De gevaren van het decriminaliseren van prostitutie

“Ik wil ontspannen, daarom ga ik naar prostituees. Er is een geweldige kleine plaats in de buurt van mijn huis, waar ik een vast bedrag kan betalen en alles kan krijgen wat ik wil drinken, misschien zelfs een hamburger, en zoveel vrouwen om te neuken als ik aankan. Ze hebben oosterse meisjes en ze doen het graag zonder condoom.”

Ik ontmoette deze gokker tijdens het onderzoek naar de sekshandel in Auckland, Nieuw-Zeeland. Er werd gezegd dat het het vergulde model voor decriminalisering was. Hoewel de mannen het misschien leuk vonden, vonden de vrouwen dat niet. “Ik ben vaker verkracht en ik kan het me herinneren”, vertelde Lindsey me. “Sommige klootzakken vinden het leuk om ons pijn te doen, de laatste sloeg me in het gezicht nadat hij klaar was en rende lachend weg.”

Carly, die in een groot, druk bordeel werkte, vertelde me dat hoewel er huisregels waren, alle gokkers ze negeerden: ‘Wat gaat de pooier doen? Hij rekent de mannen gewoon meer aan voor onbeschermde seks, want wat ze willen, krijgen ze. Waarom iemand denkt dat wanneer je van een pooier een legitieme zakenman maakt, ze de meisjes beter zullen behandelen, ik zal het nooit weten. Het heeft het veel erger gemaakt.” 

De meeste mensen gaan ervan uit dat “decriminalisering” van de sekshandel het leven van vrouwen in de prostitutie zou verbeteren. Het zal niet. Samen met de naaste relatieve “legalisatie” heeft het ze erger gemaakt. Daarom ben ik verbaasd dat er publiek geld naar Decriminalized Futures gaat, een sterk gepolitiseerde tentoonstelling die later deze maand wordt geopend in het Institute of Contemporary Art (ICA).

“Volledige decriminalisering van sekswerk is de strijdkreet die de beweging voor de rechten van sekswerkers over de hele wereld verenigt”, luidt de flaptekst op de ICA-website. “Onder deze vlag hebben sekswerkers en hun bondgenoten onvermoeibaar gevochten voor sterke arbeidersrechten, een einde aan uitbuiting, een einde aan criminalisering en echte maatregelen om armoede aan te pakken.”

Deze “viering van de beweging voor de rechten van sekswerkers” toont 13 artiesten uit onder meer het VK, Frankrijk, Duitsland en de VS, en belicht de geschiedenis van de campagne om de sekshandel te decriminaliseren. 

Het is geen verrassing om te ontdekken dat een van de belangrijkste supporters van de show de Open Society Foundation ( OSF ) is – ’s werelds grootste financier van de pro-legalisatielobby. Ook betrokken is SWARM (Sex Worker Advocacy and Resistance Movement) die “de manieren wil benadrukken waarop de rechten van sekswerkers onlosmakelijk verbonden zijn met de strijd voor raciale rechtvaardigheid, migrantenrechten, anti-bezuinigingen, arbeidsrechten, transrechten en vele andere. andere bewegingen en campagnes”.

Het debat wordt zwaar gewogen op het debat ‘sekswerk is werk/legaliseer het’, aangezien dit de gangbare liberale positie is, maar het is gebaseerd op fantasie in plaats van op feiten. Prostitutie is geen werk, en elke poging om de binnenkant van het lichaam van een vrouw als werkplek te legitimeren, is mislukt. 

Ik ken de wereldwijde sekshandel goed. Ik heb legale bordelen en straattolerantiezones bezocht in de VS, Duitsland, Zwitserland en Nederland. Ik heb tijd doorgebracht met de vrouwen die seks verkopen, de gokkers, de pooiers en bordeeleigenaren, en ik weet dat het enige voordeel van decriminalisering voor de vrouwen is dat ze niet gearresteerd worden. En dat verbleekt enigszins als je je realiseert wat het verwoestende effect is van de veronderstelling dat prostitutie ooit werk kan zijn, en dat de gokkers alleen maar betalen voor een dienst.

Nederland, dat in 2000 zijn sekshandel legaliseerde, realiseerde zich in korte tijd wat een regelrechte ramp die stap was geweest. Nederlandse politici begonnen publiekelijk toe te geven dat geen van de beloofde voordelen was gerealiseerd: in plaats van de illegale kant van de markt aan te pakken, zoals grensoverschrijdende vrouwenhandel, minderjarige meisjes en daarmee samenhangende criminaliteit zoals drugshandel, geweld en moord op de vrouwen door pooiers en gokkers, het tegenovergestelde gebeurde . Kort na de legalisering plaatste het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken Nederland in de top vijf van herkomstlanden voor slachtoffers van mensenhandel wereldwijd.

Onder legalisatie groeide de illegale sector samen met legale bordelen en straattolerantiezones, en pooiers importeerden hun menselijke koopwaar uit andere landen om aan de groeiende vraag te voldoen. Iets soortgelijks gebeurde in Queensland , Australië, waar naar verluidt tot vier keer het aantal verhandelde vrouwen is ontdekt in legale bordelen dan in illegale bordelen. 

Noch decriminalisering, noch legalisering zal ooit leiden tot vermindering of beëindiging van prostitutie. In plaats daarvan hebben beide benaderingen het idee verankerd dat prostitutie onvermijdelijk is. En volgens pro-prostitutie-activisten, waaronder SWARM, is de gouden standaard tegenwoordig het Nieuw-Zeelandse model waar Lindsey en Carly in zwoegen.

In 2003 werd Nieuw-Zeeland het eerste land dat zijn sekshandel decriminaliseerde, met slechts een meerderheid van één stem in het parlement. Het aanvraagformulier voor het openen van een bordeel in Nieuw-Zeeland is slechts twee pagina’s lang: drie pagina’s korter dan het formulier voor het aanvragen van een huisdier van het Battersea Dogs and Cats Home in Londen.

Uit verzoeken om vrijheid van informatie door campagnevoerders voor de sekshandel in Nieuw-Zeeland bleek dat, ondanks de beloften van lokale overheden dat legale bordelen regelmatig zouden worden geïnspecteerd, er tussen 2003 en 2015 in heel Nieuw-Zeeland slechts 11 inspecties waren geweest, die allemaal voortgekomen uit klachten van het publiek. Ondertussen worden de vrouwen jonger en eisen de mannen seks zonder condoom. 

Rachel Moran, auteur van de bestverkopende memoires, Paid For : My Journey through Prostitution en nu actief campagne voerend om mythen over de sekshandel te verdrijven, is fel gekant tegen de tentoonstelling van de ICA. 

“Kunst is zijn eigen ding, maar er zijn sterke argumenten om levensecht te zijn wanneer het wordt gepresenteerd in dienst van een politiek doel en met publieke financiering”, zegt Moran over Decriminalized Futures. “Deze tentoonstelling waarschuwt dat het ‘afbeeldingen van geweld’ bevat, maar er zijn geen waarschuwingen over het politieke doel van de tentoonstelling: campagne voeren voor de volledige decriminalisering van bordeelhouders en pooiers. Deze niet-erkende agenda vormt visueel gepresenteerde politieke propaganda.”

De tentoonstelling zal ongetwijfeld worden verwelkomd door de liberale feministen en de bebaarde kerels die ‘sekswerkerswerk’ en ‘pijpbeurten zijn echte banen’ scanderen, omdat ze een nepfeminisme onderschrijven waar mannen eigenlijk meer baat bij hebben dan vrouwen. En het is veelzeggend dat de meerderheid van de kunstenaars wier werk in de tentoonstelling te zien is, zich identificeert als zij/hen, en dat ten minste één van hen/haar transvrouwen is. De pro-prostitutie en trans-activisten/queer-geïdentificeerde activisten zijn zo met elkaar verweven geraakt dat ze van hetzelfde hymneblad zingen.

Maar er mag geen plaats zijn voor een gesaneerde, geromantiseerde versie van de sekshandel in een stad met talloze bordelen vol mishandelde vrouwen. Hoewel er altijd ruimte is voor discussie over het wegnemen van de schade van prostitutie, is een propagandastuk dat prostitutie legitimeert en normaliseert gevaarlijk. Met de enscenering van deze tentoonstelling maakt de ICA een zeer krachtig, politiek statement over haar aanvaarding van ’s werelds oudste onderdrukking. Het is jammer dat het geld niet is besteed om vrouwen uit de sekshandel te helpen.