Indignatie redactie 
De westerse financiële gieren zijn al aan het beslissen wie wat krijgt van wat er over is van het Oekraïense karkas, een oefening waar ze goed in zijn beoefend.
Het is nu ongeveer vijf maanden geleden dat Rusland begon aan zijn offensief om de bevolking van Oost-Oekraïne te bevrijden. In het begin was de uitstorting van liefde en mededogen voor Oekraïne vanuit het collectieve Westen hartverwarmend. De reguliere media, vers van hun genocidale Covid-medeplichtigheid, gingen in een hogere versnelling. Russofobie op steroïden was het “nieuwe ding”. Alles wat Russisch moest verbieden en natuurlijk was Poetin de nieuwe Hitler.
De blogosfeer stond in brand met een nieuw onderwerp waarmee de groten en de goede deugden hun weg naar de hemel konden aangeven. Oekraïense vlaggen waren schijnbaar overal en blauw en geel werden het mode-item de jour. Westerse leiders duwden elkaar uit de weg om Rusland te bekritiseren en hun onsterfelijke liefde en steun voor het Oekraïense volk te verkondigen.
Natuurlijk, niet alle Oekraïners, niet de Russisch sprekenden in het Oosten die de afgelopen acht jaar meedogenloos waren gebombardeerd en vermoord, alleen de onlangs lastig gevallen burgers die geen Russisch spraken. Dit selectieve medeleven was volledig zichtbaar toen alle westerse marionetpolitici volledig in de stoere mannenmodus gingen om te proberen er sterk uit te zien voor een electoraat dat hen na Covid al op grote schaal verachtte.
Deze westerse liefdesaffaire was helaas maar al te kort voor de globalisten, ze hadden acht jaar lang geprobeerd Rusland tot een offensief te provoceren. Terwijl de westerse regeringen hun steun aan de marionet Zelensky bleven betuigen, koelde het volk van het Westen snel af in hun genegenheid. Misschien was het het besef dat ze opnieuw waren voorgelogen en dat het conflict niet in februari begon, maar in feite al acht jaar aan de gang was.
Misschien was het omdat ze zich realiseerden dat de oorlog werd uitgevochten door Oekraïense neonazi’s die onuitsprekelijke gruweldaden tegen de mensen bedreven. Of misschien de wetenschap dat Oekraïne in feite geen democratie was, maar een gewelddadig onderdrukkend regime dat de democratie onderdrukte. Helaas, het is waarschijnlijker omdat ze beginnen te begrijpen wie de prijs voor de oorlog zal betalen, zij.
West-Europa gaat binnenkort een lange koude winter beleven. Voedsel- en energietekorten samen met onbeheersbare inflatie zullen de realiteit van de werkelijke kosten van oorlog duidelijk maken. Het zal een continent hard treffen dat sinds 1945 grotendeels ononderbroken vrede en relatief comfort heeft gekend. Zelfs de meest ‘deugdzame’ vroege minnaars van Oekraïne heroverwegen hun standpunt.
Waaronder veel van de westerse leiders die tot de onontkoombare conclusie zijn gekomen dat Rusland de oorlog aan het winnen is en dat het Oekraïense leger zich in een onmogelijke positie bevindt. Er ontstaan barsten tussen EU-lidstaten die elkaar in het begin over het algemeen niet mochten. Politici zullen binnenkort burgers moeten antwoorden die antwoorden willen op waarom ze tegen Rusland vechten en waarom ze geen hitte hebben. Welke steun ze in het begin ook hadden voor de oorlog, die lijkt grotendeels weggevloeid te zijn.
Vertegenwoordigers van de EU, de VS, Groot-Brittannië, Japan en Zuid-Korea ontmoeten elkaar begin juli in Zwitserland om de cynisch genaamde “Oekraïense herstelconferentie” te bespreken. Een eerlijker titel zou zijn geweest: “Hoe de financiële machten kunnen profiteren van de verwoesting die we hebben veroorzaakt” Maar ze geven de voorkeur aan meer onschadelijke handvatten. De westerse financiële gieren zijn al aan het beslissen wie wat krijgt van wat er over is van het Oekraïense karkas.
Het is een oefening waar ze goed in zijn beoefend. Dezelfde neoliberale shocktherapie die Rusland na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie wordt opgelegd, is precies wat gepland is voor het naoorlogse Oekraïne. Privatisering van activa van de staatssector, hervorming van de arbeidswetgeving (sterk in Oekraïne), landhervorming en verkoop van Oekraïens land en activa aan buitenlandse investeerders. Of duidelijker,
Er is weinig tot geen discussie over eventuele wederopbouw, het gaat alleen om de buit. Op enkele uitzonderingen na is het Oekraïense volk begrijpelijkerwijs fel gekant tegen dit alles.
Dezelfde meerderheid van Oekraïners houdt ook niet van het feit dat hun eens zo trotse land wordt gerund door oligarchen en nazi’s. Of dat de democratisch gekozen president in 2014 werd afgezet bij een door het Westen gesteunde staatsgreep. Of dat alle oppositiepartijen en media zijn gesloten. Of hun zonen meeslepen in een oorlog waar ze geen deel van wilden uitmaken. De geïnformeerde mensen van Oekraïne weten maar al te goed wat er met Rusland is gebeurd onder neoliberale shocktherapie, ze begrijpen de vijand die Poetin vecht en ze weten dat die vijand niet hun vriend is.
Het Westen wil Oekraïne verwelkomen in de warme omhelzing van de EU. Dat voorspelt een duistere toekomst voor een land dat allang ontdaan is van de fundamenten van een ooit gezonde economie. Welk voordeel ze zouden kunnen behalen door zich aan te sluiten bij een failliete groep naties in een mislukt globalistisch experiment, moet nog goed worden uitgelegd. Hoewel de NAVO-kliek dol is op ‘westerse integratie’, zien veel Oekraïners een betere toekomst als ze naar het oosten kijken richting Rusland.
Het is duidelijk dat Rusland na het conflict het rentmeesterschap over Oost-Oekraïne zal behouden. Rusland zal ongetwijfeld investeren in de wederopbouw en ontwikkeling van die door oorlog verscheurde regio’s. President Poetin begreep dit vanaf het begin, de Russische troepen zijn voorzichtig geweest om onnodige schade aan infrastructuur en burgerslachtoffers te voorkomen. De vraag, nog steeds onbeantwoord is hoe ver reikt het naoorlogse rentmeesterschap van Poetin? Het neoliberale naoorlogse plan gaat uit van bepaalde veronderstellingen.
De belangrijkste is dat ze weten waar de lijnen zullen worden getrokken, als ze denken dat ze het eindspel van Poetin kunnen voorspellen, willen ze misschien nadenken over het feit dat ze dat tot nu toe nog niet hebben gedaan. Aanvankelijk was de strategie van Poetin de bescherming van de burgers in Donetsk en Lugansk en de denazificatie van Oekraïne. Maar die doelstellingen zijn veranderd, een splitsing in Oekraïne tussen oost en west past misschien niet bij Rusland.
Het hebben van een vriendelijke buurman met gedeelde interesses is veel meer naar zijn zin. Mocht West-Oekraïne in westerse handen vallen, dan maakt hij zich geen illusies, er zullen in de nabije toekomst voortdurend conflicten zijn in verschillende mate. als ze denken dat ze het eindspel van Poetin kunnen voorspellen, willen ze misschien nadenken over het feit dat ze dat tot nu toe niet hebben gedaan.
Aanvankelijk was de strategie van Poetin de bescherming van de burgers in Donetsk en Lugansk en de denazificatie van Oekraïne. Maar die doelstellingen zijn veranderd, een splitsing in Oekraïne tussen oost en west past misschien niet bij Rusland. Het hebben van een vriendelijke buurman met gedeelde interesses is veel meer naar zijn zin. Mocht West-Oekraïne in westerse handen vallen, dan maakt hij zich geen illusies, er zullen in de nabije toekomst voortdurend conflicten zijn in verschillende mate. als ze denken dat ze het eindspel van Poetin kunnen voorspellen, willen ze misschien nadenken over het feit dat ze dat tot nu toe niet hebben gedaan.
Aanvankelijk was de strategie van Poetin de bescherming van de burgers in Donetsk en Lugansk en de denazificatie van Oekraïne. Maar die doelstellingen zijn veranderd, een splitsing in Oekraïne tussen oost en west past misschien niet bij Rusland. Het hebben van een vriendelijke buurman met gedeelde interesses is veel meer naar zijn zin. Mocht West-Oekraïne in westerse handen vallen, dan maakt hij zich geen illusies, er zullen in de nabije toekomst voortdurend conflicten zijn in verschillende mate. het hebben van een verdeeldheid in Oekraïne tussen oost en west past Rusland misschien niet.
Het hebben van een vriendelijke buurman met gedeelde interesses is veel meer naar zijn zin. Mocht West-Oekraïne in westerse handen vallen, dan maakt hij zich geen illusies, er zullen in de nabije toekomst voortdurend conflicten zijn in verschillende mate. het hebben van een verdeeldheid in Oekraïne tussen oost en west past Rusland misschien niet. Het hebben van een vriendelijke buurman met gedeelde interesses is veel meer naar zijn zin. Mocht West-Oekraïne in westerse handen vallen, dan maakt hij zich geen illusies, er zullen in de nabije toekomst voortdurend conflicten zijn in verschillende mate.
Er is een scenario waarin de regering van Kiev valt en vlucht. Er worden open en vrije verkiezingen gehouden en het Oekraïense volk beslist in welke richting zijn belangen het best worden gediend. Dit zou niet mogelijk zijn met westerse inmenging, alleen Rusland zou kunnen zorgen voor vrije verkiezingen. Mochten de mensen besluiten dat ze de Westerse neoliberale shocktherapie niet willen en naar Rusland gaan, dan zou president Poetin ongetwijfeld een vrij en democratisch Oekraïne als oude vrienden verwelkomen.
Dit is wat de Oekraïense regering in 2014 deed, het is wat de Maidan-coup ertoe aanzette om de democratisch gekozen Janoekovitsj te vervangen door een westerse marionet. Janoekovitsj had besloten dat hij het aanbod van het IMF of de voorwaarden ervan niet beviel en in plaats daarvan een betere ‘vrijblijvende’ deal met Moskou had gesloten. Dit is het moment waarop de oorlog echt begon. Het is op dit punt dat het zou kunnen eindigen. Poetin redde Rusland van de westerse neoliberale gieren, hij verklaarde dat het neoliberalisme meer dan drie miljoen Russen had gedood.
In een land van overvloed stierven mensen van de honger. Het is niet in het belang van Rusland om hetzelfde te zien gebeuren in de Oekraïne. Het Westen heeft Poetin nooit vergeven voor het stoppen van de plundering van Rusland, hij weet dat ze hem haten, het kan hem niet schelen. Als hij het opnieuw kan doen en de Oekraïne kan redden, zal president Poetin een gelukkig man zijn.
Vlak voor de val van Berlijn in 1945, toen de westerse en Russische troepen dichterbij kwamen, berustten de gevangen Berlijners in hun lot, maar toch ging er een grap de ronde: “Geniet van de oorlog, want de vrede zal verschrikkelijk zijn.” Voor die Oekraïners die het geluk hebben weg te zijn uit het oorlogsgebied, pas op. Want als het Westen zijn zin krijgt, zal de vrede inderdaad verschrikkelijk zijn.
