De EU – nalatenschap van de nazi’s – de beginjaren (3)

De Europese Unie, gebouwd op de fundamenten van de nazi’s is, als we kijken naar hoe Brussel functioneert, eigenlijk nooit weggeweest.

In een nieuwe artikelenreeks gaan we uitgebreider in op het ontstaan van de EU, het voortbestaan van de EU, de dubbele agenda’s en het naming en shaming van bekende personen die een rol hebben gespeeld (en nu nog spelen) bij het ultieme doel: het realiseren van de nazidroom… het Vierde Rijk. Vandaag deel 3: het slot van het artikel van gisteren: de beginjaren.

Er zijn economen, die hebben laten zien dat zij een beperkt begrip hebben van hoe de wereld in elkaar zit, en zij produceren voortdurend artikelen waarin ze hun verbazing uiten over het feit dat de euro al zo ingeburgerd is en dat zij verrast zijn, ondanks alle bewijzen dat het enorme schade heeft toegebracht aan landen en individuen, dat die eensheidsmunt nog steeds in leven wordt gehouden. Maar vergeet niet dat de nazi’s op een bepaald vlak vrij modern waren in hun opvattingen: zij begrepen in ieder geval het belang van “It’s the economy, stupid” en het toeepassen van methoden van Keynes om de economie te stimuleren.

Economische dominantie is een moderne variant van militaire dominantie. We kunnen ons nog voor de geest halen dat Merkel’s knechtje, eh….toenmalig minister van financiën Wolfgang Schauble in de negentiger jaren zei dat als Europa zich niet vrijwillig verenigt Duitsland weer terug moet vallen op de “traditionele methode”. Humorstisch bedoeld, of gemeend? Wie zal het zeggen.
Als pro-EU economen begrepen hoe en waarom de Europese Unie werd gecreëerd (en door wie ze werd gecreëerd), zouden ze misschien beter begrijpen waarom het bestaat en waarom degenen die het steunen tot de dood zullen vechten om het te behouden.

Onthoud dit alles de volgende keer dat u een politicus ziet beweren dat ons enorm dure lidmaatschap van de EU (Nederland is al jaren de grootste nettobetaler…. de gekke Henkie van de EU) van vitaal belang is voor ons land. En onthoud ook dat veel van de hardnekkigste supporters van de EU massale financiële steun van de EU hebben gekregen; soms in de vorm van subsidies en soms als honorarium.
De EU spendeert jaarlijks miljarden aan het tevreden houden van haar supporters. De BBC, een gerenommeerde supporter van de Europese Unie en een organisatie die bekend heeft dat ze bevooroordeeld is met het voordeel van de EU, heeft vele miljoenen Britse ponden ontvangen van de EU. Het geld wordt altijd omschreven als gegeven als zijnde een “subsidie”, maar het woord “omkopen” lijkt ons meer op zijn plaats. De BBC lijkt deze financiële steun terug te betalen door impopulair EU-beleid (zoals migratie) te verdedigen, door erop aan te dringen dat alle metingen waarnaar in zijn programma’s wordt verwezen in EU-vriendelijke metrische eenheden zijn in plaats van echte Britse standaarden, en door alle kansen te grijpen om het Verenigd Koninkrijk en het Engels te kleineren. Het is – al we het bovenstaande nog eens nalezen – gewoon een kloon van de NPO.

Joseph Goebbels, de minister van Propaganda in het Derde Rijk, zou trots zijn op de BBC dat nu eigenlijk onderdeel uitmaakt van het Vierde Rijk (net als onze zojuist genoemde, politiek-correcte NPO, overigens). Veel universiteiten hebben professoren die worden gefinancierd door de EU. Leraren worden betaald om leerlingen de waarden van een Europese integratie bij te brengen. En uiteraard heeft de EU al gedurende flink wat jaren enorme bedragen uitgegeven aan literatuur en hulpmiddelen voor leraren op Europese scholen.

Bij de enkele gelegenheden dat burgers in Europese lidstaten konden stemmen over EU-zaken bleek Brussel de grootste financiële bijdragen te hebben geleverd aan voor haar gunstige campagnes.

In 1941 was Walther Funk (waar we gisteren over schreven) nog steeds bezig de Europese Unie vorm te geven. Hij introduceerde de Europese Economische Gemeenschap (EEG) om de Europese economie in een gezamenlijke markt te integreren en bracht zijn ideeën naar buiten over een eenheidsmunt voor die Europese Unie. Het was Funk die hielp bij het organiseren van de Europese Unie, hoewel toen die daadwerkelijk werd opgericht hij nog steeds het predikaat van een oorlogsmisdadiger had opgeplakt, en hij nog steeds in de Spandau gevangenis in Berlijn zat, en men wist dat het geen goed idee zou zijn hem daarvoor medailles te geven of een dank-je-wel-party te organiseren.
Alle voorgestelde pogingen om Funk als “founding father” van de Europese Unie te erkennen zijn afgewezen, omdat men het te vroeg vindt om een standbeeld op te richten voor de man die aan Hitler de verantwoordelijkheid gaf om te zorgen voor een gezond Vierde Rijk.
Funk heeft de EU tot in elk detail gepland. Het was Funk die dacht aan een Europa met een vrije open markt en beperkingen ten aanzien van de valuta’s.

In juni 1942 publiceerden Duitse ambtenaren een document getiteld “Basiselementen voor een plan voor het Nieuwe Europa” waarin – onder andere – werd opgeroepen voor een Europees clearingcentrum om valutakoersen te stabiliseren met het doel om buitenlandse restricties te verwijderen, en het daardoor verzekeren van het bestaan van een Europese monataire unie, en de “harmonisatie van arbeidsvoorwaarden en sociale zekerheden”.

Het originele plan ging ervan uit dat de Reichsmark de nieuwe Europese munt zou worden, maar Funk – een pragmaticus – zag dit nooit als een harde voorwaarde, of dat het net zo belangrijk was als het feit dat Duitsland het economisch leiderschap van Europa zou hebben. Funk zag Duitsland als het knooppunt van de EU, en vond dat het zou leiden tot “betere afzetgebieden” van Duitse producten voor de Europese markten. Maar het was Funk, in 1940, die voorstelde een Europese Unie te vormen via een gemeenschappelijke munt”.
Eigenlijk is het voor ingewijden vandaag de dag klaar helder dat Walther Funk, econoom, bankier en oorlogasmisdadiger, de echte vader van de Europese Unie is, en één van de meest invloedrijke figuren in de Europese geschiedenis.

Hitler en de rest van de leidinggevende nazi’s verwelkomden Funk’s plannen en in 1942 maakte het Duitse ministerie van buitenlandse zaken bekend voorstnder te zijn van een Europese confederatie, met een dominante rol voor Duitsland. In hetzelfde jaar hield een groep Duitse zakenlieden een conferentie in Berlijn, getiteld “Europese Economische eenheid” (een term die voor het eerst door Hermann Göring in 1940 is gebruikt.)

Dan hebben we nog Reinhard Heydrich, een zeer muzikaal man, net als zijn vader, die zelf componeerde en een florerend conservatorium leidde. Maar de levensweg van de jonge Heydrich leidde eerst naar de marine. Een loopbaan daar had zijn levensdoel kunnen zijn maar door een gebroken belofte aan een vrouw die verwachtte dat hij haar zou trouwen, moest Heydrich zich voor de krijgsraad verdedigen. Hij deed dat zo arrogant dat ontslag uit de marine volgde.

Hij besloot na dit debacle om naar een functie bij de SS (Schutzstaffel) te solliciteren. Heydrich moest zich daartoe bij de Reichsfüher-SS Heinrich Himmler vervoegen, die in een buitenwijk van München een kippenfokkerij bezat. Heydrichs vrouw Lina had haar man op dit spoor gezet, terwijl hijzelf nauwelijks ooit belangstelling voor de politiek, laat staan voor Hitlers nazipartij de NSDAP, had getoond. De SS was voor Heydrich de ideale mogelijkheid om eerherstel te krijgen. En om weer een uniform te mogen dragen.

Voor Heydrich waren lichamelijke uiterlijkheden erg belangrijk. Als kind was hij klein uitgevallen en bovendien had hij volgens sommigen geen prettig gezicht. Deze manco’s compenseerde Heydrich door sport en eindeloze gymnastiekoefeningen. Het stalen van het lichaam paste prachtig bij de idealen van de SS in 1934.

Ondanks zijn steeds drukkere agenda wist hij nog tijd en enthousiasme te vinden voor zijn dagelijkse lichaamsoefeningen en hij verwachtte dat zijn mannen dat enthousiasme deelden. Ook hierbij probeerde hij de SS-idealen te bereiken. De lichamelijke verschijning van de SS’er werd gezien als een bewijs van zijn innerlijke evenwicht, mannelijkheid en kracht. Het imago van een SS-officier hing af van zijn lichamelijke fitheid, een perfect verzorgd uniform, beheerst gedrag en zijn lichaamshouding, meende Heydrich. In het openbaar drinken werd ontmoedigd, matiging van rookgedrag was gewenst.
Uit Engelse detectives haalde Heydrich zijn eerste kennis van spionage en van het ontmaskeren van misdadigers. Dankzij deze lectuur maakte hij indruk op Himmler. Bij een dergelijk amateurisme bleef het echter niet. Heydrich raakte meer en meer doordrongen van het belang van een geheime politie die de tegenstanders van het nieuwe Rijk moest uitschakelen. Zijn persoonlijke motieven van eerherstel en machtswellust om zich binnen de hiërarchie van de nazi’s omhoog te werken vermengden zich met de doelen van het rijk die Adolf Hitler in zijn toespraken formuleerde.

De Joden waren vijand nummer één. Door pesterijen van allerlei aard moest het leven voor hen zo afschuwelijk worden dat ze zouden emigreren. De Joodse Duitsers uit het oude rijk en later uit Oostenrijk emigreerden inderdaad op grote schaal. Maar met de Poolse Joden en de Joden uit de landen die nazi-Duitsland na 1939 bezette, zou massale emigratie veel gecompliceerder zijn. Er waren plannen tot vestiging in Madagaskar of Palestina maar die verdwenen weer in een bureaula, omdat de Tweede Wereldoorlog een dergelijke organisatie buiten de grenzen van het Derde Rijk onmogelijk maakte.

Van de lijn van een fanatieke jacht op de vijanden van het Derde Rijk was Heydrich niet meer af te brengen. Hij verwachtte dat SS-Einsatzgruppen achter de zegevierende Duitse legers aan zouden trekken om partizanen, Joden, gevaarlijke intellectuelen en asociale lieden uit de weg te ruimen door liquidatie of concentratie in getto’s en kampen.

De hardvochtigheid van de SS’ers leidde voortdurend tot conflicten met de generaals van de Duitse legers. Veelal waren de officieren van de Duitse Wehrmacht van Pruisisch-adellijke afkomst. Zij moesten van de ongebreidelde moordpartijen niets hebben, totdat na 1941 het verzet in de bezette gebieden zo sterk werd dat alleen terreur daar een einde aan kon maken.

Hitler heeft vermoedelijk geen trouwere volgeling gehad dan Heydrich. Onvermoeibaar reisde deze door het bezette Europa, bestuurde zelf als piloot een Messerschmitt en bestookte de Führer met plannen om het „Joodse probleem op te lossen.” Uiteindelijk resulteerde Heydrichs onverzettelijkheid in de tijdens de Wannsee­conferentie in januari 1942 opgestelde plannen om tot finale actie over te gaan.

In 1942 publiceerde Reinhard Heydrich, hoofd van de veiligheidsdienst van het Reich en bekend vanwege zijn onverbiddelijkheid jegens vijanden van de Staat, een document met de titel “Het Rijksplan voor de dominantie van Europa” – een document dat opmerkelijk veel lijkt op het Verdrag van Rome.

Eind september 1941 had Hitler het besluit genomen om Heydrich tot Reichsprotektor, een soort onderkoning van Bohemen en Moravië, te benoemen. Deze twee deelstaten waren voor het Derde Rijk van het grootste belang door hun omvangrijke wapenindustrie, zoals de fabrieken in Brno en in Pilsen.

Heydrich probeerde de Tsjechische arbeiders te paaien met verbetering van hun voedselvoorziening. Tegelijkertijd introduceerde hij op scholen en universiteiten, in bioscopen en theaters een rigoureus germaniseringsprogramma. De Germaanse cultuur was in zijn ogen de superieure cultuur die uiteindelijk geheel Europa tot zegen zou zijn.

Hier maakte Heydrich een fundamentele vergissing. De Tsjechen wilden helemaal niet gegermaniseerd worden. Op 27 mei 1942 werd de in een open auto door Praag rijdende Heydrich door twee verzetsstrijders uit Engeland vermoord. Dit was een enorme klap voor de nazi’s, die duidelijk maakte dat zij de situatie niet in de hand hadden.

In maart 1943 werden 13 landen (inclusief Frankrijk en Italië) uitgenodigd om zich aan te lsuiten bij een nieuwe Europese federatie, die onder militaire controle zou blijven van Duitsland. Toen de nazi’s zich realiseerden dat zij de oorlg aan het verliezen waren, wisten ze dat ze een deal moesten maken om er zeker van te zijn dat Duitsland haar dominante rol binnen Europa zou kunnen handhaven.

Thomas McKittrick, de president van de BIS, werkte als een soort tussenpaus en hielp bij het organiseren van de onderhandelingen. Het onderliggende plan was dat men er zeker van kon zijn dat Duitsland het na-oorlogse Europa zou domineren en Funk en zijn collega’s besloten te praten over de Europese geest, vrijheid, gelijkheid, broederschap en wereldwijde samenwerking als basis voor hun geplande Europese Unie. Zij besloten de macht te verdelen, en het zelfs andere landen toe te staan af en toe de leiding over te nemen. De nazi’s wisten dat zij alleen maar hoefden te zorgen voor het bezetten van machtige, cruciale posten.
En zo geschiedde.

Als hoofd van de BIS, met het hoofdkantoor in Basel, van 1940 tot 1946, speelde McKittrick een cruciale rol bij het aanzetten tot Hitler’s oorlog – en tegelijkertijd bij het onthullen van details over zijn nazi-collega’s aan zijn vrienden in Washington, DC. Onder het bewind van McKittrick accepteerde de BIS gewillig geroofd nazi-goud, sloot valutahandelingen voor de Reichsbank en erkende de nazi-invasie en annexatie van veroverde landen. Door dit te doen legitimeerde het ook de rol van de nationale banken in de bezette landen bij het toe-eigenen van joodse bezittingen. De BIS was inderdaad zo onmisbaar voor het algehele nazi-project dat de vice-president van de Reichsbank, Emil Puhl – die later werd berecht voor oorlogsmisdaden – de BIS ooit de enige ‘buitenlandse tak’ van de Reichsbank noemde. In de laatste maanden van de oorlog, terwijl Amerikaanse GI’s zich een weg door Europa vochten, sloot McKittrick overeenkomsten met nazi-industriëlen om hun winsten na de geallieerde overwinning te garanderen.

Maar McKittrick was ook een belangrijk contact tussen de geallieerden en de nazi’s en gaf informatie heen en weer van Washington naar Berlijn. Zijn relatie met het Derde Rijk werd aangemoedigd door zowel facties binnen het Amerikaanse State Department als door de leiding van het Office for Strategic Services (OSS), de voorloper van de Central Intelligence Agency (CIA). Hij diende ook als een back-channel tussen anti-nazi Duitse zakenbelangen en de Verenigde Staten – en diende uiteindelijk om de macht van de Duitse industrie na de oorlog te behouden, ondanks het verzet van niemand minder dan de minister van Financiën Henry Morgenthau.
Over McKittrick en de vooral de BIS een volgende keer meer.

In 1943 publiceerde Heinz Pol, een voormalig nieuwsredacteur uit Berlijn die gevlucht was naar de Verenigde Staten, een boek met de titel “The Hidden Enemy” waarin hij uitlegde dat Duitsland besefte dat het de oorlog had verloren en dat het bezig was haar dominante rol binnen Europa te kunnen voortzetten. Pol legde ook uit dat de BIS een cruciale rol speelde in het nazi-plan.
Pol voorspelde dat de na-oorlogse Duitse leiders de rest van de wereld zou misleiden door net te doen alsof zij de nazi-idealen hadden afgezworen:

To obtain a peace, which would leave them in power, they will suddenly flaunt ‘European spirit’ and offer worldwide ‘cooperation’. They will chatter about liberty, equality and fraternity. They will, all of a sudden, make up to the Jews. They will swear to live up to the demands of the Atlantic Charter and any other charter. They will share power with everybody and they will even let others rule for a while. They will do all this and more, if only they are allowed to keep some positions of power and control, that is, the only positions that count: in the army – were it even reduced to a few thousand men; in the key economic organisations; in the courts; in the universities; in the schools.

Ook dit is precies zo gebeurd. Pol had met uiterste precisie voorspeld hoe de nazi’s de oorlog na de vrede zouden overwinnen.

In 1944 werd er een geheime conferentie gehouden in Berlijn getiteld “Hoe gaat Duitsland de vrede domineren als het de oorlog verloren heeft”. Rijke en machtige Duitsers besloten om veel geld uit Duitsland weg te halen en dat over te brengen naar de Verenigde Staten (en het bleef er tot na de processen van Nürnberg – en er volgden processen toen het teruggebracht werd naar Europa).
In augustus 1944 ontmoetten de hoofden van de naziregering en een groep vooraanstaande Duitsers uit de industrie elkaar in een hotel in Straatsburg, en zij besloten grote sommen gelds te verbergen om de strijd van een door Duitsland gedomineerd Europa voor te kunnen zetten, in geval zij de oorlog zouden verliezen. De nazi’s realiseerden zich dat hun back-up plan om Europa te kunnen beheersen tijdrovend zou zijn: het zou jaren kunnen duren voordat dat doel gerealiseerd kon owrden, maar zij geloofden oprecht dat hun tactiek van militaire strijd gefaald had en dat subtiele economische en politieke tactieken meer kans van slagen zouden hebben.

Straatsburg – dat is vandaag de dag van de Raad van Europa en (deels) van het Europees parlement. De stad was gedurende WOII bezet door de nazi’s, maar werd naar de oorlog weer Frans.

De technische voorbreidingen voor Funk’s “grote Europese economische eenheid” (nu beter bekend als de eurozone) begon in 1947 toen het accoord van Parijs over multilaterale betalingen wass ondertekend, werd in 1951 versterkt toen de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal werd gevormd – als eerste aanzet voor de ontwikkeling van een nieuwe Europese natie, die door Duitsland zou moeten worden geleid – en het werd in 1964 gecontinueerd toen het Comité van Europese centrale banken (i.c. de gouverneurs) samenkwamen bij de Bank for Inernational Settlementes om het monetaire beleid te coördineren. Banks (made up of Bank Governors) met at the BIS to coordinate monetary policy.

Na de oorlog was Funk vrijgelaten uit de Spandau-gevangenis, vanwege gezondheidsredenen, in 1957. Al spoedig zat hij in functies in het onderwijsleven in Niedersachsen. Die had hij te danken aan de invloedrijke, locale politicus professor-doctor Heinrich Hunke die in 1942 documenten had gepubliceerd over de “Europaeische Writschatsgemeinschaft”.

Hunke werd uiteindelijk secretaris bij het ministerie van financiën van Niedersachsen. Hij richtte een instituut op (eigenlijk was het het heroprichten van een oude nazi-stichting) voor wat men noemde Europese regionale “Raumordnung” (ruimtelijke ordening). Het instituut bestaat vandaag de dag nog steeds. Hoewel Hunke door een historicus op een lijst van 5.000 top-nazi’s, getiteld “Wie was dat in het Derde Rijk” was gezet, was hij (een lid van de partij sinds 1923) er handig in geslaagd zich voor te doen als Mitlaufer (meeloper) in het ont-nazificeringsproces. Hij overleed in 2000. Zij lichaam kan dan dood zijn, zijn geest blijft dóórleven……