Indignatie redactie 
We zien momenteel hoe paramilitaire groepen oprukken in sommige landen in Oost-Europa, die zich ongegeneerd presenteren als opvolgers van de Hitler-fascisten en als de nieuwe nationaal-socialisten. Stoere mannen met SS-runen en hakenkruizen paraderen door Oekraïense steden. Hoe kan dit worden gedaan? Waarom is het vandaag de dag weer mogelijk om de vernietiging van joden en andere impopulaire minderheden openlijk te propageren? En hoe kunnen Duitse toppolitici ongestraft poseren met spraakmakende neonazi’s uit Oekraïne en bovendien het Duitse publiek ervan overtuigen dat dit “vrijheidsstrijders” zijn tegen het vermeende Russische neo-imperialisme?
Verkeerde wereld. Nazi-symbolen zijn ten strengste verboden in Duitsland. En dat klopt. Dus hoe kan het dat de groene politicus Robert Habeck wapens eist voor Oekraïense neonazi’s? Ontbreekt de heer Habeck of de heer Steinmeier historische basiskennis? HIStory kan hier bijles geven.
Laten we daarom beginnen: we moeten een stukje terug in de geschiedenis van Oost-Europa. Ongetwijfeld hielden tientallen jaren communistische heerschappij in het gebied van de Sovjet-Unie de politieke stromingen die drie decennia geleden ontdooiden met de val van het Warschaupact onder een virtuele ijskap. In 2014 greep een zogenaamde “Rechtse Sector” de macht in Oekraïne. Een net iets minder nationaal-socialistische partij genaamd “Vrijheid” (Swoboda) ageert tegen Joden, Russen en Duitsers en wil Oekraïners alleen burgerrechten geven in de Oekraïne. Laten we eens kijken hoe het tot stand is gekomen.
Tot de Eerste Wereldoorlog was Oost-Europa in handen van slechts drie grote multi-etnische staten; namelijk: Oostenrijk-Hongarije, Rusland en Duitsland. De volkeren in deze staten leefden door elkaar in een lappendeken. Het naast elkaar bestaan van deze volkeren was relatief vrij van conflicten. Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog kondigde de president van de Verenigde Staten van Amerika, Woodrow Wilson, zijn beroemde en veelgeprezen Veertienpuntenplan aan. Dit veertienpuntenplan bepaalde dat de grote multi-etnische staten Duitsland en Oostenrijk-Hongarije grote gebieden moesten afstaan. Hier werd de nationale staat Polen hersteld. In 1917 stortte het Russische tsaristische rijk zich in een burgeroorlog als gevolg van de bolsjewistische revolutie. Sommige staten waren hier al afgesplitst. Nu zijn ook de Baltische republieken Litouwen, Estland en Letland onafhankelijk verklaard door het Wilson Plan. Uit het faillissement van Oostenrijk-Hongarije ontstonden: Tsjechoslowakije, Hongarije en verschillende Balkanstaten. Nu werd de hele situatie hoogst explosief. Omdat de nieuwe nationale staten zichzelf bepaalden op basis van hun etnische groepen. Dat was nieuw. In het verleden omvatte de term natiestaat eigenlijk alleen het geheel van burgers in een staat die verenigd zijn door een gemeenschappelijke cultuur en geschiedenis. Maar niet door tot een bepaalde etnische groep te behoren. De gevolgen van deze etnische nationaliteit waren verschrikkelijk: etnische minderheden werden gepest, lastiggevallen en in het ergste geval verdreven. Deze zogenaamde “etnische zuivering” vergiftigde de atmosfeer in Oost-Europa, vooral in de Baltische staten en de Balkan. En zodra de nieuw gecreëerde etnisch gevormde natiestaten waren gevormd, waren ze tot de tanden bewapend en waren ze binnen de kortste keren in oorlog met naburige staten. Om deze oorlogen te kunnen financieren, hebben zij hun eigendommen verpand aan de kredietverlenende banken uit de VS, voornamelijk aan het bankenconsortium rond JP Morgan.
En zo blijkt dat de Eerste Wereldoorlog niet eindigde in november 1918. Dat was eigenlijk de tijd van de Duitse capitulatie. Zo werd het hoofddoel van deze oorlog voor Groot-Brittannië en de VS ook daadwerkelijk bereikt: Duitsland, als gevaarlijkste concurrent van de eerstgenoemde twee, werd voor enige tijd uitgeschakeld. Door deze verdeling van de vorige grote rijken in Europa begon de oorlog echter pas echt. We hebben al gemeld hoe bloedig de oorlog jarenlang in de Baltische staten is uitgevochten. En zodra Polen als staat werd hersteld, ontketende zich een wrede oorlog tussen Polen en het bolsjewistische Rusland.
Tussen Duitsland en Polen daarentegen woedde in Silezië een wrede burgeroorlog. En in Galicië was zich net een Volksrepubliek West-Oekraïne aan het ontwikkelen. Maar toen Polen klaar was met de Sovjet-Unie, wendde het zich tot Galicië en annexeerde het gebied zonder meer. Dat konden de Oekraïners die in deze regio wonen niet accepteren. Vooral omdat de Polen nogal onverdraagzaam optraden als koloniale meesters.
Dit is de geboorte van het Oekraïense fascisme. Militante verzetsstrijders georganiseerd onder de Oekraïners. Deze partizanen werden relatief vroeg gesteund door de Duitse contraspionagedienst, de buitenlandse geheime dienst van de Weimarrepubliek. De verdediging zag hier natuurlijke bondgenoten in de strijd tegen de Polen. En in 1929 werd de Organisatie van Oekraïense Nationalisten (OUN) opgericht. Dit was de juridische arm, waartoe het Oekraïense opstandelingenleger (UPA) zich als gewapende arm voegde. De fanatieke anticommunist Stepan Bandera en de wat meer gematigde Andriy Melnyk maakten al snel naam als leiders van deze groepen. De Oekraïense nationalisten waren op geen enkele manier preuts. De voorloper van de VN, de Volkenbond, classificeerde daarom de OUN van Stepan Bandera als een terroristische organisatie. Want in 1934 hebben de OUN-leiders Mykala Lebed en de eerder genoemde Stepan Bandera de Poolse minister van Binnenlandse Zaken Bronislaw Pieracki vermoord. Bandera werd aanvankelijk ter dood veroordeeld voor deze misdaad, maar werd later omgezet in levenslange gevangenisstraf.
In september 1939 begon Hitlers blitzkrieg tegen Polen. In de chaos van deze oorlogshandelingen wordt Bandera bevrijd en neemt hij de leiding van de OUN weer over. Al in 1940 leidde zijn polariserende gedrag kennelijk tot de splitsing van de OUN in een factie onder leiding van Bandera en een andere factie onder leiding van Melnyk.
De bloeitijd van de OUN begon toen de Duitse Wehrmacht in de zomer van 1941 de Sovjet-Unie binnenviel. Op sleeptouw van de Wehrmacht en de Waffen-SS trekken de OUN-jagers de bezette Sovjetgebieden binnen. Ze hopen dat de Duitsers hen in ruil voor hun medewerking hun eigen autonome staat Oekraïne zullen geven. Politiek officier van de OUN Volodomir Stachiv schrijft in die zin aan Adolf Hitler dat ze een fascistisch land willen bouwen dat “de nationale reorganisatie van Oost-Europa consolideert en de vernietiging van de opstandige joods-bolsjewistische invloed afdwingt”.
En zo creëren de Oekraïense aanhangers van de OUN, die al op sleeptouw zijn genomen door de nazi’s, de langverwachte “nationale reorganisatie”. In Odessa werden in één nacht 19.000 Joden vermoord door de Wehrmacht en Roemeense troepen. In de komende weken werden nog eens 40.000 weerloze Joodse burgers vermoord. In Krasnodar werden 7.000 joden en communisten vergast. Bij het bloedbad van Babyn Yar aan de rand van de Oekraïense hoofdstad Kiev zijn op 29/30 september 1941 in één klap 33.000 Joden vermoord, in samenwerking met de Wehrmacht, Waffen-SS en OUN. Al op 30 juni 1941 hielpen de Oekraïense extremisten de Wehrmacht bij sadistische massamoorden. De wreedheid en bloeddorstigheid van de Oekraïners schokte zelfs geharde SS-slagers. Generaal Heggendorff meldde: “Ze waren zo brutaal in de omgang met onbetrouwbare mensen dat we vaak moesten ingrijpen.” De Duitse beulen gaven de ijverige Oekraïense medewerkers vaak banen die ze voor zichzelf “beneden hun waardigheid” vonden. Dus terwijl de Duitse moordenaars het op volwassen moordslachtoffers richtten, zouden de Oekraïners kinderen en ouderen vermoorden. De Duitse bezetters profiteerden van de lokale kennis, de taal en de kennis van de netwerken in de regio van hun Oekraïense medewerkers. Het was de taak van de Oekraïners om de bevolking “uit te kammen” voor joden en communistische “commissarissen”. Dus terwijl de Duitse moordenaars het op volwassen moordslachtoffers richtten, zouden de Oekraïners kinderen en ouderen vermoorden. De Duitse bezetters profiteerden van de lokale kennis, de taal en de kennis van de netwerken in de regio van hun Oekraïense medewerkers. Het was de taak van de Oekraïners om de bevolking “uit te kammen” voor joden en communistische “commissarissen”. Dus terwijl de Duitse moordenaars het op volwassen moordslachtoffers richtten, zouden de Oekraïners kinderen en ouderen vermoorden. De Duitse bezetters profiteerden van de lokale kennis, de taal en de kennis van de netwerken in de regio van hun Oekraïense medewerkers. Het was de taak van de Oekraïners om de bevolking “uit te kammen” voor joden en communistische “commissarissen”.
Volgens Hitlers “commissarorder” moesten Joden en communistische functionarissen onmiddellijk worden doodgeschoten. De fascisme-onderzoeker Raul Hilberg meldt de verklaring van een SS-generaal: “We waren geschokt door de bloeddorstigheid van deze mensen.” Ook de Oekraïners maakten korte metten met de Polen: tussen 1943 en 1944 werden meer dan 100.000 Poolse burgers afgeslacht.
Al deze ijver was echter van geen enkel nut voor de Oekraïense medewerkers. Het is waar dat leidende nazi-functionarissen graag met de genade van Hitler nieuwe, gedeeltelijk autonome republieken hadden willen stichten op het grondgebied van de Sovjet-Unie. Dit principe van indirecte heerschappij had zijn waarde op briljante wijze bewezen in het oude Rome en ook in het Britse rijk. Maar dit concept mislukte vanwege de koppigheid van de Führer Adolf Hitler. In plaats daarvan wilde hij de ‘Slavische ondermensen’ uitroeien, zoals de Amerikanen de Indianen deden, om plaats te maken voor rasechte Arische kolonisten op het ontvolkte land. Ook de leiders van de Oekraïense separatisten werden door de nazi’s geëlimineerd. Bandera verbleef tot het einde van de oorlog in een chic appartement in een concentratiekamp, net als andere vooraanstaande Oekraïners. Desalniettemin bleven de voetvolk van de OUN als onofficiële medewerkers in de sleep van de SS en de Wehrmacht. Toen de nederlaag van de Duitse formaties echter duidelijk werd en de strijdkrachten zich alleen naar het westen terugtrokken, werden Oekraïense vrijwilligers zelfs toegelaten tot de Waffen-SS. Voor de Oekraïners richtten de nazi’s het Nachtigall-bataljon en het Roland-bataljon op. Toen de Duitse formaties zich al terugtrokken uit Oost-Europa, verschansten 40.000 OUN-jagers zich in de Karpaten en hielden het Rode Leger op afstand om de achterkant van de Duitse formaties te dekken. Oekraïense vrijwilligers werden zelfs toegelaten tot de Waffen-SS. Voor de Oekraïners richtten de nazi’s het Nachtigall-bataljon en het Roland-bataljon op. Toen de Duitse formaties zich al terugtrokken uit Oost-Europa, verschansten 40.000 OUN-jagers zich in de Karpaten en hielden het Rode Leger op afstand om de achterkant van de Duitse formaties te dekken. Oekraïense vrijwilligers werden zelfs toegelaten tot de Waffen-SS. Voor de Oekraïners richtten de nazi’s het Nachtigall-bataljon en het Roland-bataljon op. Toen de Duitse formaties zich al terugtrokken uit Oost-Europa, verschansten 40.000 OUN-jagers zich in de Karpaten en hielden het Rode Leger op afstand om de achterkant van de Duitse formaties te dekken.
Na de Duitse capitulatie gingen de OUN- en UPA-jagers ondergronds. Tussen 1945 en 1951 hebben Oekraïense sluipschutters naar schatting 35.000 Sovjetpolitie en partijkaders gedood. Sommige Oekraïense terroristen gingen echter liever naar veilige landen in het buitenland. Vooral omdat de Oekraïense bevolking steeds meer oorlogsmoe werd en de constante aanvallen beu werd. Oekraïners vormden hun eigen gemeenschappen in ballingschap, bijvoorbeeld in Bredford, Engeland. Andere Oekraïners wilden hun militaire handel echter niet opgeven, zelfs niet in ballingschap.
Ze profiteerden van het feit dat president Roosevelt in de VS was overleden. Na zijn dood werd een nieuwe politieke lijn aangenomen. Een beleid van toenemende confrontatie nam nu de plaats in van samenwerking met de Sovjet-Unie. En als men eerst een dossier had aangemaakt van de relevante oorlogsmisdadigers om hen tot hun verdiende straf te brengen, dan werd dit dossier genaamd CROWCASS steeds meer gebruikt om toekomstige werknemers te rekruteren in de geplande oorlog tegen de Sovjet-Unie. Iedereen die informatie kon verschaffen over de Sovjet-Unie was van harte welkom. Op deze manier stapte nazi-generaal Reinhard Gehlen naadloos over van de nazi-buitenlandse inlichtingendienst “Fremde Heere Ost” als onderaannemer van de CIA naar de uitvoerende voorzitter van de nieuwe federale inlichtingendienst BND. In 1948 besloot de Amerikaanse Nationale Veiligheidsraad in decreet nummer 20 om de nazi-misdadigers te recyclen voor de geplande derde wereldoorlog. Juridisch werd het mogelijk om nazi-misdadigers naar de Verenigde Staten te brengen. Operatie Bloodstone bepaalde welke vaardigheden nodig zijn bij het recyclen van nazi’s. De nazi’s zouden worden gefinancierd door de propaganda-radiostations Radio Free Europe en Radio Liberty.
Er waren echter voortdurend problemen met de ingehuurde Oost-Europese nazi-collaborateurs. Want ze beleefden hun wederzijdse vijandigheden levendig. Ook haar loyaliteit aan de Amerikaanse werkgever was niet altijd even duidelijk. Volgens Christopher Simpson: “Dubbele, driedubbele en viervoudige agenten waren de norm, niet de uitzondering. Politieke moorden en ontvoeringen kwamen veel voor.” Maar deze tijdgenoten waren nog steeds nodig voor een speciale opdracht. Omdat de VS twee verschillende atoombommen hadden getest in Hiroshima en Nagasaki. Ze dachten dat ze in het bezit waren van kernwapens. Zo ontstond eind 1948 het plan om in dertig dagen zeventig atoombommen op de Sovjet-Unie te laten vallen. Dit was bedoeld om veertig procent van de industriële capaciteit van de Sovjet-Unie te verlammen. Nu zou de volgende 5 moeten zijn. 000 Oost-Europese oorlogsmisdadigers worden naar het postnucleaire besmette gebied gestuurd. Ze zouden het nu besmette gebied voor de VS moeten annexeren. Er waren eigenlijk 5.000 vrijwillige Oekraïners en Russen die naar hun nu nucleair besmette thuisland wilden gaan als wetshandhavers voor de VS. Gelukkig was de Sovjet-Unie in staat om in 1949 haar eigen atoombom tot ontploffing te brengen, waardoor de beroemde balans van terreur werd ingesteld die tot op de dag van vandaag het nucleaire inferno van ons afhoudt. De nazi-collaborateurs bleven daarom onbestraald. In plaats daarvan werden ze getraind voor gerichte sabotagedaden in de Sovjet-Unie. Ze landden met een parachute in vijandelijk gebied. Helaas heeft de Sovjetpolitie de saboteurs daar onderschept. Omdat, zoals we al zeiden, veel Oekraïense Amerikaanse agenten waren al gechanteerd door de Sovjet-inlichtingendienst en “veranderd” in dubbelagenten. Dan was er Kim Philby. Hij werkte in een leidende positie bij de Britse geheime dienst en onthulde als dubbelagent aan de Sovjets alle namen en acties van de westerse geheime diensten. Ook deze sabotage mislukte.
Sommige Oekraïense nazi-collaborateurs konden echter naar de VS emigreren. Ze oefenden een sterke invloed uit in de ballingschapsgemeenschappen daar en brachten de mensen in toenemende mate op hun eigen standvastige anti-communistische koers. De Assembly of Captive European Nations, opgericht door de Amerikaanse regering, was de lobbyorganisatie die op haar beurt de politieke partijen tot de radicale lijn bracht. De anti-communistische draai van de Republikeinse Partij onder Ronald Reagan was het resultaat van deze lobby. En toen het Sovjetrijk implodeerde, keerden de erfgenamen van Stepan Bandera’s OUN vanuit de Verenigde Staten terug naar hun geboorteland Oekraïne.
Vandaag de dag is Oekraïne diep verdeeld. In het oosten van het land voelen mensen zich Russen. In het Westen daarentegen is er een groot enthousiasme voor een soort van “Oekraïnisering”. Je moet weten dat er van oudsher weinig verschillen zijn tussen de Oekraïense en Russische cultuur. Maar er wordt kunstmatig een Oekraïense taal gefokt. De poging om de Oekraïners die in het Oosten wonen deze reactie op te dringen, wordt door de mensen daar krachtig afgewezen. Dit is waar het potentieel voor bloedige conflicten zich ontvouwt. Bovendien werd in 2010 de nazi-collaborateur Stepan Bandera bij wet uitgeroepen tot “Held van Oekraïne”. Straten zijn vernoemd naar Bandera en standbeelden zijn opgericht ter ere van hem. Iedereen die iets kritisch over Bandera zegt, riskeert gevangenisstraf.
De politieke cultuur in West-Oekraïne wordt gekenmerkt door extreemrechtse, antisemitische milities en partijen. De partij Swoboda, wat ‘vrijheid’ betekent in het Duits, verspreidt schaamteloos nazi-ideeën. Haar voorzitter Oleh Tjanybok verwees trots naar de verontwaardiging van de OUN toen hij in 2004 zei:
“Jullie zijn Oekraïense nationalisten, Oekraïense patriotten! Jullie moeten de helden worden die vandaag de aarde onder onze voeten verdedigen! Ze slingerden geweren om hun nek en gingen het bos in. Ze vochten tegen Russen, tegen Duitsers, tegen Joodse varkens en ander gespuis dat de Oekraïense staat van ons wilde afpakken! We moeten de Oekraïne eindelijk aan de Oekraïners geven!” <1>
In die zin worden alle niet-Oekraïners geterroriseerd en geïntimideerd. Of afgeslacht, op de goede oude OUN-manier. Op 2 mei 2014 werden opnieuw 42 mensen door Oekraïense extremisten opgesloten in het Vakbondshuis in Odessa en vervolgens verbrand <2>. Het was van tevoren extreem bloedig op het Maidanplein in Kiev. Vooral de veel gewelddadigere terroristische groepering “The Right Sector” viel op. Inmiddels zijn meer dan 80 extreemrechtse milities onder controle van het Oekraïense ministerie van Binnenlandse Zaken geplaatst. Ongevraagd financierde de Oekraïense belastingbetaler de nazi-terreur, waarmee de normale bevolking werd onderdrukt door criminele elementen.
Onvoorstelbare omstandigheden. Dat is ongeveer alsof een nogal armoedige Waffen-SS en een haveloze Gestapo nog steeds voor “vrede en orde” zorgden in Duitsland. Het is ook schokkend dat alle Duitse politici hun respect betuigen aan deze gevaarlijke fascisten en criminelen en ons willen vertellen dat ze “vrijheidsstrijders” en pioniers van de democratie steunen. In feite betalen wij Duitse belastingbetalers deze beruchte criminelen ook in de strijd tegen het kwaadaardige rijk – dat wil zeggen Rusland. Gekke wereld. corrupte wereld.
We leren van het verleden hoe we de toekomst beter kunnen maken.
Gebruikte literatuur:
Christopher Simpson: Blowback: Amerika’s rekrutering van nazi’s en de vernietigende impact ervan op ons binnenlands en buitenlands beleid. Londen 1988
Hermann Ploppa: De greep op Eurazië – De achtergrond van de eeuwige oorlog tegen Rusland. Marburg 2019
Opmerkingen:
<1> https://daserste.ndr.de/panorama/aktuell/Judenschweine-bekaempfen-Aufruf-oder-Nacherzaehlung,ukraine387.html
<2> “Remember Odessa” – een documentaire van Wilhelm Domke-Schulz https://www.youtube.com/watch?v=itJizpcx34Q
