Indignatie redactie 
Het volgende is een vertaling van een artikel van de advocaat Paul Tormenen voor de identitaire denktank Polémia. De vele aangehaalde bronnen worden gedetailleerd beschreven in het oorspronkelijke artikel. Dit stuk geeft een solide overzicht van de enorme demografische transformatie die België ondergaat en van de opvallende verschillen tussen Europese en islamitische migranten, waarbij de laatste opvallend sociaal conservatief en vatbaar voor werkloosheid zijn. Hele wijken zoals Molenbeek zijn onherkenbaar geworden en bedelende zigeuners zijn een vertrouwd gezicht geworden op straathoeken.
Tegelijkertijd tonen de cijfers aan dat de meerderheid van de immigranten naar België vanaf vandaag van Europese origine is en dat naar verwachting soepel zal integreren. Zelfs als we toegeven dat de Europeanen waarschijnlijk minder vruchtbaar zijn dan de moslims en Afrikanen, is dit een reden waarom ik niet geloof dat ‘raceoorlog’ waarschijnlijk snel zal plaatsvinden, ondanks de realiteit van Afro-islamitische criminaliteit en periodieke moorddadige islamisten terroristische aanslagen.
Als België ervaren immigratiegolven in de 20 ste eeuw, de huidige golf is uniek in zijn omvang en het feit dat het is “doorstaan” door een deel van de bevolking. De etnocentrische eisen en de radicalisering van een fractie van de immigrantenbevolking hebben verschillende reacties uitgelokt bij de [Franstalige] Walen en de [Nederlandstalige] Vlamingen. In België zijn, net als in andere Europese landen, de migrerende en identitaire kwesties centraal in het politieke leven van het land geworden.
Van de 20 ste eeuw tot vandaag
Een eerste immigratiegolf werd georganiseerd tijdens de interbellumjaren, onder druk van de Belgische leiders van de zware industrie. Arbeidsmigratie werd in de jaren zestig opnieuw opgestart. Deze immigranten werden met name opgeroepen om in de mijnen te werken en waren hoofdzakelijk van Europese afkomst (Italië, Spanje, Griekenland). Na 1964 werden bilaterale overeenkomsten gesloten met moslimlanden (Marokko, Turkije, Algerije) om het ontvangen van buitenlandse werknemers te vergemakkelijken. Zonder rekening te houden met culturele factoren, werd familiale immigratie ook bevorderd om volgens de Belgische leiders de vergrijzing van het land aan te pakken.
Sinds het einde van de jaren tachtig maakt België een nieuwe migratiegolf mee. Terwijl de jaarlijkse stroom relatief stabiel was geweest tussen de jaren 1950 en 1980, met jaarlijkse aankomsten tussen 40.000 en 60.000, hebben gezinshereniging en asielaanvragen het aantal vreemdelingen aanzienlijk verhoogd. Meer dan een miljoen van hen zijn dus legaal België binnengekomen tussen 2000 en 2010.
Alleen al tussen 2009 en 2011 heeft de gezinshereniging, die goed is voor ongeveer de helft van de verblijfsvergunningen, 121.000 buitenlanders in staat gesteld zich legaal in België te vestigen. Een Belgische senator, Alain Destexhe, spreekt over het ‘domino-effect’ van gezinshereniging, vanwege de verschillende manieren waarop familieleden uit het buitenland komen.
Sinds 2007 is het jaarlijkse aantal buitenlanders dat aankomt in België altijd meer dan 100.000. In 25 jaar is de immigrantenpopulatie (van buitenlandse of Belgische nationaliteit) verdubbeld. De jaarlijkse groei van de bevolking van buitenlandse origine wordt geschat op 1% tot 5%. Per 1 januari 2018 werd van de 11,3 miljoen inwoners van België 16,7% in het buitenland geboren (1,9 miljoen mensen). Deze cijfers houden geen rekening met niet-geïdentificeerde illegalen, noch met de asielzoekers die op de wachtlijsten staan.
De concentratie buitenlanders is vooral zichtbaar in de grote steden. In Brussel zijn buitenlanders bijvoorbeeld bijna net zo talrijk als Belgische burgers. De stad Antwerpen heeft nu meer immigranten dan inwoners.
Asielzoekers: een secundaire stroom
Naast illegale immigratie ervaart België, net als Frankrijk, de “secundaire stromen” van asielzoekers. Meer en meer asielzoekers in België zijn geen nieuwe aankomsten op het Europese continent. Hun asielverzoek werd afgewezen in een ander land en ze beproeven hun geluk in België. Dit fenomeen, dat het faillissement van het Europese asielsysteem aantoont, is te wijten aan een strenger migratiebeleid in de Scandinavische landen en Duitsland. Naar schatting beoefent een derde van de asielzoekers dit soort “desk-hopping”. Meer in het algemeen zijn er tussen 1991 en 2015 in het land ongeveer 517.000 asielaanvragen gedaan.
De oorsprong van de immigranten is veranderd
Als Europeanen nog steeds de meerderheid van de buitenlandse bevolking uitmaken, vertegenwoordigen Turken (155.701 mensen per 1 januari 2016) en Marokkanen (309.166) belangrijke contingenten. Onder de buitenlanders die recent het Belgische staatsburgerschap hebben verworven, lopen deze twee nationaliteiten voorop.
Volgens het Pew Research Center vertegenwoordigt de moslimbevolking 7,6% van de Belgische bevolking, bijna 796.000 inwoners. Afhankelijk van het migratiebeleid dat de komende jaren wordt gekozen (of nulmigratie of een gecontroleerde opening van grenzen), schat de Amerikaanse denktank dat de moslimbevolking tegen 2050 tussen 11% en 18% van de bevolking zou kunnen uitmaken.
De kosten van immigratie
Alleen al in 2018 vroegen 23.400 mensen in België om internationale bescherming [onder asiel]. De jaarlijkse kosten van asielzoekers in termen van basiswelzijn zijn gestegen van 120 miljoen euro in 2014 tot 200 miljoen euro in 2018. Bij deze cijfers moeten de kosten voor het verwelkomen van asielzoekers worden opgeteld, die tussen 2014 en 2016 meer dan verdubbelden, oplopend tot 524 miljoen euro.
Meer in het algemeen is de arbeidsparticipatie van immigranten van buiten de Europese Unie 20 punten lager dan die van autochtonen. Of het nu een oorzaak of een gevolg hiervan is, 80% van degenen die sociale bijstand ontvangen, zijn van niet-Belgische origine, volgens een Belgische academicus, Bea Cantillon.
” België wordt Arabisch”
Deze voorspelling kwam niet van een gevaarlijke samenzweringstheoreticus. Het werd uitgedrukt door een journalist, Fawzia Zouari, in de pagina’s van het tijdschrift Jeune Afrique [“Jong Afrika”] om “de islamisering van de geest” samen te vatten, met name onder de jonge generatie moslims. Hoewel de moslimbevolking een minderheid blijft, groeit haar belang inderdaad en wordt vooral zichtbaar. Islamisering is op verschillende manieren zichtbaar: in overtuigingen, gedragingen, religieuze praktijken en het politieke leven.
Een sjiitische politieke partij genaamd “ISLAM” werd opgericht in 2012. Het roept op tot het opleggen van de strengste leerstellingen van de islam: geen handen schudden tussen mannen en vrouwen, het verbieden van scholen voor gemengd geslacht en openbaar vervoer, het dragen van de hoofddoek vanaf de leeftijd van 12, enz., evenals het opleggen van de sharia-wetgeving. De [eerste] verkiezingsresultaten van deze politieke partij zijn voorlopig ‘allesbehalve belachelijk’, zoals opgemerkt door een journalist in het tijdschrift Le Vif [bijvoorbeeld de drempel van 4% in de beruchte Brusselse wijk Molenbeek] en de strikte opvatting van de islam vordert in België.
Volgens een onderzoek van een Belgische stichting uit 2017 houdt 33% van de Belgische moslims niet van “de cultuur, gewoonten en manier van leven van het Westen” (autonomie van vrouwen, alcohol, erotiek, enz.), Terwijl 29% vindt dat “de wetten van De islam is superieur aan de Belgische wetgeving. ”Een studie uit 2011 benadrukte het antisemitisme van ongeveer de helft van de islamitische middelbare scholieren in Brussel die werden ondervraagd.
De Staatsveiligheidsdienst (de Belgische internationale inlichtingendienst) constateerde recent een toename van groepen en activiteiten die verband houden met het salafisme, de meest radicale tak van de islam. Honderd salafistische organisaties zijn geteld op Belgische bodem. De burgemeester van Brussel van zijn kant beweerde in 2017 dat “alle moskeeën [in Brussel] in handen zijn van salafisten.”
Een verschuiving in migratiebeleid
In tegenstelling tot Frankrijk, dat onlangs het recht op asiel en gezinshereniging heeft uitgebreid, heeft België deze opties sinds 2011 beperkt. De staatssecretaris voor asiel en migratie tussen 2014 en 2018, Theo Francken van de Nieuwe Vlaamse Alliantie [N-VA, een pseudo -nationalistische conservatieve partij], nam een reeks maatregelen om de migratiestromen te verminderen: een versterking van de grenscontroles en de verwijdering van illegale immigranten, een mediacampagne die potentiële migranten ontmoedigt om te emigreren, maatregelen om te voorkomen dat asielaanvragen worden gebruikt om zich illegaal te vestigen in de land, etc.
De coalitieregering die aan de macht was, heeft de ondertekening door de Belgische autoriteiten van het Marrakesh-pact over migratie niet overleefd: eind 2018 kondigde de N-VA aan dat het de regering zou verlaten en ging het land een nieuwe periode van [politieke] instabiliteit in. In tegenstelling tot de vaak politiek correcte media maakten veel kiezers van de gelegenheid gebruik van de recente Europese verkiezingen om te stemmen op krachtige anti-immigratie partijlijsten: de Vlaamse Beweging [VB, een nationalistische partij] ontving 18,5% van de stemmen en de N- VA 27,2% [binnen Vlaanderen].
vooruitzichten
Terwijl het Koninkrijk België de afgelopen decennia op zijn kop is geschud door scheidende Vlamingen en Walen, wordt het land nu geconfronteerd met nieuwe uitdagingen: massale immigratie en de opkomst van politiek-religieuze eisen van een deel van de moslimgemeenschap. De cohesie van het land wordt meer dan ooit op de proef gesteld.
