Prinses Amalia liet keurig netjes een oersaaie biografie schrijven vlak voor haar achttiende verjaardag. Hoe burgerlijk! Nee, dan de volgende Oranje-prinsessen. Die kleurden lekker buiten de lijntjes van de strakke protocollen.

Willem-Alexander van Oranje-Nassau (1967) is hoogstwaarschijnlijk maar wat in zijn koninklijke nopjes met zijn dochter prinses Amalia (2003). Goed, heel misschien wordt ze een keertje verliefd op een vrouw, wat geeft dat. Maar voor de rest is Amalia iemand van wie je hoogstwaarschijnlijk absoluut géén wilde verrassingen hoeft te verwachten.

Dat moet Wim-Lex met zijn andere dochter, prinses Alexia (2005), nog maar even afwachten. Zij lijkt een stuk brutaler en levenslustiger dan haar keurig nette zus. Ze doet haar naam daarmee eer aan. Alexia is vernoemd naar haar vader en die nam het in zijn (studenten)tijd ook niet zo nauw. Wat heet. Wim- Lex was zo vaak aan de volle bar in de Leidse kroegen te vinden, de stad waar hij ‘studeerde’, en in de armen van tandartsdochters, dat zijn scriptie nooit openbaar is gemaakt.

Nu de oerdegelijke, keurige Amalia op 7 december 18 jaar oud en volwassen wordt, zocht Panorama uit: welke prinsessen liepen of lopen wel uit de stijve koninklijke Oranjepas? Nou, hebt u even?

Prinses Irene

Is: zweefprinses en enthousiast bomenknuffelaar

Want: praat met bomen (en de zon)

Irene (1939) is het tweede kind uit het huwelijk van koningin Juliana der Nederlanden (1909 – 2004) en prins Bernhard van Lippe- Biesterfeld (1911 – 2004). Juliana heeft haar handen vol aan haar prinses. Eerst wordt Irene in 1963 halsoverkop verliefd op prins Hugo van Bourbon-Parma (1930 –2010), een man die voor het gemak aanspraak maakt op meerdere tronen in Europa. Omdat Irene per se met Hugo wil trouwen, wordt ze van protestant katholiek. Bij haar bruiloft in Rome (!) is er géén enkel lid van het Nederlands Koninklijk Huis aanwezig, dus ook haar bloedeigen moeder niet.

In 1981 scheidt het echtpaar dat eerst zo nodig moest en zou trouwen. In 1995 verschijnt Irenes euh… laten we zeggen nogal opzienbarende boek Dialoog met de natuur, waarin de prinses schrijft te praten met bomen. In het boek vertelt ze voorts over haar bijzondere intermenselijke relaties met dolfijnen en over haar speciale dagelijkse volle ochtendgroet aan de zon…

Prinses Beatrix

Is: bijzonder eigenwijs

Want: stampvoet dat ze wil trouwen met een Duitser die lid is geweest van de Hitlerjugend

Was Beatrix (1938) een ontspoorde prinses? Nou, in zekere zin absoluut. Zaterdag 1 mei 1965 wordt Beatrix bij kasteel Drakensteyn hand in hand – ja, hoe pikant! – gefotografeerd met een tot dan bij de Nederlandse media onbekende man. Die man blijkt Claus von Amsberg (1926 – 2002) te heten. Claus is een Duitser. En de Tweede Wereldoorlog lag nog verser in het geheugen van de Nederlanders dan vandaag het geval is. Het hele land is in rep en roer. Het gaat bijna over in een ware volksopstand als blijkt dat Claus lid is geweest van de Hitlerjugend. Hij trad toe tot de nationaalsocialistische jeugdbeweging in Deutschland in 1943. Nu was dat min of meer wel verplicht, maar veel Duitse jongens hadden lak aan die verplichting. Von Amsberg kennelijk minder. Uiteindelijk wordt er op donderdag 10 maart 1966 ‘gewoon’ getrouwd. Of nu, gewoon, gewoon, tijdens de rijtoer met de slavenkoets, pardon, Gouden Koets, gaan er twee grote rookbommen af. Overigens kwam prinses Beatrix eerder in opspraak. Namelijk als ze in 1959 op 21-jarige leeftijd een interview geeft aan Amerikaanse journalisten. In dat interview vertelt ze over een boottripje in 1958 met de Griekse Koninklijke Familie. Daar had ze van genoten, want: “I felt that I was among my own people and could be myself,” ofwel: “Ik had het gevoel dat ik met mijn eigen soort mensen was en mijzelf kon zijn.”

De pijnlijke frase ‘mijn soort mensen’ viel in Nederland bij het gepeupel nogal verkeerd. Au. Zou Beatrix daarom inmiddels altijd en eeuwig zo vriendelijk wuiven, zwaaien en lachen naar de massa?

Prinses Mabel

Is: inmiddels een arrivé

Was: even – of misschien langer? –op het drugspad

Prinses Mabel Martine Wisse Smit (1968) trouwt op zaterdag 24 april 2004 in Delft met haar prins Friso van Oranje-Nassau van Amsberg (1968 – 2013).

Een sprookje. Alleen: haar leven vóór het huwelijk met Friso was geen sprookje, maar wel een stuk spannender. Mabel, die vloeiend zes talen spreekt en cum laude afstudeert in de economie en de politicologie, komt begin jaren 90 via de zeilwereld in contact met ene Klaas Bruinsma (1953–1991). Bruinsma, Bruinsma, Bruinsma… wie is dat ook alweer, peinst Jan Peter Balkenende (1956), die als premier een toestemmingswet moet indienen bij de Staten- Generaal. Als iemand die potentieel in aanmerking komt voor erfopvolging trouwt zonder toestemming, wordt hij of zij en de uit het huwelijk geboren kinderen en hun nakomelingen van de erfopvolging uitgesloten.

Als Jan Peter wordt bijgepraat over de heer Bruinsma, weet hij dat Wisse Smit enige tijd in duistere, misdadige drugskringen heeft verkeerd. Er gaan zelfs geruchten over een relatie tussen Wisse Smit en Bruinsma, maar dat blijkt later onzin en/of niet te bewijzen. Balkende besluit geen toestemmingswet in te dienen. Nu moet Friso kiezen tussen zijn aanstaande prinses of zijn recht op troonopvolging. Hij kiest, hoe zoet, voor de liefde. Alsof we een sprookje in een sprookjesboek lezen.

Met Mabel loopt het goed af.

Helaas komt aan het sprookjeshuwelijk veel te vroeg een einde als Friso overlijdt na een skiongeluk. Maar de prinses staat wel met een geschat goudgerand prinsessenvermogen van 880 miljoen euro op de rijkenlijst Quote 500.

Prinses Margarita

Is: ex van De Roy van Zuydewijn

Was: 100 procent persona non grata (maar nu niet meer)

Is Margarita Maria Beatriz prinses de Bourbon de Parme (1972) totaal van het padje af geweest? Jaahaa, dat kun je wel zeggen! Oei oei oei, over ontspoord gesproken. De oudste dochter en het tweede kind uit het huwelijk van prinses Irene en Carlos Hugo van Bour-bon-Parma trouwt op dinsdag 19 juni 2001 met Edwin de Roy van Zuydewijn (1966). Het huwelijk verloopt stormachtig, mede doordat het softwarebedrijf van Edwin, Fincentives, niet zo lekker loopt.

In 2003 verklaart het echtpaar in weekblad HP/De Tijd dat dat komt doordat de Koninklijke Familie zakenman en investeerder Edwin afluistert en hem dwarsboomt. Margarita wordt het zwarte schaap van de familie. Bij het huwelijk van de protestantse kroonprins Willem-Alexander en de van huis uit katholieke Máxima Zorreguieta (1971) op zaterdag 2 februari 2002 worden Margarita en Edwin de Roy van Zuydewijn niet uitgenodigd. Ook bij de uitvaart van prins Claus (15 oktober 2002 in Delft) is prinses Margarita met haar echtgenoot niet welkom. Misschien dat dat haar ogen opent? Wie zal het zeggen. In elk geval: op vrijdag 13 augustus 2004 maakt advocaat Germ Kemper bekend dat Margarita en De Roy van Zuydewijn gaan scheiden. Margarita wil niet meer. Edwin nog wel. Saillant detail is nog dat in de talkshow Barend & Van Dorp in 2006 fragmenten van het gesprek dat Margarita had met Beatrix op 19 januari in Huis ten Bosch naar buiten komen. Margarita zou dat gesprek stiekem hebben opgenomen. Een fragment zou zijn geweest dat Beatrix zegt: “Jij? Jij wordt helemaal niet afgeluisterd! Bovendien: waarom zouden we je afluisteren? Eerlijk gezegd ben je niet de moeite waard om af te luisteren. En Edwin helemaal niet.” Margarita hertrouwt op 3 mei 2008 met Tjalling Siebe ten Cate (1975), een keurige jurist uit Dordrecht die werkt bij de al even keurige Nederlandsche Bank. Uit dit huwelijk worden twee kinderen geboren. Eind goed, al goed. Alleen Edwin schijnt nog altijd berooid te zijn, want niet elk sprookje loopt goed af.

Prinses Christina /prinses Marijke

Is: belastingontwijker

Want: bankiert enige tijd via het fiscaal vriendelijke Guernsey

Zangeres en danstherapeute Maria Christina (1947 –2019) is het jongste kind uit het huwelijk van koningin Juliana en prins Bernhard. Haar officiële roepnaam is Marijke, maar de prinses wijzigt Marijke in 1963 in Christina. Want een prinses mag dat.

De prinses trouwt in 1975 met Jorge Pérez y Guillermo (1964), alweer een katholiek. Misschien kan de hele familie van Oranje- Nassau maar beter katholiek worden. Het huwelijk houdt geen stand – ook dit huwelijk niet! – en in 1994 wordt de echtscheiding aangevraagd, die pas in 1996 wordt uitgesproken. Roddelblad Privé moet 10.000 gulden schadevergoeding aftikken, nadat het de vuige roddel heeft geplaatst dat Jorge homoseksueel zou zijn en zou samenwonen met een man.

In 2009 raakt Christina in opspraak. Onder andere de Volkskrant maakt bekend dat de prinses gebruikmaakt of maakte van zogenaamde brievenbusfirma’s op het Kanaaleiland Guernsey. Het gaat om de brievenbusfirma’s Daffodil Trust en de Crocus Trust.

Door hier gebruik van te maken zou de prinses haar belastingdruk flink hebben verminderd. Ja, prinsessen betalen nu eenmaal ook het liefst zo weinig mogelijk belasting, zo zie je maar. De brievenbusfirma’s die gelinkt worden aan Christina staan op naam van een stichting – en die stichting staat of stond ingeschreven op het adres van Paleis Noordeinde, Noordeinde 68, Den Haag.

Hoewel de fiscale constructie legaal lijkt, vinden veel politici deze koninklijke belastingroute in strijd met de voorbeeldfunctie die leden van de Koninklijke Familie geacht worden te vervullen.

De wenkbrauwen worden ook gefronst bij de kunstverkopen van de prinses. Christina verkoopt soms kunstwerken die zij heeft geërfd van haar grootmoeder Wilhelmina en haar moeder Juliana. Veel Nederlandse museumdirecteuren hebben kritiek op de verkoop. Zij vinden dat de Oranjes de morele plicht hebben om hun kunstwerken éérst aan Nederlandse musea aan te bieden. Daar heeft Christina dus koninklijke lak an.

ORANJE ZWARTBOEK, DE ONTLUISTERENDE GESCHIEDENIS VAN ONZE KONINKLIJKE FAMILIE. GERARD AALDERS, JUST PUBLISHERS, €22,50.

VREEMDGAAN BIJ HET LEVEN

Zijn er ook leuke prinsessen ontspoord? We vroegen het aan Gerard Aalders, die het Nederlands Koninklijk Huis van vandaag de dag bijzonder graag kritisch tegen het licht houdt, maar die ook onderzoek doet en deed naar de geschiedenis ervan. Zo schreef hij onlangs de veelgeprezen bestseller Oranje Zwartboek, de ontluisterende geschiedenis van onze koninklijke familie over alles wat er niet deugt bij de Oranjes. En nee, dat houdt niet op bij de malle fratsen van prins Bernhard.

“Ik heb wel een zwak voor prinses Marianne van Oranje-Nassau (1810– 1883, red.), dochter en jongste kind van koning Willem I. Marianne was een vrijgevochten vrouw die zich niet bekommerde om de benepen seksuele moraal van haar tijd. Ze ging in hoog tempo vreemd terwijl ze getrouwd was met prins Albert van Pruisen, nota bene een volle neef van haar. Het gezin woonde in Berlijn, maar na verloop van tijd besloot Marianne haar man en kinderen te verlaten en zich in Voorburg te vestigen. Dat was na de dood van haar vader. Hij had een erfenis nagelaten die Marianne in staat stelde zelfstandig te leven. In Voorburg woonde ze openlijk samen met haar koetsier (!) Johannes van Rossum, van wie ze een zoon kreeg. Wat de mannelijke Oranjes wel mochten – overspel plegen – en zodoende een flink aantal buitenechtelijke kinderen op de wereld zetten, mocht Marianne als vrouw niet.

Ze werd met de nek aangekeken. Maar daar trok ze zich helemaal niets van aan. De contacten met haar familie kwamen onder zware druk te staan. Er werd schande gesproken over de onstuimige prinses. In Berlijn had ze ook al een slechte naam gehad, hoewel het haar man was geweest die de beest uithing en zelfs bezoeken aan de slechtst bekendstaande bordelen niet versmaadde. De prins zou zo zijn vrouw een geslachtsziekte hebben bezorgd.”