Indignatie redactie 
De buitensporige prijzen bij de supermarkten en benzinestations – de hoogste ooit geregistreerd en stijgen met een snelheid die te snel is om met precisie te berekenen – zijn nog meer bijkomende schade van de eerste lockdowns van twee jaar geleden. Het verhaal ontvouwt zich over twee jaar, maar de lijn van causaliteit is direct.
Blijkbaar gaat het nog veel erger worden. Ik vraag me af of op een gegeven moment niemand zich zal herinneren hoe dit allemaal begon. Misschien is iedereen het al vergeten.
Ik vroeg een vriend: denk je dat mensen de relatie tussen de lockdowns van maart 2020 en de wilde prijsstijgingen twee jaar later begrijpen? Het antwoord kwam: nee.
Dat verbaast me, maar ik begrijp het ook. Er is al zo lang zoveel flauwekul afkomstig van de media en regeringswoordvoerders, zoveel pogingen om te demoniseren en tot zondebok te maken.
Bovendien leken de afgelopen 24 maanden voor veel mensen één grote waas toen alles wat ze over de wereld dachten in stukken werd gegooid. Het is extreem desoriënterend. Na een tijdje kan men aan de chaos wennen en het gewoon accepteren zonder te proberen er rekenschap van te geven. Ook de causaliteitslijnen worden wazig.
De laatste puinhoop – en dit verklaart niet eens het schokkende gepraat over een nucleaire oorlog die nu in de lucht hangt – treft alle staten in de VS diepgaand, niet alleen de blauwe die veel langer gesloten bleven dan de rode. Rode staten voelden zich normaal, maar nu hebben ook zij te maken met ongelooflijke prijsstijgingen in alles plus vreemde en willekeurige goederentekorten in de schappen.
Niemand wordt gespaard als we allemaal dezelfde valuta gebruiken en in dezelfde wereldwijde economische omgeving leven.
Contant geld en matrassen
Het geld dat u vasthoudt, verliest aan waarde. Financiële markten zijn volatiel, maar zelfs als ze stijgen, kunnen portefeuilles het niet bijhouden. Zelfs de best beheerde fondsen streven naar rendement. Sparen lijkt steeds minder op sparen. Zelfs met stijgende kosten van levensonderhoud in salarissen en lonen, krimpt de koopkracht met de dag.
De beloften van “voorbijgaande” inflatie bleken even geloofwaardig als de beloften om het virus onder controle te krijgen.
Aanhoudend hoge inflatie wordt een tragedie voor de armen en de werkende klassen, die zich dagelijks verbazen over het nieuwe terrein van hoge prijzen voor alles wat het leven goed maakt. Maar vooral voor de spaarders is het verschrikkelijk. Ze worden allemaal gestraft voor soberheid en het uitoefenen van goed persoonlijk rentmeesterschap over hun hulpbronnen.
Het was voor geen enkele econoom een verrassing dat persoonlijke besparingen tijdens lockdowns enorm stegen. Dit komt niet alleen door weinig mogelijkheden om geld uit te geven. Dat was het minste. Wanneer een crisis toeslaat, domineert risicoaversie het vertrouwen. Het tempo waarin geld van eigenaar wisselt stort in. Het geld blijft in de matras. Dit is te wijten aan angst, en het is volkomen redelijk.
Deze boost in besparingen tijdens een crisis maakt normaal gesproken de weg vrij voor herstel. Zodra het eindigt, wordt uitgestelde consumptie in de vorm van besparingen de basis van investeringen in kapitaal dat vervolgens de basis wordt van de wederopbouw. Het is een natuurlijk economisch fenomeen. Je kunt het de zilveren rand van elke crisis noemen. Er is herstel en het is gebaseerd op het echte economische gedrag dat door de crisis zelf is geïnspireerd.
Dat zie je gebeuren in de gegevens van 2020 bij persoonlijk sparen. Het steeg praktisch van de ene op de andere dag van 7% van het inkomen naar 33%. Zoiets hebben we eigenlijk nog nooit gezien. Het is een maatstaf voor hoe vreselijk de dingen zo snel werden.
Het was natuurlijk kort maar toch waardevol. De gezinsbesparingen stegen met 120%. Bedrijfs- en bedrijfsbesparingen vertoonden ook risicomijding, aangezien ze in zoveel maanden een schone $ 600 miljard hebben weggesluisd.
Contrafeitelijk: laten we zeggen dat “twee weken om de curve af te vlakken” reëel was geweest. Alle beperkingen werden in veertien dagen verwijderd. Alles ging open. Het congres had niets gedaan. Iedereen vroeg zich af waarom we ons zo flagrant hadden gedragen en toen gingen we aan de slag met de pandemie als intelligente volwassenen. Waren we misschien snel hersteld? Zeker, zelfs als het het trauma van een generatie zou zijn.
In plaats daarvan werd het Congres echter helemaal gek met het uitgeven van geld dat ze niet hadden. Ik heb eerder de gebeurtenissen uitgelegd :
Het was 27 maart 2020 en er lag een bestedingsrekening van $ 2,2 biljoen op tafel. Het congres zou het goedkeuren zonder zelfs maar naar het Capitool te komen. Het was een verschrikkelijk gezicht. Deze lockdowns hadden al elke bevoorrechte persoon die op een laptop kon werken toestemming gegeven om thuis te blijven terwijl de arbeidersklasse de oude routine moest volhouden. Het congres zou nu triljoenen door het land gooien zonder zelfs maar te komen stemmen.
Toen kwam congreslid Thomas Massie, Republikein uit Kentucky, op een briljant idee. Hij zou erop staan dat het Congres zijn eigen quorumregels gehoorzaamt. Hij drong aan op het punt en vereiste daardoor dat ten minste de helft van iedereen terugkwam en naar Washington DC reisde, precies op het moment dat ze het meest bang waren om hun huis te verlaten. Het was logisch. Als je het land met zoveel geld gaat overladen, is het minste wat je kunt doen, je aan de huisregels houden en opdagen voor een stemming!
Trump was echter een groot voorstander van het wetsvoorstel en de lockdowns, en daarom woedend op Massie. Hij twitterde dat Rep. Massie – een van de meer briljante en nederige leden van het Congres – een “derderangs Grandstander” was. “Hij wil gewoon de publiciteit”, zei hij, en riep de partijleiders op “Massie uit [de] Republikeinse Partij te gooien!”
Natuurlijk ging het wetsvoorstel erdoor, met alleen Massie in de oppositie. Dat wetsvoorstel werd uiteindelijk een ramp. Het zou aantoonbaar de schuld kunnen zijn van de reden waarom zoveel staten hun economieën zo lang gesloten hielden als ze deden. Het geld zelf, in plaats van te worden gebruikt voor compensatie voor lockdowns, werd zelf een moreel risico om de lockdowns zo lang mogelijk voort te zetten. Inderdaad, hoe meer geld het Congres toekende aan lockdown-hulp, hoe langer de lockdowns duurden.
Hier is een blik op wat er aan de uitgavenkant is gebeurd, al was het maar om te zien hoe ongekend dit is.
Wanneer het Congres op deze manier uitgeeft, genereert het door de overheid gedekte schuld die een markt zoekt. Uiteindelijk zou die $ 2,2 biljoen $ 6 biljoen worden. De Federal Reserve was er om precies te bieden wat het Congres nodig had, en daarom is de balans – die zich nog steeds in het proces van normaliseren van de vorige aankoopperiode bevindt – drastisch verschoven. De balans van de Fed explodeerde in haar schuldposities, die allemaal werden gekocht met metaforisch gedrukt geld.
De onvermijdelijke inflatie
Als regeringen en centrale banken zich op ondraaglijk domme manieren gedragen, is het de moeite waard om je af te vragen of de waanzin zin heeft. Dat is hoe ik me voel als ik naar M2-gegevens van 2020-21 kijk. (M1 is misschien een betere manier om dit uit te drukken, maar de Fed heeft de definitie in mei 2020 gewijzigd, waardoor de grafiek inconsistent is.)
Dit geld drukken bereikte een piek met een stijging van 26%. Of kijk naar de onbewerkte geldgegevens (nogmaals, we moeten M2 gebruiken. De Fed inspireerde de toevoeging van ongeveer $ 6 biljoen aan de geldvoorraad, bijna een dollar-voor-dollar match van wat de politici beloofden.
Alle schijn van wetenschap terzijde, het was niets anders dan de grofste toepassing van een klassiek verhaal over monetaire devaluatie: print in plaats van belasting.
In ruwe dollars hebben we een toename van 42% in de geldhoeveelheid gezien in slechts 24 maanden.
Het is mogelijk dat sommige mensen bij de Fed dachten dat ze hiermee weg zouden komen omdat ze in 2008 drastisch versoepelden zonder substantiële effecten op de prijzen, ondanks alle voorspellingen. Ze werden arrogant en te zeker dat het netto-effect van alle kwantitatieve versoepeling positief of op zijn minst neutraal is.
Met lockdowns werkten de Fed en het Congres samen om de economische verwoesting vast te leggen, zodat het minder in de definitieve cijfers zou verschijnen en ook om het gepeupel kalm te houden tijdens de storm. Mensen waarschuwden destijds voor de mogelijkheid van een inflatoire puinhoop, maar anderen zeiden dat dergelijke zorgen volledig moesten worden afgewezen op grond van het feit dat sommige mensen dat in 2008 ook zeiden.
Bovendien begon de regering cheques op de bankrekeningen van mensen te laten vallen. Het leek een cadeau. Het werd snel weggenomen. Het waren niet alleen de besparingen die in de daaropvolgende inflatie werden weggevaagd, maar ook de koopkracht van de stimuleringscheques zelf. Deze cheques werkten een tijdje, totdat hun effectieve waarde in wezen door stealth werd gestolen.
Zelfs nu hebben Amerikanen zo’n 2,7 biljoen dollar aan spaargeld, meer dan wat ze vóór de pandemie hadden. De economische planners in DC hebben in wezen een doel gesteld op dat bespaarde geld. Zelfs als u de gerapporteerde inflatiecijfers op winkelniveau gelooft, is $ 1 die vorig jaar is bespaard vandaag slechts $ 0,92 waard en tegen het einde van het jaar $ 0,84. En waar ging die koopkracht naartoe? Naar Washington, DC, dat enorm in omvang en reikwijdte is gegroeid.
De jacht op waarde
Het besef van inflatoire plundering begint langzaam en dan ineens te dagen. In de komende maanden en jaren zullen we een dramatische verandering zien in de psychologie van sparen. Meer mensen zullen zien dat het het niet waard is. Het is beter om nu te consumeren. Leef in het moment. Plan niet voor de toekomst. Gooi het papier zo snel mogelijk weg voordat het steeds meer waarde verliest.
Dat is hoe inflatieverwachtingen werken: het voegt brandstof toe aan het vuur van de devaluatie. We zien hier nog niet veel bewijs van, maar het kan elk moment naar boven komen. Dit heeft een culturele impact op hele samenlevingen en beloont kortetermijnconsumptie boven langetermijnplanning. Het bestraft sparen en beloont losbandigheid.
Zeker, niet alle prijsstijgingen zijn te verklaren met monetair beleid. Er zijn breuken in de toeleveringsketen, gesnauw van de scheepvaart en nu wrede sancties tegen Rusland die we zelfs op het hoogtepunt van de Koude Oorlog niet zagen.
Het ontkoppelen van de oorzakelijke elementen hier is een onmogelijke taak, en monetaire theoretici zullen jarenlang debatteren over de schuld van de Fed. Theorie is mooi, maar het aanpassen aan de realiteit geeft geen zekerheid over wat de oorzaak is. Maar zelfs als je denkt dat de Fed niet de volledige schuld heeft, en dat breuken en marktchaos over het algemeen het leeuwendeel uitmaken, draagt het overheidsbeleid nog steeds verantwoordelijkheid.
Het is allemaal terug te voeren op het noodlottige besluit van maart 2020 om de economische activiteit uit te schakelen alsof dit net zo eenvoudig zou zijn als het uitschakelen van een lichtschakelaar. Zet hem gewoon weer aan als het virus weg is! Het bleek niet zo eenvoudig te zijn.
Ondertussen lijkt er geen houden meer te zijn aan dit beest dat door spaargeld en valuta eet, en ook aan de reputatie van centrale banken die feilloos doen alsof ze het stoppen. De wilde schommelingen worden nog verergerd door enorme onzekerheid in toeleveringsketens en met name oliebronnen. De oorlogsreactie veroorzaakt absolute verwoesting, niet alleen in olie, maar in alle grondstoffenmarkten.
De pandemische reactie ontketende verschillende seizoenen van roekeloosheid, vernietiging en nihilisme van het beleid, bijna alsof geen van de lessen uit het verleden van toepassing waren, of het nu op het gebied van volksgezondheid of economie was. Als we ooit uit deze chaos komen, zullen historici zeker met verbazing terugkijken dat er zoveel vreselijke beslissingen hadden kunnen plaatsvinden in zoveel delen van de wereld en in zo’n snelle opeenvolging.
Zouden we de theorieën van de Franse econoom JB Say kunnen heroveren, die schreef : “Laat geen regering zich voorstellen dat, om hen te beroven van de macht om hun onderdanen te bedriegen, hen een waardevol voorrecht wordt ontnomen. Een systeem van oplichting kan nooit lang standhouden en moet uiteindelijk onfeilbaar veel meer verlies dan winst opleveren.”
Dat is een goede beschrijving van de krachten die werden losgelaten in naam van de volksgezondheid. Het veroorzaakte enorme verliezen op elk gebied van het leven. We betalen nog steeds de prijs en zullen dat nog jaren blijven doen. Laten we, zelfs in de mist van inflatie en oorlog, de oorsprong van dit alles niet vergeten. Het wordt veroorzaakt door catastrofale besluitvorming aan de top.
