen de Lib Dem-leider pleitte voor een referendum over het EU-lidmaatschap. Toen Clegg hielp om de Remain-campagne voor te bereiden op een smadelijke nederlaag, riep hij op tot uitsluiting van het resultaat. Het spreekt boekdelen over de arriverende en arrogant antidemocratische houding van de Remain-heersende klasse. Ze beschouwen referenda-resultaten alleen als het resultaat voor hen gunstig is. De EU heeft opgeroepen tot en kreeg referenda om andere landen, zoals Joegoslavië, te verbreken. Het is een regel voor de EU en een andere regel voor andere besturen.
In 2016 weten we allemaal dat het Britse volk voor onafhankelijkheid heeft gestemd. Dit was ondanks de verachtelijke bedreigingen van de EU-elite. Europese politici voerden campagne voor hun kant. Niemand ontkent hen dat goed. Wat schandalig was, was het misbruik van het openbaar ambt en andere openbare instanties om campagne te voeren voor een zeer omstreden zaak. De Europhiles hadden de volledige macht van de staat aan hun zijde.
De Britse overheid was ooit de afgunst van de wereld. De hervormingen Northcote-Trevelyan zorgden ervoor dat het ambtenarenapparaat onpartijdig en meritocratisch was. Ambtenaren werden niet genoemd als zijnde achter beleid. Ze boden openhartig en ongeïnteresseerd advies aan politici die op basis van dat advies tot beleid besloten. Twee aartofinieme premiers hebben bewust de politieke neutraliteit van het ambtenarenapparaat afgeschaft. De rotting zit onder John Major. Onder Tony Blair werd de politisering van het ambtenarenapparaat flagrant.
In het referendum van 2016 werd de ambtenarij misbruikt voor flagrante partijdige doeleinden. Evenzo is de uitgeleende Bank of England een zeer aanzienlijk prestige voor de resterende oorzaak. De gouverneur van de Bank of England, Mark Carney, waarschuwde voor de gruwelijke gevolgen van een verlofstemming. Let op, het was niet echt de EU verlaten die nodig was om massale werkloosheid te brengen. Alleen al het stemmen op verlof zou ertoe leiden dat honderdduizenden mensen hun baan verliezen. Carney had op zijn baan moeten blijven. Zijn naakte partijdige interventie was een poging om de falende Remain-campagne te helpen. Carney moet worden ontslagen voor grove domheid of regelrechte oneerlijkheid. De werkloosheid is sinds het referendum van 2016 gedaald tot het laagste niveau ooit.
George Osborne zei dat er een noodbudget zou zijn als er een remain-stem was. Deze jeremiade bleek opnieuw een flagrante leugen te zijn. Osborne’s echte naam is Gideon. Vertrouw nooit een man die zelfs de waarheid over zijn eigen naam niet kan vertellen.
Voorspelbaar was Tony Blair een gepassioneerde Remainer. Blair is ongetwijfeld de meest leugenachtige Britse premier aller tijden. Zelfs zijn eigen partij noemde hem ‘Bliar’. Blair die aan de overkant is, vertelt je alles wat je moet weten. Dat was zijn overmoed en ijdelheid dat deze man ‘president van Europa’ wilde worden. ‘
De Remain-campagne wist dat hun boodschap de proletarische kiezers niet intimideerde. Ze riepen de steun in van andere globalisten. Leider na leider opgesteld om het Britse volk tot onderwerping te schrikken. De leiders van Duitsland, Japan, Australië, Nieuw-Zeeland en India wogen allen op de Overkant. Barak Obama en andere wereldleiders stoorden openlijk in de binnenlandse Britse politiek. Het maakt een bespotting van de Democraten in de VS die klagen over andere landen die zich mogelijk bemoeien met Amerikaanse verkiezingen.
Toen Nigel Farage naar de Republiek Ierland ging om campagne te voeren tegen Lissabon kreeg hij een ontmoeting met Anglofobe gal. Hoe komt het dat een Britse politicus geen campagne kan voeren in een andere EU-staat? Restanten vertellen ons ‘we zijn allemaal Europeanen’. Maar als een eurorealist campagne voert voor zijn doel in een andere EU-lidstaat, veranderen de Europhielen in xenofoben.
De Brexit-kwestie is een van de rijken tegen de armen. De arbeidersklasse stemde voor Brexit. Schokkend genoeg is de Labour Party nu een wapen van de miljardairs tegen de arbeiders. De rijken zijn dol op de EU omdat massale migratie hen in staat stelt om armoedelonen aan hun werknemers te betalen.
Cameron zwoer om het Verdrag van Lissabon aan een referendum te onderwerpen als hij PM werd. Hij deed afstand van die verkiezingsbelofte. Hij was echt de nieuwe Blair. Cameron beloofde als PM te blijven als Remain het referendum kwijtraakte. Het was weer een stinkende leugen.
De fundamentele mythe van de Europese Unie is dat het democratisch is. De Eurofanatic elite in het VK en andere lidstaten was volledig op de hoogte van het feit dat de Europese eenwording onaanvaardbaar was voor de brede massa van het volk. Daarom moet het worden verhuld en alleen door stealth gaan. De Europese instellingen zouden richtlijnen uitvaardigen die vervolgens in nationaal recht zouden worden omgezet, waarbij elke lidstaat op een enigszins andere manier zou gaan optreden. Daardoor leende een dergelijke wetgeving de schijn dat het de wetgeving van de nationale parlementen was. Politici in het VK hebben zelden gezegd dat ze in feite wetgeving implementeerden die door de Europese instellingen was opgelegd.
De EU heeft de democratie nooit gesteund en zal die nooit steunen. De bewoners van Europa moeten stemmen zoals hun meesters zeggen ‘omdat we het zeggen’. De EU wordt gerund ten behoeve van corporate fatcats, indolente ambtenaren en leugenachtige politici. Het maakt hen niet uit voor het welzijn van degenen die zij als lijfeigenen beschouwen.
De EU is geen rechtstaat. Die bewering is een andere kernfout van eurofanatische propaganda. De EU breekt regelmatig haar eigen wetten ongestraft. In 2001 braken Frankrijk en Duitsland op grote schaal het groei- en stabiliteitspact door. Ze werden niet gedwongen om een boete te betalen, zoals de wet oplegde. Het Akkoord van Schengen zou een gemeenschappelijk migratiebeleid moeten bieden aan staten die het hebben ondertekend. In 2015 verscheurde Duitsland Schengen door meer dan een miljoen illegale immigranten toe te laten. Eenmaal in Duitsland konden ze effectief overal in de EU komen. De EU gelooft niet in de rechtsstaat. Het is geheim en heeft vaak politieke beslissingen van bureaucraten. Het oververtegenwoordigt ook enorm de kleinste lidstaten.
In 2017 hield het VK een algemene verkiezing. Alle drie de grote partijen zeiden dat ze effect zouden hebben op de Brexit. In totaal ging 95% van de stemmen naar verlofpartijen. Zelfs de Lib Dems zeiden dat ze de Brexit zouden implementeren, zij het na een tweede referendum. Waarom zei deze Europhile partij dat ze de Brexit zouden doen? Ze wisten dat Brexit zo populair was dat als ze zich niet aan zo’n beleid zouden houden, ze nog meer verslagen zouden worden dan de vorige.
In 2017 stemden de Catalaanse bevolking voor de tweede keer in een referendum voor onafhankelijkheid. De Catalanen hadden ook niet lang daarvoor gestemd voor een pro-onafhankelijke regering. De democratische zaak voor de Catalaanse onafhankelijkheid is niet te beantwoorden. De Catalaanse nationalisten zeggen zelfs dat onafhankelijkheid binnen de Europese Unie wil. Dat is een oxymoron als er ooit een was. Maar niettemin zijn ze vanuit Europees perspectief ‘goede Europeanen’. Ondanks dit alles hebben de EU en de Spaanse regering zich verzet tegen zelfbeschikking voor de bevolking van Catalonië. Catalaanse politici zijn naar de gevangenis gestuurd voor het houden van een stem. Niets is vrediger of democratischer dan een stem te hebben! Waarom is dit zo’n verschrikkelijke misdaad?
In het Verenigd Koninkrijk zijn er gevaarlijke extremisten. Ze worden Europhiles genoemd. Ze zijn dolenthousiast over het vernietigen van de democratie. Alle drie de belangrijkste partijen stemden voor het houden van het Brexit-referendum. Het was het grootste referendum ooit. Deze prachtige oefening in democratie leverde een kristalhelder resultaat op. Tegen de beslissing van een stembus zijn de EU-plotters van plan om te voorkomen dat het Britse volk zijn eigen toekomst bepaalt.
Ik hoor mensen zeggen – maar het Parlement moet beslissen. Het Parlement heeft besloten! Het hele punt van het houden van het referendum was dat het Parlement zou doen wat de mensen wilden. Waarom worden referenda nog nooit gehouden? Het Parlement is nooit tegen een referendumresultaat ingegaan. Als de overblijfselen hadden gewonnen, kun je je voorstellen dat het Parlement voor het Verenigd Koninkrijk stemde om de EU toch te verlaten? Het zou ondenkbaar zijn.
Wat het Parlement betreft: het Parlement stemde voor de EU Notice of Intrekking Act. Het Parlement heeft gestemd voor de EU-terugtredingswet. Het VK zou nu gewoon moeten zijn vertrokken. Drie keer heeft Theresa May haar vertrekovereenkomst met de EU, geratificeerd door het Parlement, niet gehaald. Het Verenigd Koninkrijk had in maart eenvoudig de EU kunnen verlaten. Overblijvers hebben de hoop niet verlaten om het Brexit-resultaat omver te werpen.
De ultieme Europhielen hebben het niet opgegeven. Ze vertragen en vertragen de Brexit in de hoop dat ze het kunnen voorkomen. Een dergelijke economische vertraging die het VK heeft ondervonden, is te wijten aan de Europhiles die het VK hebben gepraat. Ze hebben de feel good-factor vernietigd.
Bedrijven met dikke overheidscontracten zoals de EU. EU-regelgeving maakt het leven vrijwel onmogelijk voor kleine bedrijven. Bedrijven hebben lobbyisten om wetgeving te schrijven om dat zo te houden. Ambtenaren zijn fervent Europhiles omdat de EU alles te maken heeft met een opgeblazen publieke sector van niet-banen. Deze sinecures zijn natuurlijk alleen voor Europhiles. Advocaten hebben de neiging om de EU te waarderen vanwege de wetgevende hyperactiviteit. Hoe meer wetten er zijn, des te meer werk er is voor advocaten. Deze drie lessen worden gevolgd door de liberale media om de Brexiteers te demoniseren en de democratie te verslaan. De rechterlijke macht is overweldigend afkomstig uit de meest pro-demografische EU-landen. De politie is ook gewend om de reputatie van Leavers te besmeuren.
De Britse regering heeft in februari een document gepubliceerd waarin wordt uiteengezet wat de Brexit zou inhouden. Het Britse publiek werd geïnformeerd dat het Brexit-proces jaren zou duren en instabiliteit zou veroorzaken. Cameron benadrukte dat Brexit onherroepelijk was. Met volledige kennis hiervan had het Britse volk de moed om voor onafhankelijkheid te stemmen. Veel landen hebben onafhankelijkheid bereikt over hopen doden. Het VK bereikt onafhankelijkheid door te stemmen. De eurofanatic elite vindt dit onacceptabel en zal niets nalaten om de populaire wil te frustreren.
Er wordt veel gesproken over extremisme in het VK. Het zijn de overblijfselen die de gevaarlijke extremisten zijn: schuimvlekkerig en draaibaar. Ze zijn dolenthousiast over het omverwerpen van democratie. Vergis je niet: de Britse diepe staat probeert de vaste wil van het Britse volk te dwarsbomen. Het is luguber om op te merken dat de diepe staat misschien toch zal slagen.
