Indignatie redactie 
Natuurlijk zal ik mij, zoals elke nette columnist dat pleegt te doen, allereerst uitspreken tegen het geweld in Rotterdam. Da’s wel zo netjes toch? O, u proeft enig cynisme in deze woorden, wel dat mag. Nee, ik ondersteun nooit geweld tegen politie en hulpverleners. Daarmee breken we onze rechtsstaat af en dreigt een regelrechte politiestaat. Daar zit niemand op te wachten. Hoe dan ook, de vaderlandse media plus de buitenlandse pers vallen over elkaar heen om het excessieve geweld in Rotterdam te veroordelen.
Onbezoldigde boa’s
Wat ik mij dan afvraag is of er bij de mainstream media journalisten zijn die nog over een nuchter verstand beschikken en begrijpen waarom het geweld zo heeft kunnen escaleren. Waar is hun gevoel voor reflectie. Als je je voelsprieten uitsteekt in de buitenlucht dan had je gevoeld dat er kou in de lucht hing. Ik vrees echter dat de meeste verslaggevers verslag doen vanachter hun toetsenbordjes en de beelden bekijken via twitter, telegram en sociale media. Er duikt zoveel beeldmateriaal op van de filmende relschoppers dat je daarvoor niet eens naar buiten hoeft. Relschoppers filmen elkaar voor het spannendste filmpje, je weet maar nooit wat er gebeurt. Mochten de relschoppers al niet de demonstranten zijn die tegen het toekomstige sociale creditsysteem protesteren, dan maken ze nu vanzelf deel uit van het opsporingssysteem. Hun filmpjes zullen door opsporingsambtenaren worden gebruikt voor gezichtsherkenning van de relschoppers. Het is een mooie aanvulling op hetgeen gefilmd is door de straatcamera’s van de Gemeente Rotterdam. Zo krijgt zelfs de onnozele burger onbewust een opsporingstaak toebedeeld. Dus jongelui, doe je best met filmpjes maken. Jullie zijn allemaal onbezoldigde boa’s.
Achterstandswijken
Nu mijn punt. Nogmaals, ik ben tegen geweld, maar ik begrijp waarom men de straat op ging. Het begon met een klein groepje demonstranten die vredig hun protest wilden laten klinken tegen het voorgenomen 2G-beleid wat via wetswijziging ingevoerd zal worden. Ten koste van alles. Ten koste van het moreel appel en de ethische discussie die het kabinet gewoon overslaat. Veel mensen zien de aanstaande toegangscontrole op onze gezondheid als een ernstige inbreuk op onze privacy en op ons gevoel van vrijheid. Elk protest tegen 2G zal ik ondersteunen. Dat demonstraties in grote steden als Rotterdam uit de hand kunnen lopen door de vermenging van hooligans is een bekend verschijnsel waar we niet gek van opkijken. Hooligans zijn geen echte voetbalclubsupporters maar zijn bewoners uit volksbuurten die uit zijn om te rellen. Heeft te maken met hun achtergrond, de achterstelling door het leven in achterstandswijken. Kan ik begrijpen. Deze mensen zoeken een aanleiding om hun onvrede en woede te uiten. Het journaille is er als de kippen bij om ze te veroordelen. Pas een paar dagen later komen de jeugdwerkers uit de achterstandswijken aan het woord om hun verhaal te doen over de sociale misstanden die voor ons “nette mensen” buiten beeld zijn.
Doemscenario’s
Afgelopen zomer fietste ik samen met mijn vrouw een dagje door Den Haag, Wassenaar en Scheveningen. We fietsten ook door de Schilderswijk om een indruk op te doen van het leven in een achterstandswijk. Slechts een halfuurtje was genoeg om het sfeertje op straat te proeven maar te weinig om de sociale gevoelens van de bewoners te delen. Dat jongeren uit achterstandswijken hun onvrede uiten tegen het gezag is niet nieuw. Als hun sociale onrust wordt vergroot door nog meer aangekondigde repressieve overheidsmaatregelen dan durf ik te beweren dat het niet bij deze Rotterdamse burgeroorlog blijft. Dit zal zeker verder escaleren als de regeringscoalitie hun ogen sluit voor de onvrede in het volk. De onvrede heerst niet alleen in Rotterdam maar zou best wel eens groter kunnen groeien nu een deel van de zwijgende meerderheid inziet dat allerlei genoemde doemscenario’s van ruim een jaar geleden lijken uit te komen. Toen waren het zogenaamde complottheorieën, nu zijn het gewoon de plannen van een demissionair kabinet dat denkt te kunnen regeren in naam van onze gezondheid.
De maakbare mens
Is dit de wereld op z’n kop of is mijn kop op hol. Hoe dan ook, Ik raak de weg kwijt. Moet ik straks overal door een scanpoortje om ergens naar binnen te kunnen? Moet ik mij daarbij veilig voelen omdat Big Brother waakt over mijn gezondheid? Het zal aan mij liggen maar ik kan er niet bij dat dit de toekomst is voor onze jongeren. Of denk ik ouderwets en kan ik niet meekomen met de gedachte dat de maakbare mens aanstaande is. Stel je ondergeschikt op aan de controlemaatschappij en geef je gezondheid en je geld aan de Staat zodat deze er op past. Misschien wel een fijn idee om zelf nergens meer verantwoordelijk voor te hoeven zijn.
