Indignatie redactie 
Gisteren schreven we over de Europese Unie, gebouwd op de fundamenten van de nazi’s die, als we kijken naar hoe Brussel functioneert, eigenlijk nooit weg zijn geweest. In een nieuwe artikelenreeks gaan we uitgebreider in op het ontstaan van de EU, het voortbestaan van de EU, de dubbele agenda’s en het naming en shaming van bekende personen die een rol hebben gespeeld (en nu nog spelen) bij het ultieme doel: het realiseren van de nazidroom… het Vierde Rijk. Vandaag deel 2: de beginjaren.
De bewijzen zijn duidelijk en laten het kader zien van hoe de Europese Unie gemaakt is, al in de dertiger/veertiger jaren van de vorige eeuw, door Adolf Hitler en de nazi’s. Eigenlijk komt het er op neer dat iedereen die de EU steunt ipso facto een nazi-sympathisant genoemd kan worden.
De feitelijke waarheid is dan ook niet leuk te vernemen voor de vele mensen die nog heilig in de EU geloven.
Liberale democraten en dito linkse mensen vinden het niet leuk te horen als hen wordt verweten dat door steun te verlenen aan de Europese Unie zij meehelpen het werk van Adolf Hitler en andere nazi’s te voltooien. Maar de feiten zijn zoals ze zijn, en wie anders beweert is ofwel onwetend of in een ontkennende fase. In een aantal artikelen zullen we dat allemaal verduidelijken, waarbij we ook aandacht gaan besteden aan personen, in het verleden en het heden, die dag in dag uit bezig zijn het Vierde Rijk te voltooien.
In tegenstelling tot wat beweerd wordt is de EU een ondemocratisch, fascistoïde en verguisde organisatie, gemaakt volgens de exacte ideeën van Hitler en zijn nazi-collega’s. Zelfs de euro komt voor uit de gedachtengang van de nazi’s.
Tussen haakjes: het is nogal ironisch dat juist mensen die kritiek uitoefenen op de EU als “fascisten” worden neergezet. Het fascisme is uitgevonden door Mussolini en het is duidelijk voor iedereen die over dit ondewerp méér weet dat de EU de meest pefecte fascistoïde organisatie is die ooit is opgericht.
Zoals gezegd is de EU opgericht door de nazi’s, en is zij ontworpen om Duitsland sterker te maken. Het is dan ook geen toeval dat Duitsland zo ongeveer het enige land is dat heeft geprofiteerd van het oprichten van de EU. De bewering van mensen – en dan vooral zij die pró-EU zijn – dat de Europese Unie een modern bouwwerk is, opgericht door Kohl en Mitterand, is dan ook onzin.
Het verhaal wil – en we hebben dat recentelijk ook weer gehoord in een documentaire van de BBC (een organisatie die bekend staat om haar steun en verdediging van de EU) – dat deze twee politici zó bang waren door hun herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog, dat zij besloten samen een nieuw Europa te bouwen, “waar vrede, geluk en voorspoed voor iedereen zou zijn”.
Een bewering die niet door feiten gestaafd is en kan worden, maar het valt goed bij het Europese volk – en daar gaat het om. De waarheid is echter dat de geschiedenis van de Europese Unie een stuk verder terug in de tijd gaat, veel verder dan haar voorstanders zullen toegeven.
Het was in de jaren dertig van de vorige eeuw dat in Hitler’s Duitsland de fundamenten voor de Europese Unie zijn gelegd en het ontwerp tot stand is gekomen. Hitler wilde nationale identiteiten vernietigen en één verenigd Europa maken, bestaande uit nieuwe regio’s die vanuit Berlijn bestuurd zouden moeten worden. In 1936 vertelde Hitler de Rijksdag: “Het is niet erg intelligent om je voor te stellen dat in een dergelijk klein huis als dat van Europa, een gemeenschap van volkeren met verschillende rechtssystemen en verschillende rechtsconcepten zich lang kan handhaven”.
En zelfs daarvóór zei Mussolini in 1933 dat: “Europa opnieuw aan het roer van de wereldbeschaving kan komen te staan als het een klein beetje politieke eenheid kan ontwikkelen”.
Adolf Hitler wilde af van de overvloed aan landen in Europa. Zijn belangrijkste economisch adviseur, Funk, was het ermee eens dat er “een bereidheid moet zijn de eigen belangen ondergeschikt te maken aan die van de Europese gemeenschap”.
In 1940 riep Arthur Seyss-Inquart op tot een nieuwe Europese gemeenschap die boven het concept van de natiestaat zou staan. Seyss-Inquart was toentertijd de nazi die de leiding had over ons door de Duitsers bezette Nederland. Hij voorspelde dat als nationale barrières zouden zijn weggenomen, de welvaart in Europa zou toenemen.
Hetzelfde geluid dat we nu van “onze” politici horen….
Hitler was de man die invulling gaf aan de dromen die voor het eerst door Karel de Grote en Napoleon werden geuit, maar degene de daadwerkelijk gestalte gaf aan de EU zoals we die nu kennen, was (tijdens de Tweede Wereldoorlog) de zojuist genoemde Walther Funk, die president van de Reichsbank en directeur van de Bank for International Settlements (BIS). Het was Funk die de basis legde voor de Europese economische eenheid – en de euro. Funk was ook de belangrijkste economisch adviseur van Adolf Hitler.
Daarnaast pasten de ideeën van Walther Hallstein (gisteren besproken, maar daarover later meer) perfect in het straatje van de nazi’s.
De Europese Unie is ontworpen door nazi’s en het is zorgvuldig opgebouwd, volgens het originele ontwerp. Het is zoals u kunt zien geen “groep” of een “vereniging”, maar een “unie”….. altijd al geweest. En in een unie zijn de leden niet gelieerd, maar verenigd. Hitler sprak de gedenkwaardige woorden dat “het een geluk is voor regeringen dat de mensen niet nadenken”.
Op 9 augustus 1940 ontzegde Funk in zijn functie van minister van Economische Zaken en president van de Reichsbank joden de toegang tot hun banktegoeden en bij institutionele beleggers ondergebracht vermogens. In 1942 sloot Walther Funk met Heinrich Himmler een geheime overeenkomst, waarbij vermogens van in de concentratiekampen omgekomen Joden naar de Reichsbank werden geleid, waar het op een speciale “Max Heiliger”-rekening werd bijgeschreven, ten gunste van de SS.
De BIS, zoals we net noemden, was toentertijd en ook nog heden ten dage één van ’s werelds machtigste en geheime wereldwijde financiële instellingen. Gedurende de Tweede Wereldoorlog accepteerde de BIS door de nazi’s gestolen goud ( 21,5 ton nazigoud) en steunde zij de ontwikkeling en invoering van wat in 2002 de euro zou worden.
De Bank for International Settlements (BIS) werd opgericht door de gouverneurs van de Duitse Reichsbank en de Bank of England in 1930. Het valt buiten de controle van wie dan ook, en zelfs heeft het de controle over de financiële sector in de wereld. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de BIS door de nazi’s en de geallieerden als contactpunt gebruikt. Walther Funk’s afgevaardigde, Emil Puhl, omschreef de BIS als de “buitenlandse vestiging” van de Reichsbank.
Aan het einde van WOII werd de Reichsbank de Bank deutscher Länder en de latere Bundesbank. De BIS verleende hierbij hand- en spandiensten om ervan verzekerd te zijn dat Duitsland een dominante rol zou blijven spelen in Europa – ondanks het feit dat het “een slechte tweede plaats” had bereikt qua overwinning van de Tweede Wereldoorlog.
Er waren vele overeenkomstige punten tussen de BIS en de Duitse banken. Een voorbeeld: Karl Blessing werkte voor de BIS gedurende de dertiger jaren vóórdat hij bij de Reichsbank terechtkwam. Bij de Reichsbank was Blessing verantwoordelijk voor de slavenarbeid in Duitsland. Hij werd later president van de Bundesbank.
Het waren (afgezien van de bepalende rol van Hallstein – zie gisteren) vooral Hitler en Funk, samenwerkend met de BIS, die de EU ontwierpen zoals die vandaag de dag bestaat. De nazi’s wilden af van de kluwen aan kleine landen die samen Europa vormden – en hun plan was geniaal door zijn eenvoud. De EU was Hitler’s droom, uiteraard een Duitse EU, maar het was Funk die het practische werk uitvoerde.
In 1940 vervaardigde Funk een nogal lange memo met de titel “Economische hervorming van Europa”, die op 26 juli 1940 werd gestuurd naar de president van de BIS (een Amerikaan met de naam Thomas McKittrick). (Een kopie van dit historische document wordt bewaard bij de BIS in Basel.) Het document kan gezien worden als een vervolg op een eerder, in 1932 geschreven pamflet getiteld “Economisch Hervormingsprogramma van de NSDAP”, dat, na goedgekeurd te zijn door Hitler, het officiële beleid van de Partij weergaf.
“De nieuwe Europese economie zal het resultaat zijn van nauwe economische samenwerking tussen Duitsland en Europese landen”, schreef Funk. Het is belangrijk op te merken dat de EU toen al werd gezien als een unie tussen Duitsland enerzijds en de rest van Europa anderzijds. Er was nooit enige twijfel welke natie de leiding zou hebben over de nieuwe Verenigde Staten van Europa.
Grappig detail: de door velen gebruikte uitdrukking Verenigde Staten van Europa (in het recente verleden door de Duitse kampcommandant politicus Martin Schultz veelvudlgi gebruikt) werd dan wel niet bedacht door Adolf Hitler zelf, maar zeker vaak gebruikt.
Er zijn tegenwoordig nogal wat columnisten en economen die verbaasd zijn over de dominante rol van Duitsland binnen de EU en het vreemd vinden dat de economie van Duitsland een hoge vlucht heeft genomen en veruit de grootste en meest dominante economie in de EU is. Niemand zou verrast moeten zijn, omdat de EU altijd zo was gepland. Duitsland heeft enorm geprofiteerd (en doet dat nu nog steeds) van de invoering van de euro, en de eurocrisis. Funk wist in zijn tijd al dat dat het geval zou zijn bij het invoeren van een “Europese” eenheidsmunt.
In 1940 had Funk het idee voor de eenheidsmunt (nu: euro), maar waarschuwde er voor dat het zelfs na de monetaire unie onmogelijk zou zijn om één levensstandaard in heel Europa te hebben. Hij wist dat de eenheidsmunt gebrekkig zou zijn, maar hij wist ook dat Duitsland het beste af zou zijn. Hij zou helemaal niet verrast zijn door het feit dat het moderne Duitsland veruit de grootste en meest dominante economie in de Europese Unie is. Dat was altijd al het plan.
In werkelijkheid zou de euro natuurlijk overal in de Europese Unie voor chaos en massale werkloosheid zorgen, ondermeer als gevolg van het beleid dat Duitse politici in gang zetten na de eenwording van West- en Oost-Duitsland en vóór de oprichting van de euro. Het beleid, dat was bedoeld om een verenigd Duitsland in staat te stellen de EU te controleren, betekende dat Duitsland de euro invoerde tegen een gunstig lage wisselkoers, waardoor het een enorm concurrentievoordeel kreeg ten opzichte van andere eurolanden. Het doel was dat Duitsland rijker zou worden terwijl andere landen armer zouden worden.
Precies dat is gebeurd. En de Fransen? Die hebben niet goed nagedacht, en kozen er dom voor om met een sterke franc lid te worden van de euro (misschien wel omdat dit betekende dat ze goedkope vakanties konden genieten in de rest van Europa).
Omdat de euro ondergewaardeerd is ten opzichte van de Duitse economie, exporteert Duitsland veel meer dan het invoert en groeit het steeds sterker en sterker ten koste van zijn andere euro-“partners”. Duitsland heeft op dit moment het grootste handelsoverschot ter wereld en noteert al een decennium lang grote overschotten. Andere landen worstelen in Europa met een euro die kunstmatig is versterkt door een reltief rijk Duitsland, komen ze steeds verder in depressie en zijn hun werkloosheidscijfers enorm toegenomen. De èchte cijfers, dus, en niet de opgeklopte cijfers die statistische bureau’s dankzij steeds weer herziene definities weten te presenteren.
De Duitsers strijden een hard gevecht om de euro te beschermen en te behoeden voor een ondergang, en zullen geld blijven uitgeven om de huidige status quo te kunnen handhaven, want als het einde oefening is met de gezamenlijke Europese munt dan gebeuren er twee dingen: ten eerste valt Hitler’s plan voor een door Duitsland gedomineerde Verenigde Staten van Europa in duigen, en ten tweede zal de (voorheen) Duitse mark dan opeens net zo sterk blijken te zijn als de Zwitserse franc, en zullen auto’s en koelkasten uit Duitsland zichzelf uit de markt prijzen. Als de Duitsers de euro in leven kunnen houden dan zal het onvermijdelijke gebeuren: Duitsland heeft dan de macht in handen over de Europese Unie, en Hitler zal postuum een overwinning kunnen vieren.
Morgen meer over hoe Duitsland na de oorlog er in slaagde haar dominante rol in Europa te behouden.
