De Europese Unie: subsidie-infuus voor politici en klimaatactivisten

De lidstaten van de Europese Unie zijn het eens geworden over een werkelijk beslissende actie voor het klimaat: de (onrealistische) doelstelling om de uitstoot van broeikasgassen tegen 2030 met 40% te verminderen, zal worden opgetrokken tot het (utopische) niveau van 55%. Politici zijn het allemaal met elkaar eens: wat heeft klimaatkeizer Timmermans mooie nieuwe kleren!

Bij Holland Casino kunnen ze het je zó vertellen: als je verliest, als je jezelf volledig wilt ruïneren, verdubbel dan de inzet! Wat dus met regelmaat ook gebeurt…..

De mainstream media hebben – veelal enthousiast – aangekondigd dat de landen van de Europese Unie onlangs (na een nacht van harde onderhandelingen) een werkelijk beslissende actie voor het klimaat zijn overeengekomen: de (onrealistische) doelstelling om de uitstoot van CO2 te verminderen van 40% in 2030 naar het (utopische) niveau van 55% reductie.

Al het geld dat tot nu toe tevergeefs is verspild verbleekt bij wat ze in Brussel hebben uitgebroed. Want iedereen weet dat politici er een rare gedachtenkronkel op na houden: wanneer wat we doen niet werkt moeten we het blijven doen maar met nog een schepje er bovenop… en uiteindelijk zal het lukken!

De Europese Raad (bijeengekomen op 11 december) vindt ook dat er een algemene klimaatdoelstelling van ten minste 30% van toepassing is op het totale bedrag van de uitgaven in het kader van het meerjarig financieel kader en de EU van de volgende generatie, en dat deze wordt vertaald in passende doelstellingen. sectorale wetgeving…. wat zich vertaalt in de verplichting om 30% van de begroting en de 7520 miljard van het herstelplan te besteden: alle actiegroepen, lobbygroepen en belanghebbenden die om subsidies vragen, melden zich spoedig, net als politici en de maffia die gespecialiseerd is in de verduistering van Europese fondsen.

Over de zinloosheid van de kolossale subsidies die in de EU worden uitgegeven voor “hernieuwbare” energie uit waterstof, wind en zonne-energie kunnen we zeggen dat er op het gebied van energie een groot aantal misvattingen de ronde doet, niet alleen bij het grote publiek, maar ook onder de politici, dat ze er echt in geloven of alleen doen alsof ze het geloven vawege hun opportunisme. Veel misvattingen hebben de mainstream media massaal gekoloniseerd.

Het grote voorwendsel voor alle tirades is natuurlijk de strijd tegen de opwarming van de aarde, en vooral de gehamerde overtuiging dat het van menselijke oorsprong is. En aangezien energie het fundament is van onze samenleving, zoals inderdaad van elke geavanceerde beschaafde samenleving, is het vandaag de dag een belangrijk probleem in de politieke strijd van al diegenen die de “samenleving willen veranderen” om “de planeet te redden”, van de aanhangers van alles wat hernieuwbaar is tot de afname van gelukkige nuchterheid, meestal in weerwil van de realiteit van de economie , en zelfs van de natuur- en scheikunde.

De hersenspoeling van de mainstream media werkt zó goed dat de druk op politici ervoor zorgt dat ze een onredelijke halsstarrige haast maken. Een CO2-reductie van 55% in tien jaar tijd (terwijl CO2 in werkelijkheid ook nog zorgt voor vergroening van de aarde).

Er zijn maar weinig mensen die de aard van de fysieke omvang van energie begrijpen of zelfs maar kennen. Weinigen hebben zich gerealiseerd dat we er niet meer van kunnen “maken” dan er in de wereld en op aarde bestaat, we kunnen het alleen verplaatsen en transformeren! Volgens de basiswetten van de thermodynamica wordt het geconserveerd en afgebroken. Elke transformatie brengt verlies met zich mee.

Elektriciteit is geenszins een primaire energie, maar een vector die het mogelijk maakt om de opgevangen energie van een primaire bron naar een plaats te transporteren waar deze energie kan worden benut. We moeten daarom een onderscheid maken tussen de primaire energiebronnen die in de natuur worden aangetroffen (steenkool, olie, gas, uranium, thorium, zon, wind, waterkracht, biomassa, enz.) en de uiteindelijke nuttige energievormen die worden verkregen uit primaire bronnen na verwerking en transport. Deze kunnen in drie hoofdcategorieën worden ingedeeld: warmte (en koude), vervoer en elektriciteit, respectievelijk 50%, 28% en 22% van de eindenergie in de EU op dit moment.

De enige toerekening van de groei van het CO2-gehalte in de atmosfeer aan menselijke emissies is gebaseerd op de onbewezen aanname dat natuurlijke emissies en verwijderingen in perfect evenwicht zijn, wat in het verleden nooit het geval is geweest. Dan is het dus merkwaardig dat met de corona-crisis de afname van de economische activiteit in China (die resulteerde in lagere menselijke emissies) niet het minste effect heeft gehad op de groei van het CO2-gehalte van de atmosfeer.

Milieugroeperingen houden niet op de publieke opinie te beïnvloeden door de nucleaire industrie te kleineren door haar allrleie zonden te verwijten, vooral met betrekking tot afval, terwijl het in feite gebruikte brandstoffen zijn waarvan hergebruik het mogelijk maakt om de halfwaardetijd drastisch verminderen. Als ze geen argumenten meer hebben, beweren sommige milieuactivisten zelfs dat dit een industrie uit het verleden is, waarbij ze moedwillig de enorme vorderingen in het huidige onderzoek negéren, evenals nieuwe nucleaire faciliteiten over de hele wereld. Zelfs in landen die rijkelijk bedeeld zijn met primaire fossiele energie, zoals bijvoorbeeld de Barakah-kerncentrale in de Verenigde Arabische Emiraten, waarvan eenheid 1 op 7 december jongstleden net een vermogen van 100% heeft bereikt.

Als we geloven in de effecten van CO2 op de opwarming van de aarde, wat het dogma is dat door milieuactivisten wordt verkondigd, heeft zelfs het IPCC toegegeven dat kernenergie een deel van de oplossing zou kunnen zijn om de opwarming te bestrijden: het zal het koolstofarme complement zijn dat essentieel is om de onderbreking van wind en zon te compenseren en om stabiele en goedkope elektriciteit te blijven produceren.

Maar vandaag de dag gaat de Europese Unie in dezelfde richting als verschillende van haar lidstaten, een beweging naar een socialistische gemoedstoestand in de handen van leiders die geloven dat ze met gezag de evolutie van hun land kunnen plannen naar een toekomst die zij beoordelen het beste, door zowel de objectieve behoeften van hun mensen als de wetten van de markt te negéren.

De EU is van mening dat zij, door middel van subsidies die worden gefinancierd met belastinggeld of torenhoge schulden, die in feite alleen uitgesteld belastinggeld zijn, in staat zal zijn om dure en inefficiënte industriële oplossingen in te voeren die alleen zullen leiden tot een gigantisch economisch falen. Maar tegen die tijd hopen zij al ergens anders binnen de Brusselse moloch een lucratief baantje te hebben gekregen.

Laten we het bankroet van de USSR niet vergeten. Door al zijn middelen op het spel te zetten, kan een staat altijd een fraai resultaat behalen op een of ander gebied (bijvoorbeeld ruimtevaart, krijgsmacht), maar door de economische realiteit in alle andere gebieden te verwaarlozen zal het vroeg of laat in verval raken.

Echte oplossingen die de mensheid in staat stellen zich aan te passen aan de problemen van de planeet, of het nu gaat om het klimaat of om een inhaalslag te maken bij arme landen, zullen voortkomen uit fundamenteel en toegepast onderzoek, in laboratoria, en niet in marsen voor het klimaat, noch in de catastrofale toespraken van angsthandelaars die gespecialiseerd zijn in communicatie, doorgegeven door de activistische media.

Het is tijd voor de politieke wereld om eens een keer moed te tonen in het licht van de chantage van deze activisten en niet te proberen een gebrekkige oplossing op te leggen met regels en ontelbare honderden miljarden euro’s, het doel en bestaan van subsidiejagers, altijd klaar om te profiteren van belastinggeld. Kortom, we moeten stoppen met het verspillen van Europa’s kansen.