Indignatie redactie 
De aanhoudende aanvallen van Israël op Iran sinds 2023 waren allemaal illegaal en vormden een schending van het Handvest van de Verenigde Naties (1945). Iran is een lidstaat van de Verenigde Naties en daarom een soevereine staat binnen de internationale orde. Mocht Israël een probleem met Iran hebben, dan zijn er volgens het internationaal recht tal van mechanismen die Israël in staat stellen klachten tegen Iran in te dienen.
Tot nu toe heeft Israël deze internationale fora vermeden, omdat het duidelijk is dat het geen zaak tegen Iran heeft. Beschuldigingen dat Iran een kernwapen bouwt, die voortdurend worden geuit door de Verenigde Staten, de Europese Unie en Israël, zijn grondig onderzocht door het Internationaal Atoomenergie Agentschap (IAEA) en ongegrond bevonden.
Het is zeker waar dat Iran een kernenergieprogramma heeft dat binnen de regels van het IAEA valt, en het is ook waar dat het Iraanse geestelijke establishment een fatwa (religieus edict) heeft uitgevaardigd tegen de productie van kernwapens. Ondanks de bevindingen van het IAEA en het bestaan van deze fatwa heeft het Westen – aangespoord door Israël – dit irrationele idee geaccepteerd dat Iran een kernwapen bouwt en dat Iran daarom een bedreiging vormt voor de internationale orde. Sterker nog, door zijn punctuele en illegale aanvallen op Iran is het Israël dat een bedreiging vormt voor de internationale orde.
Iran heeft de afgelopen decennia opgeroepen tot de oprichting van een kernwapenvrije zone in het Midden-Oosten, een vreemd idee afkomstig van een land dat ervan wordt beschuldigd een kernwapen te willen bouwen. Maar dit idee van een kernwapenvrije zone is door het Westen verworpen, vooral om Israël te beschermen, dat een illegaal kernwapenprogramma heeft. Israël is het enige land in het Midden-Oosten met een kernwapen, hoewel het het nooit openlijk heeft getest of het bestaan ervan heeft erkend. Als Israël zo graag elke nucleaire dreiging wilde elimineren, had het het aanbod voor de oprichting van een kernwapenvrije zone van harte moeten aannemen.
Noch de Europeanen, die zich zo vaak voordoen als verdedigers van het internationaal recht, noch de leiders van de Verenigde Naties hebben Israël publiekelijk aangespoord dit idee te omarmen, omdat beiden erkennen dat dit zou vereisen dat Israël, en niet Iran, denucleariseert. Dat dit een onwaarschijnlijke situatie is, heeft ertoe geleid dat er vanuit het Westen of de internationale instellingen geen beweging is geweest om dit idee verder uit te werken en een internationale consensus te bereiken voor de ontwikkeling van een kernwapenvrije zone in het Midden-Oosten.
Israël wil geen kernwapenvrije zone in de regio bouwen. Wat Israël wil, is de enige kernmacht in de regio zijn, en dus precies wat het is: de grootste Amerikaanse militaire basis ter wereld, waar toevallig een grote burgerbevolking woont. Iran heeft geen ambitie om een kernmacht te zijn.
Maar het heeft wel de ambitie om een soevereine staat te zijn die zich blijft inzetten voor rechtvaardigheid voor de Palestijnen. Israël heeft geen probleem met het idee van soevereiniteit op zich, maar wel met elke staat in de regio die zich inzet voor de emancipatie van de Palestijnen. Als Iran de betrekkingen met Israël zou normaliseren en zijn verzet tegen de Amerikaanse heerschappij in de regio zou staken, is het waarschijnlijk dat Israël zijn verzet tegen Iran zou beëindigen.
Israël en de Verenigde Staten hebben de weg vrijgemaakt
In januari 2020 pleegden de Verenigde Staten een illegale moordaanslag op generaal Qassim Soleimani, de leider van de Quds-troepen van de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC), op de Iraakse luchthaven van Bagdad. Soleimani had via de Quds-troepen een verzekeringspolis voor Iran opgesteld tegen verdere Israëlische aanvallen op het land.
De Quds-troepen zijn verantwoordelijk voor Iraanse militaire operaties buiten de grenzen van het land, waaronder de opbouw van de zogenaamde ‘As van het Verzet’, die de verschillende pro-Iraanse regeringen en niet-gouvernementele militaire troepen omvat. Deze omvatten: Hezbollah in Libanon, verschillende IRGC-groepen in Syrië die samenwerkten met Syrische milities, de regering van Bashar al-Assad in Syrië, verschillende Palestijnse facties in bezet Palestina en de Ansar Allah-regering in Jemen.
Zonder eigen nucleaire afschrikking had Iran een manier nodig om de militaire superioriteit van Israël en de Verenigde Staten in evenwicht te brengen. Deze afschrikking werd gecreëerd door de ‘As van het Verzet’, een verzekeringspolis die het Iran mogelijk maakte om Israël te laten weten dat als Israël op Iran zou schieten, deze groeperingen als vergelding raketten op Tel Aviv zouden afvuren.
De moord op Soleimani luidde een vastberaden nieuwe politieke en militaire campagne in van de Verenigde Staten, Israël en hun Europese bondgenoten om Iran te verzwakken. Israël en de Verenigde Staten begonnen punctueel Iraanse logistieke bases in Syrië en Irak aan te vallen om de voorwaartse positie van Iran te verzwakken en de Syrische en Iraakse milities die tegen Israëlische belangen opereerden, te demoraliseren. Israël begon IRGC-officieren in Syrië, Iran en Irak te vermoorden, een moordcampagne die gevolgen begon te hebben voor de IRGC en de Quds-troepen.
Israël maakte misbruik van zijn genocidale oorlog tegen de Palestijnen in Gaza en begon, met volledige steun van de Verenigde Staten en Europa, de ‘As van het Verzet’, de verzekeringspolis van Iran, te ondermijnen. Israël voerde zijn oorlog naar Libanon met een meedogenloze bombardementencampagne, waaronder de moord op Hezbollah-leider Sayyid Hassan Nasrallah op 27 september 2024. Deze campagne heeft Hezbollah weliswaar niet volledig vernietigd, maar wel zeker verzwakt. Ondertussen begon Israël met een regelmatige bombardementencampagne tegen de Syrische militaire posities rond Damascus en langs de weg naar Idlib in het noorden.
Deze bombardementencampagne, gecoördineerd met het Amerikaanse leger en de Amerikaanse inlichtingendiensten, was bedoeld om de weg vrij te maken voor de voormalige Al-Qaida-strijders om Damascus binnen te dringen en de regering van Assad op 8 december 2024 omver te werpen . De val van de regering van Assad deed de macht van Iran in de Levant-regio (van de Turkse grens tot de bezette Palestijnse gebieden) en in de vlakten van Zuid-Syrië tot de Iraanse grens afnemen.
De aanhoudende campagne van de Verenigde Staten om Jemenitische posities te bombarderen resulteerde verder in het verlies van het zware materieel van Ansar Allah (waaronder langeafstandsraketten), dat een fundamentele bedreiging vormde voor Israël.
Dit betekende dat begin 2025 de Iraanse verzekeringspolis tegen Israël was ingestort. Israël begon aan zijn mars naar de oorlog, wat suggereerde dat een aanval op Iran op handen was. Zo’n aanval, zo weet de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, zou hem helpen in een binnenlandse politieke strijd met de ultraorthodoxe partijen over de kwestie van een militaire vrijstelling voor hun gemeenschappen; dit zal voorkomen dat zijn regering valt.
De cynische Netanyahu gebruikt genocide en de mogelijkheid van een gruwelijke oorlog met Iran voor enge politieke doeleinden. Maar dat is niet de motivatie voor deze aanval. Wat deze aanval wél motiveert, is dat Israël een kans ruikt om te proberen de Iraanse regering met geweld omver te werpen.
Iran keerde terug naar de onderhandelingen, bemiddeld door de IAEA, om een dergelijke aanval te voorkomen. De leiders wisten heel goed dat niets een wetsovertreder als Israël ervan zou weerhouden Iran te bombarderen. En niets deed dat. Zelfs niet het feit dat Iran nog steeds aan de onderhandelingstafel zit. Israël heeft misbruik gemaakt van Irans tijdelijke zwakte om toe te slaan. En die aanval zou verder kunnen escaleren.
