De gerechtelijke staatsgreep van Netanyahu: de impasse van het zionisme

De rechtse regering onder leiding van premier Benjamin Netanyahu heeft maandag tegen massaal verzet van de bevolking een wet aangenomen die haar ongekende bevoegdheden geeft in de geschiedenis van Israël.

Netanyahu: Met de nieuwe wet verliest de Hoge Raad het recht om beslissingen van de regering of individuele ministers te vernietigen op grond van “ontoereikendheid”. De Knesset krijgt de kans om overeenkomstige beslissingen van de rechtbank met een gewone meerderheid te herroepen. Hiermee wordt in één klap de scheiding der machten tussen wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht opgeheven.

Vanaf nu kan de regering de selectie van rechters om politieke redenen manipuleren, veroordeelde criminelen benoemen in de hoogste ambten van de staat. Netanyahu, die momenteel terechtstaat wegens corruptie en jaren achter de tralies kan komen te staan, krijgt de kans om aan veroordeling te ontkomen.

Samen met het Hooggerechtshof richt Netanyahu zich op een instelling die herhaaldelijk betrokken is geweest bij de meedogenloze onderdrukking van de Palestijnen. Het Hooggerechtshof heeft het geweld van kolonisten verdoezeld en de natiestaatwet van 2018 gepromoot die Israël definieerde als het “nationale thuisland van het Joodse volk” en de status van de Arabische bevolking als tweederangsburgers handhaafde.

Maar dit alles is niet genoeg voor Netanyahu’s regering van ultranationalisten en religieuze zionisten. Hun doelen zijn de volledige annexatie van de bezette Westelijke Jordaanoever, etnische zuiveringen in heel Israël en autoritaire heerschappij over een samenleving die wordt gekenmerkt door acute sociale ongelijkheid, verhoogd militarisme en culturele reactie.

Het vooruitzicht hiervan heeft geleid tot een existentiële crisis in de staat Israël. De afgelopen zeven maanden zijn honderdduizenden de straat opgegaan om brutale politie-aanvallen op demonstranten te trotseren. Oud-premier Ehud Olmert waarschuwde op de Britse tv-zender 4: “Dit is een serieuze bedreiging. Er is nog nooit zoiets geweest en nu zijn we in een burgeroorlog.”

Wat vooral opvalt aan de golf van oppositie is de aankondiging door meer dan 10.000 legerreservisten dat ze zullen weigeren te dienen als de gerechtelijke staatsgreep wordt doorgevoerd. Ze verklaarden dat ze niet bereid zijn hun leven op het spel te zetten voor een regering die niet langer democratisch is.

Joods-Israëli’s moeten enkele jaren militaire dienst vervullen en worden jaarlijks opgeroepen voor reservedienst. Al 56 jaar wordt militaire dienst in verband gebracht met het handhaven van de illegale bezetting door Israël van Palestijns en Syrisch grondgebied, het uitvoeren van invallen en arrestaties, gedwongen uitzettingen en vernielingen, vergeldingsmaatregelen en strafmaatregelen, en het verdoezelen van gerechtigheid voor burgerwachten.

De dreigende weigering van de reservisten om te dienen toont aan dat een groeiend aantal arbeiders en goed opgeleide mensen uit de middenklasse de pogingen van de extreemrechtse extremistische kolonisten om een ​​totale oorlog tegen de Palestijnen uit te lokken, afwijzen, terwijl Netanyahu een geheime oorlog tegen Iran voerde. en zijn bondgenoten in Syrië en Libanon namen toe. Israël is een sociaal en politiek kruitvat en het hele Midden-Oosten is gedestabiliseerd.

Bijdragende factoren waren de dieper wordende Grote Depressie, de pandemie, klimaatverandering en door de VS geleide pogingen om de oorlog tegen Rusland in Oekraïne te laten escaleren. Deze plannen zijn ook gericht op de Russische bondgenoten Iran en Syrië in het Midden-Oosten, en de regering van Tel Aviv dient als kettinghond voor de VS in de regio.

Dit zijn de zorgen van de zelfverklaarde leiders van de oppositie tegen Netanyahu’s gerechtelijke staatsgreep – voormalige ministers, generaals, veiligheids- en inlichtingenchefs. De oppositieleiders delen volledig het doel om de grenzen van Israël uit te breiden ten koste van de Palestijnen, maar vrezen dat de vestiging van een openlijke dictatuur de belangen van de zakelijke en financiële elite van Israël zal schaden en smeken Netanyahu om “compromis”.

Israël heeft lange tijd alleen kunnen overleven dankzij de massale economische en militaire steun die de Verenigde Staten het geven in ruil voor zijn rol als politieman van het VS-imperialisme in het Midden-Oosten, vooral sinds de overwinning van Israël op de Arabische legers in 1967.

Maar in plaats van een effectieve politieman Netanyahu’s acties hebben de decennialange inspanningen van Washington om allianties met Arabische regimes in het Midden-Oosten te smeden ondermijnd, zijn plannen om Iran te isoleren en te ontmantelen bedreigd, en als fraude ontmaskerd beweert dat Washington’s de facto oorlogscampagne tegen Rusland de democratie in Oekraïne verdedigt.

Bovendien heeft het vooruitzicht van aanhoudende sociale onrust in Israël en in de hele regio internationale investeerders gealarmeerd: Morgan Stanley verlaagde de kredietrating van het land naar “dislike stance” en ratingbureau Moody’s waarschuwde voor “negatieve gevolgen” en “aanzienlijke risico’s” voor de Israëlische economie. en veiligheid.

De grote golf van verzet tegen de regering heeft ook de frauduleuze beweringen blootgelegd van degenen die kritiek op Israël gelijkstellen aan antisemitisme. Dit heeft een wereldwijde heksenjacht op linksen ondermijnd, bedoeld om tegenstanders van Israëls onderdrukking van de Palestijnen en de algemene oorlogsdoelen van de imperialistische ondersteuners van de staat het zwijgen op te leggen en in diskrediet te brengen.

Tegelijkertijd hebben de gebeurtenissen het centrale principe van de campagne Boycot, Desinvestering en Sancties weerlegd, die stelt dat alle Israëli’s verantwoordelijk zijn voor de misdaden van hun regering. Onder verwijzing naar de pro-zionistische leiding van de protestbeweging, hebben talloze pseudo-linkse en liberale publicaties benadrukt dat wat er ook gebeurt een confrontatie is tussen rivaliserende zionistische kliekjes en dat joodse arbeiders nooit kunnen worden gewonnen voor een gemeenschappelijke strijd met de Palestijnen omdat ze loyaal zijn aan de protestbeweging. naar de “kolonistenstaat” die hen zogenaamd een bevoorrecht bestaan ​​bood.

Complexe problemen doen zich voor bij het ontwikkelen van echte socialistische oppositie tegen Netanyahu’s fascistische agenda. Toch wordt de arbeidersklasse – bestaande uit Israëlische en Palestijnse, joodse, seculiere, islamitische en christelijke arbeiders – objectief gedreven in de strijd tegen de heersende klasse en haar staatsapparaat.

Het is noodzakelijk dat de arbeidersklasse en haar jonge generatie de belangrijkste politieke lessen kennen die vanaf het begin uit de geschiedenis van Israël kunnen worden getrokken.

De centrale mythen van het zionistische project hebben een zware klap gekregen waarvan ze nooit meer zullen herstellen. Er is niets meer over van de “nationale eenheid” waarop het zionisme is gebaseerd. De bewering dat de oprichting 75 jaar geleden, door de gedwongen verdrijving van Palestijnen na de verschrikkingen van nazi-Duitsland en de Holocaust, een democratisch toevluchtsoord voor het Joodse volk zou bieden, is in een nachtmerrie veranderd.

Het zionisme ontstond in de 19e eeuw als een rechtse etnisch-nationalistische beweging die zich baseerde op exclusivistische opvattingen over raciaal, religieus en taalkundig separatisme om de oprichting van een joodse kapitalistische staat te rechtvaardigen. De groeiende invloed van deze beweging op een demografie die stevig geworteld is in de Verlichting en later in de socialistische beweging komt voort uit de catastrofe die het Europese Jodendom in de jaren 1930 en 1940 onderging, met als hoogtepunt de nazi-Holocaust met de vernietiging van 6 miljoen Europese Joden. De nederlaag die het fascisme de Europese arbeidersklasse heeft toegebracht.

Het zionisme profiteerde politiek van de wijdverbreide politieke desillusie onder de joodse bevolking om de oprichting van een joodse staat te bevorderen door middel van emigratie naar het door de Britten gecontroleerde Palestina. Israël werd in 1948 opgericht na de gewelddadige en meedogenloze verdrijving van bijna een miljoen Palestijnen en de confiscatie van hun land.

Een staat die op deze basis is gesticht en te midden van de voortdurende onderdrukking van de Palestijnen is er altijd niet in geslaagd een echt democratische samenleving te ontwikkelen. In plaats daarvan ontwikkelde het zich tot een garnizoensstaat van het VS-imperialisme, dat herhaaldelijk in oorlog is geweest met zijn Arabische buren en in een permanente staat van oorlog verkeert met de Palestijnen.

Het voert een expansionistisch “Groot-Israël”-beleid, waarbij het steeds meer leunt op de extreemrechtse kolonisten in de bezette gebieden en op Amerikaanse militaire subsidies om de destabiliserende effecten van acute sociale ongelijkheid, die tot de hoogste ter wereld behoort, te compenseren. Dit maakte allemaal de weg vrij voor het monster van Frankenstein van de regering-Netanyahu.

Het toneel is nu klaar voor een succesvolle strijd om de hele arbeidersklasse – Joods en Palestijns – te winnen in een verenigde socialistische strijd tegen hun gemeenschappelijke onderdrukker. Alleen de Vierde Internationale, vandaag vertegenwoordigd door het Internationaal Comité, heeft gestreden voor dit perspectief.

Aan het begin van de aanhoudende golf van protesten wees de World Socialist Web Site op de profetische verklaring “Tegen de stroom in”, waarin de Vierde Internationale reageerde op de opdeling van Palestina door de Verenigde Naties in 1947, die zou leiden tot de oprichting van Israël. De verklaring waarschuwde:

De Vierde Internationale verwerpt de “zionistische oplossing” voor het joodse vraagstuk als utopisch en reactionair. Ze stelt dat een totale verwerping van het zionisme de  noodzakelijke  voorwaarde is om de strijd van de joodse arbeiders te verenigen met de sociale, nationale en bevrijdingsstrijd van de Arabische werkende mensen.

De verdeeldheid drijft een wig tussen de Arabische en Joodse arbeiders. De zionistische staat met zijn provocerende demarcatielijnen zal wraak aan beide kanten aanwakkeren. Binnen de historische grenzen van Eretz Israel zal er gestreden worden voor een “Arabisch Palestina” en een “Joodse Staat”. De aldus gecreëerde chauvinistische sfeer zal uiteindelijk de Arabische wereld in het Midden-Oosten vergiftigen en de anti-imperialistische strijd van de massa’s belemmeren, terwijl zionistische en Arabische feodale heren strijden om de gunst van de imperialisten.

De media verklaarde:

De impasse van het zionisme is slechts een uitdrukking van het falen van alle nationale bewegingen en de staten die ze hebben opgericht om de fundamentele problemen op te lossen waarmee de massa werkende mensen wordt geconfronteerd. Dezelfde vragen rijzen voor alle volkeren van de regio. Te midden van groteske sociale ongelijkheden wordt de arbeidersklasse onderworpen aan meedogenloos repressieve vormen van burgerlijke heerschappij.

Ook de uitbarsting van verzet is niets bijzonders. Dit weerspiegelt in Israël dezelfde wereldwijde opstand van de arbeidersklasse die momenteel plaatsvindt in Sri Lanka en Frankrijk.

Net als elders is de wending van de Israëlische heersende elite naar dictatuur in wezen geworteld in de extreme toename van sociale ongelijkheid en de escalatie van oorlog, die de tweelingproducten zijn van het kapitalisme in zijn doodsstrijd. Dit proces zal niet gestopt worden door ‘onderhandelingen’ tussen de rivaliserende kapitalistische facties, maar alleen door de klassenstrijd die wereldwijd losbarst te ontwikkelen tot een bewuste politieke beweging voor het socialisme.

De cruciale taak voor arbeiders en jongeren is de opbouw van onafhankelijke revolutionaire partijen, secties van de ICFI, waaronder een Israëlisch-Palestijnse sectie, om het politieke leiderschap op te bouwen dat nodig is voor de omverwerping van de zionistische staat en de Arabische burgerlijke regimes, evenals voor opbouw van de Verenigde Socialistische Staten van het Midden-Oosten.