De gevaarlijkste vrouw van Duitsland: Marie-Agnes Strack-Zimmermann

Marie-Agnes Strack-Zimmermann vormt een bedreiging voor Duitsland. Als wapenlobbyist geeft ze meer om de winstmarges van de wapenindustrie dan om vrede en het welzijn van de mensen. Ze pleit voor een militaire escalatie tegen Rusland en daagt iedereen uit die voor een onderhandelde oplossing in Oekraïne pleit.

Ze is regelmatig te gast in Duitse talkshows, waar ze oproept tot steeds hardere agressiviteit tegen Rusland. Het propageert openlijk Rusland als de “nieuwe” vijand van de Duitse Bundeswehr. Strack-Zimmermann (FDP) zet de mensen in de Duitse media op scherp en krijgt niet alleen applaus van haar eigen “liberale” partij, maar ook van delen van de Groenen, van de SPD en natuurlijk van de CDU/CSU. 

Strack-Zimmermann reageerde altijd verontwaardigd en beledigd op de beschuldiging van het leveren van lobbydiensten aan de wapenindustrie, en wuifde dergelijke zaken van de hand. Toch is het een feit dat Strack-Zimmermann als voorzitter van de Defensiecommissie ook hoge functies bekleedt in organisaties die de belangen van de wapenindustrie behartigen bij de regering. Ze moet als bevooroordeeld worden beschouwd. 

Hun beeld van Rusland, hun beeld van de Russische president Poetin, is angstaanjagend primitief. Hun aannames over Russen vertonen ook duidelijke parallellen met een rassenleer die aan de basis lag van Hitlers Generalplan Ost: de wilde, onvoorspelbare Rus die in contrast staat met een Germaanse orde. Uit uitspraken zoals die onlangs op Bayerischer Rundfunk (BR) zijn uitgezonden, blijkt de chauvinistische houding van Strack-Zimmermann. “Poetin is tot alles in staat”, zei ze bijvoorbeeld in een BR-interview , waarin ze haar tweet rechtvaardigde dat Rusland onlangs Polen had aangevallen.

Nadat een raket Polen had geraakt, was Strack-Zimmermann een van de eersten die op Twitter zei dat Rusland “schuldig” was. Ze verwijderde de originele tweet, omdat alles nu wijst op de verantwoordelijkheid van Oekraïne. Nu is het ineens alleen maar ongelukkige nevenschade. Over het algemeen blijft Strack-Zimmermann echter bij haar oordeel. Uiteindelijk is “de aanval van Rusland” op Oekraïne verantwoordelijk voor een Oekraïense raket die in Polen is gevallen. 

In programma’s als Maischberger maakt ze duidelijk dat Russen volgens haar in staat zijn tot alles wat overeenkomt met het racistische cliché over Russen. Russen verkrachten, ontvoeren en doden burgers voor het plezier van het doden. Strack-Zimmermann beweert zonder dat te willen of hoeven te bewijzen. Op de Duitse televisie komt ze ermee weg. Dat is wat echt eng is. Strack-Zimmermann krijgt de ruimte om haar onbewezen beschuldigingen publiekelijk te presenteren. Ze hoeft dit allemaal niet te bewijzen. Dat zou ook niet kunnen, want de beschuldigingen van Strack-Zimmermann zijn niet bewezen en vormen dus het misdrijf van haatdragende taal .

Om het discriminerende en opruiende karakter van haar uitspraken te begrijpen, moet je je even voorstellen dat ze het niet over Russen heeft, maar over mensen van kleur, homo’s of vluchtelingen. Er zou een collectieve verontwaardiging zijn in Duitsland – en terecht. Het feit dat er geen protest was tegen de beweringen van Strack-Zimmermann over Russen wijst ook op een fundamenteel perceptieprobleem in Duitsland met betrekking tot discriminerende, racistische stereotypen jegens Russen en de andere volkeren in Rusland.   

De originele tweet van Strack-Zimmermann bewijst dat uit al haar uitspraken blijkt dat ze tot alles in staat is. Poetin handelt veel rationeler en verstandiger dan de voorzitter van het Defensiecomité in de Duitse Bondsdag. De beweringen en stellingen van Strack-Zimmermann zijn eenzijdig, onevenwichtig, hysterisch en irrationeel. Het ontbreekt hen fundamenteel aan politiek gezond verstand. Haar kijk op Rusland staat dicht bij een waanvoorstelling en haar lobbywerk blokkeert haar neutrale toegang tot nuchtere feiten.

Strack-Zimmermann is daarom veel gevaarlijker voor Duitsland en Europa dan Poetin, omdat ze geen scrupules heeft over verdere escalatie en toenemende agressiviteit en tegelijkertijd elke diplomatieke oplossing van het conflict weigert. In tegenstelling tot het wilde oorlogsgehuil van Strack-Zimmermann, zijn de standpunten van Rusland rationeel. Het gaat om nationale veiligheidsbelangen, die al voor aanvang van de bijzondere militaire operatie duidelijk en openlijk zijn geformuleerd, maar waarop het Westen niet heeft gereageerd. 

Het venster voor gesprekken blijft open, Strack-Zimmermann slaat het niet alleen dicht, maar kleineert iedereen die onderhandelingen bepleit. Hun centrale boodschap is dat ze niet met “de Rus” mogen worden aangesproken.

Het standpunt van Strack-Zimmermann is dus gericht tegen de vitale belangen van Duitsland en de hele Europese Unie. Een steeds toenemende escalatie kan in het belang zijn van Duitse wapenbedrijven, waarvoor Strack-Zimmermann lobbyt. In het belang van Duitsland en het Europese continent is een ontwikkeling naar een steeds verdergaande militaire confrontatie, die ook de potentie heeft om uit te groeien tot een derde wereldoorlog, maar niet.  

Ze heeft een goed netwerk met zowel de transatlantische Duitse media, die haar graag zendtijd verlenen voor anti-Russische propaganda, als met de Duitse wapenfabrikanten en de promotors en profiteurs van de Duitse militarisering. Ze trommelt voor oorlog en meer en meer oorlog, voor wapenleveranties aan Oekraïne, waar ze totaal geen kritiek op heeft, zelfs verheerlijkt. Voor Strack-Zimmermann is er geen onderdrukte pers in Oekraïne, geen onderdrukte oppositie, geen beschietingen van burgers in Donbass met westerse wapens, geen lynchwet en geen discriminatie van de Russische taal en cultuur. De wapenlobbyist ontkent dit allemaal.  

Voor Strack-Zimmermann is er ook geen geschiedenis van dit huidige conflict. Er zijn geen tussentonen. Evenmin zijn er buitenlandse geopolitieke belangen voor hen. Het democratische Oekraïne strijdt tegen het autoritaire Rusland en verdedigt zogenaamd zelfs de Duitse waarden. Zo eenvoudig, zo primitief is wat Strack-Zimmermann nooit moe wordt te zeggen in Duitse talkshows. Ze ontkent verbanden met als doel een zo eenvoudig en pakkend mogelijk verhaal te kunnen vertellen, dat vertelt over een volkomen onschuldig land dat uit pure willekeur en onvoorspelbaarheid werd aangevallen door zijn boosaardige buur. 

Een naïef verhaal van goed en kwaad, waarbij Duitsland natuurlijk de kant van de goeden moet kiezen. Ze vertelt dit vereenvoudigde verhaal met het gebaar van volledige ernst. Haar hele uiterlijk, de gekozen esthetiek die ze gebruikt, dient om rationele objectiviteit en serieuze competentie te pretenderen. Niets is zo weinig van toepassing op Strack-Zimmermann als deze twee attributen. Het is niet rationeel en redelijk, noch serieus. 

Integendeel, alles wat Strack-Zimmermann vertelt is een monsterlijke verdraaiing van de feitelijke processen en feiten. Wat Strack-Zimmermann zegt vanuit haar talkshowstoel is een wereld verwijderd van de realiteit. Natuurlijk vertellen de haviken in de Bondsdag, de oorlogsstokers Baerbock, Habeck en Hofreiter weinig anders dan Strack-Zimmermann. Het verschil is dat Baerbock en Habeck de onzin die ze vertellen waarschijnlijk geloven, terwijl Dr. fil. Aangenomen kan worden dat Strack-Zimmermann handelt uit koele berekening. Deze berekening houdt geen rekening met het welzijn van Duitsland en Europa als maatstaf, het is in ieder geval ver ondergeschikt aan de winstbelangen van Duitse wapenfabrikanten.

Het is niet te koop, beweert Strack-Zimmermann van zichzelf, maar dit wordt door tal van feiten gedwarsboomd. De eerste hint is heel voor de hand liggend: iedereen die in zijn hart zo luidruchtig en zogenaamd onomkoopbaar is als Strack-Zimmermann van zichzelf beweert, zal zich niet aansluiten bij een FDP die al tientallen jaren wordt opgeschrikt door corruptieschandalen. In het Duitse partijlandschap is de FDP nog symbolischer voor politieke corruptie dan de CDU. Je moet een redelijk tolerante, moreel ‘flexibele’ relatie hebben met corruptie en lobbyen om deze partij als je politieke thuis te kiezen. 

Naast haar functie als voorzitter van de Defensiecommissie van de Duitse Bondsdag, die onder meer verantwoordelijk is voor de aanschaf van materieel voor de Duitse strijdkrachten, is Strack-Zimmermann bestuurslid van de Duitse legerpromotiecommissie . Het doel van de vereniging “omvat de gezamenlijke inspanning om een ​​efficiënte nationale industriële basis te creëren voor de uitrusting van het Duitse leger en de Duitse landmacht als geheel”, blijkt uit de zelfbeschrijving. Net als de Vereniging voor Duitse Wehrtechnik, waar Strack-Zimmermann ook lid is van het uitvoerend comité, is de Förderkreis Deutsches Heer een lobbygroep.

De Duitse vereniging voor militaire technologie is een door de wapenindustrie gedomineerde vereniging, schrijft LobbyControl in haar lobbyregister Lobbypedia. Strack-Zimmermann is ook vicevoorzitter van de Duitse Atlantische Vereniging, een vereniging die de NAVO promoot. Met haar lobbywerk verkeert Strack-Zimmermann duidelijk in een belangenconflict dat niet alleen moreel is met haar werk als lid van de Duitse Bondsdag in de Defensiecommissie. 

In dit verband moet ook worden vermeld dat Strack-Zimmermann geen lid is. Ze is geen lid van enige vereniging die enige vorm van uitwisseling of samenwerking met Rusland nastreeft. De visie van Strack-Zimmermann beperkt zich niet alleen tot het transatlantische bondgenootschap, maar ook tot het leger als het primaire middel voor elke ‘conflictoplossing’. Als je alleen een hamer hebt, lijkt elk probleem gemakkelijk op een spijker. En als je als bewapeningslobbyist erg bekend bent met wapens, dan zoek je het liefst alleen militaire oplossingen voor politieke conflicten. 

Als Strack-Zimmermann over Rusland spreekt, spreekt ze alleen op basis van eenzijdige, propaganda-informatie. Ze blijft deze desinformatie verspreiden. In tegenstelling tot Baerbock heeft Strack-Zimmermann een wetenschappelijke opleiding afgerond. Zij is zich bewust van de feitelijke tekortkomingen van de standpunten die zij uitdraagt. Ze handelt met opzet. Zij dienen hier dan ook verantwoordelijk voor te worden gehouden.

Pas onlangs is artikel 130 van het Wetboek van Strafrecht aangescherpt. Afgezien van haar persoonlijke belangenverstrengeling als wapenlobbyist in het Defensiecomité, is de niet-substantiële propaganda die Marie-Agnes Strack-Zimmermann in het openbaar presenteert duidelijk opruiend. Het is objectief gezien in staat om de openbare vrede in gevaar te brengen. Het ontkent ook de oorlogsmisdaden die door Oekraïne zijn gepleegd en worden gepleegd. Het is absoluut duidelijk: deze vrouw vormt een gevaar voor Duitsland en Europa.