Indignatie redactie 
In een tijd van internationale crises, waarin regeringen zich zouden moeten concentreren op het bieden van hulp aan personen en bedrijven die door het coronavirus worden verwoest, zijn centrale banken (met hulp van politici) bezig met nieuwe, vele honderden miljarden dollars grote bailouts voor banken en grote concerns. De werkelijke crisis begon in ieder geval drie maanden vóórdat het eerste geval van het coronavirus in China werd geconstateerd.
De grafiek die u vertelt hoe alle economische problemen van vandaag de dag zullen eindigen, is niet de staafgrafiek van nieuwe sterfgevallen als gevolg van het coronavirus in Italië versus sterfgevallen in andere landen.Het is de grafiek die het aantal potentiële sterfgevallen laat zien bij de banken en verzekeringsmaatschappijen die hebben zich volgepropt met risicovolle derivaten en dienen als tegenpartijen voor elkaar in een kleurrijke ketting van financiële besmetting.
Bovenstaande grafiek is waarom de Federal Reserve ongekende sommen geld in alle richtingen van Wall Street smijt. Hoewel de Federal Reserve de belangrijkste toezichthouder is van deze enorme bankholdings, heeft ze geen idee heeft wie er echt in moeilijkheden zit met derivatentransacties, behalve dat ze naar een grafiek zoals hierboven kijkt.
Bovenstaande grafiek weerhield de Democraten in de VS er ook van de wet op de fiscale stimulering af te tekenen die de Amerikaanse minister van Financiën Steve Mnuchin een slushfonds van $ 500 miljard zou hebben gegeven, waarbij de namen van de ontvangers van de bailouts voor het publiek zouden kunnen worden geheim gehouden.
In januari 2007, voorafgaand aan de laatste financiële crisis, handelde het aandeel van Citigroup tegen het voor opsplitsing gecorrigeerde niveau van $ 550 per aandeel. Aan het einde van de beursdag in New York, gisteren, bedroeg de aandelenkoers van Citigroup $ 35,39. Als u een langetermijnaandeelhouder zou zijn in Citigroup, dan hebben uw aandelen nog steeds 94% verloren op de hoofdsom, exclusief dividenden. Nadat deze onderneming een door de belastingbetaler (en de Federal Reserve) bailout had ontvangen, een bailout die de grootste was in de bankgeschiedenis tijdens de financiële crash van Wall Street van 2007 tot 2010, deed Citigroup een 1-op-10 reverse aandelensplitsing om zijn aandelenkoers op te poetsen. Met andere woorden, als u voorheen 100 aandelen van Citigroup bezat, had u nu slechts 10 aandelen tegen de aangepaste koers. Als Citigroup dat niet had gedaan, zou er gisteren een slotkoers op de borden hebben gestaan van $ 3,54 in plaats van $ 35,39.
Citigroup is het schoolvoorbeeld van alles wat er vandaag de dag mis is met de bankenstructuur in het bananenland dat de Verenigde Staten heet. Na zichzelf op te blazen met derivaten in 2008, kreeg het concern het in december 2014 voor mekaar dat een belangrijk onderdeel van de Dodd-Frank financiële hervormingswetgeving werd verwijderd, het onderdeel waardoor derivaten uit federaal verzekerde banken zou worden gedwongen. In 2016 stapte het op volle kracht in de derivaten die de kern vormden van de financiële crisis in 2008, de Credit Default Swaps.
Volgens het meest recente rapport van de toezichthouder van nationale banken, het Office of the Comptroller of the Currency (OCC), heeft JPMorgan Chase een blootstelling van $ 1,2 biljoen aan Credit Default Swaps, terwijl Citibank een blootstelling heeft van $ 1,76 biljoen voor een gecombineerd totaal van $ 2,96 biljoen op 30 september 2019. Volgens hetzelfde rapport bedraagt de totale blootstelling aan Credit Default Swaps onder alle nationale banken in de Verenigde Staten $ 3,7 biljoen, wat betekent dat alleen deze twee banken verantwoordelijk zijn voor 80 procent van die blootstelling.
Vorige week vrijdag had JPMorgan Chase gedurende de afgelopen vijf weken 39,3% van haar eigen vermogen verloren, terwijl Citigroup, moeder van Citibank, 51,7% was kwijtgeraakt. Dat betekent dat JPMorgan Chase slechts $ 256,68 miljard aan marktkapitalisatie had, vergeleken met de magere $ 79,86 miljard van Citigroup.
Citigroup staat niet alleen in het opnieuw binnenhalen van derivaten. Samen met JPMorgan Chase, Morgan Stanley, Goldman Sachs en Bank of America hebben deze vijf bankholdings nu zeggenschap over een nominaal (face amount) bedrag aan derivaten ter waarde van $ 230 biljoen, wat overeenkomt met 85% van alle derivaten die in het bezit zijn van Amerikaanse banken.
En hun tegenpartijen hebben een net zo twijfelachtige reputatie als op het hoogtepunt van de crisis in 2008, wat leidde tot de grootste Wall Street-bailout in de Amerikaanse geschiedenis. Het Financial Stability Report 2017 van het Office of Financial Research (waarvan de begroting en het personeel nu zijn gestript door de Trump-administratie) bevatte deze waarschuwingstekst:
“….. enkele van de grootste verzekeringsmaatschappijen hebben uitgebreide derivatenconnecties met Amerikaanse G-SIB’s (Global Systemically Important Banks). Voor sommige verzekeraars is het evalueren van deze connecties met gebruikmaking van openbare aanmeldingen moeilijk. Verzekeringsholdings rapporteren hun totale derivatencontracten in bijzondere aanvragen, de zgn. geconsolideerde algemeen aanvaarde boekhoudprincipes – de consolidated Generally Accepted Accounting Principles (GAAP-aanvragen).
Verzekeraars zijn verplicht om uitgebreidere details over de derivatencontracten van hun verzekeringsmaatschappij/dochterondernemingen te rapporteren in wettelijke deponeringen, inclusief gegevens over individuele tegenpartijen en type derivatencontract. Maar derivaten kunnen ook worden aangehouden in andere gelieerde ondernemingen die niet onderhevig zijn aan deze wettelijke bekendmakingen, wat resulteert in aanzienlijk minder informatie over de derivaten van sommige gelieerde ondernemingen dan vereist in de wettelijke deponeringen van verzekeraars.”
In het rapport genoemde verzekeringstegenpartijen waren Lincoln National Corp., Ameriprise Financial, Prudential Financial, Voya Financial en (zet u schrap!) AIG, de verzekeringsmaatschappij die zichzelf in september 2008 opblies met Wall Street-derivaten en een bailout van $ 185 miljard eiste – waarbij meer dan de helft van dat bedrag voor afbetalingen via de achterdeur naar Wall Street en buitenlandse mondiale banken ging, ondernemingen die het hadden opgezadeld met derivaten – die gestructureerde weddenschappen waren dat het hele kaartenhuis ineen zou storten. (Sommige van die fondsen werden ook gebruikt om effectenuitleenprogramma’s af te wikkelen met banken van Wall Street en hedgefondsen.)
Hier vindt u de grafiek (PDF) uit het rapport van de Financial Crisis Commission die laat zien dat meer dan de helft van$ 185 miljard aan bailout-geld dat aan AIG werd gegeven in handen kwam van banken van Wall Street, buitenlandse internationale banken en hedgefondsen om zijn afgeleide weddenschappen en effecten kredietovereenkomsten af te betalen.
Het Financial Stability Report 2016 van het Office of Financial Research bood meer gedetailleerde details, waarbij het volgende werd opgemerkt:
“Eind 2015 bedroeg de derivatenblootstelling van Amerikaanse levensverzekeraars, zoals gerapporteerd in de wettelijke documenten, in totaal $ 2 biljoen aan nominale waarde. Deze $ 2 biljoen is exclusief derivatencontracten die zijn aangehouden bij aangesloten herverzekeraars, niet-verzekeringspartners en moedermaatschappijen die geen wettelijke verklaringen hoeven in te dienen. Details over de derivatenposities van deze entiteiten zijn niet openbaar beschikbaar.”
Het rapport geeft verder aan dat er een gevaarlijke onderlinge verbondenheid met een hoog besmettingspotentieel is ontstaan tussen Amerikaanse levensverzekeraars en banken van Wall Street:
“Volgens wettelijke gegevens over rechtspersonen van verzekeringsmaatschappijen zijn negen grote Amerikaanse en Europese banken tegenpartijen van ongeveer 60 procent van de $ 2 biljoen aan derivaten in de Verenigde Staten. Deze gegevens tonen aan dat ondanks de centrale clearing de onderlinge verwevenheid van derivaten tussen de Amerikaanse levensverzekeringssector en banken aanzienlijk blijft.”
Deutsche Bank, waarvan de aandelenkoers regelmatig historische dieptepunten heeft bereikt, is één van de Europese banken die sterk verweven is met de derivaten van Wall Street.
De Amerikaanse minister van Financiën Steve Mnuchin kan dan wel herhaaldelijk stellen dat dit een gezondheidscrisis is en geen financiële crisis, we moeten niet vergeten wanneer de financiële crisis daadwerkelijk begon: op 17 september 2019 – vijf maanden vóór het eerste sterfgeval als gevolg van het coronavirus in de VS.
in een tijd van internationale crises, waarin regeringen zich zouden moeten concentreren op het bieden van hulp aan personen en bedrijven die door het coronavirus worden verwoest, zijn centrale banken (met hulp van politici) bezig met nieuwe, vele honderden miljarden dollars grote bailouts voor banken en grote concerns, waarvan de crisis in ieder geval drie maanden voordat het eerste geval van coronavirus in China werd geconstateerd, begonnen is.
Vooral de Amerikaanse Federal Reserve maakt het bont, en geeft meteen – ongewild aan – dat paniek de beleidsbepalende factor is.
Zonder wat voor democratisch gekozen besluit dan ook is de Federal Reserve vorige week een geheel nieuwe nationale wetgevende instantie geworden. Het zal, zonder enig toezicht door het Amerikaanse Congres, beslissen welke bedrijven ze wil redden en welke niet.
Terwijl ondernemingen en kleine bedrijven “miljarden” (aan leningen) zullen ontvangen, zullen de megabanken en handelshuizen van Wall Street opnieuw voor biljoenen dollars aan giftige effecten uit hun balans kunnen weghalen, inclusief aandelen waarvan de koers is ineengeklapt, via de Primary Dealer Credit Facility van de Fed.
De Federal Reserve kondigde ook aan dat haar aankopen van Treasury and Mortgage-Backed Securities (MBS) nu onbeperkt zullen zijn, in plaats van beperkt tot een totaal van $ 500 miljard. De reden voor die verandering is dat de Fed vorige week alleen al 272 miljard dollar aan schatkistaankopen en 68 miljard dollar aan MBS-aankopen heeft weggespoeld, waarbij het al 340 miljard dollar van zijn toewijzing van 500 miljard dollar gebruikte – wat de markten er niet van weerhield om het bijltje erbij neer te gooien.
De Fed heeft in feite haar eigen grenzeloze smeergeldfonds opgericht, zonder verantwoording aan iemand en zonder toezicht van het Amerikaanse Congres. Tijdens de financiële crisis heeft de Fed in het geheim meer dan 29 biljoen dollar naar de banken en handelshuizen, hedgefondsen, buitenlandse banken en centrale banken geleid, terwijl ze een meerjarige rechtszaak voerde om geheim te houden wie het geld kreeg. Er waren twee federale rechtbanken voor nodig en een afgewezen beroep van het Amerikaanse Hooggerechtshof, samen met een door het Congres verplicht gestelde audit door het Government Accountability Office, om die informatie publiek te maken.
Het smeergeldfonds van de Fed kwam in het nieuws nadat toevallig bekendgeworden was dat de Amerikaanse minister van Financiën Steve Mnuchin probeerde zijn eigen fonds van $ 500 miljard zonder toezicht te verstoppen in de fiscale stimuleringswet, die door het Congres in beraadslaging was gebracht. Meerdere Democraten in het Congres gingen op CNN uitleggen waarom ze het voorgestelde wetsvoorstel hadden afgewezen.
