De EU is een schijndemocratie en haar nieuwe leiders zijn het bewijs

De beste manier om de EU te beoordelen is door altijd te kijken wat de “grote jongens” (en meisjes) uitspoken en hen te observeren in hun natuurlijke habitat, waarbij zij zich niet gehinderd voelen door enige gehechtheid aan democratie, verantwoording of zelfs fundamentele moraliteit. Het beeld dat blijft hangen is teleurstellend.

Sinds de machtswisseling in de top van de EU waren we getuige van zeldzame beelden van min of meer geheime dealtjes (veel mensen noemen het achterkamertjespolitiek) die zoveel “vernieuwingen” en tweederangs apparatchiks naar posities van immense macht in Brussel en Frankfurt duwden, waarbij de publieke opinie volledig genegeerd werd.

We kunnen ons voorstellen dat door een kijkje te nemen in Europa’s dystopie het juiste medicijn was voor veel Britten om vóór een Brexit te stemmen. Juist het optreden van leden van de Europese Commissie zorgde er gegarandeerd voor dat eens gematigde non- Brexiteers hun stem wijzigden in een Brexit-stem, omdat zij keer op keer geconfronteerd werden met de schokkende ontkoppeling tussen elites en normale mensen.

To op de dag van vandaag worden we geconfronteerd met alles wat er mis is met de EU: de Frans-Duitse “samenwerking” die laat zien wie het er in de EU voor het zeggen hebben; kleinere landen worden die worden gebulldozerd, vooral Oost-Europese landen; een constitutionele staatsgreep die het (nutteloze) Europees nepparlement buitenspel zette; het feit dat zoveel van de nieuwe generatie EU-leiders wetten hebben overtreden, met criminele acties die hun loopbaan in andere continenten zondermeer zouden hebben beëindigd; hun expliciete, fanatieke inzet voor een “Verenigde Staten van Europa” en een “Europees leger” (waarover we steeds worden voorgelogen); en het invoeren van een Europese grondwet die door gewone burgers (in ons land en Frankrijk) was afgewezen.

En dat is nog maar een deel van de waslijst.

In tegenstelling tot wat de EU en haar mainstream media ons willen doen geloven krijgen steeds meer mensen een diepe afkeer van de EU zoals die is (geworden), van haar belachelijke regelingen, haar autoritaire karakter, het inperken van mensenrechten, het massaal binnenhalen van gelukszoekers, het verarmen van de burgers, het altijd maar weer wegkijken bij (interne) problemen en haar inzet om alles te harmoniseren en te centraliseren.

Op zulke momenten is het duidelijk dat er geen EU-democratie bestaat – en dat kan ook niet. Daarvoor zou je een echte demos moeten hebben – een volk – en om ze èchte macht te geven – kratos in het Grieks. Wat dat betreft is het duidelijk dat onze regering, en D’66 in het bijzonder, haar klassieken niet kent.

Bijna niemand voelt zich primair Europeaan, en de gemiddelde Siciliaan heeft weinig gemeen met een willekeurige Fin. Er bestaat zoiets als een metafysisch, abstract Europa, maar in de praktijk is er geen werkbare gemeenschappelijke Europese natie. Hoewel de EU sommige van de rituelen van democratie aan denkt te kunnen, zijn ze een sinistere schijnvertoning en zullen ze dat altijd blijven. De EU is een technocratisch Vierde Rijk, geleid door een Duitse Führerin, en kan met haar huidige structuur niets anders zijn.

We pleiten daarom al jaren voor een Nexit, afzien van ondemocratische, inclusieve politieke “vooruitgang”.

Bekijk eens objectief van een afstand de imperiale heersende klasse van de EU. Daar hebben we Ursula von der Leyen, de nieuwe vooruitgeschoven en ondemocratisch geïnstalleerde voorzitter van de Europese Commissie, zelf de dochter van een eurocraat. Ze heeft vele deprimerende jaren verspild als Duitse minister van Defensie, en heeft een uiteen gevallen en ondergefinancierde Bundeswehr achtergelaten. Een verwoestend Duits parlementair rapport onthulde eerder dat Duitse vliegtuigen niet het luchtruim konden kiezen en wapens niet konden worden afgevuurd. Minder dan een vijfde van haar helikopters was gevechtsklaar.

Maar ze zorgde wel voor revolutionaire veranderingen: het invoeren van creches bij het leger.

Het is bijna onmogelijk om iemand in Duitsland te vinden die een goed woord heeft te zeggen over Von der Leyen, haar benoeming is het zoveelste geval van een beloning voor mislukkingen. “Onze zwakste minister”, werd er gezegd, toen bekend werd dat zij waarschijnlijk de nieuwe EC-voorzitter zou worden. Het is nog erger geworden: een Duitse parlementaire commissie heeft een onderzoek ingesteld naar een uitgavenschandaal op haar afdeling, met betrekking tot massale contracten die aan consultants zijn gegund. Conform de politieke traditie en Merkel/Stasi richtlijnen heeft zij alle data van haar regerings-smartphone gewist.

Maar ze ondersteunt een Verenigde Staten van Europa en een EU-leger, dus ze zal beslist andere kwalificaties hebben. Toch? Toch?

En dan Frans Timmermans, het schoothondje van Von der Leyen, de schlemiel van de Europese verkiezingen. Ging op tournee door veel lidstaten om zich als nieuwe EC-voorzitter te profileren, maar werd door Merkel rücksichtslos aan de kant gezet ten faveure van de Duitse machthebster. De man die op een verachtelijke manier over de rug van de MH-17 slachtoffers door een gefakete toespraak zijn kont in de hoogste kringen van Brussel wist te wurmen. Die Timmermans dus, die ons via de “Green Deal” de komende jaren 1.000 miljard euro uit de zak wil kloppen, niet voor het milieu, maar om het bankroete financiële systeem zo lang mogelijk in stand te houden.

Hij werd door Roemenië ervan beschuldigd een EU-rapport te hebben vervalst, spreekt driehonderd talen maar de taal van de gewone man zit er niet bij. Maar Frans Timmermans is vooral bekend vanwege uitlatingen toen hij in de Europese Commissie zat en in 2016 hetzelfde zei als de Joodse Barbara Lerner Specter en de VN-vluchtelingenorganisatie: Multiculturalisme is “onvermijdelijk”: het is het lot van de mensheid. Het is dan ook geen toeval dat er al jarenlang niets, maar dan ook helemaal niets, wordt gedaan aan het bewaken van de buitengrenzen van de EU.

De ellende van Josep Borrell is even recent en heeft zijn benoeming tot hoofd van het buitenlands beleid niet verhinderd. Minder dan een jaar geleden kreeg hij als socialistische minister van Buitenlandse Zaken in Spanje een boete van € 30.000 voor handel met voorkennis. De toezichthouder oordeelde dat hij “een zeer ernstige schending” van de effectenwetgeving had begaan toen hij in 2015 aandelen in Abengoa verkocht, “met bevoorrechte informatie over dit bedrijf”.

Hij heeft aandelen in Bayer (dat niet zo lang geleden gifmenger Monsanto heeft overgenomen), het financiële conglomeraat BBVA en energiebedrijf Iberdrola. Allemaal geregistreerde EU lobbyisten. Leden van de juridische commissie van het Europees nepparlement vroegen Borrell bij de kandidaatstelling of hij had overwogen deze aandelen te verkopen om mogelijke belangenconflicten op te lossen. Verrassend genoeg deed hij dat niet: “Deze aandelen vertegenwoordigen een klein deel van mijn financiële activa” en hij beschouwde die activiteitssectoren als niet gerelateerd aan zijn portefeuille. Een snelle blik op zijn voorgangerslijst van lobbyvergaderingen onthulde echter dat zij en zijn kabinet vaak te maken hadden met energiekwesties, handelsdeals en zakelijke acties op buitenlandse markten.

Zoals het met champagnesocialisme gaat kreeg hij dan weleen pak slaag, maar negeerde hij oproepen om af te treden. Hij steunt ook de walgelijke Madrileense aanpak van Catalonië, heeft problemen veroorzaakt over Gibraltar en heeft ingestemd met het opzetten van een gezamenlijke cybersecurity-groep met Rusland afgelopen november – een stap die niet goed zal eindigen. Last but not least zal hij slechter dan nutteloos zijn ten aanzien Iran: in een interview met Politico zei hij: “Iran wil Israël van de kaart vegen. Daar is niets nieuws bij. Je moet ermee leren leven.” Zijn benoeming zal catastrofaal blijken te zijn.

Dan hebben we ook nog Christine Lagarde, het nieuwe hoofd van de Europese Centrale Bank, die ons van het cash geld wil afhelpen. Zij is noch econoom noch bankier, maar gewoon een mededingingsadvocaat. Omdat het tijdperk van hoogconjunctuur op zijn laatste benen loopt zal o.a. door het lage-rente-beleid de euro, de eurozone en de hele EU in de problemen komen. Een reden temeer om vóór dit kaartenhuis in elkaar zakt, de EU te verlaten, het zal ons veel geld schelen. Het feit dat zij de functie van hoofd van het IMF heeft gevoerd (en verknald), een politieke positie, is geen vervanging voor een hands-on begrip van financiële markten en economie.

Maar ook zij is verwikkeld in een schandaal. Ze werd betrapt in een belangenverstrengeling met Bernard Tapie, een controversiële zakenman en politicus die in de bak heeft gezeten voor fraude. Terwijl zij de Franse minister van Financiën was stemde ze in met een arbitragepanel om een geschil met de tycoon te regelen wat ertoe leidde dat hij een enorm grote uitbetaling kreeg.

Onderzoekers beweerden dat ze het plan goedkeurde omdat Tapie de verkiezingscampagne van Nicolas Sarkozy in 2007 had gesteund: dit was volgens hen een manier om hem te bedanken voor het geld van de belastingbetaler. Lagarde ontkende de aantijgingen die haar een gevangenisstraf van een jaar hadden kunnen opleveren. Ze werd schuldig bevonden aan “nalatigheid”, maar verbazingwekkend genoeg zag de Cour de Justice de la République af van elke straf of strafblad, onder vermelding van haar “internationale reputatie” en rol in de aanpak van “de internationale financiële crisis” als IMF-baas. Animal Farm in de praktijk: iedereen is gelijk, maar sommigen zijn méér gelijk dan anderen.

Daar zitten we dan, opgezadeld met een Von der Leyen, Borrell en anderen, waarbij aan niemand van ons werd gevraagd om er voor te kiezen of ook maar te kunnen ontslaan. Het is een groep apparatchiks met dubieus verleden en bijna geen naamsbekendheid buiten hun eigen land, die opereren in ondoorzichtige, top-down bureaucratieën.

Een Nexit zal niet gemakkelijk zijn: de nieuwe leiders van de EU zijn harde-kernfederalisten en zullen zich niet gauw gewonnen geven. Een geluk voor hen is dat de doorsnee Nederlander gemakzuchtig, ongeïnteresseerd en gemakkelijk te beïnvloeden is. Die Nexit zal er dus niet komen.