Indignatie redactie 
“Geen enkele wijsheid die op aarde kan worden geleerd, kan ons geven wat een woord, een blik van de moeder geeft”, schreef Wilhelm Raabe bijna 150 jaar geleden. En zelfs de radicale feministe Simone de Beauvoir moest toegeven: “Door het moederschap vinden vrouwen hun fysiologische bestemming volledig vervuld. Hierin ligt haar “natuurlijke” roeping, aangezien haar hele organisme gericht is op het behoud van soorten. “
Steeds minder vrouwen willen moeder worden
Anticonceptiemiddelen – vooral de chemische – beschermen koppels en sommige ‘spontane’ alleenstaanden die ‘plezier hebben’ maar geen ‘kinderen willen maken’ van het ouderschap. Zelfs economische omstandigheden (te weinig inkomsten) zorgen ervoor dat steeds meer potentiële moeders of vaders het ouderschap schuwen.
Naakte babyfiguren
Het Federaal Bureau voor de Statistiek telde in 2019778.100 geboorten. Dat klinkt veel, maar het is nog steeds te weinig om het bestaan van de gemeenschap in stand te houden. Het gemiddeld aantal kinderen is 1,57 per koppel. Twee mensen getuigen dus 75% van zichzelf in hun leven. Blijkbaar functioneert het organisme van de vrouw, dat volgens Simone de Beauvoir gericht is op het behoud van soorten, in onze tijd vaak niet meer naar behoren. Bovendien is het instinct nog steeds aanwezig bij de meeste mannen, maar de wil om de wet te gebruiken voor voortplanting is ook niet beschikbaar in de mate die nodig zou zijn om de soort te behouden.
Uw soevereiniteit over de kinderbedjes
Vrouwen die ervoor kiezen om een kind te krijgen (ongeveer 120.000 doen dit trouwens niet elk jaar, maar laten een abortus uitvoeren – meer dan 90% van hen niet om medische, criminologische of andere redenen, maar om “sociale” redenen) hebben vaak weinig tijd om een diepe liefde voor haar kind te ontwikkelen. De kinderen worden vroeger en vroeger aan crèches gegeven omdat mama moet werken.
Onze regering (en dat in tal van andere landen) is zeer tevreden. Hoe eerder de band met de moeder wordt verminderd en de opvoeding kan worden ondernomen door door de staat gecertificeerd personeel, hoe sneller de staat invloed kan uitoefenen: op rolmodellen en dus op wat het kind zou moeten zien als “mijn familie”. Seksuele voorlichting van jonge kinderen, instructies voor creativiteit in de zin van de respectievelijke staatsleer en een neutrale (d.w.z. anti-God) opleiding doen de rest.
Of het nu crèche, kinderopvang, school, verenigingsleven is: moeders en vaders zien hun kinderen vanaf de wieg tot de meerderjarigheid minder vaak dan het onderwijzend personeel, clubtrainers en klasgenoten. Het dorp leidt de kinderen op. Het dorp is echter in de eerste plaats alle individuen die worden gekenmerkt door karakter en ideologie in staatsinstellingen en die hun karakter doorgeven. Als dit systeem gedurende drie generaties (of 60 jaar) volledig is geïmplementeerd, gaat de ouder-kindband met de moedermelk verloren, omdat er een generatie moeders zal zijn die niet alleen niet heeft ervaren dat het anders kan, maar heeft niet eens grootmoeders om te onthouden. In Duitsland zie ik onszelf midden in dit proces.
Onderwijs wordt vaak vrijwillig gedelegeerd
In een vrij land heeft iedereen het recht om zichzelf te realiseren. Dit omvat zowel de vrije beroepskeuze als de beslissing of u al dan niet in loondienst wilt gaan, ook als u dat niet financieel hoeft te doen.
De reden dat veel vrouwen (veelal in overleg met de partner, maar steeds vaker ook tegen hem) ervoor kiezen om geen moeder te worden is de ‘loopbaanoptie’. De leeftijd waarop vrouwen voor het eerst bevallen, is volgens het Federaal Bureau voor de Statistiek, dat momenteel 30,04 jaar bedraagt, ook al bijna 50 jaar onafgebroken gestegen. Op deze leeftijd worden de eerste stenen geplaveid op weg naar het werk. Maar de levensstandaard die nu is bereikt, inclusief alle consumptie- en vrijetijdsgewoonten, moet natuurlijk worden gehandhaafd.
Terwijl sommige moeders (alleenstaande ouders, laagverdieners) voor hun kind moeten zorgen, doen steeds meer anderen het vrijwillig omdat het gaat om het vergroten en veiligstellen van hun eigen welvaartsniveau. Ook bij hun kinderen zien we vaak een gebrek aan gehechtheid aan de ouders, vooral de moeder. Zakgeld als vervanging voor liefde.
De regering ondersteunt natuurlijk alle moeders in hun wens om te werken, aangezien het industriële en servicekapitalisme eist dat iedereen bereid is te werken, zodat het systeem niet in de problemen komt. Je bent niets, je arbeider is alles. Persoonlijke belangen moeten achtergelaten worden. Familie als kern van de samenleving, moeder als haar hart? De kern is de arbeidsmarkt en het hart is het BBP.
De liefde van veel moeders droogt op
Natuurlijk blijft de band met de moeder (en vice versa, aandacht voor het kind) altijd anders dan die voor de vader. De moeder droeg – zoals het gezegde luidt – het kind onder haar hart en baarde (vaak) pijn. Toch beseffen we in de samenleving steeds meer dat kinderen geen moederliefde hebben – dus de diepste liefde. Het aantal nakomelingen met verstoorde relaties neemt toe. Het aantal kinderen dat fysiek geweld ervaart door toenemende psychosociale stress (geïmporteerd van de werkplekken in de woonkamer) door de ouders. Van daaruit wordt dit geweld vaak door het kind of intenser door de adolescent naar het schoolplein en de straat geëxporteerd. Dit creëert een cyclus die liefde vernietigt en die alle relaties in de samenleving doordringt.
De verwachting is dat steeds minder mensen de komende decennia van kinderen zullen houden of kinderen zullen opvoeden.Permanente partnerschappen worden steeds zeldzamer. – Daar komt nog bij: De gestaag groeiende bereidheid om te scheiden (vaak vanwege geld of een nieuwe relatie) is, naast laks familierecht, het resultaat van een laagbindend onderwijs. Heel wat moeders en vaders zijn vaak van mening dat crèches, kinderdagverblijven en middagopvang de kinderen niet alleen moeten voorzien van voedsel en plezier, maar ook om echte gevoelens en nabijheid te ‘overbrengen’. Een ernstige fout!
Sociale competentie kan worden verworven, liefde niet!
In deze instellingen zijn ze opgeleid tot gemeenschap, er zijn zeker waarden zoals respect voor de buurman voor kinderen en adolescenten, geen twijfel mogelijk. De kleintjes of jongeren verwerven ongetwijfeld een hele reeks sociale vaardigheden in deze instellingen. Maar de meeste mensen die op pedagogisch gebied werken, kunnen geen liefde geven (afgezien van willen). Ze missen (afgezien van de tijd om ze individueel voor zover nodig te verzorgen) de diepte, de genetische connectie en degene die het best kan worden omschreven als “lichaam in een ander lichaam”.
Jaar na jaar groeien er steeds meer kinderen op die moederliefde missen en ook het complementaire deel, de vader die op een andere manier liefde geeft. Papa’s komen in het dagelijks leven van veel kinderen nog minder voor. Bijna 40% van de in Duitsland wonende jongeren onder de 14 jaar groeit nu op in zogenaamde “eenoudergezinnen”. Of in diffuse patchworkstructuren. De trend neemt toe !
Toch is Moederdag vandaag nog steeds logisch
Men kan zelfs zeggen: logischer dan voorheen. Want net zoals een déjà-vu bij ons herinneringen oproept aan lang achtergestelde of positieve ervaringen van vele jaren geleden (een stem, een geur, een foto, een melodie, enz.), Kan een dag dat ook – als kind of Volwassenen – volledig aan de moeder geven, wat ervaringen uit de vroege kinderjaren oproept die in het onderbewustzijn zijn opgeslagen als vage herinneringen. En ook om de verbrijzelde emotionele wereld weer tot leven te brengen bij de moeder: Je bent mijn geliefde dochter of zoon. Je bent vlees van mijn vlees. Ik hou meer van jou dan van wie dan ook en dat op een onbeschrijfelijke diepe manier!
