Indignatie redactie 
Israël Dwingt Honderdduizenden Mensen Worden Gedwongen Te Vluchten.
Israël – Opnieuw nadat meer dan de helft van de bevolking van Gaza een toevluchtsoord zocht in de grensstad Rafah. Dit maakt deel uit van Israëls sadistische draaiboek.
Voer de eis van de Israëli’s uit, ren voor je leven. Ren voor Rafah zoals je vluchtte voor Gaza-stad, de manier waarop je vluchtte voor Jabalia, de manier waarop je vluchtte voor Deir al-Balah, de manier waarop je vluchtte voor Beit Hanoun, de manier waarop je vluchtte voor Bani Suheila, de manier waarop je vluchtte voor Khan Yunis. Ren of we vermoorden je. We zullen bunkerbrekerbommen van 2000 pond op uw tentenkampen laten vallen.
We zullen je besproeien met kogels van onze met machinegeweren uitgeruste drones. We zullen je bestoken met artillerie en tankgranaten. We schieten je neer met sluipschutters. Wij zullen uw tenten, uw vluchtelingenkampen, uw steden en dorpen, uw huizen, uw scholen, uw ziekenhuizen en uw waterzuiveringsinstallaties decimeren. We zullen de dood uit de lucht laten regenen.
Ren voor je leven. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Pak de zielige bezittingen die je nog hebt in. Dekens. Een paar potten. Wat kleren. Het maakt ons niet uit hoe uitgeput je bent, hoe hongerig je bent, hoe bang je bent, hoe ziek je bent, hoe oud of hoe jong je bent. Loop. Loop. Loop. En als je in paniek naar het ene deel van Gaza rent, zullen we je laten omdraaien en naar een ander deel rennen. Gevangen in een doolhof van de dood. Heen en weer. Omhoog en omlaag. Naast elkaar. Zes. Zeven. Acht keer. We spelen met je als muizen in een val. Dan deporteren wij u, zodat u nooit meer terug kunt komen. Of we vermoorden je.
Laat de wereld onze genocide aan de kaak stellen. Wat kan het ons schelen? De miljarden aan militaire hulp stromen ongecontroleerd van onze Amerikaanse bondgenoot. De straaljagers. De artilleriegranaten. De tanks. De bommen. Een eindeloze voorraad. We vermoorden kinderen met duizenden. We vermoorden vrouwen en ouderen met duizenden. De zieken en gewonden, zonder medicijnen en ziekenhuizen, sterven . Wij vergiftigen het water. We hebben het eten afgesneden. Wij laten je verhongeren . Wij hebben deze hel gecreëerd. Wij zijn de meesters. Wet. Plicht. Een gedragscode. Voor ons bestaan ze niet.
Maar eerst spelen we met jou. Wij vernederen je. Wij terroriseren je. Wij genieten van uw angst. We zijn geamuseerd door je zielige pogingen om te overleven. Je bent geen mens. Jullie zijn wezens . Untermensch. We voeden onze libido dominandi – onze lust voor overheersing. Kijk naar onze berichten op sociale media. Ze zijn viraal gegaan. Eén toont soldaten die grijnzen in een Palestijns huis, terwijl de eigenaren vastgebonden en geblinddoekt op de achtergrond staan. Wij plunderen . Vloerkleden. Cosmetica. Motoren. Juwelen. Horloges. Contant geld . Goud. Oudheden. Wij lachen om jouw ellende. Wij juichen je dood toe. We vieren onze religie, onze natie, onze identiteit, onze superioriteit, door de jouwe te ontkennen en uit te wissen.
Verdorvenheid is moreel. Wreedheid is heldendom. Genocide is verlossing.
Jean Améry, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in het Belgische verzet zat en in 1943 door de Gestapo werd gevangengenomen en gemarteld, definieert sadisme “als de radicale ontkenning van de ander, de gelijktijdige ontkenning van zowel het sociale principe als het realiteitsprincipe. In de wereld van de sadist zegevieren marteling, vernietiging en dood: en zo’n wereld heeft duidelijk geen hoop op overleving. Integendeel, hij verlangt ernaar de wereld te overstijgen, totale soevereiniteit te bereiken door medemensen te ontkennen – wat volgens hem een bepaald soort ‘hel’ vertegenwoordigt.”
Terug in Tel Aviv, Jeruzalem, Haifa, Netanya, Ramat Gan, Petah Tikva, wie zijn wij? Vaatwassers en monteurs. Fabrieksarbeiders, belastinginners en taxichauffeurs. Vuilnismannen en kantoorpersoneel. Maar in Gaza zijn we halfgoden. We kunnen een Palestijn doden die zich niet uitkleedt tot aan zijn ondergoed, op zijn knieën valt en om genade smeekt met zijn handen op zijn rug gebonden. We kunnen dit doen voor kinderen vanaf 12 jaar en mannen vanaf 70 jaar.
Er zijn geen wettelijke beperkingen. Er bestaat geen morele code. Er is alleen de bedwelmende sensatie van het eisen van steeds grotere vormen van onderwerping en steeds meer verachtelijke vormen van vernedering.
We voelen ons misschien nietig in Israël, maar hier, in Gaza, zijn we King Kong, een kleine tiran op een kleine troon. We lopen door het puin van Gaza, omringd door de macht van industriële wapens, in staat om in een oogwenk hele flatgebouwen en buurten te verpulveren, en zeggen, net als Vishnu: “nu ben ik de dood geworden, de vernietiger van werelden.”
Maar we zijn niet tevreden met alleen maar doden. Wij willen dat de wandelende doden hulde brengen aan onze goddelijkheid.
Dit is het spel dat in Gaza wordt gespeeld. Het was het spel dat gespeeld werd tijdens de Vuile Oorlog in Argentinië, toen de militaire junta 30.000 van zijn eigen burgers ‘verdween’. De “verdwenenen” werden onderworpen aan martelingen – wie kan wat er met de Palestijnen in Gaza gebeurt niet martelen noemen? – en vernederd voordat ze werden vermoord. Het was het spel dat gespeeld werd in de clandestiene martelcentra en gevangenissen in El Salvador en Irak. Het is wat de oorlog in Bosnië in de Servische concentratiekampen kenmerkte.
Deze zielverpletterende ziekte gaat als een elektrische stroom door ons heen. Het infecteert elke misdaad in Gaza. Het infecteert elk woord dat uit onze mond komt. Wij, de overwinnaars, zijn glorieus. De Palestijnen zijn niets. Ongedierte. Ze zullen vergeten worden.
De Israëlische journalist Yinon Magal grapte in de show “Hapriotim” op het Israëlische Channel 14 dat de rode lijn van Joe Biden de moord op 30.000 Palestijnen was. Zanger Kobi Peretz vroeg of dat het aantal doden voor een dag was. Het publiek barstte los in applaus en gelach.
We plaatsen blikken met “boobytraps” die lijken op voedselblikken in het puin. Uitgehongerde Palestijnen raken gewond of gedood als ze deze openen. We zenden de geluiden uit van schreeuwende vrouwen en huilende baby’s vanuit quadcopters om Palestijnen naar buiten te lokken, zodat we ze kunnen neerschieten. We kondigen voedseldistributiepunten aan en gebruiken artillerie en sluipschutters om bloedbaden uit te voeren .
Wij zijn het orkest in deze dodendans.
In Joseph Conrads korte verhaal ‘An Outpost of Progress’ schrijft hij over twee blanke, Europese handelaars, Carlier en Kayerts. Ze worden naar een afgelegen handelsstation in Congo gestuurd. De missie zal de Europese ‘beschaving’ naar Afrika verspreiden. Maar de verveling en het gebrek aan beperkingen veranderen de twee mannen al snel in beesten. Ze ruilen slaven voor ivoor. Ze krijgen ruzie over de afnemende voedselvoorraden. Kayerts schiet en doodt zijn ongewapende metgezel Carlier.
“Het waren twee volkomen onbeduidende en ongeschikte individuen”, schrijft Conrad over Kayerts en Carlier:
…wiens bestaan alleen mogelijk wordt gemaakt door de hoge organisatie van beschaafde menigten. Weinig mannen beseffen dat hun leven, de essentie van hun karakter, hun capaciteiten en hun durf, slechts de uitdrukking zijn van hun geloof in de veiligheid van hun omgeving. De moed, de kalmte, het vertrouwen; de emoties en principes; elke grote en elke onbeduidende gedachte behoort niet aan het individu toe, maar aan de massa; voor de massa die blindelings gelooft in de onweerstaanbare kracht van haar instituties en haar moraal, in de macht van haar politie en van haar opinie.
Maar het contact met pure, regelrechte wreedheid, met de primitieve natuur en de primitieve mens brengt plotselinge en diepgaande problemen in het hart. Aan het gevoel alleen te zijn in zijn soort, aan de heldere perceptie van de eenzaamheid van zijn gedachten, van zijn gevoelens – aan de ontkenning van het gebruikelijke, wat veilig is, wordt de bevestiging van het ongewone toegevoegd, wat gevaarlijk is; een suggestie van vage, oncontroleerbare en weerzinwekkende dingen, waarvan de ontbindende inbreuk de verbeelding prikkelt en de beschaafde zenuwen van zowel dwazen als wijzen op de proef stelt.
Rafah is de prijs aan het eind van de weg. Rafah is het grote moordveld waar we Palestijnen zullen afslachten op een schaal die ongezien is in deze genocide. Bekijk ons. Het wordt een orgie van bloed en dood. Het zal van Bijbelse proporties zijn. Niemand zal ons tegenhouden. We doden in een uitbarsting van opwinding. Wij zijn goden.
