Indignatie redactie 
Het nieuwe jaar is begonnen met natuurrampen, epidemieën, voortdurende straatrellen en steeds dieper wordende internationale conflicten. Het lijkt alsof we elke dag ergens ter wereld nieuw deprimerend nieuws horen.
We horen ’s ochtends over de bosbranden in Australië, een epidemie in China’ s middags en gaan naar bed bezorgd over de geruchten over een nieuwe Amerikaanse aanval in het Midden-Oosten.
En dan, midden in de nacht, worden we wakker geschud door een aardbeving in Elazig.
Normaliseren van een ramp
Een deel van wat dit allemaal zo verontrustend maakt, is de onmiddellijkheid waarmee we het nieuws over een ramp ontvangen. Met foto’s op sociale media, live video’s en commentaren, ervaren we deze gebeurtenissen vaak zoals ze zich voordoen.
Het tweede deel van de cyclus zijn de eindeloze argumenten en gevechten die volgen op de gebeurtenissen … Sociale mediasites verspreiden zinloos commentaar van ernstig onder gekwalificeerde mensen met sterke meningen, resulterend in een overvloed aan meestal slechte informatie. Dit proces dient om zelfs de ergste rampen te normaliseren, terwijl de natuurlijke reactiemechanismen worden geblokkeerd.
De Amerikaanse propagandamachine, en in het bijzonder Hollywood, aan de andere kant, zorgt ervoor dat we nooit een tekort hebben aan ramp-thema of apocalyptische films.
Van The Economist tot Le Monde Diplomatique tot Bild Newspaper, de media van het Westen is gevuld met artikelen over natuurrampen, en soms zelfs “Apocalyps”.
Zoals het geval was aan het einde van het Derde Rijk, begon ‘vernietiging’ als zodanig te worden verheerlijkt, terwijl het tegelijkertijd ironisch werd genormaliseerd.
Destroyers en de vernietigde
Het is duidelijk dat we een periode van wereldwijde ravage doormaken: economisch, politiek, cultureel en sociaal.
Mijns inziens zijn deze incidenten het bewijs van de vernietiging van de westers gecentreerde wereld, die zijn waarden te lang aan de hele mensheid heeft opgelegd … althans sinds de tijd van de industriële revolutie.
Ons westers gecentreerde financiële systeem is bijzonder vatbaar voor crisis op dit moment.
De wereldwijde politieke orde, die niet in staat is gebleken te reageren op de meest elementaire behoeften van de mensheid, is ook westers gecentreerd.
Gebeurt de culturele impasse in New York, Parijs en Berlijn in Beijing, Delhi of Caïro? Weinigen zouden het zeggen.
Onder de huidige crisissen in het Midden-Oosten van vandaag ligt de disfunctie van de politieke orde die het Westen na de Eerste Wereldoorlog oplegde.
Het aantal wetenschappers dat de toename van natuurrampen toeschrijft aan de minachting van het kapitalistische systeem voor de natuur is behoorlijk aanzienlijk. Het is niet de mensheid die wordt vernietigd, het is het Westen en de systemen en waarden die het de wereld heeft opgelegd.
De onontkoombare “catastrofe” -verhalen die we tegenwoordig overal in de westerse media zien, proberen de aandacht af te leiden van degenen die echt verantwoordelijk zijn.
Voor mensen over de hele wereld die zich geen andere wereld kunnen voorstellen dan die waar we vandaag de dag in leven, veroorzaakt voortdurende blootstelling aan apocalyptische nieuwsverhalen natuurlijk wanhoop.
Aan de andere kant zijn de gebeurtenissen voorbode van een komende multipolaire wereld, waarvan de geboorte gelijktijdig met de verzwakking van het Westen zal plaatsvinden.
Nieuwe wereld, nieuwe mens?
Het aantal landen dat weggaat van de dominante machtscentra en probeert onafhankelijke praktijken op te zetten, neemt dramatisch toe.
Het zijn voornamelijk Aziatische en Euraziatische landen die de leiding nemen: met name China en Rusland.
Zijn deze opkomende machten in staat een economische, politieke en culturele orde te vestigen die kan reageren op de eisen en verlangens van de mensheid ondanks de ondergang en vernietiging door het Westen?
China’s strijd tegen de coronavirus-epidemie, de economische orde die Iran ondanks de Amerikaanse sancties probeert te handhaven en Rusland’s inspanningen om orde in het Midden-Oosten te vestigen, zijn allemaal fronten van een gemeenschappelijke strijd en mogelijke antwoorden op die vraag.
Het zou onmogelijk zijn om de periode waarin we getuige zijn van traditionele geopolitieke en internationale verhoudingen te verklaren.
In de landen die afstappen van het Atlantisch gecentreerde systeem, wordt het instinct om een sociale structuur buiten het westerse kader te creëren sterker.
Onder de sociale fluctuaties over de hele wereld ligt een poging om de leegte op te vullen die is gecreëerd door de implosie van het westers gecentreerde systeem.
Zoals elke andere keer dat dit in de geschiedenis is gebeurd, gebruikt de afnemende macht al haar kracht om voortdurende sociale fluctuaties in hun voordeel te manipuleren. Hun inspanningen kunnen echter de fundamentele tegenstellingen die tot deze onrust hebben geleid, in de eerste plaats niet veranderen.
In de economie, de politiek en de cultuur beginnen we al een piek te ervaren in wat de mensen van het nieuwe tijdperk kunnen.
