De ‘experts’ waarschuwen na de pandemie nu voor ‘inflatie-ongelijkheid’

Het is niet verwonderlijk dat de Kerstman ons weer een Covid-kerst bracht, vol met de gebruikelijke cadeaus: gezichtsmaskers, quarantaines, sociale afstand, gedwongen inentingen, vaccinpaspoorten, non-stop angstzaaierij in de media en lockdowns. Twee jaar later, na miljarden injecties met meerdere en gediversifieerde experimentele vaccins, is de machtige pandemie nog steeds bij ons. Deze keer komt het echter met de bonus van stijgende inflatie , die door geld te devalueren steeds meer mensen in de schulden en armoede duwt. En om nog erger te maken, waarschuwen de ‘experts’ nu voor ‘inflatie-ongelijkheid’.

Misschien is het, terwijl we wachten om te horen wat we moeten doen om ‘Pasen te redden’, tijd om de rode pil te nemen en de realiteit onder ogen te zien : sinds begin 2020 heeft een macro-economisch virus vermomd als een pandemisch virus bezit genomen van ons leven, wijdverbreide depressie veroorzaken en hele bevolkingsgroepen overdragen aan vaak extreme vormen van gelegaliseerde discriminatie.

Monetaire injecties en andere inentingen

De diepe functie van een ‘gezondheidsnood’, gelegitimeerd door eeuwigdurende programma’s van verplichte vaccinaties, kan alleen worden begrepen als ze in de relevante macrocontext worden geplaatst, namelijk de terminale crisis van onze productiewijze. De causale volgorde om in gedachten te houden is: economische implosie – pandemische simulatie – autoritair offensief. Mocht het tot wasdom komen, dan zou deze paradigmaverschuiving uitmonden in een totalitair model van implosief kapitalisme , misschien nog nauwelijks vermomd als democratie, maar gelegitimeerd door het despotische beheer van wereldwijde noodsituaties die grotesk onevenredig zijnvoor elke daadwerkelijke dreiging. Zoals blijkt uit de indoctrinatiecampagnes van het ‘Covid-vaccin’, met de bijbehorende ‘anti-vax’ zondebokken, is het totalitaire potentieel van massapropaganda vrijwel onbeperkt. Voor het eerst in de geschiedenis is de schuld voor een behandeling die niet werkt (althans niet op de manier die ons was beloofd) bij degenen die het niet gebruiken, gelegd.

Toch moeten we bedenken dat het huidige ideologische geweld een reactie is op een dreigende sociaaleconomische ineenstorting waarvan de omvang nog nooit eerder is ervaren. De eerste schok was de kredietcrisis van 2007 en de daaropvolgende wereldwijde recessie. In die tijd leidde de redding van de financiële sector tot de Europese schuldencrisis (2010-11), die kwantitatieve versoepeling (centrale bankprogramma’s voor de aankoop van financiële activa) tot de moeder van alle monetaire beleid maakte. Sinds 2008 heeft de regelmatige verstoring van de centrale banken door middel van QE -injecties geleid tot een ultragefinancialiseerderegime van kapitalistische accumulatie afhankelijk van het ontstaan ​​van activazeepbellen waarvan de volatiliteit medio september 2019 weer de kop opstak, met de liquiditeitsval in de repo-leningenmarkt (repo-overeenkomst) van Wall Street. Dit maakte op zijn beurt de weg vrij voor Virus en de perverse logica van het ‘pandemische kapitalisme’, waardoor de top 1% hun rijkdom in recordtempo kon vergroten, terwijl de middenklasse vermist raakt.

Zoals onlangs gedetailleerd door Pam en Russ Martens, startte de Federal Reserve op 17 september 2019 een buitengewoon programma van repo-leningen aan haar zogenaamde ‘primary dealers’ op Wall Street (waaronder JP Morgan, Goldman Sachs, Barclays, BNP Paribas, Nomura, Deutsche Bank, Bank of America, Citibank, enz.) – dit waren zowel daggeldleningen als leningen met een looptijd van 14 dagen en zelfs langerlopende leningen. Op 2 juli 2020 (de laatste datum die momenteel beschikbaar is in de database van de Fed) bedroeg de cumulatieve waarde van deze leningen, waarvan het onderpand voornamelijk bestond uit US Treasuries en Mortgage-Backed Securities, in totaal $ 11,23 biljoen. Door de gefragmenteerde manier waarop de Fed haar gegevens vrijgeeft, is het onmogelijk om precies vast te stellen welke leningen er uitstaan ​​of stonden, en voor hoeveel. Desalniettemin is hun verbazingwekkende omvang van belang, wat bevestigt dat de handelshuizen van Wall Street op de rand van een catastrofale ineenstorting stondenvóór de komst van Virus. Verder bewijs van de aanhoudende kwetsbaarheid van de leningmarkt kwam op 28 juli 2021, toen de Fed de oprichting aankondigde van een ‘Standing Repo Facility’ , bestaande uit een wekelijkse backstop-krediet van $ 500 miljard voor de 24 primary dealers en extra tegenpartijen van de Fed.

Zoals ik in een recent stuk betoogde , waren de tegenmaatregelen tegen een dreigende kernsmelting maanden van tevoren gepland. Officiële documenten geven aan dat onze financiële heren maar al te goed wisten dat de kunstmatige uitbreiding van de geldhoeveelheid na 2008 onhandelbaar werd, niet in de laatste plaats omdat deze gepaard ging met een wereldwijde economische krimp die in 2019 Duitsland, Italië en Japan naar de rand had gedreven recessie, terwijl Groot-Brittannië, China en andere economieën onheilspellend sputterden. Het is daarom redelijk om aan te nemen dat, in plaats van een plotselinge en catastrofale ineenstorting te riskeren, de elites ervoor kozen om het ongeval onder controle te houdenterwijl ze als het ware vooraf de ambulance bellen. Zoals we hebben gezien, schreef de Fed, toen de repomarkt van Wall Street half september 2019 vastliep, snel een hogere dosis van hetzelfde medicijn voor, dat wil zeggen een ongekende uitbreiding van de monetaire stimuleringsmaatregelen in repo-leningen. Maar deze keer, cruciaal, schuwde hij onder bescherming van de pandemie . Als we snel vooruitspoelen naar januari 2022, geldt dezelfde logica: de ‘Covid-noodsituatie’ blijft werken als een enorme Linus-deken voor een wereldeconomie die wegzinkt onder bergen van onhoudbare tekorten en onhoudbare schulden.

Het is van belang duidelijkheid te hebben over de omvang van de monetaire expansie die wordt overwogen. In augustus 2019 had een witboek uitgegeven door BlackRock (het almachtige investeringsfonds dat al bekend staat als de “vierde tak van de regering” ) de Federal Reserve de uitweg getoond uit de komende “dramatische neergang”, waarbij de Amerikaanse centrale bank werd aangespoord om een “ongekend” monetair beleid voeren waarbij grote geldmassa’s uit het niets gecreëerd zouden worden “direct in de handen van publieke en private geldschieters”. Deze ‘going direct’-regeling, die volgens BlackRock ‘permanent’ moest worden gemaakt, werd een maand later prompt in gebruik genomen als reactie op de crisis op de repomarkt. Sindsdien, en vooral na de komst van Virus, is de balans van de Fed met bijna . gegroeid5 biljoen dollar , een absoluut buitengewone expansie , zelfs in vergelijking met de QE-reddingsoperaties die eind 2008 begonnen. En om een ​​idee te krijgen van de mondiale dimensie van deze expansie, moeten we de triljoenen optellen die door andere centrale banken over de hele wereld zijn gecreëerd, evenals programma’s van fiscale stimuleringsmaatregelen zoals ‘helikoptergeld’.

Zoals uitgelegd door John Titus , gaat het niet alleen om het kwantitatieve , maar vooral om het kwalitatieve karakter van de monetaire manoeuvre van de Fed. In de hele geschiedenis van de Fed (opgericht in 1913) was er in het retailbankcircuit nooit een directe correlatie geweest tussen het aanleggen van centrale bankreserves en het geldaanbod. Sinds september 2019 worden de nieuwe reserves die door de Fed zijn gecreëerd echter dollar voor dollar gerepliceerd als deposito’s bij de bestaande 4.336 Amerikaanse commerciële banken. Met andere woorden, de uitbreiding van de balans van de Fed kwam direct overeen met de totale geldhoeveelheid in de economie: precies het monetaire medicijn dat BlackRock bestelde, die een paar maanden later een kwestie van overmacht werd dankzij een ‘global health emergency’ die nog steeds werkt als een levensverzekering voor de financiële markten. Uiteindelijk is de mate waarin de ‘going direct’-strategie en het massale programma van roll-over repo-leningen elkaar overlappen van weinig belang. Wat moet worden benadrukt, is dat het financiële kaartenhuis al in 2019 op instorten stond en dat Virus op het juiste moment arriveerde om de geldstroom met de bijbehorende paradigmaverandering mogelijk te maken en te rechtvaardigen.

Welke pil we ook besluiten te nemen, er zijn drie onmiddellijke en onomkeerbare sociale gevolgen van dit proces van monetaire centralisatie , georkestreerd door ’s werelds machtigste centrale bank in samenspanning met ’s werelds machtigste vermogensbeheerder: 1) inflatie, 2) verdere schulden, en 3) een totalitair model van door nood gedreven kapitalisme.

Wall Street Virologen

Hoe ziet onze macro-economische omgeving eruit? De basisfuncties worden hieronder samengevat:

– Wereldwijde schuld van $300 biljoen, exponentieel groeiend

– Snel toenemende tekorten in de meest geavanceerde en opkomende economieën

– Kolossale zeepbellen op de aandelen-, obligatie- (schuld)- en vastgoedmarkten

– Astronomische zeepbel op de derivatenmarkt

– Stijgende inflatie met potentieel voor hyperinflatie.

Binnen deze explosieve context werken Virus en varianten als cynische coverstory’s die tot doel hebben het autoritaire beheer van het implosieve traject van het hedendaagse kapitalisme te versnellen, dat niet kan worden beperkt door economisch beleid alleen. De niet aflatende productie van ‘pandemische noodsituatie’ is zowel een defensieve strategie tegen ineenstorting als een agressieve aanval op wat er nog over is van de ‘arbeidsmaatschappij’, want het stelt de elites in staat inflatie te gebruiken als middel tot verarming en overheersing.

Het lijkt mij dat het overkoepelende doel de gecontroleerde afbraak van de productieve economie en haar liberaal-democratische infrastructuur is, waardoor er onder meer meer kapitaal uit de reële economie kan worden weggesluisd en naar de financiële markten kan worden gesluisd. Terwijl de speculatieve sector is ingewijd als het absolute centrum van waardeproductie (met nieuwe recordhoogtes voor de S&P 500-, Nasdaq- en Dow Jones-indexen aan het einde van 2021), komt de op arbeid gebaseerde samenleving in de schulden en vernederd. De wanverhouding tussen de euforie van de financiële sector en de vrije val van de reële economie suggereert dat het sturen van een depressie door een grotesk overdreven ‘gezondheidscrisis’ veel handiger is voor de elites dan rekenschap te moeten afleggen van een sociaal-economische ondergang van bijbelse proporties.

Kortom, de wereldwijde dominantie van het virus in de afgelopen twee jaar vertelt ons dat het kapitalisme klaar is om “alles wat nodig is” te doen (zoals Mario Draghi het in 2012 zei) om zijn redde rationem uit te stellen . Het is daarom een ​​waanvoorstelling om te denken dat regeringen, gezondheidsautoriteiten en de media onafhankelijk handelen. Integendeel, wat via hen spreekt, is altijd economisch-financiële macht, precies datgene waarvan ze ons willen laten geloven dat het alleen bestaat voor complottheoretici; alsof het plotseling was uitgestorven zoals de dinosaurussen, of was gemuteerd in filantropie.

Als we willen weten hoe ‘killer-varianten’ ontstaan, moeten we het aan de markten vragen. De beste virologen opereren op Wall Street. Het zijn die handelaren die een maand voor het verschijnen van Omicron al wisten dat de Covid-horrorshow weer uitgezonden zou worden, gezien de koersen van aandelen in de zogenaamde Stay-at-Home basket. Nog flagranter dan zijn voorgangers, heeft Omicron er niets pandemisch aan. In feite, zoals beweerd door Geert Vanden Bossche, door te werken als een “levend verzwakt vaccin” vormt het hoogstwaarschijnlijk een “unieke kans om te beginnen met het opbouwen van kudde-immuniteit” – een natuurlijke kans die waarschijnlijk zal worden gefrustreerd door weer een nieuwe massale vaccinatiecampagne. Hoe dan ook, de groteske discrepantie tussen de impact van de variant en de repressieve maatregelen die namens de variant worden genomen, kan alleen in economische termen worden verklaard: Omicron is nog een ander financieel hefboomeffect.

Hiermee bedoel ik dat het zijn directe rol is om de inflatiepiek op korte termijn te beheersen , aangezien de hernieuwde angstcampagnes de uitgaven en consumptie ondermijnen, waardoor wordt voorkomen dat de enorme geldvoorraad die in de financiële sector wordt gepompt, als reële vraag in de economie circuleert. Hierdoor kunnen centrale banken het inmiddels metafysische doel van het drukken van geld blijven nastreven via hun spreekwoordelijke bazooka’s, die tot doel hebben financiële markten vol met giftige activa (van MBS tot complexe derivaten), zombiebedrijven en monsterlijke bezit van staatsschuld te ondersteunen. Anders gezegd, centrale banken overspoelen het financiële systeem met digitaal geld om substantiële renteverhogingen af ​​te weren. Dit komt omdat alleen al de gedachte aan serieus het verhogen van de rente zou verschillende tijdbommen doen ontploffen in deze markten, waar alles draait om de beschikbaarheid van goedkoop geld.

In omstandigheden van minimaal functioneel kapitalisme wordt inflatie bestreden door juist de kosten van geld te verhogen. Maar in een fragiele en hyper-schuldencontext kan dit niet gebeuren, omdat markten die in een voortdurende opwinding worden gehouden door gemakkelijk geld verwoestende gevolgen zouden hebben. Een stijging van de rentetarieven zou kettingreacties veroorzaken binnen een mondiaal systeem dat meer wordt aangedreven door speculatie met hefboomwerking dan door het bbp. Aan de ene kant moet de geldprinter dus aan blijven staan ​​om de financiële markten op te blazen; aan de andere kant moet de resulterende prijsinflatie in de echte wereld ‘met zorg worden beheerd’ om sociale chaos te voorkomen.

Laten we het samenvatten: varianten van het Omicron-type zijn in wezen deflatoire maatregelen die zijn ontworpen om het soepele monetaire beleid van de centrale banken te bestendigen en renteverhogingen te voorkomen, die de balansen van de meeste financiële ondernemingen zouden vernietigen en tegelijkertijd de overheidsschulden en hun financiering in gevaar zouden brengen. Overheidsschuld en speculatief geldkapitaal zijn natuurlijk nauw met elkaar verweven. Een dramatische devaluatie van de financiële bovenbouw zou het vermogen van de staat om zijn operaties te financieren, ondermijnen. Dit is met name vanzelfsprekend bij landen als Italië en Griekenland, die prompt de meest draconische maatregelen hebben genomen ten aanzien van Omicron om te pleiten voor verdere monetaire steun: van de verlenging van staatssteun en PEPP (het Pandemic Emergency Purchase Programme van de ECB) , tot de herziening van het Europees stabiliteits- en groeipact.

Maar aangezien er geen gratis maaltijden zijn in het kapitalisme, betekent deze krankzinnige vlucht naar voren van schulden noodzakelijkerwijs meer armoede en regulering voor (bijna) iedereen, waarbij de middenklasse zich tot het uiterste in de schulden steekt in een wanhopige poging om hun status te behouden. Het is in die zin dat varianten worden ingezet om een ​​baanbrekende verschuiving te bewerkstelligen naar wat steeds meer lijkt op een neo-feodaal type ouder wordend kapitalisme dat wordt geregeerd door monetaire seigniorage, waarvan de levensduur elke optimistische verwachting van radicale transformatie wel eens zou kunnen overtreffen.

Inflatie: particuliere ondeugden en openbare deugden

Ik heb betoogd dat de laatste aflevering in de Covid-sage zijn oorsprong vindt in een gezamenlijke poging om de inflatie in bedwang te houden, die nu zo reëel is dat zelfs voorzitter Powell, hoofd van de Fed, onlangs werd gedwongen zijn eigen mythologische verhaal over het vergankelijke karakter ervan te ontkennen . In de VS is de inflatie nu met 6,8% gestegen op jaarbasis, de hoogste sinds 1982. En als we de huizenprijzen bij elkaar optellen, komen we gemakkelijk in de dubbele cijfers. De oplossing? Op dit moment een deflatoire variant (uiteraard ook ingezet als massa-afleidingswapen) met toevoeging van goedkope tovenarij zoals het berekenen van CPI (consumentenprijsinflatie) op data van 2019-2020 , om het kunstmatig laag te houden.

De huidige stijging van de inflatie bereikt een recordhoogte, niet alleen in de VS, maar ook in Groot-Brittannië (+5,1% in november) en is de snelste in de geschiedenis van de euro . Dit laatste bezorgt ECB-baas Christine Lagarde hoofdpijn, die medio december besloot om de rente niet te verhogen en tegelijkertijd PEPP onderbrak (met de belofte om te herstellen als de ‘pandemie’ zou blijven bijten) om de traditionele QE op te voeren. In wezen nog een ander geval van plus ça change, plus c’est la même Choose.Voor zover centrale banken snookeren met betrekking tot het monetaire beleid, lijkt het gecontroleerde beheer van de inflatie een essentiële aanjager van het pandemieverhaal, aangezien het functioneel is voor de geleidelijke verzwakking en overname van de reële economie. Valuta-depreciatie lijkt een kenmerk, geen bug, te zijn van centraal bankieren. Herinner je je de slogan van het World Economic Forum nog? U zult niets bezitten en u zult gelukkig zijn! Kortom, het gebeurt niet per ongeluk, maar met opzet.

Met andere woorden, inflatie is nuttig om de autoritaire overgang naar een mondiale samenleving met twee niveaus te beheren, waar maar weinigen de geldhoeveelheid in handen hebben, terwijl de meesten onderworpen zijn aan armoede, controle en angst. Dit is in een notendop het criminele traject van het hedendaagse kapitalisme. En inflatie is ook handig tegen de overheidsschuld, aangezien de massa aan inflatoire liquiditeit die op de markten wordt gegooid, zowel de rentetarieven als de obligatierendementen onderdrukt. Mocht de afbouw van de Fed werkelijkheid worden, dan zouden obligaties snel kunnen stijgen. Laten we echter het belangrijkste punt herhalen: een zinvolle afbouw zou catastrofaal zijn voor bijna alle activaklassen en zou daarom van korte duur zijn. Dat is de reden waarom we vandaag een valse taper worden verkocht, aangezien de balans van de Fed in feite is toegenomensinds Jerome Powell in november 2021 aankondigde de pandemische hulp terug te trekken. Dit toont aan dat de enige haalbare weg voorwaarts voor de elites erin bestaat te doen alsof ze de inflatie in het openbaar bestrijdt, terwijl ze deze privé blijft voeden.

Na twee jaar van meedogenloze aanvallen op onze intelligentie, zouden zelfs de meest trouwe voorvechters van het officiële verhaal de moed moeten vinden om het toe te geven: COVID-19 is de naam van de gecoördineerde reactie op een steeds onbeheersbare systemische implosie. De surrealistische voortzetting van de pandemie vertelt ons dat hele samenlevingen gegijzeld zijn door de reproductie van fictieve waarde in de financiële sector , waar het lijkt alsof de lucht de limiet is. Maar de kosten van voortdurend bullish markten zijn eindeloze varianten, driemaandelijkse vaccinatieprogramma’s, golf na golf van mediaterreur en een hele reeks kafkaëske noodvoorschriften die erop gericht zijn 1) de geldprinter draaiende te houden terwijl de reële economie wordt onderdrukt; 2) ons te laten wennen aan onderwerping ten aanzien van vermeende overmacht; en 3) ons afleiden van wat er gebeurt in de financiële Olympus, waar het echte spel wordt gespeeld dat ons lot bepaalt.

Zoals alle oorlogen rechtvaardigt de ‘oorlog tegen Covid’ het drukken van geld en lage tarieven, wat op zijn beurt inflatie veroorzaakt. Maar deze logica kan vandaag de dag alleen zichzelf oplossen in de centralisatie van de geldstroom. In kapitalistische termen is er geen andere uitweg . Dit komt omdat de huidige inflatoire druk, die gelddevaluatie en uitholling van de koopkracht betekent, geen eenvoudig gevolg is van een crisis in de toeleveringsketen, zoals ons is verteld. Het is eerder het onvermijdelijke gevolg van het overaanbod aan fictief geld, dat nu op de grond komt met de vernietigende kracht van een lawine.

Maar naast hun deflatoire functie spelen varianten ook een ideologisch agressieve rol: ze creëren de ideale humus voor verdere maatschappelijke verkrapping. Als alles volgens plan verloopt, kan het grootste deel van de mensheid binnenkort worden teruggebracht tot monetaire slavernij, die onze weldoeners zullen introduceren als de enige oplossing voor een Grote Devaluatie die ze niet langer kunnen camoufleren. Daarom moeten ze ons trainen om in angst te leven, en ons dwingen de nieuwe normaliteit te internaliseren als een toestand van totale onzekerheid, massale angst en chaos. In de huidige fase mag er niet gesproken worden over economische oorzaken .

Het onhandelbare beheren

Laten we duidelijk zijn over het grote geheel: de economie zal nooit in staat zijn om terug te keren naar de groeiniveaus die nodig zijn voor sociale reproductie – tenzij deze reproductie tot minimale voorwaarden wordt teruggebracht door de gecontroleerde ontmanteling van de arbeidsmaatschappij . Al jaren koesteren we een valse economie die geworteld is in overheidsuitgaven, ondersteund door de aankoop van activa door de centrale bank en lage rentetarieven. Dit heeft niets te maken met echte groei. We moeten daarom het verleden vergeten: de belle époquevan het sociaal-democratische kapitalisme definitief voorbij. In een liberale context kan er niet langer voldoende reële groei zijn voor de kapitalistische reproductie van onze wereld. Dit is te wijten aan een immanente en objectieve reden, die alleen duidelijk wordt als we kijken naar de historische evolutie van onze productiewijze: sinds de jaren zeventig is waardeproductief werk geleidelijk verpletterd door het kapitaal zelf door zijn heilige alliantie met wetenschap en technologie , gedicteerd door concurrentie – een door zichzelf veroorzaakte beperking die de functionarissen van het ‘noodkapitalisme’ hardnekkig weigeren het hoofd te bieden.

Vanwege wat Keynes al het tijdperk van de ’technologische werkloosheid’ noemde (waaronder onderbezetting en alle vormen van loondumping vallen) is het kapitaal met een steeds hogere organische samenstelling niet in staat om voldoende meerwaarde (zowel relatief als absoluut) uit loonarbeid te persen , en daarom stort het zich halsoverkop in de magische wereld van financiën, waar geld zelf aan het werk wordt gezet. Zoals bekend, had Marx op deze toestand geanticipeerd met zijn theorie van de ‘neiging van de winstvoet om te dalen’, uiteengezet in het derde deel van Kapitaal . Hij kon echter de implosieve effecten van de exponentiële toename van automatisering niet voorzien, die zich vandaag manifesteren in de pathologische verslavingvan economieën, staten en dus hele samenlevingen tot bergen fictief geld, bestemd voor verwoestende devaluatie. De financiële ineenstorting zal waarschijnlijk plaatsvinden als een ineenstorting van de schuldenmarkt (de motor van het hele systeem), wat een oncontroleerbare piek in de rentetarieven zou veroorzaken, evenals de verdamping van de dollar en andere fiat-valuta’s over de hele wereld.

Voorlopig wordt deze uitkomst met autoritaire middelen uitgesteld. Zoals we hebben gezien, werd de versnelling van de monetaire controle sinds september 2019 mogelijk gemaakt door de bevriezing van de reële economie door middel van pandemische simulatie. Door de massa te hypnotiseren met meedogenloze doses Virus-fobie, en door ze onder huisarrest te plaatsen terwijl ze wachtten op het wonderserum (dat, zoals gemakkelijk voorspelbaar, vooral voor Big Pharma wonderbaarlijk bleek te zijn), onze politieke heersers, geleid door de financiële elites, stelden centrale banken in staat de financiële sector aan te vullen en tegelijkertijd het inflatoire monster te beheersen.

Na de mislukkingen van het neo-keynesiaanse (overheidsuitgaven) en neoliberale (bezuinigings- en deregulering van de markt) beleid, zijn we nu in de fase van ‘pandemisch kapitalisme’ beland, spoedig gevolgd door andere tirannieke pogingen om de onhandelbare. In kapitalistische termen is financiële arrogantie het onvermijdelijke gevolg van het steeds toenemende onvermogen van het kapitaal om nieuwe meerwaarde te creëren – een symptoom van zo’n traumatisch gevolg dat we er alles aan doen om het niet onder ogen te zien. Maar de verlenging van de noodtoestand zal ons niet redden van de crash, die ons waarschijnlijk zal treffen als een van bovenaf bestuurd ongeval. De elites weten dat een plotselinge hyperinflatoire oververhitting van de economie zou leiden tot onbedwingbare golven van sociale onrust. Maar ze weten ook dat ze de economische neergang kunnen beheersen door noodverhalen en de geleidelijke slavernij van de doodsbange menigten.

We moeten ons daarom voorbereiden. Bijvoorbeeld door autonome netwerken en gemeenschappen op te bouwen die niet afhankelijk zijn van een desintegrerend – en daarom steeds gewelddadiger – model van sociale reproductie. De politiek, zoals we die elke dag zien, is nu volledig onderworpen aan het economische dogma, en daardoor verstoken van elke emancipatiedrift. Politiek links heeft ervoor gekozen om de blauwe pil te nemen en, zoals samengevat door Franco Berardi (Bifo) , kan het alleen maar valse perspectieven bieden: “Er is geen politieke uitweg uit de apocalyps. Dertig jaar lang is links het belangrijkste politieke instrument van het ultrakapitalistische offensief geweest, en wie zijn hoop op links vestigt, is een imbeciel die het verdient om verraden te worden, aangezien verraad de enige activiteit is die links bekwaam kan uitvoeren. ”

Als we willen beschermen wat er nog over is van onze kritische onafhankelijkheid en menselijke waardigheid, en vooral de hoop op een betere toekomst voor onze kinderen, moeten we ons, in ieder geval mentaal, bevrijden van deze kwellende onderwerping aan een pseudo-pandemie ondersteund door een bedrijfs- eigendom van het type sciëntisme dat nu is uitgegroeid tot wereldwijde religie. Dit is de eerste en fundamentele stap naar emancipatie uit de huidige impasse. Tegelijkertijd moeten we een politieke kritiek op het kapitalisme rehabiliteren, bedoeld als een Weltanschauung , dat wil zeggen een wereldbeeld dat belichaamd is in de dialectische relatie tussen geld en werk, gericht op het creëren van meerwaarde, waren en winst. Of je het nu leuk vindt of niet, in het tijdperk van versnelde technologische automatisering is deze wereld een wandelende dode man, die zichzelf alleen in leven kan houden door totalitair te worden. Als we de komende tsunami van sociale barbaarsheid willen vermijden, zullen we op een bepaald moment binnenkort de relatie tussen werk, gemeenschap en sociale rijkdom moeten herdefiniëren die verder gaat dan de kapitalistische betekenis ervan. Om dit te doen, zullen we een derde pil moeten nemen , die echter pas beschikbaar zal komen nadat we een zinvol volksverzet hebben georganiseerd tegen sociaaleconomische tirannie die wordt gelegitimeerd door ‘noodkapitalisme’.